All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 11 - Chapter 20

เวลาบ่ายคล้อย แสงแดดสีทองทอดเงายาวเหนือลานหินกว้างจนสุดสายตาสองสามีภรรยาสกุลสวีเดินตามขันทีเข้าสู่เขตพระราชฐานด้านในสองข้างทางเรียงรายด้วยต้นบ๊วยที่กำลังชูช่อดอกขาวสะพรั่งเต็มกิ่งหากในยามนี้กลับไม่มีผู้ใดคิดใส่ใจความงามนั้นแม้เพียงคนเดียวสวีฮูหยินยังคงก้าวเดินช้ารักษามารยาทสตรีชั้นสูงไว้อย่างดี แต่ลมหายใจของนางใน บ้างจังหวะก็มีสะดุดขาดเป็นห้วง ฝ่ามือเย็นเฉียบราวน้ำแข็ง หัวใจของนางเต็มไปด้วยความกังวลที่กัดกินทุกครั้งยามก้าวเดินไปข้างหน้า นางเคยชื่นชมความสงบของตำหนักหนิงเฟิ่งเสมอกว่าจะมาถึง พวกเขาใช้เวลาราวครึ่งชั่วยามในที่สุด ประตูสูงประดับลายหงส์สยายปีก ปากคาบรวงข้าวสาลี จึงปรากฏในครรลองสายตาที่แห่งนี้คือเขตตำหนัก ‘หนิงเฟิ่ง’ ของจ้านไทเฮาสตรีผู้ทรงอำนาจสูงสุดแห่งวังหลังแม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องยำเกรงพระนางแสงแดดต้นยามเว่ยแผดจ้าเงาสะท้อนระยิบอยู่บนตัวอักษรสองคำ หนิงเฟิ่ง ที่หมายถึงหงส์ผู้สงบ...ชื่อที่ประกาศถึงพระปณิธานรักความสงบของเจ้าของตำหนักว่ามีมากเพียงใดทว่าในยามนี้ ความสงบนั้นกลับกดทับจิตใจของทั้งสองสามีภรรยาจนแทบสิ้นเรี่ยวแรงหลังสวีฉีฟ่านแจ้งกับขันทีเฝ้าตำหนักไม่นานนัก เสียงฝี

ทว่า…สำหรับนาง กลับรู้ดี ว่าเป็นเพราะเขารู้จักชินอ๋องดีเกินไป มิใช่แค่รู้จักนิสัยของชินอ๋องดี แม้แต่นิสัยของพระนาง ขุนนางสองแผ่นดินตรงหน้าก็คงถ่องแท้เช่นกันถ่องแท้จนเข้าใจว่าหากเขารีบเอ่ยปาก ‘ขอร้อง’ ต่อหน้ามารดาเช่นนาง อาจกลายเป็นการยั่วไฟโทสะให้ลุกท่วมง่ายกว่าเดิมไม่ว่าจะเป็นตัวของพระนางหรือไป๋อี้หานเองจ้านไทเฮาหลุบตาลงเล็กน้อย ในแววตาฉายความซับซ้อนทั้งเป็นห่วงสวีเจียงหลัว ทั้งโกรธบุตรชาย และทั้งอ่อนใจในคราเดียวกันเพียงชั่วอึดใจ เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สีพระพักตร์ก็เปลี่ยนไป“เจ้ากล่าวว่า…ต้าหลัวบาดเจ็บหนัก…เป็นหรือตายมิอาจทราบ แต่กลับถูกชินอ๋องพาตัวไป…เช่นนั้นหรือ…อาฟ่าน”สุ้มเสียงนุ่มลึกล้ำซึ่งเคยสงบ บัดนี้ไม่หลงเหลือรอยตกพระทัยอีก มีเพียงความเด็ดขาดที่น่าหวาดเกรง“เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ…”“เช่นนั้น…พวกเจ้าจึงยังไม่รู้เลยสินะ…ว่านางเป็นเช่นไรแล้วบ้างหลังจากอาหานพานางจากไป…”พระเนตรทอดลงต่ำ แววในดวงตาประหนึ่งพายุซึ่งค่อยๆ ก่อตัว“กราบทูลไทเฮา…”เสียงสวีฉีฟ่านสั่นพร่า มือใหญ่ที่คุกเข่ากำจนสั่น“ต้าหลัว…นางบาดเจ็บหนัก…กระหม่อมกับฮูหยินมิอาจตามไปตำหนักชินอ๋องได้…จนปัญญาจริงๆ พ่ะย่

พระเนตรหรี่มองลูกชายด้วยแววที่ยากหยั่งถึง ก่อนจะเหลือบไปยังสองสามีภรรยาสกุลสวีที่ยืนอยู่เบื้องหลังสวีฉีฟ่านกับโจวหรูเจี๋ย รีบออกมาคารวะ ชินอ๋องผู้เป็นเจ้าของตำหนักด้วยกิริยาอ่อนน้อม ทั้งที่สีหน้าทั้งคู่เต็มไปด้วยความวิตก ร้อนรนแทบระงับไม่อยู่จ้านไทเฮาตรัสเนิบช้า“เกรงว่า…ไอเจียจะอบรมบุตรชายได้ไม่ดีนัก เพียงกลับถึงเสวียนหยาง ก็รีบก่อเรื่องรังแกคนเสียแล้ว”ไป๋อี้หานหัวเราะเบาในลำคอ“เสด็จแม่ล้ออาหานเล่นแล้วพ่ะย่ะค่ะ อาหานเพิ่งกลับจากเจียงหนาน ยังไม่ครบสิบสองชั่วยาม จะมีโอกาสรังแกผู้ใดได้หรือ?”จ้านไทเฮาไม่ตอบแต่กลับยื่นพระหัตถ์ให้บุตรชายประคอง ไป๋อี้หานรับมาอย่างรู้งาน แล้วจูงพระมารดาก้าวเข้าตำหนัก ท่วงท่าทั้งสองเปี่ยมบารมี และสายสัมพันธ์ระหว่างมารดากับบุตรระหว่างทางบ่าวไพร่ นางกำนัล และสกุลสวีเดินตามเงียบ ๆ จนถึงบันไดหินหน้าตำหนักใหญ่จ้านไทเฮาหยุดมองสวีฉีฟ่าน ก่อนตรัสนุ่มนวล หากแฝงแรงกดดัน “แต่ที่ไอเจียได้ยินมา วันนี้เจ้าพาบุตรสาวผู้อื่นกลับตำหนักหรือ? หรือว่า…ผู้รายงานสมควรถูกลงโทษที่กล่าวเท็จ?”สวีฉีฟ่านสะดุ้งเฮือก รีบคุกเข่าคำนับ “กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ!”จ้านไทเฮาพยักหน้าเบา

