All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 31 - Chapter 40

ไม่นานประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดอีกครั้งสวีเหล่าไท่เย่กับจวิ้นอันโหวในอาภรณ์สีเข้มเดินตามกันเข้ามา สีหน้าทั้งสองเคร่งขรึมแต่แฝงความโล่งอกตามหลังมาไม่ห่างคือเฉียวเฟิ่ง น้องชายคนเล็กในชุดนักศึกษาสีฟ้า ใบหน้าสดใส และเจียงหลี สวมชุดกระโปรงแพรเขียวหม่น กิริยาเรียบร้อย ยิ้มบางตามแบบฉบับบุตรีคนรองแสนจะเรียบร้อยอ่อนโยนและไร้เดียงสา“ต้าหลัวเจี่ย!” เฉียวเฟิ่งถลาเข้ามา คุกเข่าแนบข้างพี่สาว สีหน้าทั้งห่วงใยทั้งดีใจ“เมื่อคืนที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”“ข้าหลับสบายดี” ถึงจะเป็นคำถามซ้ำซาก แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่นางไม่เบื่อจะตอบ เพราะมันเป็นคำถามจากใจจริง ทุกคนเป็นห่วงนาง เช่นนี้นางจะเบื่อหน่ายอย่างไรเสียงหัวเราะอบอุ่นของสวีเหล่าไท่เย่ดังขึ้น “บ้านเรากลับมาพร้อมหน้าเสียที เจียงหลัวอาการเริ่มดีขึ้นแล้ว เห็นเช่นนี้ข้าก็เบาใจแล้ว”ท่านโหวเดินเข้ามาลูบหัวไหล่ของบุตรสาวคนโตสายตาคู่นั้นทั้งยินดีและภูมิใจ “ต้าหลัวของพวกเราทั้งมีน้ำใจ ทั้งกล้าหาญ บัดนี้ยังปลอดภัย ข้าดีใจเหลือเกิน”ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตาท่านย่ากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ในเมื่อวันนี้อากาศดี เรามากินข้าวเช้าพร้อมกันเสียที่เรือนฉาฮวานี้เถอะ”สวีเ

โถงรับรองจวนจวิ้นอันโหวภายใต้เพดานสูงลายที่ประดับประดาด้วยไม้แกะสลักลายกิเลนเพลิงเหยียบเมฆางดงามอ่อนช้อยแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงมาจนเงาสะท้อนกระถางหยกขาวปลูกโบตั๋นประดับมุมห้องข้างบานหน้าต่าง พาดลงบนพรมทอมือที่ทอดตัวยาวถึงเก้าอี้ประธานบรรยากาศในโถงรับรองงดงามหรูหราสมฐานะขุนนางใหญ่ของต้าหรงมารายชั่วอายุคนแต่ภายใต้ความงามนั้นยามนี้กลับซ่อนแรงกดดันอึมครึมและเคร่งขรึม ที่ด้านหน้าจวนมีขบวนองครักษ์ชุดน้ำเกราะสีเงินสะท้อนแสงอาทิตย์จนเกิดเงาวาววับยืนเรียงแถวหน้าประตูจวนหน้าขึงขังแต่ละนายหลังเหยียดตรง แววตาแน่นิ่ง มีแค่เสียงขยับฝ่าเท้าแผ่วเบาในบางจังหวะเท่านั้นภายในห้องโถงในยามนี้ไป๋อี้เฉินในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มปักลายนกกะเรียนขาว ท่วงท่าสง่าภูมิฐานสมฐานะองค์ชายขั้นหนึ่งเขานั่งอย่างมั่นคงในตำแหน่งจ้าวบ้าน ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ เรียวปากแย้มยิ้มน้อย ๆดวงตาดอกท้อทอประกายอบอุ่นและแฝงประกายอ่อนโยนจนยากจะคิดว่าเขาเป็นคนเลวเบื้องหลังเขา หลัวปังกับถังเหยียนสององครักษ์คู่ใจยืนอารักขาไม่ห่าง และทั้งสองต่างสงบนิ่ง ราวกับเป็นเงาของเจ้านายเบื้องหน้า สวีเหล่าไท่เย่สวีเฉาเฟย กับจวิ้นอันโหวสวีฉีฟ่า

คนรอบข้างต่างมองเห็นเพียงองค์ชายผู้เปี่ยมเมตตากับคุณหนูรองผู้แสนดีไม่มีใครรู้เบื้องหลังรอยยิ้มคู่นี้เต็มไปด้วยพิษร้าย ซ่อนคม และจิตใจที่พร้อมหักหลังได้ทุกเมื่อของทั้งสอง!ภายในรถม้าหรูขององค์ชายสาม กลิ่นไม้หอมจันทน์ลอยคลอจาง ๆ ดุจไอหมอกกลางป่าเขาช่วยกลบกลิ่นโทสะและเงาสะเทือนใจจากเหตุการณ์เมื่อครู่ได้สนิทไป๋อี้เฉินนั่งนิ่งบนเบาะกำมะหยี่ ดวงตาดอกท้อทอดมองตรง เรียบเฉยแต่แฝงแววอบอุ่นนุ่มละมุนขณะอีกฟาก เจียงหลีเบี่ยงกายหลบมุมอย่างเขินอาย มือเล็กกำชายกระโปรงแน่น ราวกับยังไม่หายตื่นตระหนกเสียงฝีเท้าขององครักษ์ค่อย ๆ ห่างไกล บ่าวไพร่ไม่มีผู้ใดตามขึ้นมาทั้งที่สตรีชั้นสูงไม่ควรนั่งรถม้ากับบุรุษลำพัง ทว่าผู้เป็นนายทั้งสองกลับไม่มีผู้ใดทักท้วงผู้ใต้บังคับบัญชาจะกล้าเอ่ยอันใดได้เล่า?“คุณหนูรอง…” สุ้มเสียงทุ้มนุ่มของไป๋อี้เฉินดังขึ้นเบา ๆ ขณะเขาเหลือบมองนางเพียงนิดเดียว แต่เพียงเท่านั้นหัวใจของเจียงหลีก็พลันเต้นไม่เป็นส่ำ“มิทราบว่าคุณหนูรองจะไปแห่งใดหรือ?”เจียงหลีกะพริบตา ค่อย ๆ ปรับลมหายใจ กลบเกลื่อนความตื่น “หม่อมฉันตั้งใจจะไปอารามหลิงเมี่ยว ขอพรให้ต้าหลัวเจี่ยเพคะ จากนั้นก็คิดจะแวะตลาดซื้อผ

