All Chapters of ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Chapter 71 - Chapter 80

ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู “เด็กโง่ จริงอยู่ที่ลูกกลมเช่นนี้ส่วนใหญ่มักเป็นสตรีที่นิยมใช้ ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อมอบไว้ให้เจ้าเอาไว้ใช้เองสักหน่อย เจ้าเองก็เก็บเอาไว้ก่อน รอเจ้าเติบใหญ่พบเจอสตรีที่ถูกตาต้องใจ ค่อยมอบให้กับนางเป็นของหมายตาเจ้าสาวก็ยังไม่สาย”หย่งเยี่ยได้ยินดังนั้นจึงมองของในมือสลับกับหานฉงหรง หญิงสาวเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ย “สตรีที่องค์ชายต้องพระทัยตามที่ฮ่องเต้ทรงหมายถึงคือสตรีที่จะเป็นว่าที่พระชายาของพระองค์ในอนาคต มิใช่จะมอบให้ผู้ใดก็ได้เพคะ”เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก พึมพำอะไรที่หานฉงหรงได้ยินไม่ถนัดอีกหลายคำพลางเก็บลูกกลมเจ้าปัญหาใส่ในกล่องบุแพรตามเดิม หญิงสาวเมื่อเห็นว่าฮ่องเต้กลับไปรับชมการแสดงอีกครั้งจึงอาศัยจังหวะนี้เปลี่ยนเรื่อง “จริงสิ เมื่อครู่นี้มหาดเล็กประกาศว่าองค์ชายล่ากระต่ายได้สองตัว ตัวเพียงพอนได้ถึงหกตัว ขนของเพียงพอนนั้นล้ำค่านัก ชนชั้นสูงจึงนิยมนำมาตัดเย็บเป็นอาภรณ์ไว้สวมใส่ องค์ชายคิดหรือยังว่าจะนำไปมอบให้ผู้ใดเพคะ”หย่งเยี่ยมองอีกฝ่ายขณะส่งกล่องให้แม่นมนำไปเก็บ “ข้าต้องคิดให้ดีๆ เหมือนกับตอนต้องให้ลูกกลมผู้อื่นหรือไม่”หานฉงหรงไม

ทั้งสองออกเดินทางด้วยรถม้าคันสำรองของจวนเป่ยหนานหวังที่แม้การประดับตกแต่งไม่หรูหราเท่ารถม้าที่อวิ๋นรุ่นใช้เป็นประจำ แต่ก็นับว่างดงามเทียบเท่ารถม้าของตระกูลผู้ดีเก่าแก่ ภายในบุด้วยผ้าไหมเนื้อดีทั้งหนานุ่มทั้งนั่งสบาย ยังไม่นับถึงตัวม่านที่ติดตรงประตูและหน้าต่างรถม้าก็ยังมิใช่ผ้าโปร่งทั่วไป เนื่องจากเป็นช่วงฤดูร้อนจึงเปลี่ยนเป็นผ้าไหมเงาจันทร์ประดับด้วยลูกไม้ผ้าโปร่งจากป๋อสื่อ [1] ทำให้ภายในรถม้าเย็นสบายไม่ร้อนอบอ้าวเหมือนรถม้าคันอื่นนอกจากรถม้าที่ใช้จะเปลี่ยนไปแล้ว การแต่งกายของอวิ๋นรุ่นก็นับว่าเปลี่ยนไปไม่น้อย หานฉงหรงประหลาดใจจนเผลอมองอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ชายหนุ่มสวมชุดยาวสีเขียวไข่กาปักลายเมฆาคล้อยด้วยด้ายเงินแท้ บนศีรษะเกล้าปักปิ่นหยกขาวครอบกวานเงินส่องประกายระยิบระยับรับกับใบหน้าคมคาย บนตักมีพัดจีบที่นานๆ จะนำมาโบกพัดให้เห็นลายพระหัตถ์แบบข่ายซูที่ดูหนักแน่นทรงพลังของฮ่องเต้ยิ่งทำให้บุคลิกของคนตรงหน้าประหนึ่งบัณฑิตทรงภูมิก็ไม่ปาน ลงทุนแต่งกายพิถีพิถันเช่นนี้หลังจากไปส่งนางแล้วคงแวะไปทำธุระที่ไหนต่อกระมัง แต่ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ใจแล้วเปลี่ยนเรื่องพูดแทน “น่าแปลกยิ่ง ปกติองค

อีกฟากฝั่งของประตูเรือน หลังจากแน่ใจว่าจะไม่มีผู้อื่นมาเห็น ปล่อยมือจากมือและเอวของหานฉงหรงแล้วกลับมาไว้ท่าทีอันสง่างามอันพึงมีอีกครั้ง สตรีตรงหน้ามองอีกฝ่ายพลางขมวดคิ้วใส่เขาพลางถามคาดคั้นไม่หยุด “เมื่อครู่เหตุใดพระองค์จึงทำเช่นนั้นเพคะ ชาวบ้านเหล่านั้นเห็นการกระทำเมื่อครู่กันหมดแล้ว จะให้หม่อมฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน”“เรื่องนั้นประเดี๋ยวเจ้าก็รู้เองนั่นล่ะ” เขาว่าพลางพยักพเยิดไปยังหลีรั่วที่ยืนรออยู่ที่หน้าโถงรับแขก “รีบไปเถิด หานปั๋วซื่อรอพบเจ้านานแล้ว ข้ามีเรื่องจะสอบถามหลีรั่วเสียหน่อยแล้วค่อยตามไปทีหลัง”หานฉงหรงพยักหน้ารับ ก่อนเดินไปยังโถงรับแขกเพื่อเยี่ยมคารวะบิดา อวิ๋นรุ่นจึงเดินไปหาหลีรั่วที่ย่อกายคารวะนายเหนือหัวอย่างนอบน้อม “ท่านอ๋อง”“ระหว่างที่เจ้าอยู่ที่นี่ มีเรื่องอันใดผิดปกติหรือไม่”“นอกจากเรื่องข่าวลือเกี่ยวกับคุณหนูหาน ก็ไม่มีสิ่งใดเป็นพิเศษเพคะ” หลีรั่วตอบเสียงเรียบ ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้ “ที่จริงก็มีเรื่องๆ หนึ่ง หม่อมฉันยังลังเลอยู่ว่าจะต้องทูลให้ท่านอ๋องทราบหรือไม่”“เจ้าลองว่ามา”“เมื่อไม่กี่วันก่อนมีเด็กรับใช้จากสกุลฉางมาขอพบหานปั๋วซื่อ แต่หม่อมฉันเห็น

