Semua Bab ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Bab 51 - Bab 60

หลังจากเหตุการณ์ในงานเลี้ยงฉลองวันพระราชสมภพของฮ่องเต้ผ่านไปได้เกือบสองเดือน ในวันหนึ่งของปลายฤดูใบไม้ผลิ อวิ๋นก็ให้คนพ่อบ้านมาแจ้งกับหานฉงหรงที่กำลังสอนหนังสือหย่งเยี่ยและเสี่ยวมี่ว่า วันนี้ให้องค์ชายน้อยเลิกเรียนครึ่งวัน และให้ตามพ่อบ้านไปยังลานฝึก ซึ่งหย่งเยี่ยก็รีบปฏิบัติตามคำสั่งอย่างว่องไวจนนางอดถอนใจน้อยๆ มิได้ เพราะถ้าหย่งเยี่ยตั้งอกตั้งใจทำแบบฝึกหัดให้เร็วและถูกต้องเท่ากับที่ต้องยกเลิกการเรียนกะทันหันก็คงดีนางพอรู้จากพ่อบ้านว่าในมีลานฝึกสำหรับไว้เป่ยหนานหวังและลูกน้องฝึกปรือฝีมือในทุกเช้า แต่สำหรับหานฉงหรงที่ปกติไม่ค่อยชื่นชอบศิลปะการต่อสู้ สิ่งที่รับรู้ก็เป็นสถานที่หนึ่งในจวนอ๋อง ไม่เคยคิดเข้าไปดูและไม่คิดสนใจ ซึ่งเรื่องนั้นนับว่าเป็นโชคดี เพราะวันก่อนเสี่ยวมี่เดินร้องไห้จ้ามาบอกนางว่า วันนั้นมีนางกำนัลผู้หนึ่งถูกโบยเพราะนำผ้าเช็ดเหงื่อและน้ำไปรอพร้อมคอยท่าอวิ๋นรุ่นที่กำลังฝึกซ้อม จึงถูกขันทีคนสนิทของอ๋องหนุ่มตำหนิอย่างรุนแรง กล่าวหาว่าไม่รู้จักประมาณตน ขวัญกล้ามาประทินโฉมแสร้งยืนคอยรับใช้ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ จากนั้นจึงสั่งให้บ่าวรับใช้อุดปากลากนางไปโบยที่ลานหน้าเรือนบ่าว ซ

หานฉงหรงกล่าวจบก็นิ่งรออีกฝ่ายอนุญาต แน่นอนว่าการไปเยี่ยมบิดานั้นเป็นเรื่องจริง ทว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของนางคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นในช่วงเวล่ใกล้เคียงกับงานล่าสัตว์ที่อุทยานอู่ถงต่างหากในอีกหนึ่งเดือน ช่วงฮ่องเต้เสด็จประพาสอุทยานล่าสัตว์อู่ถง เมืองจี๋หลินจะเกิดโรคระบาดครั้งใหญ่ที่คร่าชีวิตชาวเมืองไปจำนวนมาก แม้กระทั่งหานเซียงอวิ๋น บิดาของนางก็ไม่มีข้อยกเว้นถ้านางที่ตอนนี้รู้ถึงอาการและมีความรู้ทางด้านการแพทย์ที่ได้สั่งสมมาทีละเล็กทีละน้อยมาจนถึงบัดนี้ อาจจะพอหาทางช่วยเหลืออันใดได้บ้างเพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้นหรือแม้กระทั่งหาต้นตอของโรคระบาดเจอก็เป็นได้“...”หานฉงหรงเห็นอีกฝ่ายนิ่งฟัง จึงรีบหว่านล้อม “ท่านอ๋อง ระยะทางระหว่างอุทยานล่าสัตว์อู่ถงกับจี๋หลินไม่ห่างกันมาก ใช้เวลาไม่เท่าใดนักก็ถึง” ว่าพลางชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว “หม่อมฉันสัญญาว่าจะรีบไปรีบกลับ ไม่เถลไถลเพคะ”แต่อีกฝ่ายกลับมองการกล่าววาจาอ้อมค้อมของสตรีตรงหน้าเป็นเรื่องพิลึกพิลั่น เขาขมวดคิ้วแล้วเอ่ย “ขอย่อมอนุญาตอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดให้มากความ”เด็กสาวมีสีหน้าแจ่มใสทันตาเห็น ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “แต่ข้าจะไปด้วย”“เพค

หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนก่อนที่จะถึงประเพณีล่าสัตว์ที่อุทยานล่าสัตว์อู่ถง ในที่สุดองค์ชายน้อยหย่งเยี่ยก็มีของเล่น ไม่สิ อาวุธที่เหมาะสมจะแสดงฝีมือเสียทีอวิ๋นรุ่นนั่งผึ่งผายอยู่ที่เก้าอี้ตรงบริเวณศาลใกล้กับลานฝึก ดวงตาจับจ้องหลานชายที่ยืนนิ่งพลางยื่นแขนไปข้างหน้า ท่าทีขึงขังจริงจังจนเสี่ยวมี่ที่ชอบเย้าแหย่องค์ชายน้อยยังต้องยกมือปิดปากตนเองด้วยกลัวว่าจะส่งเสียงดังหรือหายใจแรงจนไปทำลายสมาธิอีกฝ่ายเอาได้ชั่ววิบตานั้นเหมือนมีบางอย่างพุ่งออกมาจากแขนเสื้อของหย่งเยี่ยอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ถึงขนาดที่คนที่ฝึกยุทธมาแต่เล็กอย่างอวิ๋นรุ่นจะมองตามไม่ทัน ก่อนจะเห็นธนูขนาดเล็กปักเข้าที่เป้าธนูขนาดใหญ่ที่ตั้งเรียงอยู่ที่ด้านหนึ่งของลานฝึก แม้จะไม่เข้าเป้าตรงกลางอย่างแม่นยำราวจับวาง แต่ก็ยังนับว่าไม่น่าเกลียด อวิ๋นรุ่นลุกขึ้นเดินไปหาหลานชายที่ทำหน้ามุ่ยพลางเอ่ยเสียงเรียบ “นับว่าไม่เลวสำหรับคนที่ใช้เวลาฝึกฝนไม่ถึงเดือน แต่ยังไม่เพียงพอที่จะฆ่าสัตว์ได้ ถ้าเจ้าอยากแสดงฝีมือเบื้องพระพักตร์ฝ่าบาท ก็ควรจะฝึกให้หนักกว่านี้”วาจาที่กล่าวนั้นทั้งไม่ปลอบประโลมและถนอมน้ำใจหลานชายตามประสาเพราะกลัวว่าจะเหลิงไปกับคำหว