สายลมกลางฤดูฝนพัดผ่านเบา ๆ กลิ่นบุปผานานาพรรณในสวนหลังเรือนฉาฮวาลอยตลบอบอวลไปทั่ว หยาดฝนปรอยยามอัสดงทำให้ม่านท้องฟ้าคล้ายถูกขีดแบ่งเป็นชั้น สีทองอมหมอกค่อย ๆ ละลายหายไปในเงารัตติกาลภายในเรือน เริ่มมีแสงตะเกียงเรืองรอง สะท้อนกับผนังไม้และกระดาษจนเกิดเป็นภาพเงาของหญิงสาวนางหนึ่งทอดตัวอยู่กลางความสลัวของบรรยากาศกลางยามโหย่ว ใบหน้าของสวีเจียงหลัวนิ่งเรียบแต่แววตากลับฉายประกายบางอย่าง ริมฝีปากงามกระตุกเป็นรอยยิ้มเยือกเย็นขึ้นเล็กน้อย“คุณหนู ท่านยังไม่เข้านอนอีกหรือเจ้าคะ นี่ก็กลางยามโหย่วแล้ว…”เสียงเสี่ยวผิงดังขึ้นขณะวางถ้วยยาที่เพิ่งจัดส่งให้คุณหนูใหญ่ดื่มหมดไปหลายขนาน เสี่ยวผิงยังไม่คลายกังวล สีหน้ากังขาปนห่วงใย แต่เพียงสบตาผู้เป็นนาย ใจของนางพลันสะท้านโดยไร้เหตุผลเจียงหลัวเหลือบตามอง เห็นสีหน้าและแววตาอันอ่อนน้อม จึงยกมุมปากขึ้นนิดหนึ่ง“คืนนี้ข้าจะมีแขกมาเยี่ยม นอนดึกสักหน่อย เสี่ยวผิง หาอาภรณ์สุภาพแต่ไม่ต้องหรูหราเต็มพิธีการเกินไปมาให้ข้าสวม เสี่ยวจิ่ว เจ้าก็ไปเตรียมจัดโต๊ะน้ำชาตรงเฉลียงด้านแปลงเหมยกุ้ยกับมู่ตันเอาไว้” เสียงของเจียงหลัวนิ่งสงบ ไม่เร็วนัก หากแต่ทรงอำนาจชวนให้คนฟังใ

ยามดึกสงัดอีกด้านของจวนจวิ้นอันโหว ลมเหนือพัดหอบไอเย็นและละอองฝนบางเบามาสู่เรือนหลีฮวาเงามืดของต้นหลิวโยกไหวอยู่เบื้องหลังกำแพงมุมอับสายตา บ่าวไพร่และองครักษ์ต่างไม่กล้าเฉียดใกล้เมื่อราตรีล่วงเลยท่ามกลางความเงียบงัน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้น เงาร่างสูงในอาภรณ์สีเข้มเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วเจ้าของเงานั้นมิใช่ใครอื่น เขาคือไป๋อี้เฉิน องค์ชายสามผู้มากด้วยเล่ห์เหลี่ยมและความทะเยอทะยานของต้าหรง ด้วยวรยุทธ์แกร่งกล้า เขาไม่ต้องปีนกำแพงให้เป็นที่สงสัย เพียงอาศัยกำลังหกในแปดส่วน ก็เหินกายข้ามกำแพงจวนและเรือนหลีฮวาอย่างสง่างาม ไร้สุ้มเสียงสายตาคมกริบกวาดมองรอบด้านด้วยความระแวดระวัง ก่อนจะเร่งฝีเท้าตรงสู่ด้านในเรือนอย่างไม่ลังเลข่าวที่สวีเจียงหลีถูกลงโทษถึงหูเขาตั้งแต่ปลายยามเว่ย แม้ซูเหวินจิ้งจะทัดทานว่าบุตรสาวคนโตสำคัญกว่า แต่ไป๋อี้เฉินกลับคิดต่าง สวีเจียงหลัว เขาแน่ใจว่าตนกำอยู่ในมือแล้ว ทว่าเจียงหลียัง ไป๋อี้เฉินเป็นผู้รอบคอบไม่เคยปล่อยหมากตัวใดให้หลุดจากกระดานไป ยามนี้ เมื่อหญิงสาวแสนอ่อนไหวมีใจให้เขา ต่อให้ท่านปู่ของนางไม่เห็นดี บิดาไม่เห็นชอบ…เขาก็ไม่ใส่ใจตีเหล็กต้องตีตอนร้อน...วันนี