Semua Bab หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Bab 131 - Bab 140

ซินอ้ายที่ได้ยินคำขอกลับนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้านใด ๆ ทว่าภายในใจกลับว้าวุ่นไปหมด ไม่คิดว่าวั่งซู่จะมาไม้นี้ อย่างน้อยก็ขอให้ท่านอ๋องเห็นแก่ความดีที่นางคอยปรนนิบัติมานาน ไม่ยอมยกนางให้อีกฝ่ายง่าย ๆ กระนั้นก็แอบหวั่นใจอยู่ลึก ๆ คนอย่างเสวียนอ๋องน่ะหรือจะมาเห็นใจกับแค่บ่าวรับใช้คนหนึ่ง ซึ่งมิได้มีประโยชน์อะไรต่อพระองค์เลยแม้แต่น้อย“ข้าคงยกให้เจ้าไม่ได้หรอกคุณหนูวั่ง เจ้าขออย่างอื่นเถิด” ถ้าหากวั่งซู่ผู้นี้ไม่อยู่ในแผน ป่านนี้เขาคงบีบคอให้ตายไปแล้ว สตรีอะไรช่างน่ารำคาญนักไม่ต่างอะไรกับตาแก่บิดาของนางเลยสักนิด“เหตุใดไม่ได้เพคะ ซู่เอ๋อร์ไม่ได้ขออะไรมากเลย แค่หญิงรับใช้คนเดียวเท่านั้นเองนะเพคะ หรือว่าท่านอ๋องมีใจให้มันเพคะ ถึงได้ไม่ยอมยกให้หม่อมฉัน” หญิงสาวหน้าบูดบึ้ง คำตอบที่ได้กลับทำให้บุตรสาวเจ้ากรมคลังถึงกับหายใจแรง ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะกล้าหักหน้าต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้“คุณหนูวั่งเจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบคนพูดมาก” แม้ใบหน้ายามนี้จะยิ้มสู้ ทว่าในใจกลับมิใช่อย่างที่แสดงต่อคนภายนอก เสียงที่เปล่งออกมาเย็นยะเยือกแม้แต่ผู้ที่ไม่มีวรยุทธ์ก็ยังสัมผัสได้ บริเวณโดยรอบต่างพากันเงียบหมด ไม่มีใครกล้าแม้แต่ข

ขณะเดียวกันคนที่อยู่ห้องข้างยังคงนอนคุดคู้ เอาหมอนปิดหูเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงใด ๆ ทั้งสิ้น ได้แต่เศร้าเสียใจที่ไม่อาจจะตัดใจจากเสวียนอ๋องได้ รู้ทั้งรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้แต่ก็ยังถลำลึกเสียจนหลงลืมจิตใจตนเอง ถึงได้เจ็บช้ำใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่เช่นนี้ภายนอกทำเป็นเก่ง ทว่าภายในกลับอ่อนแอเหลือเกินดวงตาแดงก่ำจ้องมองบานประตูอยู่เช่นนั้น แม้จะเลือนรางเพราะม่านน้ำตาบดบังการมองเห็น แต่ก็ยังพยายามเพ่งมองราวกับจะให้ทะลุเข้าไปได้ จิตใต้สำนึกอยากเข้าไปกระชากคนทั้งสองให้แยกจากกันแทบตาย อยากจะบอกให้ทุกคนได้รู้ บุรุษผู้นั้นเป็นของนางคนเดียวได้แต่คิด แต่กลับทำสิ่งใดไม่ได้นอกจากนอนนิ่ง ๆ ราวกับมีแค่ร่างกายแต่ไร้วิญญาณ ซินอ้ายเจ้าช่างโง่เขลานักทว่าเมื่อเพ่งมองบานประตูมากเกินไป ซินอ้ายเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่านั่นคือตัวจริงหรือภาพหลอน เมื่อดวงตาพร่ามัวเห็นร่างสูงโปร่งของเสวียนอ๋องใกล้เข้ามาทุกที หรือว่าเพราะพิษรักแรงหึงทำให้นางเกิดภาพหลอนคิดไปเองกันแน่ ไม่มีทางที่ท่านอ๋องจะอยู่ที่นี่“หึงหวงมากไปประเดี๋ยวจะแก่เร็ว อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”“ใครหึงหวงพระองค์กัน หลงตัวเองแล้วเพคะ” คำพูดก่อกวนให้เกิดโทสะเช่นนี้คงมิใช

คำตอบที่ได้มันช่างบาดลึกลงกลางใจนัก ที่แท้ก็ไม่เหลือเวลาอะไรนั่นเลย ยังคงเป็นนางที่หลอกตนเอง ช่างน่าสมเพชนัก คิดว่าจะได้อยู่ต่ออีกสักหน่อยแท้ ๆ แต่เวลากลับหมุนเร็วเกินไปซินอ้ายตัดสินใจผลักคนร้ายกาจให้ล้มลงนอนราบกับเตียง ดวงตาหม่นหมองจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความว่างเปล่า ถ้านี่จะเป็นช่วงเวลาสุดท้ายก่อนจากกัน ข้าจะทำให้ท่านจดจำได้ไม่ลืมเช่นกัน อย่างน้อยเมื่อทำแบบนี้กับใคร เขาก็จะได้หวนนึกถึงหน้านางขึ้นมาได้ เพราะนอกจากเรื่องบนเตียงแล้วตนก็มิได้มีอะไรให้เสวียนอ๋องต้องจดจำ เป็นแค่สตรีธรรมดาคนหนึ่งก็เท่านั้น เสวียนหยางรู้สึกตกใจไม่น้อยเมื่อสาวใช้คนพิเศษของเขาทำใจกล้า นางอ้าปากกลืนกินแท่งร้อนมิดด้ามก่อนจะดูดดึงตั้งแต่โคนไปถึงปลาย แม้จะดูลำบากกว่าจะกินมันเข้าไปหมด แต่เจ้าตัวก็ยังพยายามทำจนสำเร็จ ใบหน้ายามนี้มันช่างเย้ายวนเกินไปแล้ว “อ้าส์.... เบา ๆ ระวังอย่าให้โดนฟัน” เสวียนหยางจับหัวเล็กทุยไว้ พร้อมกับออกแรงกดให้อีกฝ่ายกลืนมันเข้าไปให้ลึกยิ่งขึ้นยอมรับว่านี่คือครั้งแรกที่ซินอ้ายทำถูกใจเขานัก ไม่ต้องให้บังคับหรือบอกให้มากความ ทั้งยาและการรักษาของหมอซ่งก็ดูจะได้ผลดีทีเดียว ตั้งแต่รักษาแก่นกา

