All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 21 - Chapter 30

ประโยคหลังนั้นเอ่ยแผ่วเบา และรวดเร็วราวกลัวว่าจะขัดอารมณ์เทพสังหารเบื้องหน้า มือบางประสานแน่นราวจับผ้าเช็ดหน้าที่ไม่มีอยู่จริงไป๋อี้หานจ้องเขาเขม็ง แววตานิ่งไม่ไหวติง“หากเปิ่นหวางจะไปให้ได้เล่า”เสียงทุ้มนั้นเอ่ยช้า ๆ แต่กลับรุนแรงยิ่งกว่าเสียงตวาดฉวีกงกงหน้าเสียไปแล้วเจ็ดส่วน มือที่กำชายเสื้อสั่นเพิ่มอีกเท่าตัว“เอ่อ...เรื่องนั้น...อาจไม่เหมาะนักพ่ะย่ะค่ะ หวางเยี่ย...”คำตอบนั้นเบาแทบไม่พ้นลำคอ และยังไม่ทันเขาจะพูดจบ เสียงต่ำเย็นจัดก็ดังขึ้นอีกครั้ง“ฉวีเสียน!”เสียงขานเรียกชื่อเต็มไปด้วยแรงกดดัน จนกระทั่งฉวีกงกงสะดุ้งจนถอยหลังก้าวหนึ่งอย่างลืมตัว“นี่เข้าต้นยามซวีแล้ว...จ้านไทเฮาทรงมีรับสั่งชัดเจนก่อนกลับตำหนัก ไม่ให้ใครรบกวนคุณหนูใหญ่สวีในยามวิกาล โดยเฉพาะบุรุษ...”ยังไม่ทันจบประโยคดี ร่างสูงตรงหน้าก็หันขวับ แววตาคมปลาบสะบัดขึ้นเฉียบคมดั่งคมดาบเสียงฝีเท้าของสืออวี่ที่กำลังเดินยามอยู่ใกล้ ๆ ถึงกับชะงักลงทันที แม้เขาจะมิได้เข้าไปข้องเกี่ยวใด ๆ ก็ยังอดกลั้นลมหายใจมิได้บรรยากาศรอบตัวเย็นยะเยือกลงในฉับพลัน ราวหมึกดำไหลทึบทั่วทั้งตำหนักสืออวี่ ฉีเหล่ย และเว่ยจง ต่างยืนนิ่งอยู่ในมุม

นาง...รู้แก่ใจดีว่า สวรรค์เคยทอดทิ้งนางไปแล้วมีเพียง พญายม เท่านั้นที่ยื่นมือให้โอกาสนางกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า!“เอ่อ...เมื่อวานข้าได้ข่าวว่าองค์ชายสามเขา...”เสียงของเจียงหลีแผ่วลง แววตาสั่นสะท้อนความคาดหวังที่มิได้ปิดบัง ในที่สุด เป้าหมายของการเยี่ยมเยียนวันนี้ก็เผยออกมาจนได้“...ข้าได้ยินว่าองค์ชายสามเสด็จมาเยี่ยมต้าหลัวเจี่ยถึงตำหนักนี้ด้วยพระองค์เอง หลังทราบข่าวว่าท่านบาดเจ็บ”น้ำเสียงของเจียงหลีแผ่วเบา แต่ประโยคหลังแฝงความอยากรู้อย่างยากปิดบัง ดวงตาที่ดูคล้ายเศร้าหม่นนั้น แท้จริงแล้วกลับเปล่งแสงวาววับ รอคำตอบอยู่เต็มอกสวีเจียงหลัวคลี่ยิ้มบาง รอยยิ้มงดงามแต่ไม่ถึงดวงตา“องค์ชายสามหรือ...ข้าก็มิได้พบพระองค์โดยตรงหรอก เจ้าเองย่อมทราบข้าสลบไปตั้งหลายชั่วยาม ถึงเขามาข้าอาจยังสลบก็เป็นได้”เจียงหลีย่นคิ้วน้อย ๆ แสร้งทำหน้าสับสนและประหลาดใจอย่างแนบเนียน ทั้งที่นางเองก็แอบสืบมาจากคนของจวนองค์ชายสามบ้างแล้วถึงความจริงที่ไป๋อี้เฉินไม่ได้เข้าเยี่ยมพี่สาวคนโตของนางเพราะจ้านไทเฮาห้ามเอาไว้“เช่นนั้นหรือ? แต่ข้าได้ยินชัดเจนว่าองค์ชายสามทรงเสด็จมาเยี่ยม ท่านป้าหลี่ที่อยู่ฝ้ายซักล้างในจวนของ

