Lahat ng Kabanata ng หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Kabanata 241 - Kabanata 250

“นี่ภรรยาเจ้าฝากมา เจ้ารู้วิธีใช้แล้วใช่หรือไม่” ชินอ๋องโยนของฝากจากภรรยาให้ไท่ฟง ก่อนจะหันกลับไปยิงพวกลูกสมุนตัวน้อยนิด ที่กรูกันเข้ามาตายไปทีละคน“ต้องรบกวนท่านอ๋องคอยเป็นธุระให้แล้ว” ชายหนุ่มพยักหน้าขอบคุณ ก่อนจะติดสายคาดเอว ใช้ปืนที่ได้มาราวกับรู้การใช้งานดี เขาเคยหัดใช้อยู่บ้างเพราะภรรยารักเคยให้เขาลองยิงเมื่อไม่นานมานี้เอง แต่ครั้งนั้นเสียงจะดังกว่าครั้งนี้มาก“ไม่เป็นไร ข้าได้ค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อแล้ว”แม่ทัพแดนเหนือผู้องอาจมือหนึ่งจับบังเหียนควบม้า อีกมือถือปืนเอาไว้แน่น ดาบเล่นใหญ่ถูกเก็บเข้าฝักสะพายไว้ด้านหลัง เขาตะบึงม้าวิ่งไปด้านหน้า เหล่าทหารชั้นผู้น้อยต่างก็กรูกันเข้าหา ด้วยอาศัยว่ามีคนมากกว่า แต่ก็ล้มแม่ทัพหนุ่มไม่ได้ง่าย ๆ ชุดเกราะฟันอย่างไรก็ไม่เข้าถึงเนื้อหนัง อีกทั้งยังมีชินอ๋องคอยระวังหลังให้ จึงทำให้ไท่ฟงสามารถไล่ตามแม่ทัพแคว้นฉู่ที่กำลังถอยทัพ เพื่อไปตั้งหลักได้ทันเมื่อต้อนอีกฝ่ายมาจนถึงหน้าผา แม่ทัพหนุ่มเล็งปืนไปที่เป้าหมาย ก่อนจะยิงแสกหน้าไปถึงสองนัด อีกหนึ่งนัดเข้ากลางหัวแม่ทัพฝั่งศัตรูเข้าเต็มเปา ร่างใหญ่ยักษ์ตกลงจากหลังอาชาไม่ทันตั้งตัว ไม่มีแม้แต่เสียงร

หลังจากได้นั่งพักกันจนหายเหนื่อย คนทั้งสี่จึงได้ออกเดินทางกันต่อ การค้นหามิใช่เรื่องง่ายเมื่อยิ่งเดินต่อในป่ารกทึบ แสงจากภายนอกก็ยิ่งส่องเข้าไม่ถึง ซ้ำเวลานี้ใกล้จะค่ำแล้วทำให้เหล่าคนคุ้มกันค่อนข้างจะระวังตัวมากขึ้น ลำพังพวกเขาที่ต้องเจอเหตุการณ์เช่นนี้จนชินแล้ว สามารถไปต่อได้อย่างสบาย แต่ครั้งนี้มีนายจ้างร่วมทางมาด้วย ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องระวังและคิดให้รอบคอบ“นายหญิงข้าว่าเราหาที่พักกันก่อนเถอะขอรับ ยิ่งมืดก็จะยิ่งอันตราย อย่างไรถึงตอนเช้าเราค่อยออกเดินทางต่อ”“ก็ได้เจ้าค่ะ” เสี่ยวถิงยอมทำตามแต่โดยดี ตอนนี้นางก็เหนื่อยมาก ไม่อยากจะฝืนเดินต่อเกรงว่าจะเป็นภาระผู้อื่น“พักตรงนี้ก็แล้วกัน ประเดี๋ยวข้าก่อกองไฟเอง” หนึ่งในผู้คุ้มกันอาสาก่อกองไฟ นับเป็นเรื่องดีที่ยังอยู่ในเขตของแคว้นฉิน จึงไม่จำเป็นต้องระวังในเรื่องการก่อกองไฟเมื่อมีคนอาสาก่อกองไฟแล้ว อีกสองคนที่เหลือจึงเตรียมที่สำหรับหลับนอนในค่ำคืนนี้ ใบไม้ถูกนำมาใช้เป็นที่รองนอน แต่ทุกคนก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างไว้เพียงเท่านั้น เพราะสิ่งที่นายหญิงทำมันนาสนใจมากกว่า“นายหญิงทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ” ผู้คุ้มกันสาวโยนกิ่งไม้ทิ้งไป พร้อมกับเข้า