ในช่วงเดือนสี่ สิบห้าวันก่อนที่งานประเพณีล่าสัตว์ในอุทยานล่าสัตว์อู่ถงจะเริ่มขึ้น เป็นวันลี่เซี่ย ซึ่งเป็นวันเริ่มต้นของคิมหันตฤดู ฮ่องเต้ได้เสด็จฯ ไปยังชานเมืองทางใต้พร้อมกับเหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางระดับสูงเพื่อจัดพิธีบวงสรวงต้อนรับฤดูร้อนที่มาเยือน นอกจากดนตรีสังคีต ประทานรางวัลแด่เหล่าขุนนางที่ทำความชอบ ส่งเชื้อพระวงศ์ระดับสูงเป็นตัวแทนพระองค์สอดส่องความเป็นอยู่และการเพาะปลูกเพื่อเป็นขวัญกำลังใจให้แก่ชาวบ้าน ยังมีการนำธัญพืชที่เก็บเกี่ยวใหม่จากที่นาหลวงซึ่งใช้บวงสรวงเทพเจ้ามาแบ่งร่วมกันรับประทานอวิ๋นรุ่นที่ร่วมงานบวงสรวงนี้ด้วยก็ได้รับส่วนแบ่งธัญพืชมาเช่นกัน เขาจึงนำกลับมาที่จวนอ๋องเพื่อสั่งให้คนครัวนำมาทำเป็นขนมและอาหารแจกจ่ายให้กับเหล่านางกำนัลขันทีในจวนเป่ยหนานหวัง ทว่าเมื่อกลับมาถึงจวนและกำลังจะนั่งผ่อนคลายอิริยาบถ สิ่งที่ต้อนรับเขาคือหานฉงหรงที่ย่อกายคารวะด้วยท่าทีแช่มช้อย ข้างๆ เป็นร่างน้อยๆ ของหย่งเยี่ยและเสี่ยวมี่ที่หลังคารวะเขาเสร็จก็ยืนยิ้มร่าพร้อมกับมีเชือกถักสีแดงที่หุ้มล้อมบางอย่างท่าทางแปลกตาห้อยคออยู่ชายหนุ่มขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ เขาใช้นิ้วจิ้มที่เชือ

หานปั๋วซื่อได้ยินเช่นนั้นก็ถอนใจ เมื่อนึกถึงข่าวลือเสียหายที่กำลังแพร่สะพัดไปทั่วเมืองจี๋หลิน เรื่องฉาวคาวเช่นนี้คนที่จะใจกล้าหน้าด้านปั้นน้ำเป็นตัวได้ถึงเพียงนี้ก็มีแต่บุรุษตัวบัดซบอย่างฉางซื่อหลางเท่านั้น “ไม่ได้หรอก จะให้ท่านอ๋องออกหน้าแก้ต่างให้บุตรสาวของข้าก็กลัวว่าจะเป็นยิ่งแก่ต่างยิ่งเหมือนแก้ตัวทำให้ชื่อเสียงของนางมัวหมองยิ่งกว่าเดิม ดีไม่ดีท่านอ๋องจะพลอยเสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย”หลีรั่วใช้สายตาราบเรียบมองอีกฝ่ายพลางเอ่ย “แต่จากจดหมายของคุณหนูหานที่ส่งมาเมื่อวันก่อน แจ้งว่านางได้ติดตามขบวนเสด็จประพาสของฝ่าบาทและท่านอ๋อง หลังจากประเพณีการล่าสัตว์เสร็จสิ้นจะหาเวลามาเยี่ยมนายท่านที่จี๋หลินแห่งนี้ ถ้าคุณหนูมาเยือนแล้วมาได้ยินคำของชาวบ้านจะไม่เป็นการดีนะเจ้าคะ”“เรื่องนั้น...” ชายชราอับจนคำพูดไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยอันใดดี เพียงส่ายหน้าอย่างปลงชะตา “คำติฉินนินทามิอยู่นาน เกิดขึ้นแล้วก็ผ่านเลยไป ไม่นานก็ไม่มีผู้ใดกล่าวถึงแล้ว อีกอย่าง หรงเอ๋อร์เป็นเด็กเข้มแข็ง นางต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้แน่นอน”หลีรั่วเองเห็นผู้ที่นายเหนือหัวฝากฝังให้ดูแลมีท่าทีปลงตกเช่นนั้นก็ไม่ได้คาดคั้น เพียงถอยออกมานำ