All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 281 - Chapter 290

Lumalim na ang gabi, at habang nakahiga ako sa kama, ramdam ko ang kakaibang lamig ng simoy ng hangin. Tahimik ang paligid—tanging mga patak ng ulan sa bubong lang ang maririnig. Noong una, banayad lang ang ulan, parang musika sa gabi. Pero makalipas ang ilang minuto, bigla itong lumakas.“Diyos ko…” bulong ko nang marinig ang unang pagkulog.Parang may malakas na hampas ng tambol sa kalangitan. Napasinghap ako at agad na napahawak sa kumot, tinakpan ang sarili mula ulo hanggang paa. Alam kong wala namang masama sa kulog—paulit-ulit nang sinabi ni Mama noon—pero simula pagkabata, hindi ko talaga kaya. May kung anong kaba na gumagapang sa dibdib ko tuwing dumadagundong ang langit.Isa, dalawa… tatlong malalakas na kulog ang sunod-sunod na dumating, at sa bawat putok ng liwanag sa labas, lalo akong kinabahan. Tumayo ako at lumapit sa bintana, tinakpan ito ng kurtina, pero lalo lang akong natakot nang muling kumidlat at kasunod ay isang malakas na dagundong.“Ahh!” napasigaw ako at napau

Mainit. ‘Yun ang una kong naramdaman nang dahan-dahan akong magising. Parang may mainit na hangin na humaplos sa pisngi ko, at saglit kong inakala na nananaginip pa ako. May pamilyar na amoy—yung amoy ng pabango ni Ninong Gerry na may halong malamig na ulan. Pagdilat ko, wala na siya. Ang naroon lang ay ang jacket niyang nakapatong sa akin at ang mahinang tik-tik ng orasan sa dingding. Pinilit kong bumangon, pero parang may kakaibang sensasyong naiwan sa labi ko—parang may dumampi. Isang marahang haplos na hindi ko alam kung guni-guni lang ba, o isang panaginip na masyadong totoo. “Panaginip lang ‘yon…” bulong ko sa sarili habang hinahaplos ang labi ko, sabay iling. Pero bakit gano’n? Ramdam ko pa rin ‘yung init. Nang lingunin ko ang paligid, wala na si Ninong. Basa pa rin ang ilang bahagi ng sahig, tanda na kagabi lang siya umalis. Napahawak ako sa dibdib ko—parang may kung anong naiwan doon, hindi takot, hindi kaba… kundi kakaiba. Paglabas ko sa silid, nakasalubong ko si Ali

Wala akong gana kumain, pero pinilit ko pa rin. Sabi nga ni Ninong, “Never skip meals, lalo na kung malayo ka sa pamilya.” Kaya heto ako, mag-isa sa isang mesa sa gitna ng canteen, nakayuko habang pinaglalaruan ang tinidor sa tray ng fried chicken at kanin.Marami pa ring bumabalik sa isip ko—‘yung eksena kanina kina Ninong at Ma’am Clarisse.Ang mga tawa nila.Ang paraan ng pagkakatitig ni Ninong sa kanya—‘yung hindi ko na nakikita kapag ako ang kausap niya.Napasinghap ako nang mahina at umiling. “Ano bang iniisip mo, Roffana…”Kailangan kong kalmahin ‘to. Hindi puwedeng maapektuhan ako sa mga ganitong bagay.Kaya ayun, sinubukan kong i-focus ang sarili sa pagkain. Pero bago ko pa maisubo ang unang kutsara, biglang may humarang na anino sa harap ko.“Excuse me,” sabi ng isang malalim na tinig.Pag-angat ko ng ulo, muntik ko nang mabitawan ang tinidor.Literal na tumigil ang paligid.Matangkad. Maputi. Nakaayos ang buhok na parang galing sa commercial. At higit sa lahat, may ngiting

Paglabas ko ng building, malamig ang hangin at medyo madilim na ang langit. Nakatingala ako sandali, hinayaan kong dumausdos sa pisngi ko ang malamig na simoy, pero hindi iyon sapat para palamigin ang kabog ng puso ko. Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko—bakit ba bigla kong gustong habulin si Ninong Gerry? Hindi ko rin alam kung tama. Pero parang may tinig sa loob ko na nagsasabing huwag mo siyang paalisin ng gano’n lang. Kaya bago pa ako makapag-isip ng matino, nagmadali akong tumakbo palabas ng gate. Naiwan si Max na nakatingin lang sa akin, tulala, hawak pa ang strap ng bag niya. “Roffana?!” tawag niya, pero hindi ko na nilingon. Tumakbo ako sa direksyon ng parking lot, halos hindi ko na ininda kung nadudulas ako sa tiles. Nang makita ko si Ninong Gerry na naglalakad papunta sa sasakyan niya, agad kong tinawag ang pangalan niya— “Ninong Gerry!” Huminto siya. Dahan-dahan siyang lumingon, at nang magtama ang mga mata namin, pakiramdam ko bumagal ang paligid. Walang iban

Nagtagpo ang mga mata namin, puno ng pag-asa at pangamba. Hinawakan ni Ninong Gerry ang kamay ko nang mahigpit, para bang sinisigurado na hindi ako aalis."Kung ganito ang gusto mo, Roffana," sabi niya, ang boses ay halos pabulong, "sisiguraduhin kong hindi ka magsisisi."Hindi ko alam kung saan kami pupunta, kung ano ang mangyayari. Ang tanging alam ko lang ay gusto kong subukan. Gusto kong malaman kung hanggang saan ang kaya naming abutin.Dahan-dahan siyang lumapit sa akin. Ang bawat hakbang niya ay nagpapabilis sa tibok ng puso ko. Nang tuluyan na siyang nakalapit, itinaas niya ang kamay niya at hinaplos ang pisngi ko."Ang tagal kong pinangarap 'to," sabi niya, ang mga mata ay nakatitig sa akin. "Ang makalapit sa'yo nang ganito."Hindi ako nakasagot. Ang tanging nagawa ko lang ay tumitig sa kanya. Ang mga mata niya ay puno ng pagmamahal, ng pagnanasa.Dahan-dahan niyang inilapit ang mukha niya sa akin. Naramdaman ko ang mainit niyang hininga sa labi ko. At nang maglapat ang mga l