“นี่! เจ้าจะทำอะไร” คราวนี้กลายเป็นว่าเสวียนหยางนั่งไม่ติดเสียเอง นับเป็นครั้งแรกที่ซินอ้ายกล้าขัดใจ ดูท่าคราวนี้เขาจะทำพลาด แทนที่จะได้รับการอ้อนวอนขอเอาอกเอาใจเพื่อให้ตนใจอ่อน แต่ผลที่ได้กลับเป็นตรงกันข้าม“ของพวกนี้เป็นของท่านอ๋อง หม่อมฉันคืนเพคะ”“เจ้ากล้าขัดใจข้า”“มิบังอาจเพคะ หม่อมฉันเป็นเพียงแค่หญิงรับใช้ต่ำต้อยจะขัดใจท่านอ๋องได้อย่างไร หากพระองค์สั่งให้ตายก็ย่อมได้เพคะ” ยามปกติไม่กล้าแม้จะสบตา ทว่าครั้งนี้ท่านอ๋องทำเกินไปจริง ๆ นางจ้องตาอีกฝ่ายไม่กะพริบ ขอสู้สุดใจทุกคนในที่นั้นต่างมองซินอ้ายเป็นตาเดียวกัน ไม่คิดว่าคนที่เอาแต่ยอมผู้อื่นอยู่ฝ่ายเดียว ทำตัวเงียบ ๆ ไม่สนิทกับผู้ใด ยกเว้นก็แต่แม่ครัวหวัง แม้จะถูกรังแกมากแค่ไหนก็ไม่ยอมสู้กลับ เมื่อถึงคราวดื้อรั้นนางกลับสู้ยิบตา กล้าท้าทายเสวียนอ๋องผู้มีอำนาจสูงสุดในตอนนี้ ช่างน่านับถือ ช่างน่านับถือ เสวียนหยางหัวเสียลุกจากเก้าอี้ด้วยท่าทางฟึดฟัดไม่พอใจ จะสั่งลงโทษนางก็มิได้ ครั้นจะขัดใจสาวใช้คนพิเศษก็ลำบากใจทำไม่ลง กลัวว่านางจะไม่รัก ไม่เทิดทูนตนเหมือนเดิม สุดท้ายก็ได้แต่ไปลงกับคนรอบข้างอย่างองครักษ์และนางกำนัลตัวต้นเรื่อง“เฮอะ

“ท่านอ๋องซู่เอ๋อร์ร้อนไปทั้งตัวเลยเพคะ” เช่นนั้นจะช่วยส่งเสริมให้เห็นผลเร็วขึ้นก็แล้วกัน วั่งซู่ปลดอาภรณ์ตัวนอกออกก่อนที่ชั้นในบางแสนบางปรากฏต่อหน้า นางแสร้งพัดวีด้วยมือหวังว่าทำเช่นนั้นแล้วจะช่วยให้รู้สึกเย็นขึ้น ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วทั้งหมดคือการเสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น“เช่นนั้นเราไปที่เตียงกันดีหรือไม่ เจ้าจะได้สบายตัวขึ้น”“ดีเพคะ”เมื่อถูกอุ้มร่างระหงตวัดแขนคล้องคอชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มยั่วยวน อารมณ์สวาทเริ่มพลุกพล่านขึ้นเรื่อย ๆ นับแต่นั้นวั่งซู่ก็เข้าสู่ห้วงสวาทอย่างเผ็ดร้อนและเมามัน“ดูแลให้ดี”“พ่ะย่ะค่ะ”เหล่าองครักษ์คุ้นหน้าคุ้นตายืนเรียงรายหน้าห้อง หลังจากได้รับคำสั่งจากนายเหนือหัวพวกเขาจึงแยกย้ายกันทำหน้าที่ของตน สามนายเข้าด้านในห้องพัก อีกสองคนเฝ้าหน้าประตูเพื่อมิให้ผู้ใดเข้ารบกวนเมื่อปฏิบัติการวางยาครั้งสุดท้ายสำเร็จ ชายหนุ่มจึงปล่อยให้คนของตนทำหน้าที่ต่อไปให้เสร็จ ส่วนตัวเขานั้นได้ระเห็จตนเองไปนอนห้องสาวใช้คนพิเศษ เดิมทีการมาครั้งนี้เป็นเพียงแค่การเบี่ยงเบนความสนใจเรื่องการเมือง หรืออีกนัยหนึ่งคือสร้างภาพลวง ให้เขาและวั่งซู่สนิทสนมกันเพื่อตบตาผู้อื่นก็เท่านั้นแต่การที