Semua Bab ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Bab 41 - Bab 50

วันเวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกทีหานฉงหรงก็ถูกกูกูกับนางกำนัลเด็กอย่างเสี่ยวมี่จับแต่งตัวอย่างค่อนข้างพิถีพิถันพอสมควรเพื่อเข้าร่วมพิธีฉลองพระราชสมภพของฮ่องเต้ร่วมกับเป่ยหนานหวังและองค์ชายน้อยหย่งเยี่ยในฐานะเหลียงเจียจื่อของจวน อวิ๋นรุ่นเพียงมอบชุดสีส้มอมแดงอ่อนระเรื่อดั่งผลท้อให้นางชุดหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเขาไปวัดตัวนางตอนไหนถึงได้ออกมาพอดีตัวเพียงนี้ และยังมีคำสั่งให้กูกูประจำตัวของอวิ๋นรุ่นคอยดูแลเรื่องการเกล้าผมประทินโฉมให้นาง โดยอ้างเหตุผลว่าไม่อยากให้แม่เจ้าประคุณแต่งตัวเองจนไปเป็นตัวบัดซบน่าขายหน้าเมื่อนำไปประชันกับเหล่าสตรีสูงศักดิ์นางอื่น ซึ่งหานฉงหรงก็รับน้ำใจของอีกฝ่ายเอาไว้อย่างไม่อิดออด คิดเพียงว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของที่ถูกให้หยิบยืม ไว้เสร็จงานก็ต้องคืนอยู่ดีแต่ถึงจะกล่าวว่าให้แต่งตัวประทินโฉมนางพิถีพิถัน แต่ก็ไม่ถึงขนาดประโคมแพรพรรณและเครื่องประทินโฉมเต็มที่อย่างแขกคนอื่น นางมองตนเองผ่านคันฉ่องทองเหลืองที่ขัดจนมันวับก่อนหันไปมองกูกูที่แย้มยิ้มมองนางก่อนได้ยินอีกฝ่ายเอื้อนเอ่ย“การแต่งตัวงดงามเพริศแพร้วราวกับนกยูงรำแพนหางประชันขันแข่งกันนั้นให้เป็นหน้าที่ของเหล่าคนสูง

เนิ่นนานจนชายอาภรณ์ของหญิงสาวสูงศักดิ์หายไปจากคลองจักษุ หย่งเยี่ยที่หลบอยู่หลังหานฉงหรงอย่างมิดชิดเงียบเชียบเพราะไม่อยากเสวนากับพี่สาวต่างมารดาที่เขาไม่เคยสนิทใจที่จะอยู่ด้วย เอ่ยเสียงแผ่ว “นางไปแล้วหรือ”“เพคะ ไปแล้ว” หญิงสาวตอบกลับพลางลูบมือเล็กๆ ที่เย็นเฉียบนั้น ไม่รู้ว่าด้วยเพราะอากาศหนาวเย็นในยามหัวค่ำหรือว่าเด็กชายผู้นั้นหวาดกลัวพี่สาวจับจิตกันแน่หย่งเยี่ยคลายใจลงเล็กน้อย กระนั้นก็ยังจับมือนางไม่ปล่อย “ท่านต้องอยู่ใกล้ๆ ข้าไว้นะ ข้าไม่อยากกลับไปอยู่กับนางอีกแล้ว”หานฉงหรงได้ยินน้ำเสียงเจ็บปวดหวาดหวั่นเหลือคณาก็ให้นึกสังเวชใจ นางยกแขนโอบร่างเล็กให้แนบชิดกับนางพลางกระซิบเสียงนุ่ม “เพคะ หม่อมฉันจะปกป้องพระองค์ ไม่ให้นางแตะต้องท่านอีก”ฮ่องเต้เสด็จมาในช่วงที่การแสดงรอบแรกกำลังถึงกำหนดแสดง พอทุกผู้ต่างถวายบังคมเสร็จ หย่งเยี่ยที่ไม่ได้พบพระราชบิดามานานรีบวิ่งรี่ไปหาจากนั้นจึงกอดขาฮ่องเต้ไว้แน่น “เสด็จพ่อมาช้ายิ่ง หย่งเยี่ยคิดถึงพระองค์ยิ่งนัก”“เสด็จพ่อติดพันราชกิจ อีกทั้งตรวจฎีกากองเป็นภูเขาจึงได้มาช้าอย่างไรเล่า”เด็กน้อยยังกล่าววาจาใสซื่อ “เช่นนั้นเสด็จพ่อยังไม่ได้เสวยมื้อกลางวันเ