เมื่ออวิ๋นรุ่นและหานฉงหรงเดินออกมาที่หน้าประตูเรือนก็เห็นเพียงหลีรั่วกับเหวินซิ่วที่ยิ้มต้อนรับพวกเขาอยู่ หานฉงหรงลอบเห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายที่บริเวณจอนผมและหน้าผากเกลี้ยงเกลาของชายหนุ่มคนสนิทอวิ๋นรุ่นคล้ายไปเผชิญสมรภูมิอันหนักหนา เมื่อหันไปมองบุรุษสูงศักดิ์ข้างๆ เป็นเชิงถามก็ไม่ได้รับคำตอบอันใด“ท่านอ๋อง พวกท่านจะออกไปข้างนอกหรือ ให้พวกกระหม่อมติดตามรับใช้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เหวินซิ่วยิ้มเอ่ย“ไม่เป็นไร ร้านค้าในตลาดใกล้ๆ แค่นี้ พวกเราไปกันเองได้ พวกเจ้าเหนื่อยมามากแล้ว ไปพักผ่อนเถิด” ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ จากนั้นจึงเดินนำหน้าก้าวออกจากประตูจวนด้วยอารมณ์ดีอย่างยิ่งทั้งสองตรงไปยังร้านขายแพรพรรณขนาดใหญ่ที่สุดในเมืองจี๋หลิน หานฉงหรงบอกว่าที่นั่นเถ้าแก่เนี้ยหัวคิดทันสมัยกว่าใคร จำหน่ายเสื้อผ้าสำเร็จรูปเอาไว้รับรองเผื่อมีกรณีที่มีลูกค้าที่ไม่คาดฝันเช่นนี้ ตอนที่นางอยู่ที่นี่เคยลองซื้อไปชุดหนึ่ง พบว่าเนื้อผ้าไม่เลว อีกทั้งยังบำรุงรักษาและอบร่ำให้หอมสะอาดพร้อมสวมใส่ทันทีอยู่เสมอ ซึ่งอวิ๋นรุ่นได้เห็นเองกับตาก็พบว่าเป็นเรื่องจริง พอนางเลือกได้ชุดสีเขียวไล่สีอ่อนเข้มอย่างพิถีพิถันมาชุดหนึ่ง

“แต่ท่านอ๋องถึงขนาดออกโรงเอง หม่อมฉันเกรงว่าจะทำให้ท่านอ๋องเสื่อมเสียชื่อเสียง” หานฉงหรงพึมพำเมื่อเห็นเขาสาธยายออกมาอย่างไม่ติดขัด ท่าทีอ่อนลงหลายส่วน สิ่งที่คับข้องใจมาตลอดล้วนกระจ่างสิ้นชายหนุ่มถอนใจ พลางหยิบขนมในถุงเข้าปากอีกชิ้น “อีกไม่นานพวกเราก็จะกลับเมืองหลวง ข้าก็จะกลับไปเป็นเป่ยหนานหวังอวิ๋นรุ่นแห่งจวนเป่ยหนาน สถานะของเจ้ากับบิดาก็พลอยเปลี่ยนไป หานปั๋วซื่อจะกลายเป็นพระอาจารย์ของหย่งเยี่ย ส่วนเจ้าก็จะกลายเป็นธิดาตระกูลขุนนาง ลำดับขั้นสูงศักดิ์เกินกว่าที่จะสนใจเรื่องหยุมหยิมพรรค์นี้ เรื่องราวในจี๋หลินหลังจากนี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับสกุลหานอีกต่อไปแล้ว คำติฉินที่ผ่านมาก็ไม่ต่างจากผายลม เช่นนี้แล้วเจ้าจะคิดมากไปทำอันใดกัน”“ก็จริง” หานฉงหรงฟังวาจาของอีกฝ่ายก็ให้ชวนคล้อยตาม ใจหนึ่งก็รู้สึกหงุดหงิดใจชอบกลที่นางหาเหตุผลแย้งอีกฝ่ายไม่ได้เลยอวิ๋นรุ่นเห็นคนตรงหน้าไม่ติดใจสงสัยอะไรก็เอ่ย “เราออกมาข้างนอกนานพอสมควรแล้ว ข้าว่าพวกเรากลับเรือนสกุลหานเถิด อย่าปล่อยให้หานปั๋วซื่อแขวนท้องรอกินอาหารกลางวันร่วมกัน”“เพคะ”หานฉงหรงขานรับ ไม่เคยรู้สึกว่าตนเองเห็นด้วยกับน้ำคำของเป่ยหนานหวังมากเท่าน