Biglang nagbago ang langit, at naramdaman nila ang malamig na simoy ng hangin. Sa ilang saglit, nagsimula nang bumuhos ang ulan—hindi basta patak, kundi malakas at tila may kasamang hiyaw ng dagat. Ang alon ay nagngangalit, at ang hangin ay humahampas sa kanilang mga mukha, kaya hindi na nila natuloy ang kanilang paglalakad pabalik sa kotse. “Clairox… parang hindi tayo makakauwi ngayon,” mahina at bahagyang nanginginig na wika ni Steffie, habang pinipisil ang kamay ng binata. Ramdam niya ang malamig na tubig sa balat, at ang bawat patak ng ulan ay tila pumapalo sa puso niya rin. Si Clairox ay tumingin sa paligid, hinanap ang anumang pwedeng silungan. Sa di kalayuan, may maliit na kubo na yari sa kahoy at nipa, medyo luma ngunit matibay. “Doon tayo, Steffie… mabilis,” sabi niya, sabay hinila siya papunta sa kubo. Pagpasok nila, ang amoy ng basa na kahoy at dagat ay pumuno sa kanilang mga ilong. Ang kubo ay maliit, ngunit may simpleng mesa at dalawang upuan. Pinilit nilang maglakad
Last Updated : 2025-10-08 Read more