Lahat ng Kabanata ng ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Kabanata 251 - Kabanata 260

Ang araw ng kasal nina Steffie at Clairox ay tila isang panaginip na nagkatotoo, isang engrandeng seremonya na puno ng pagmamahalan at kagalakan. Nasa altar na sila, parehong nakangiti ngunit may halong kaba, habang ang mga mata nila ay nagtatagpo sa bawat sandali. Ang altar ay napapalibutan ng napakagandang mga bulaklak—rosas, peonies, at orchids—na nakaayos sa bawat sulok, bawat isa ay parang nagliliyab sa sinag ng araw. Ang mga kandila ay nakatayo sa mga eleganteng candlestick, ang malambot na liwanag nito ay nagbibigay ng init at intimacy sa buong venue. Ang backdrop ay gawa sa puting tela na may gintong palamuti, may mga vines ng bulaklak na dumadampi sa hangin, at may kristal na kumikislap sa bawat galaw, na para bang naglalaro ang liwanag sa bawat mata ng bisita. Ang carpet ay deep red, umaabot mula sa entrance hanggang sa altar, habang nakatayo sa gilid ang mga flower girls na may puting dresses at hawak na basket ng rose petals. Sa bawat hakbang ni Steffie patungo sa altar,

“Hoy! Bumaba ka riyan bago kita ihulog!” sigaw ni Elicia habang nakatingala sa lalaking nakasabit sa bintana ng museum. Madilim ang paligid, pero sa liwanag ng flashlight niya, kitang-kita niya ang lalaking may suot na itim na maskara, leather jacket, at ‘yung ngiting parang sanay sa gulo. “Easy, Miss. Hindi ako magnanakaw…” malamig pero pa-cute na sabi ng lalaki. “Ah ganon? E bakit may bitbit kang bag na mukhang puno ng—” Hindi pa natatapos si Elicia nang biglang dumulas ang lalaki at BUMAGSAAAK! “AAAHHH!” “Araaayyy!” sabay silang napasigaw. Nadaganan siya ni Mr. V, literal! Nakatihaya si Elicia sa sahig habang nakapatong sa kanya ang lalaking amoy mamahaling pabango at adrenaline. “Get off me!” sigaw niya, pero napahinto nang makita niyang halos dikit na dikit ang mukha nila. Mainit ang hininga nito, at sa kabila ng sitwasyon, ang gwapo pa rin. “Hindi mo kailangang saluhin, Miss,” sabi ni Mr. V, medyo pa-husky ang boses. “Pero… salamat.” “Salamat?!” singhal ni Elicia. “Hal

Tahimik na sumunod si Elicia kay Sister Alma papunta sa opisina ng ampunan. Ramdam niya ang bigat ng hangin—parang may paparating na hindi niya maipaliwanag. Habang naglalakad sila sa makitid na pasilyo, naririnig pa rin niya sa malayo ang mahihinang tawa ng mga bata, pati ang tinig ni Roxiel na bahagyang kumakanta ng lullaby. Ngunit sa pandinig ni Elicia, tila unti-unting nilamon ng katahimikan ang lahat. Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanya ang dalawang mukhang hindi niya inaasahang muling makikita. “Ma… Pa…” mahina at nanginginig niyang tawag. Napaatras siya ng bahagya, para bang hindi pa rin makapaniwala. Limang taon. Limang taon na walang kahit isang balita, at ngayon—narito sila. Nakaupo sa sofa ang kanyang ama, si Don Emerson Gracia — matikas pa rin, malamig ang titig, suot ang puting barong at mamahaling relo na kumikislap sa liwanag ng araw. Katabi niya ang ina, si Doña Veronica Gracia, elegante sa suot na perlas at kulay ginto ang clasp ng hawak na handbag. Subalit sa

Napagpasyahan nina Roxiel at Elicia na doon na lang sila sa likod-bakuran ng bahay-ampunan kaysa lumayo pa, lalo na’t gabi na rin. Tahimik ang paligid ng ampunan. Sa likod-bakuran, may maliit na mesa, dalawang baso, at isang bote ng murang alak na halatang tinago pa ni Roxiel sa likod ng lumang kabinet ni Sister Alma. Nakaupo sina Elicia at Roxiel, nakaharap sa buwan na tila nakikinig din sa bawat buntong-hininga nila. “Cheers,” sabi ni Elicia, sabay taas ng baso. “Para sa lahat ng kalokohang pinagdaanan ko ngayong araw.” “Cheers,” sagot ni Roxiel, sabay ngiti. “At para sa tapang na kahit umiiyak na, may lakas pa ring ngumiti.” Sabay silang tumagay. Mapakla, mainit, pero may kakaibang ginhawang hatid sa malamig na gabi. Huminga nang malalim si Elicia, sabay tiningnan ang baso sa kamay. “Alam mo, Roxiel… pagod na ako. Hindi sa katawan, kundi sa pakiramdam. Kanina, nung sigawan ko sina Mama at Papa… parang may parte sa akin na nabasag.” Tahimik lang si Roxiel. Pinakinggan niya, hi

Sa loob ng malamlam na silid ng bodega — na tinatawag nilang Treasury pero ang amoy ay puro usok ng sigarilyo at mamahaling pabango — nakaayos ang mga lamesa na puno ng papel, resibo, at malalaking sobre. Sa ibabaw ng mesa, nakapatong ang makintab na kahon na puno ng perang ipinambubuklat—tila altar ng kanilang mga lihim na pananaliksik sa kapangyarihan. Nakaayos sa paligid ang tatlong tao: si Mayor Cilva, naka-blazer na halatang mamahaling tela; si Councilor Tanzo, balat-braso sa kapangyarihan at may ngiting palalo; at si Director Ferrero, may mukha ng paranoia, palihim-palihim na tumitingin sa mga silid-silid. Sa sulok, dalawang bodyguard ang nakatayo na parang anino — matigas, walang emosyon, ngunit handang kumawala sa utos. Si Mayor Cilva ang unang nagsalita, tinutok ang baso ng alak sa liwanag. “Kailangan itong bilhin ng tahimik. Hindi puwedeng ma-viral. Mga proyekto, kontrata, at syempre — mga dagdag sa bulsa — dapat nakaayos.” May ngiting bile siya na hindi nakakababa ng te