All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 31 - Chapter 40

ดวงตาของคู่พ่อลูกสกุลสวียังนิ่งเรียบ แต่ในอกกลับ ‘โล่งใจ’ ที่สามารถปกป้องหลานสาวโดยไร้คำตำหนิ ถึงจะแลเห็นแววไม่พึงใจกับกลิ่นอายโทสะจากผู้เยาว์แต่สูงศักดิ์ก็ตาม“น้ำใจขององค์ชายสาม กระหม่อมขอจดจำไว้ในใจเมื่อหลานสาวหายดี กระหม่อมจะเชิญองค์ชายสามมาเสวยอาหารด้วยกันที่จวนเป็นการตอบแทนแน่นอน”รอยยิ้มระหว่างบุรุษสามคนต่างฝ่าย แต่ละคนล้วนซ่อนดาบแหลมคมทั้งสิ้น บรรยากาศสงบแต่ตรึงแน่นราวจะหายใจไม่ออก ไป๋อี้เฉินยังคงส่งยิ้มถ่อมตนออกมาไม่คลาย“ยินดียิ่ง ขอบใจท่านโหวและท่านโหวผู้เฒ่า”เสียงของเขาอบอุ่นราวแดดยามเฉิน แต่สีหน้าขณะจิบชาชุดสุดท้ายนั้น…ไร้แววอ่อนโยนเหลืออยู่ไม่มีใครเอ่ยถ้อยคำเกินจำเป็น บรรยากาศในโถงรับรองนี้จมอยู่ในสงบเกินจำเป็นเสียงชาไหลลงถ้วย เหมือนดาบที่วางขวางกลางห้องใต้คำพูดสุภาพ ทุกสายตาต่างระวัง ไม่ล้ำเส้นใครก่อนเมื่อเวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม หลังพูดคุยอย่างเหมาะสม ไป๋อี้เฉินลุกขึ้นอย่างมั่นคง ประสานมือน้อมลาสองพ่อลูกสวี ขุนนางที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังไว้หน้า“วันนี้ข้ามารบกวนท่านโหว ท่านโหวผู้เฒ่านานแล้ว ข้าคงต้องลากลับก่อน ไว้หลัวเอ๋อดีขึ้น ข้าจะมาเยี่ยมอีกครั้ง”สองเจ้าบ้านลุกขึ้น

ภายในรถม้าหรูระหว่างทางกลับจวนไป๋อี้เฉินทิ้งตัวลงบนเบาะกำมะหยี่ กัดฟันแน่น ดวงตาดอกท้อคุกรุ่นด้วยเพลิงโทสะตลอดเส้นทางตั้งแต่เขาก้าวออกจากโถงรับรองของจวิ้นอันโหว คำปฏิเสธสุภาพของสองผู้เฒ่ายังก้องอยู่ในหัว...ไม่ให้เยี่ยมไข้?...บอกว่ายังอ่อนเพลีย?...ใครจะไปเชื่อ!เขาเค้นเสียงต่ำสบถกับตัวเอง “พวกสกุลสวี...คิดกันอยู่แต่จะกันข้าออกจากบุตรสาว กลัวข้าหรือแค่รังเกียจ” ริมฝีปากแสยะรอยยิ้มเย้ย ดวงตาวูบไหวด้วยความขุ่นเคือง“คิดว่าข้าโง่เง่ากินหญ้าต่างข้าวหรือ พวกเจ้าแค่หวาดหวั่นว่าจะถูกฮ่องเต้ระแวงกระมัง หึ! ยิ่งพวกเจ้ากีดกัน ข้ายิ่งต้องได้ และไม่ใช่เพียงบุตรสาวคนเดียว แต่ข้า ไป๋อี้เฉิน จะเอามาทั้งสอง!”เขาเติบโตมาในวังหลวง ลูกไม้เช่นนี้เห็นมามาก ยิ่งจวิ้นอันโหวฐานะไม่ธรรมดา กุมกำลังทหารเอาไว้สามในสิบส่วนของต้าหรง เป็นรองก็แค่ชินอ๋องไป๋อี้หานกับฮ่องเต้ไหนจะยังดองกับสกุลโจวแนบแน่น สกุลโจวคือหัวขบวนขุนนางบุ๋น หากเขารวบทั้งบุ๋นและบู๊มาอยู่ในกำมือ ต่อไปฐานะองค์ไท่จื่อจะไปตกที่ใครได้หากมิใช่เขามือข้างหนึ่งบีบขอบหน้าต่างรถม้าแน่นจนข้อขาว อารมณ์เสียกระพือกรุ่นในอกพลัน รถม้าก็หยุดกระทันหันเสียงล้อบดถ