เมื่อเสียงคงโหว [5] ที่เป็นเสียงบรรเลงตบท้ายจบลง บรรดาเจ้าหน้าที่กองสังคีตจัดเตรียมฉากสำหรับการแสดงสุดท้ายอย่างคล่องแคล่วเงียบกริบ ดนตรีเริ่มบรรเลงเป็นจังหวะเนิบช้าด้วยหลีชิ่ง [6] องค์หญิงเวินอี๋ในอาภรณ์สีม่วงประดับเครื่องเงินมุกหยกแวววาวยามต้องแสงโคมรับกับใบหน้าพริ้มเพราที่ประทินโฉมอย่างประณีต แพรยาวคล้องที่สองแขนแผ่วพลิ้วยามยุรยาตร พอหญิงสาวเริ่มร่ายรำ พลันมีสีฝุ่นสีม่วงสาดขึ้นเหนือเวทีพร้อมกลีบดอกซิ่วฉิวประดิษฐ์ที่พลิกพลิ้วกลีบเสมือนของมันไปทั่วเสริมส่งให้ผู้ที่กำลังร่ายระบำราวกับเทพธิดาที่ได้รับคำอวยพรจากสรวงสวรรค์ เรียกเสียงฮือฮาจากแขกเหรื่อไม่น้อย กระทั่งฮ่องเต้เองก็ยังปรบมือดังก้อง กล่าวชมว่ายอดเยี่ยมไม่ขาดปากหานฉงหรงร่วมปรบมือไปตามมารยาท ทว่าดวงตาคู่กลมกลับจับจ้องการแสดงไม่วางตา ประหนึ่งว่าถ้านางเผลอกะพริบตาเพียงสักครั้งจะพลาดเห็นสิ่งสำคัญในชีวิตไปมือของนาง หลังจากปรบมือเสร็จสิ้นก็กลับมาเคาะเป็นจังหวะดุจเดิม...หนึ่ง...สอง...สามหนึ่ง...สอง...สาม...เมื่อนับถึงสามในใจโฉมงามอาภรณ์ม่วงกระโดดขึ้นสูงจากเวทีพอประมาณ ชั่ววิบตาหนึ่งดั่งเทพธิดาเหาะเหินจากตำหนักเทพลงมายังโลกมนุษย์ พ

เวินอี๋นอนฟุบหน้าลงกับหมอนผ้าไหมเหลียนหยวนอย่างอ่อนแรงจากการออกแรงอาละวาด ดวงเนตรฮ่องเต้หม่นแสงลงด้วยสงสารเวทนา วางมือแตะลงที่หลังมือขาวเนียนของบุตรสาวพลางทอดสายตามองบาดแผล แม้หมอหลวงกล่าวว่าไม่หนักหนาสาหัส ทว่าทิ้งบาดแผลเอาไว้ที่หัวไหล่และบริเวณสะบักหลังอันงดงามเย้ายวนใจเอาไว้ไม่น้อยทีเดียว“ลูกเอ๋ย เจ้าเจ็บมากหรือไม่”เวินอี๋เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมโตสองข้างวาววามด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจะหยดร่วงบนหลังมือของฮ่องเต้อย่างพอดิบพอดี น้ำเสียงนั้นเครือสั่นอย่างน่าสงสาร “เสด็จพ่อ ลูกเจ็บ เจ็บเหลือเกินเพคะ”ฮ่องเต้ลูบศีรษะเวินอี๋ก่อนเลื่อนลงมาลูบแก้มที่เปื้อนเปรอะด้วยหยาดน้ำตา “ไม่เป็นอันใดแล้ว เจ้ารีบพักผ่อนเสีย จะได้หายในเร็ววัน”เวินอี๋เอนศีรษะแนบแก้มลงกับมืออุ่น ท่าทางออดอ้อนตามประสาบุตรสาว สายตาพลันเหลือบไปเห็นหานฉงหรงที่ยืนข้างๆ อวิ๋นรุ่นพร้อมหย่งเยี่ย ความขุ่นเคืองเจ็บแค้นพลันปะทุพลุ่งพล่านยากระงับดับ นางฉวยหมอนอิงเนื้อนุ่มข้างตัวปาใส่หานฉงหรง พร้อมผงกศีรษะที่มวยผมที่หลุดลุ่ยดั่งผีทวงแค้น และถลึงดวงตาแดงก่ำปานจะกลั่นเป็นเลือดใส่ “เพราะเจ้า! หานฉงหรง นางคนชั้นต่ำสารเลว! ข้ารู้ว่าเหตุการณ์ที่

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสนใจจึงเอื้อนเอ่ย “หลังจากรู้ว่าการแสดงขององค์หญิงจะมีพลุไฟเป็นฉากหลัง และทางกองสังคีตขององค์หญิงกำลังกลัดกลุ้มว่าจะเพิ่มลูกเล่นอันใดให้การแสดงองค์หญิงตระการตามากขึ้นไปอีก หม่อมฉันจึงจงใจสาดผงสีแดงและน้ำเงินให้มันผสมเป็นสีม่วงกลางอากาศให้นางกำนัลเด็กที่มาช่วยงานดูเพื่อเรียกร้องความสนใจให้ทางกองสังคีตที่ดูแลการแสดงขององค์หญิงมาเห็น” นางหลุบตาลงต่ำ นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “โชคดีที่คนเหล่านั้นสนใจ จึงได้ลองไปหาซื้อเพื่อนำมาใช้บ้าง หม่อมฉันจึงอาศัยจังหวะนั้นผสมผงหลินกับผงหลินแดง [3] ลงไปในสีชาดที่คนพวกนั้นซื้อมา”“ผงหลินกับผงหลินแดงมีฤทธิ์ช่วยให้ติดไฟเหมือนกัน เมื่อผงชาดที่ผสมผงหลินถูกโปรยขึ้นไปในอากาศตกลงบนเสื้อผ้าของเวินอี๋ ก็ประหนึ่งราดน้ำมันลงบนตัวนาง จากนั้นอาศัยประกายไฟเพียงเล็กน้อยจากพลุไฟก็คลอกตัวนางได้อย่างรวดเร็ว” ชายหนุ่มเอ่ยพลางเคาะนิ้วลงกับตำราในมือพลางจ้องมองนางราวกับจะมองให้เห็นเนื้อในที่ถูกเปลือกนอกอันแสนเปราะบางห่อหุ้ม “หานฉงหรง ข้ามีเรื่องขอถามเจ้าเรื่องหนึ่ง เจ้าต้องตอบมาตามตรง นอกจากเรื่องของหย่งเยี่ยและเรื่องที่นางทำร้ายเจ้าแล้ว เวินอี๋ทำอันใดร้ายแรงกั