All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 261 - Chapter 270

Tahimik ang paligid—tanging ugong ng makina ng malaking trak ang umaalingawngaw sa dilim ng gabi. Sa harap ng lumang gusaling tinatawag nilang Treasury, abala sina Mr. V, Ivon, at Annaliza sa pag-aangat ng mabibigat na kahon na punô ng perang ninakaw ng mga makapangyarihan. “Dahan-dahan, baka marinig,” bulong ni Ivon habang iniaakyat ang kahon sa loob ng trak. “’Yan na ang panghuli,” sabi ni Annaliza, hingal ngunit may ngiti sa labi. Ngumiti si Mr. V—halatang pagod, ngunit bakas ang determinasyon sa mga mata. “Sa wakas... lahat ng pera, makakabalik na sa mga dapat makinabang.” Ngunit bago pa man niya maisara ang pinto ng trak, biglang bumukas ang gate sa gilid ng gusali. Isang security guard ng munisipyo ang nagmamasid, nakataas ang flashlight at diretsong itinutok sa kanila. “Hoy! Sino kayo?!” sigaw ng lalaki. Napatigil silang tatlo. Mabilis ang tibok ng puso ni Mr. V, ngunit hindi siya nagpahalata. “Relax,” bulong ni Ivon, sabay kindat kay Annaliza. Mabilis na umakt

Sa kabilang daku, may boses na tumugon: “Mission secured. The ghost is alive.” Ngumiti si Roxiel, at sa dilim ay nawala siya kasabay ng huling patak ng ulan. Samantala sa Munisipyo Tumunog ang lumang alarm clock sa munisipyo ngunit hindi ito umabot sa opisina ng IT—siya na ang nag-ayos nito. Sa dilim ng control room, iisang monitor ang nagliliwanag, tila puso na tumitibok ng tahimik; mga frame ng mga CCTV ang umaagos sa screen na parang mga alaala ng lungsod. Pinili niyang magtrabaho nang maaga, bago dumating ang karamihan ng tao. Naka-upo siya sa pagitan ng mga rack ng server, nakatangi ang hood at nakaambag ang collar ng coat niya sa anino. Hawak niya ang ID na may pulis badge, ipinakita lamang sa reader—sapat para buksan ang locked console. Hindi niya pinindot ang mga malalaking, mapanganib na button. Hindi kailangang guluhin ang buong sistema; sapat na ang magtanggal ng ilang segundo, mag-blur ng mukha sa tamang anggulo, at ipakita ang tamang timestamp na magsasabi ng

Nanlaki ang mga mata ni Emerson, ang kanyang ama, sa narinig. Biglang bumigat ang paligid, at ang dating katahimikan ng mansyon ay napalitan ng malalakas na tibok ng mga pusong pinapanday ng galit at takot. Si Mr.V, na nakamasid mula sa dilim, ay napahawak sa dibdib—ramdam ang bawat salitang binibigkas ni Elicia, at ang sakit na dinadala nito. “Ano?!” malakas na sigaw ni Emerson, sabay hampas ng kamay sa mesa. “Bakit bigla kang nagbabago ng isip, Elicia?! Hindi ka na puwedeng umatras! Handa na ang lahat! Pag umatras ka, tuluyan nang mawawala ang kompanya natin—mapupunta iyon sa mga Alvariz!” Ang tinig ng ama ay umalingawngaw sa buong silid, puno ng galit at takot. Ang mukha nito ay namumula, ang mga kamao’y mahigpit na nakasara. Si Veronica naman, ang ina ni Elicia, ay tila napako sa kinatatayuan, nanginginig ang labi habang pinipigilan ang sarili na umiyak. “Papa, hindi ko po kayang pakasalan ang taong iyon!” sigaw ni Elicia, habang ang tinig niya’y basag na basag. “Hindi ko po

“Nakakainis! Magsisisi ang sino mang pangahas na kumalaban sa akin!” galit na sigaw ni Alvarez, habang nanginginig sa poot ang tinig niya. Nakaawang ang kanyang kamao, at ang malamig niyang titig ay parang punyal na itinututok sa mag-asawang nakaluhod sa harapan niya—ang mga magulang ni Elicia Gracia. Nakapako sa sahig ang tingin ng dalawa, nanginginig ang mga kamay habang paulit-ulit na humihingi ng tawad. “Patawarin niyo po kami, Senyor Alvarez… hindi po namin gustong kalabanin kayo…” halos hindi na maipinta ang mukha ng ama ni Elicia sa takot. Ang ina naman ay humahagulgol, pilit na tinatakpan ang bibig para hindi marinig ang pighati. Ngunit sa gitna ng kanilang pagmamakaawa, nanatiling matigas ang puso ni Alvarez. “Tapos na ang usapan!” mariing sambit niya bago tinalikuran ang mag-asawa. Samantala, sa loob ng itim na SUV ng CVC, tahimik na nakaupo si Elicia sa likod, nakasandal ngunit halatang nanginginig ang mga kamay na mahigpit na kumakapit sa laylayan ng damit. Ramdam ni

Habang ang ambulance ay bumabiyahe sa dilim ng kalsada, si Roxiel ay nakahiga sa stretcher, duguan at halos hindi makagalaw. Ang malalim na sugat sa ulo at dibdib niya ay malinaw na pumipinsala sa kanyang mga vital signs. Ang bawat hininga niya ay mabigat at pilit na hinahawakan ng mga paramediko. “Critical ang lalaki! Agad na dalhin sa OR!” sigaw ng isang paramediko habang pinipilit i-stabilize si Roxiel. Si Elicia ay nakaupo sa tabi ng stretcher, may gasgas sa braso at paa, at bahagyang dugo sa damit, ngunit medyo alerto pa. Hawak niya ang bulaklak na ibinigay ni Roxiel kanina, sabay tingin sa kanyang sugatan ngunit buhay na buhay na asawa. “Roxiel… Roxiel, gising ka…” mahina niyang bulong, hawak ang kamay niya. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha at takot. Sa kabilang stretcher, nakahiga ang mga bata at mga madre, sugatan lang sa balat, may kaunting pasa at gasgas. Ang mga nurse ay abala sa pag-aalaga sa kanila, pinapainom ng gamot, nililinis ang mga sugat, at sinisigurong