Semua Bab นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Bab 11 - Bab 20

ลานหินอ่อนหน้าประตูวังหลวงของต้าหรงด้านใต้ในวันนี้ สะท้อนแสงอาทิตย์ต้นยามอู่จนเกิดไอร้อนลอยระยับในอากาศ มองไปราวกับเปลวเพลิงกำลังเริงระบำเสียงลมพัดเสียดสีกับธงสีดำที่ปักมังกรทองเหยียบเมฆา อยู่บนแผ่นผ้าที่ยอดเสาสูงโบกสะบัดจนเกิดเสียงหวีดหวิวน่าหวาดหวั่น คล้ายมังกรตัวนั้นกำลังคำรามข่มขู่ผู้คนทหารรักษาพระองค์เดินลาดตระเวนเข้มงวด นางกำนัลกับขันทีเดินเข้าออกประปรายใต้ร่มผ้าแพรสีอ่อน มีสตรีผู้หนึ่งยืนเงยหน้าจ้องประตูวัง ไม่ละสายตาด้วยกิริยาร้อนใจยิ่งนางคือสวีฮูหยิน ในอาภรณ์สีฟ้าครามแกมม่วง ใบหน้าของนางซีดขาว ดวงตาคลอหยาดน้ำตาจนขอบตาแดงช้ำบุตรสาวคนรองกับบุตรชายคนเล็กนางส่งกลับจวนไปแล้ว เหลือเพียงนางยืนรออยู่กับข่งหมัวมัวและสาวใช้อีกสองคน ด้วยเกรงจะเอิกเกริกจนผู้คนเพ่งมองแดดยิ่งแรง เหงื่อยิ่งซึมตามขมับ แต่หัวใจกลับร้อนราวไฟแผดเผามากกว่าแสงแดดยามอู่ข่งหมัวมัวมองแล้วเอ่ยขึ้นเสียงอ่อน “ฮูหยิน…ขึ้นรถม้าสักครู่เถิดเจ้าค่ะ…”สวีฮูหยินส่ายหน้า แลเห็นน้ำตาเป็นเงาอยู่ในดวงตาไม่จาง “ไม่…ข้าจะรอท่านพี่ที่ตรงนี้”ไม่นานนัก ฝีเท้าหนักของคนกลุ่มหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านในอึดใจต่อมาบานประตูวังชั้นนอกถูกผ

“…”“…”สองสามีภรรยาสวีมิกล้าตอบคำถามนั้นของจ้านไทเฮาในทันใด แม้พระนางจะวางพระองค์เป็นกันเองเพียงใด แต่จะอย่างไร…ราชวงศ์ก็คือราชวงศ์ มิอาจวางใจได้ทั้งหมดจ้านไทเฮาประทับนิ่ง ดวงเนตรทอดมองร่างทั้งสองที่หมอบอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับทั้งกังขาทั้งไม่อยากเชื่อว่าที่ตนเองได้ยินนั้นเป็นความจริงสีพระพักตร์ของพระนางเผยอารมณ์ตื่นตระหนกชัดเจนมิอาจเก็บซ่อนอารมณ์ อาการดังกล่าวนี้แทบไม่เคยปรากฏให้ผู้ใกล้ชิดได้เห็นบ่อยนักทว่าวันนี้ ทุกคนล้วนได้เห็นเต็มสองตา และนั่นย่อมแสดงว่า คุณหนูใหญ่สวีผู้นี้ย่อมมีน้ำหนักในพระทัยจ้านไทเฮามากกว่าที่ใครเข้าใจอึดใจหนึ่ง พระวรกายที่เคยนั่งอิงหมอนค่อยๆ ขยับเหยียดตัวตรง เรียวพระหัตถ์วางบนตั่งหยก แล้วเผลอกำแน่น ดวงเนตรคู่งามเบิกขึ้นเล็กน้อย ริมพระโอษฐ์ขยับเปล่งวาจาถามย้ำ“พวกเจ้าสองผัวเมีย…” สุ้มเสียงนั้นจริงจังไม่หยอกล้ออีกแล้ว จนทุกคนที่ได้ฟังล้วนขนลุก“ใครก็ได้…พูดกับไอเจี่ยอีกครั้งเถอะ…ว่าที่ไอเจี่ยได้ยินเมื่อครู่…มิใช่เรื่องเพ้อฝัน…มิใช่เพราะไอเจี่ยหูฝาดไปเอง…”สองสามีภรรยาเหลือบตามองกันไปมา แล้วสวีฮูหยินก็พยักหน้าให้สามี…เป็นเชิงบอกให้ตอบแทนตน“ไทเฮามิได้ฟังผิดไปพ่