บ่ายคล้อยวันนั้น ลมจากภูผาหลิงอวี้พัดเอากลิ่นไม้สนและฝุ่นละอองจาง ๆ ผ่านเข้าจวนจวิ้นอันโหวรถม้าขององค์ชายสามเพิ่งจากไปไม่นาน ข่าวการที่ไป๋อี้เฉินมาส่งสวีเจียงหลีถึงหน้าประตูจวน ก็แพร่กระจายทั่วจวนราวไฟลามทุ่ง แม้แต่เรือนกลางของจวิ้นอันโหวก็ไม่เว้นสวีฉีฟ่านกับผู้เฒ่าสวีเฉาเฟยที่กำลังหารือเรื่องราชสำนัก ถึงกับวางถ้วยชาลงแรง ๆ สีหน้าถมึงทึงเต็มไปด้วยโทสะ“เจ้าบอกว่า เจียงหลีกลับมาพร้อมองค์ชายสาม?” สวีฉีฟ่านถามซ้ำเสียงเย็น“ขอรับท่านโหว บ่าวเห็นชัดเต็มสองตา” พ่อบ้านกวงเอ่ยตอบอย่างระมัดระวัง“บังอาจ!” สวีเหล่าไท่เย่ลุกพรวดจากเก้าอี้หยก ตวาดเสียงดังลั่นจนบ่าวไพร่ในห้องสะดุ้งตามกันเป็นแถวสองพ่อลูกต่างสบตากันอย่างเข้าใจดี พวกเขารับใช้ราชสำนักมาเกือบชั่วชีวิต ผ่านลมฝนแห่งการแย่งชิงอำนาจเชื้อพระวงศ์มานับไม่ถ้วนแต่เดิมบุตรหลานสตรีของสกุลสวีถูกกำชับหนักแน่นมาโดยตลอด ว่าอย่าได้ข้องเกี่ยวเรื่องชิงบัลลังก์ของเหล่าองค์ชายเป็นอันขาด ดังนั้นตลาดมาไม่ว่าจะวังหลังหรือจวนอ๋องหลายแผ่นดินจึงไม่มีสตรีสกุลสวีแม้แต่คนเดียวที่ผ่านมาสวีเจียงหลัวแม้จะมีใจให้ไป๋อี้เฉิน แต่ก็ยังสงวนท่าที ไม่เคยทำให้คนในสกุลต้อ

สายลมฝนพัดแรงขึ้น เปลวเทียนพลิ้วไหวแผ่ว เงาสตรีผู้หนึ่งทอดยาวบนพื้นไม้ ขณะที่ในดวงตาเจียงหลัว วาววับด้วยเปลวไฟอาฆาตเงียบงัน...คืนแห่งการพลิกชะตาได้เริ่มต้นขึ้นแล้วเวลาเคลื่อนคล้อย บนตั่งใกล้หน้าต่างกระดาษน้ำมัน สตรีนางหนึ่งนั่งทอดกายรับลมในชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อน ปักเถากุหลาบสีน้ำเงินเข้ม ผมยาวดำเคยงามลออ บัดนี้มีรอยตัดแหว่งตรงขมับ ผ้าพันแผลสีขาวรัดรอบศีรษะกรอบหน้างดงามยังแต้มรอยช้ำสีจาง ริมฝีปากซีดเผือดเพิ่งคืนสีสันเพียงเล็กน้อย บอกเล่าความอ่อนแอหลังอุบัติเหตุเมื่อไม่กี่วันก่อนแต่แม้รอยเจ็บจะประดับทั่วกาย ดวงตาหงส์เรียวยาวกลับฉายประกายแน่วแน่ เยือกเย็น เงาสะท้อนในตาคู่นั้นลึกล้ำจนมิอาจคาดเดาแสงจันทร์อ่อนลอดผ่านหน้าต่าง ตกบนแก้มขาวและปลายจมูกดุจหยก กลีบมู่ตันขาวร่วงหล่นต้องกระถางเคลือบ ผ้าแพรคลุมไหล่ลู่ลงอย่างงดงามในสายลมเจียงหลัววางหมากขาวลงบนกระดาน ‘แกร๊ก’เสียงแผ่วเบาปลุกความสงัด ริมฝีปากบางขยับยิ้มแผ่ว ครึ่งหนึ่งเหม่อลอย อีกครึ่งเปี่ยมความนัยลมเย็นพัดปลายผมดำพลิ้ว เงาของเจียงหลัวทอดบนกระดานหมากกล้อมราวหงส์เดียวดายในม่านหมอก ดวงตาเรียวยาวทอดมองผ่านม่านหน้าต่างออกสู่สวนเบื้องนอก เง

ยามดึกสงัดอีกด้านของจวนจวิ้นอันโหว ลมเหนือพัดหอบไอเย็นและละอองฝนบางเบามาสู่เรือนหลีฮวาเงามืดของต้นหลิวโยกไหวอยู่เบื้องหลังกำแพงมุมอับสายตา บ่าวไพร่และองครักษ์ต่างไม่กล้าเฉียดใกล้เมื่อราตรีล่วงเลยท่ามกลางความเงียบงัน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้น เงาร่างสูงในอาภรณ์สีเข้มเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วเจ้าของเงานั้นมิใช่ใครอื่น เขาคือไป๋อี้เฉิน องค์ชายสามผู้มากด้วยเล่ห์เหลี่ยมและความทะเยอทะยานของต้าหรง ด้วยวรยุทธ์แกร่งกล้า เขาไม่ต้องปีนกำแพงให้เป็นที่สงสัย เพียงอาศัยกำลังหกในแปดส่วน ก็เหินกายข้ามกำแพงจวนและเรือนหลีฮวาอย่างสง่างาม ไร้สุ้มเสียงสายตาคมกริบกวาดมองรอบด้านด้วยความระแวดระวัง ก่อนจะเร่งฝีเท้าตรงสู่ด้านในเรือนอย่างไม่ลังเลข่าวที่สวีเจียงหลีถูกลงโทษถึงหูเขาตั้งแต่ปลายยามเว่ย แม้ซูเหวินจิ้งจะทัดทานว่าบุตรสาวคนโตสำคัญกว่า แต่ไป๋อี้เฉินกลับคิดต่าง สวีเจียงหลัว เขาแน่ใจว่าตนกำอยู่ในมือแล้ว ทว่าเจียงหลียัง ไป๋อี้เฉินเป็นผู้รอบคอบไม่เคยปล่อยหมากตัวใดให้หลุดจากกระดานไป ยามนี้ เมื่อหญิงสาวแสนอ่อนไหวมีใจให้เขา ต่อให้ท่านปู่ของนางไม่เห็นดี บิดาไม่เห็นชอบ…เขาก็ไม่ใส่ใจตีเหล็กต้องตีตอนร้อน...วันนี