ประตูไม้บานสลักเปิดผลัวะออก ร่างงามในชุดผ้าไหมสีม่วงครามเข้มพุ่งเข้ามาอย่างลนลาน ม่านโปร่งสีงาช้างปลิวไสวตามแรงลม สวีฮูหยินทรุดตัวลงข้างเตียง ดวงตาแดงช้ำยังมีหยดน้ำตาไหลไม่หยุด"ต้าหลัวของแม่...ในที่สุด เจ้าก็ลืมตาขึ้นแล้วจริง ๆ!"มือเรียวงามของสตรีสูงศักดิ์สั่นระริกยามโอบประคองบุตรสาว ซบหน้าลงแนบไหล่บอบบางพลางสะอื้นจนร่างกายสะท้าน"แม่...ขอโทษ...แม่มิอาจปกป้องเจ้า...ฮึก...!"เจียงหลัวรับรู้ถึงแรงสะเทือนอ่อน ๆ มือนางยกแตะไหล่มารดาเบา ๆ อย่างงุนงง"...ท่านแม่...ที่นี่คือที่ใดหรือเจ้าคะ...ข้าจำได้ว่าเรือนข้ามิได้เป็นเช่นนี้..."น้ำเสียงแผ่วเบานั้นทำให้สวีฮูหยินตื้นตัน น้ำตานองหน้า พลางเอ่ยปลอบ"เจ้าอยู่ในตำหนักกวางผิง ของชินอ๋องไป๋อี้หาน...""ตำหนักกวางผิง? ...ชินอ๋อง?"เจียงหลัวขมวดคิ้ว พยายามทบทวนเหตุการณ์ พลันร้อง ‘อ๋อ’ ขึ้นในใจเหตุการณ์นี้...ในนิยายคือจุดเริ่มของชะตาบรรจบระหว่างนางร้ายกับพระร้าย และเป็นต้นเหตุให้ไป๋อี้หานตกหลุมรักสวีเจียงหลัวจนไม่อาจถอนตัว และสุดท้ายเขาก็มีจุดจบที่ไม่ดีสวีฮูหยินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเอ่ยอย่างอ่อนโยน "เจ้ายังจำได้หรือไม่ ว่าเหตุใดตนจึงบาดเจ็บ"“...”

ประโยคหลังนั้นเอ่ยแผ่วเบา และรวดเร็วราวกลัวว่าจะขัดอารมณ์เทพสังหารเบื้องหน้า มือบางประสานแน่นราวจับผ้าเช็ดหน้าที่ไม่มีอยู่จริงไป๋อี้หานจ้องเขาเขม็ง แววตานิ่งไม่ไหวติง“หากเปิ่นหวางจะไปให้ได้เล่า”เสียงทุ้มนั้นเอ่ยช้า ๆ แต่กลับรุนแรงยิ่งกว่าเสียงตวาดฉวีกงกงหน้าเสียไปแล้วเจ็ดส่วน มือที่กำชายเสื้อสั่นเพิ่มอีกเท่าตัว“เอ่อ...เรื่องนั้น...อาจไม่เหมาะนักพ่ะย่ะค่ะ หวางเยี่ย...”คำตอบนั้นเบาแทบไม่พ้นลำคอ และยังไม่ทันเขาจะพูดจบ เสียงต่ำเย็นจัดก็ดังขึ้นอีกครั้ง“ฉวีเสียน!”เสียงขานเรียกชื่อเต็มไปด้วยแรงกดดัน จนกระทั่งฉวีกงกงสะดุ้งจนถอยหลังก้าวหนึ่งอย่างลืมตัว“นี่เข้าต้นยามซวีแล้ว...จ้านไทเฮาทรงมีรับสั่งชัดเจนก่อนกลับตำหนัก ไม่ให้ใครรบกวนคุณหนูใหญ่สวีในยามวิกาล โดยเฉพาะบุรุษ...”ยังไม่ทันจบประโยคดี ร่างสูงตรงหน้าก็หันขวับ แววตาคมปลาบสะบัดขึ้นเฉียบคมดั่งคมดาบเสียงฝีเท้าของสืออวี่ที่กำลังเดินยามอยู่ใกล้ ๆ ถึงกับชะงักลงทันที แม้เขาจะมิได้เข้าไปข้องเกี่ยวใด ๆ ก็ยังอดกลั้นลมหายใจมิได้บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกลงในฉับพลัน ราวหมึกดำไหลทึบทั่วทั้งตำหนักสืออวี่ ฉีเหล่ย และเว่ยจง ต่างยืนนิ่งอยู่ในมุม