All Chapters of ANG KATULONG NA PINIKOT NG BILYONARYO: Chapter 291 - Chapter 300

Pagbalik namin ni Max sa hallway matapos ang lunch, parang ang gaan-gaan ng paligid. Tawa siya nang tawa, panay ang kwento tungkol sa mga prof at kaklase niya, habang ako naman ay nakikinig lang, paminsan-minsan sumasabay sa halakhakan. Pero sa likod ng bawat ngiti ko, may isang pares ng matang hindi ko maalis sa isip—mga matang malamig, mapanuri, at puno ng selos. Kay Ninong Gerry Tiu. “Salamat sa pagsama sa lunch ha,” sabi ni Max, habang inaayos ang strap ng bag. “Mas masaya palang kumain kapag may kasama.” Ngumiti ako, kahit may bahid ng kaba. “Basta next time, ako naman ang manlilibre.”, sabay kindat bago tumakbo papunta sa kabilang silid. Nang makalayo siya, saka lang ako nakahinga. Pero hindi pa man ako nakakaabot ng tatlong hakbang, may boses akong narinig sa likod ko. “Roffana.” Pamilyar ang tinig—mababa, malamig, at may halong awtoridad. Pagharap ko, naroon si Ninong Gerry, nakasandal sa pader, may mga papel sa kamay, at isang titig na kay hirap salubungin. “Sir,” m

Ang mundo ni Max ay parang biglang sumabog.Hindi siya nagsalita. Hindi siya lumapit.Pero ang kamay niyang may hawak ng bulaklak, ay dahan-dahang bumitaw.Nahulog sa sahig ang mga rosas. Tahimik. Pero ang sakit, malakas.Dahan-dahan niyang inilabas ang cellphone, at sa pagitan ng mga kurtina, kinunan niya ng video ang nakita.Isang maikling clip lang — sapat na para masira ang buhay ng dalawa.Pagkatapos noon, mabilis siyang tumalikod at lumabas ng boarding house, walang kahit anong ingay.Ngunit sa loob niya, may kumikiskis na apoy — hindi lang galit, kundi plano.Kinabukasan, pumasok si Roffana na parang walang nangyari.Maaga pa, at tahimik ang campus. Ngunit sa bawat hakbang niya, parang may mabigat na hangin na bumabalot.Lumingon siya sandali sa paligid — may kung anong pakiramdam na may nagmamasid sa kanya.Pagdating niya sa silid, nadatnan niyang tahimik si Max sa gilid, nakaupo, may hawak na laptop.Ngumiti ito, pero kakaiba — malamig, mapanukso.“Hi, Roffana,” bati niya. “B

Kinabukasan, parang walang nangyari.Tahimik si Roffana sa klase, pero sa loob niya, parang may dalawang pader na nagsasara.Isa sa pag-ibig na pilit niyang tinatago para kay Ninong Gerry,at isa sa takot na araw-araw ay pinapaalala ni Max.Habang nagdi-discuss si Ninong sa harap ng klase, napansin niyang tila hindi makatingin si Roffana.Lagi itong nakayuko, naglalaro ang mga daliri sa lapis, at halos hindi sumasagot kahit tawagin.“Miss Roffana?” tawag ni Ninong Gerry, marahang tinig, may pag-aalala.Napalingon ang lahat, at doon lang siya natauhan.“Ah—opo, sir,” mabilis niyang sagot, pilit na ngumiti.Ngunit kahit ang ngiting iyon ay parang may lamat.Pagkatapos ng klase, tinawag siya ni Ninong.“Roffana, sandali lang.”Tumigil siya sa pinto, lumapit nang dahan-dahan.“May problema ba? Parang matamlay ka nitong mga araw na ‘to.”Umiling siya. “Wala po, Ninong. Siguro pagod lang.”Tumingin si Gerry, bahagyang nagbuntong-hininga. “Baka naman masyado mong pinapahirapan ang sarili mo.

Kinabukasan, maagang pumasok si Gerry sa faculty.Tahimik ang buong lugar, amoy pa ang bagong timplang kape sa pantry.Habang binubuksan niya ang mga papel sa mesa, hindi niya maiwasang mapaisip sa nangyari kagabi.Ang mukha ni Roffana, ang nanginginig nitong tinig, at ang biglang pagdating ni Max—lahat iyon ay parang hindi tugma sa simpleng paliwanag na “may project lang.”Kumunot ang noo ni Gerry.“Project daw?” mahina niyang ulit, habang itinutupi ang manggas ng polo. “Pero anong klaseng project ang kailangan ng ganung oras?”Habang nakaupo siya, dumating si Roffana — tahimik, magaan ang kilos, pero halata sa mata ang puyat.“Good morning po, Ninong,” bati nito, halos pabulong.Napatingin si Gerry, sandaling natahimik.“Ang aga mo ah,” sabi niya, sabay ngiti. “Nakauwi ka ba kagabi nang maayos?”“Oo po,” mabilis na sagot ni Roffana. “Pasensya na po kung di ko nasabi agad. Nabitin lang po talaga ‘yung usapan namin ni Max.”“Ah, si Max,” mahinang sambit ni Gerry, parang sinisipat ang

Hindi niya alam kung anong nagtulak sa kanya, pero nang muling makita ni Gerry sina Roffana at Max na sabay na lumabas ng campus, awtomatikong kinuha niya ang susi ng sasakyan. Tahimik, walang anumang plano, pero malinaw ang layunin: alamin kung ano talaga ang meron sa dalawa.Mula sa di kalayuan, minamaneho niya ang kotse, sinusundan ang direksyon na tinatahak ng dalawa. Nakita niyang naglakad ang mga ito papunta sa maliit na café sa tapat ng unibersidad. Doon, madalas nagkakape ang mga estudyanteng gusto ng tahimik na lugar. Hindi masyadong matao, kaya’t malinaw niyang natatanaw ang loob.Umupo si Max at si Roffana sa isang mesa sa sulok. Hindi malapit sa bintana, pero sapat para makita ni Gerry mula sa sasakyan. Nakayuko si Roffana, tila may gustong sabihin pero pinipigilan. Si Max naman, kalmado, nakasandal sa upuan, hawak ang tasa ng kape na parang walang bigat ng mundo sa balikat.Ilang minuto ang lumipas bago nakaramdam si Gerry ng bugso ng emosyon — hindi galit, hindi rin selo