“กรี๊ดดด”เสี่ยวถิงหลับหูหลับตากรีดร้องคอแทบแตกด้วยความตกใจ หลังจากนางพลาดลื่นไถลลงตามรอยแยกอย่างไม่ทันตั้งตัว คงจะเป็นคราวซวยของนาง คราวนี้คงจะได้ไปท่องยมโลกของจริงเสียแล้วตูม!“แค่ก ๆ”ร่างบางโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ ไอสำลักออกมาไม่หยุด โชคดีนักที่ตกลงมากลางบ่อน้ำพอดิบพอดี ใครจะไปคิดในซอกเขาเช่นนี้จะมีบ่อน้ำอยู่ด้านใต้ กว่าจะปีนขึ้นขอบบ่อได้ก็เล่นเอาแทบจะหมดแรง ในระหว่างนั้นสามผู้คุ้มกันหนึ่งหญิงสองชายก็ได้ตกน้ำตามกันมาติด ๆ“นายหญิงบาดเจ็บหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อขึ้นจากน้ำได้ผู้คุ้มกันสาวรีบสอบถามนายจ้างทันที ดีตรงที่พวกตนตกลงมาไม่ลึกมาก อีกทั้งมีบ่อน้ำรองรับจึงทำให้ไม่มีผู้ใดได้รับบาดเจ็บ ยังอยู่รอดปลอดภัยกันทุกคน“ข้าไม่เป็นไร แล้วพวกเจ้าล่ะ บาดเจ็บกันหรือไม่”“พวกเราไม่เป็นอะไรขอรับ ข้าน้อยคิดว่าพวกเราคงจะกลับทางเดิมยากแล้วล่ะขอรับ” ทางที่พวกเขาตกลงมา ไม่เหมาะที่จะปีนขึ้นไปได้ เพราะมันทั้งลื่นและดินอ่อนตัว หาทางขึ้นใหม่จะดีกว่าระหว่างนั่งปรึกษาหาทางออก ผู้คุ้มกันทั้งสามสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างที่กำลังใกล้เข้ามา พวกเขาต่างก็ลุกขึ้นตั้งท่า พร้อมกับชักมีดสั้นออกมาจากที่ซ่อน พร้อมส

“เดี๋ยวก่อนขอรับ” ผู้คุ้มกันคนหนึ่งเรียกให้ทุกคนหยุด ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบ ๆ เพื่อจับสังเกตสิ่งรอบกาย เดินมาหลายชั่วยามมันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้ คงไม่ใช่แค่เขาที่ผิดสังเกตแค่คนเดียวแน่“มีอะไรหรือเจ้าคะ” เสี่ยวถิงเป็นคนที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้มากที่สุด ด้วยความสงสัยจึงอดที่จะถามออกไปไม่ได้“ดูเหมือนพวกเราจะเดินวนอยู่ที่เดิมนะขอรับ” ผู้คุ้มกันชี้ไปยังต้นไม้ที่พวกเขาใช้นั่งพักชั่วคราวเมื่อครั้งเข้าเขตป่านี้ครั้งแรก“ข้าเคยได้ยินว่าแคว้นฉู่ถนัดการใช้ค่ายกล มิน่าเล่าถึงได้ไม่มีใครตามล่าพวกเราที่นี่” ไท่ฟงขบกรามแน่น เพราะนี่คือปัญหาใหญ่ที่พวกเขาจะต้องแก้ให้ได้ ไม่เช่นนั้นก็คงได้เดินวนในป่าแห่งนี้ไปจนตาย“มีผู้ใดพอจะรู้หรือไม่นี่คือค่ายกลชนิดใด” หลังจากถูกพามานั่งพิงต้นไม้ต้นเดิม ชินอ๋องจึงได้เอ่ยถามขึ้น ตนนั้นพอรู้อยู่บ้างแต่ก็ไม่ถ่องแท้ทั้งหมด ค่ายกลมีหลายชนิดหลากหลายวิธีการสร้าง หากเดินผิดแม้แต่นิดเดียว อาจติดในค่ายกลไม่มีทางได้ออกไปชั่วชีวิต“ดูเหมือนจะเป็นค่ายกลแปดทิศขอรับ ทุก ๆ สองชั่วยามต้นไม้จะขยับสลับสับเปลี่ยนตำแหน่ง แต่ว่าค่ายกลชนิดนี้น้อยนักจะมีคนรู้วิธีแก้” หนึ่งในผู้คุ้มกันบอ

พื้นดินที่สั่นไหวจนรู้สึกได้ ทำเอาคนทั้งหกที่อยู่กลางทุ่งหญ้าต้องคอยระแวดระวังตัว ในขณะเดินฝ่าดงหญ้าเพื่อให้ถึงเขตแดนแคว้นตนเองให้เร็วที่สุด ทหารแคว้นฉู่วิ่งกรูเข้าหามาแต่ไกล พวกเขาที่มีคนบาดเจ็บและไม่มีวิชาการต่อสู้ถึงสองคน จึงได้เปลี่ยนให้ชินอ๋องที่กำลังบาดเจ็บและฮูหยินแม่ทัพอยู่ตรงกลาง คนที่เหลือต่างก็เตรียมตั้งท่ารอรับมือ“ทำอย่างไรดีเจ้าคะ เรามีแค่มีดสั้น เราสู้มันไม่ไหวแน่” ผู้คุ้มกันสาวเริ่มคิดหนัก แต่สายตานางกลับเอาแต่จ้องไปด้านหน้า คอยมองหาศัตรูไม่วางตา“เสียดายธนูข้าหล่นหายตอนตกเขา” ผู้คุ้มกันชายทั้งสองรู้สึกเสียดายอาวุธที่นายจ้างมอบให้ มันเป็นเหมือนสมบัติอันล้ำค่า แต่พวกเขาก็รักษาไว้ไม่ได้“สิ่งที่เราทำได้ก็คงต้องฝ่าไปให้ถึงแคว้นฉิน ก่อนพวกมันจะตามทัน” ตอนนี้แม่ทัพหนุ่มเหลือเพียงแค่มือเปล่า ไม่มีแม้แต่อาวุธใด ๆ ติดมือ หากต้องสู้กันก็รังแต่จะเสียเปรียบ ถ้าพวกเขาสามารถไปถึงชายป่าได้ กองกำลังลาดตระเวนที่อยู่ตรงนั้นเข้ามาช่วยได้ทัน อย่างไรทหารแคว้นฉู่ก็ไม่กล้าตามไปแน่“แต่ข้ามีเจ้าค่ะ” เสี่ยวถิงพูดขึ้นกลางปล้อง ตอนนี้นางไม่สนใจแล้วผู้ใดจะรู้ความลับ คิดเพียงอย่างเดียวคือให้ทุกคน