เวลาดึกดื่นจนจันทร์เสี้ยวเกี่ยวปุยเมฆขึ้นสู่กลางนภา เรือนสกุลฉางยังสว่างนวลด้วยแสงโคมที่จุดอยู่ทั่วบ้าน มีเสียงชายเคาะยามตีเกราะเป็นจังหวะร้องบอกเวลาว่าเวลานี้เป็นช่วงยามจื่อ [1] แล้วฉางซื่อหลางกลับมายังเรือนพักด้วยอาการกรุ่นกรึ่มสุรา ท่าทางเมามายใบหน้าแดงก่ำดั่งอิงเถาท่าทางครึ้มอกครึ้มใจปริ่มเปรมอย่างยิ่ง ใจคิดว่าจะเรียกสาวใช้คนหนึ่งตักน้ำให้เขาล้างหน้าตาจะได้เข้านอนอย่างสบายเนื้อสบายตัวเสียหน่อย ไม่นึกว่าเพียงขาก้าวพ้นธรณีประตูได้ก้าวหนึ่ง พลันได้ยินเสียงที่ชวนระคายหูดังขึ้นมาจนคิ้วกระบี่ของเขากระตุกวูบ ชะงักร่างทั้งร่างจนแทบล้มคะมำ“ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้ว” เป็นหลินหลางนั่นเอง นางสวมอาภรณ์สีฟ้าลายดอกเสาเย่ารวบมวยผมแบบหญิงที่แต่งงานแล้วประดับปิ่นช่อดอกชาขาวใครมาพบเห็นก็กล่าวชมว่างดงามประหนึ่งเทพธิดาก็มิปานทว่าท่วงท่าอันงดงามนั้นทันทีที่ฉางซื่อหลางเห็นเต็มสองตาพลันทำหน้าเบ้อย่างไม่อาจปิดบังได้ไหว เสมือนเห็นตงซือที่หน้าตาอัปลักษณ์มาทำตนประหนึ่งซีซือที่แค่นิ่วหน้ากุมอกก็งามล่มเมืองจนแทบอยากจะวิ่งหนีออกไปจากเรือนอยู่รอมร่อ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่คือเรือนพักของเขา ไฉนเขาต้องเป็นฝ่ายวิ่
Last Updated : 2025-08-07
LOGIN