ณ ห้องโถงตะวันออก จวนองค์ชายสาม ไป๋อี้เฉิน แสงแดดบ่ายคล้อยสอดส่องเข้ามาภายใน ทอดผ่านม่านโปร่งบาง พาดเงายาวลงบนพื้นหินอ่อน ร่างสูงในอาภรณ์สีแดงเข้มขลิบเงิน นั่งหลังตรงอยู่หลังโต๊ะฉลุลายเมฆามงคล ปลายนิ้วเรียวยาวลูบวนเนิบช้า ไปตามขอบถ้วยน้ำชาดินเผาเนื้อดี ขณะรับฟังองครักษ์คนสนิทคุกเข่ารายงานข่าวสำคัญ“เจ้าว่า...หลัวเอ๋อร์ ถูกม้านำขบวนเสด็จของท่านอาหาน ชนเข้าจริงหรือ?”สุ้มเสียงทุ้มต่ำทวนคำเนิบช้า ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มบางซึ่งมิได้แตะต้องถึงดวงตาทว่านี่หาใช่รอยยิ้มแห่งความห่วงใยหากแต่เป็นรอยยิ้มของพ่อค้าเจ้าเล่ห์ อีกทั้งหน้าเลือด และเห็นแก่ตัว ผู้เห็นผลประโยชน์อันควรเป็นของตนกำลังจะหลุดลอยจากกำมือ จึงไม่สบอารมณ์ขึ้นมา“แล้วนาง...บาดเจ็บหนักหรือไม่?”ไป๋อี้เฉินนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ ก่อนเอ่ยถามต่อน้ำเสียงยังราบเรียบ เยือกเย็น ไม่เหลือแม้เศษเสี้ยวของความร้อนรนห่วงหาหลัวปัง องครักษ์ชุดดำผู้คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนกราบทูล “กราบทูลองค์ชายสาม จากที่กระหม่อมสืบมา...หลังเกิดเหตุ ชินอ๋องได้นำคุณหนูใหญ่กลับไปรักษาตัว ณ ตำหนักกวางผิงพ่ะย่ะค่ะ จนบัดนี้ แม้แต่จวิ้นอันโหวกับฮูหยิน ก็ย

เสียงฆ้องนำขบวนดังแว่วมาแต่ไกล ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นจังหวะก้าวเท้าพร้อมเพรียงของเหล่าขันทีและนางกำนัล เมื่อเกี้ยวของจ้านไทเฮาเคลื่อนมาถึงเบื้องหน้าตำหนักกวางผิงบรรยากาศทั่วลานพลันตกอยู่ในความเงียบงันแห่งความเคารพและกดดันภายใต้ร่มหยกคราม พระมารดาแห่งแผ่นดินต้าหรงประทับนิ่งเฉกเช่นศิลาสลัก แม้จะมาถึงหน้าตำหนักของบุตรชายคนเล็กแล้ว ก็ยังไม่ทรงขยับกายลงจากเกี้ยวเกียรติยศม่านโปร่งบางพลิ้วไหวตามแรงลม ดวงเนตรใต้ม่านทอดมองนิ่ง ไร้อารมณ์ก่อนจะปิดลงราวไม่รับรู้ทุกสรรพสิ่งรอบกายในพริบตาแต่ผู้ใดเล่าจะล่วงรู้ ว่าเบื้องหลังความสงบนิ่งนั้น กำลังมีความไม่พึงใจลึกล้ำแฝงอยู่ภายในเบื้องหลังขบวนเสด็จจวิ้นอันโหว สวีฉีฟ่าน และฮูหยินสกุลสวี ยืนเรียงรายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม โดยเฉพาะสวีฉีฟ่าน สองมือกำแน่นใต้แขนเสื้อ คล้ายสะกดกลั้นความร้อนรุ่มมิให้เผยออกมาจนเสียกิริยาขณะนั้นเอง…หน้าประตูตำหนักฉวีกงกง ขันทีคนสนิทของชินอ๋องยามคนเข้าไปรายงานถึงขบวนของสตรีสูงศักดิ์ที่สุดในแผ่นดินมาเยือน เขารีบรุดออกมาต้อนรับขบวนเสด็จด้วยท่าทางเร่งร้อนแทบหกล้ม“ฉวีเสียนถวายพระพรไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ”ทว่าเกี้ยวเบื้องบนกลับไร้สุรเสียงต

ไม่นานนัก ขบวนเสด็จขององค์ชายสาม ไป๋อี้เฉิน ก็มาถึงตำหนักกวางผิง หลังฉวีกงกงออกไปต้อนรับเรือนกายสูงใหญ่ของบุรุษวัยยี่สิบหนาวจึงก้าวเข้ามาภายในห้องโถงรับรอง“อาเฉินถวายพระพรเสด็จย่า”เมื่อถูกเชิญเข้าสู่โถงรับรอง ไป๋อี้เฉินก็รีบคารวะจ้านไทเฮาก่อนเป็นอันดับแรก“ลุกขึ้นเถิด อาเฉิน” จ้านไทเฮาโบกมืออย่างเมตตา“อาเฉินถวายพระพรเสด็จอาพ่ะย่ะค่ะ”“มิต้องมากพิธี มานั่งเถิด”ฝ่ายเจ้าของตำหนักต้อนรับแขกอยู่ด้วยหน้าซึ่งเป็นไปด้วยมารยาทชั้นสูง ขณะเดียวกัน ณ เรือนรับรองอีกมุมในตำหนัก สองสามีภรรยาสวีก็กำลังหารือกันด้วยความกระวนกระวายใจอยากจะพาบุตรสาวคนโตนั้นกลับจวนในทันที“เห็นทีคงยังมิอาจเคลื่อนย้ายได้ จวิ้นอันโหว” ท่านหมอกู้กล่าวกับสีหน้าเคร่งเครียด“อาการคุณหนูใหญ่ในยามนี้สาหัสนัก โดยเฉพาะที่ลำคอ หากกระดูกผิดรูปไปมากกว่านี้ อาจร้ายแรงถึงขั้นเสียชีวิต หรือพิการตลอดชีพได้เลย”คำวินิจฉัยนั้นหนักหนาเกินจะตอบโต้ สองสามีภรรยามองสบตากัน ความหนักใจปะทุขึ้นกลางอก พร้อมกับเสียงคำเตือนของชินอ๋องที่ดังก้องในความทรงจำ‘ชื่อเสียงสำคัญ แต่ชีวิตมนุษย์ย่อมสำคัญกว่า’แม้อยากรักษาหน้าตาตระกูล แต่หากต้องแลกกับชีวิตบุต