เจียงหลัวเพียงคลี่ยิ้มบางอย่างเย็นชาในใจ นางยังจำฉากนี้ได้ดีจากเนื้อเรื่องเดิม หลังจากที่สวีเจียงหลีได้พบหน้าชินอ๋องไป๋อี้หาน หรือเทพสังหารที่เป็นตัวร้าย ก็พลันเกิดความประทับใจในตัวเขาขึ้นมาอีกคน เรียกได้ว่าแม่นางเอกดอกบัวขาวผู้นี้คิดจะรวบทั้งพระเอกและตัวร้ายไว้ในมือ ซึ่งหากเป็นตามเนื้อเรื่องเดิม เจียงหลีก็ทำสำเร็จจากการยั่วยวนพระเอกและตบตาตัวร้ายด้วยการสวมรอยเป็นนางไปหลับนอนกับไป๋อี้หานส่วนตัวนางเอง...จนลมหายใจสุดท้ายกลับจงรักภักดีต่อพระเอกสารเลวเช่นไป๋อี้เฉินเพียงคนเดียว! เจียงหลัวจำได้แม่นยำว่า ระหว่างที่บิดากับมารดายุ่งกับการเตรียมตัวกลับ เจียงหลีก็แอบลักลอบไปที่ศาลาริมบึงบัวทางทิศประจิมของตำหนักกวางผิง เพื่อยั่วยวนไป๋อี้หาน‘แม่นางเอกตัวดี คิดจะล้วงคองูเห่าด้วยมือเปล่าเสียกระมัง’ทว่าสวีเจียงหลัวกลับมิได้รู้สึกร้อนใจแม้แต่น้อย เพราะนางทราบดีว่าบุรุษผู้มีจิตใจหนักแน่นและเยือกเย็นเช่นไป๋อี้หานนั้น เมื่อพึงใจสตรีผู้ใดแล้วย่อมไม่เหลียวแลสตรีอื่นอีก นางจึงเพียงนั่งรอคอยสมน้ำหน้าผู้ที่ไม่รู้จักประมาณตนอย่างสบายอารมณ์ในขณะนั้นเอง...สวีเจียงหลีปรากฏกายในชุดป้านปี้สีชมพูเข้ม ปักลายกลี

ณ เวลาเดียวกัน ภายในเรือนอุ่นของจวนองค์ชายสามบรรยากาศในห้องถูกแต่งแต้มด้วยกลิ่นกำยานอ่อน ๆ จากเตาทองเหลือง รูปเทพนรสิงห์ ไป๋อี้เฉินกำลังทอดกายสูงใหญ่อยู่กลางกองหมอนอิงเนื้อนุ่ม สองขาเหยียดสบาย รายล้อมด้วยสาวงามห้านางที่กำลังปรนนิบัติอย่างเอาอกเอาใจ มือบางลูบไล้บ่ากว้าง บ้างนวดเฟ้นไหล่ บ้างรินสุราใส่ถ้วยหยกถวายด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานทว่าชายในหมู่หมอนและสาวงาม กลับไร้รอยยิ้มแห่งความสุขสมในแววตาแฝงแต่ความเบื่อหน่าย หมางเมินกับทุกสัมผัสของสตรีที่ห้อมล้อม สายตาเหม่อมองเพดานด้วยสีหน้าว่างเปล่าจังหวะนั้นเอง ประตูบานหนักถูกเปิดออกช้า ๆ เป็นหลัวปัง องครักษ์คนสนิท ที่ก้าวเข้ามาอย่างเงียบงันในอาภรณ์สีเข้ม มองเห็นบรรยากาศในห้องแล้วก็ปรายตาอย่างคุ้นเคยเสียงฝีเท้าของเขาแผ่วเบาราวแมวป่า ก่อนหยุดยืนก้มศีรษะประสานมืออย่างเคารพ ไป๋อี้เฉินเอ่ยถามด้วยเสียงต่ำพร่า โดยไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้น“มีอันใด”หลัวปังขยับเข้าใกล้อีกสองก้าว “ทูลองค์ชายสาม…คุณหนูใหญ่สกุลสวีเดินทางกลับจวนจวิ้นอันโหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ถ้อยคำรายงานยังไม่ทันจบดี ริมฝีปากของไป๋อี้เฉินก็ยกยิ้มเย็นยะเยือก หัวเราะต่ำในลำคอ ดวงตาดอกท้อที่ปิดอยู่ค่อย ๆ

อรุณรุ่งแรกในเรือนฉาฮวา ม่านสีขาวพลิ้วสะท้อนแสงแดดอ่อน สาดส่องทั่วห้องนอนใหญ่ของคุณหนูใหญ่ตระกูลสวี กลิ่นดอกเหมยแห้งที่แขวนไว้บนหน้าต่างยังกรุ่นกลิ่นจาง ๆ ปะปนกลิ่นกำยานอ่อน หอบสายลมยามเช้าพัดให้ม่านบางไหวระริกสวีเจียงหลัวลืมตาตื่นในห้องที่ยังคุ้นเคยนัก เสียงนกกางเขนบนกิ่งท้อข้างบานหน้าต่างขับขานรับอรุณ เสียงน้ำในอ่างหยกกลางห้องหยาดหยดเป็นจังหวะ เจียงหลัวทอดตามองเพดานแกะลายเมฆมงคล เพราะถึงนางจะมีความทรงจำของร่างเดิม ทว่าความทรงจำของอรรัมภามันกลับเด่นชัดกว่าความทรงจำของเจียงหลัวคนเก่า“แต่จะคนไหนก็คือฉันอยู่ดีไม่ใช่หรือ” นางเตือนสติคนเอง แต่คงเพราะนางเพิ่งจะกลายมาเป็นเจียงหลัวได้เพียงสองคนกับสามวัน ความทรงจำอาจอรรัมภาจึงมีมากกว่าก็เป็นไปได้ นางคงต้องรีบปรับตัวแล้ว เพราะยังจำได้ว่าพญายมเตือนให้นางตัดอาลัยสัมผัสเย็นของผ้าห่มไหมเนื้อดียังอยู่บนกาย เสี่ยวจิ่วกับเสี่ยวผิงบ่าวสาวคนสนิทค่อย ๆ ย่องเข้ามาในห้องด้วยท่าทีระวัง สีหน้าอ่อนโยนเต็มไปด้วยความห่วงใย“คุณหนูเจ้าคะ ถึงเวลาตื่นแล้วนะเจ้าคะ วันนี้ฟ้าดี ลมเย็น สดใสเชียวเจ้าค่ะ” เสียงสดใสของเสี่ยวจิ่ว ทำให้เจียงหลัวหลับตาอีกรอบ ราวกับต้องก