Lahat ng Kabanata ng ในวันที่ใจของข้าถ่องแท้ : Kabanata 21 - Kabanata 30

"ข้าจะลงมือแล้วนะแม่นาง"หลังจากดื่มยาระงับปวดไปได้ครู่หนึ่งท่านหมอผู้เฒ่าประมาณเวลาแล้วคาดว่ายาคงเริ่มออกฤทธิ์แล้วเขาจึงเริ่มลงมือ ความเจ็บปวดนี้จีเมี่ยวหลัวถึงกับมองเห็นดาวเห็นเดือนเลยทีเดียว ผ้าสะอาดถูกนำมาให้นางกัดเอาไว้ หยาดเหงื่อมากมายไหลรินเต็มกรอบใบหน้า แต่นางก็ควบคุมสติได้ไม่ร้องเอะอะออกมาให้ใครต้องกังวลซ่างกวนโทวจึงคอยใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้กับนาง ใบหน้าที่เคยอิ่มเอิบและสดใสเต็มไปด้วยเลือดฝาดบัดนี้ซีดขาวชวนใจหาย มือของนางกำหมัดแน่นจนเห็นข้อนิ้วขาวซีด แต่กลับไม่มีเสียงร้องโอดโอยออกมาสักแอะเดียวเป็นสตรีที่มีความอดทนมากกว่าบุรุษตัวโตอีกหลายคนเสียด้วยซ้ำกระมังจีหย่วนโจวน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเมื่อได้เห็นสภาพของจีเมี่ยวหลัว น้องสาวตัวน้อยของเขาต้องมามีสภาพเช่นนี้ล้วนเป็นเพราะไอ้สารเลวซ่างกวนเผิงผู้นั้นที่ฉางตี้ฮองเต้ตัดคอของมันไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นภายในใจของใต้เท้าซานจีกลับยังนึกอยากจะไปสับซากศพของซ่างกวนเผิงระบายความโกรธแค้นขึ้นมาเป็นระยะท่านหมอชราใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วยามจึงสำเร็จนำเอามีดสั้นออกมาได้และเย็บปิดปากแผลอย่างดีและห้ามเลือดได้เรียบร้อย ท่านหมอผู้เฒ่าถึงกับยกแขนเสื

ตกถึงยามอู่ตัวของจีเมี่ยวหลัวนั้นพลันร้อนระอุราวกับเตาอุ่นมือ ร้อนเสียจนซ่างกวนโทวมีอันต้องสะดุ้งตื่นทั้งที่อดหลับอดนอนมาหลายวัน ปีศาจดำเหลียวมองไปสำรวจรอบห้องหลังจากตื่นเต็มตา หากแต่กลับไม่พบใครภายในห้องนี้สักคนเดียวไม่ว่าจะเป็นคนของเขาหรือคนของจีเมี่ยวหลัว คาดว่าคงเห็นเขาหลับอยู่จึงไม่กล้าเข้ามารบกวน"ตัวร้อนมาก คงมีไข้ขึ้นมาแล้ว กุ้ยไป๋! กุ้ยไป๋!"หลังจากสัมผัสตามลำคอกับเนื้อตัวภายในร่มผ้าของคุณหนลิ่วจีแล้วพบว่าร้อนเสียยิ่งกว่าหน้าผากซ่างกวนโทวจึงตะโกนเรียกองครักษ์ของตนเองออกไปทันทีและไม่ทันถึงเสี้ยวลมหายใจกุ้ยไป๋ก็รีบเปิดประตูเข้ามาเป็นคนแรก โดยมีสองสาวใช้คนสนิทของจีเมี่ยวหลัวตามเข้ามาติดๆ เช่นกัน"ไปบอกให้ใต้เท้าซานจีเร่งไปรับท่านหมอผู้เฒ่ามา คุณหนูลิ่วจีอาการไม่ดี" คนแรกที่ฉางตี้ฮ่องเต้นึกถึงย่อมเป็นท่านหมอผู้เฒ่าที่เพิ่งให้คนไปส่งไม่ทันข้ามวัน"พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท" กุ้ยไป๋รับรับคำแล้วจากไปอย่างรวดเร็วราวกับเขาคือสายลม"พวกเจ้าสองคนน่ะไปเตรียมน้ำอุ่นกับผ้าสะอาดมาให้เจิ้นเร็วเข้า"ก่อนอื่นระหว่างรอท่านหมอผู้เฒ่าซ่างกวนโทวคิดว่าจะต้องเช็ดตัวระบายความร้อนในร่างกายให้กับจีเมี่ยวหลัวเสีย

จากวันนั้นที่ปีศาจดำยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบานว่าเขานั้นจะเกี้ยวพาตนเองนี่ผ่านมาแล้วถึงเจ็ดวัน ฉางตี้ฮ่องเต้หรือปีศาจดำแห่งต้าเซี่ยคนนั้นก็ไม่เคยคิดจะหยุดพัก เขาเสนอหน้ามาพบนางไม่ใช่แค่สามเวลาหลังอาหารแต่เขาเล่นโผล่มาเกี้ยวพานางแทบจะทุกหนึ่งชั่วยาม!นางอยากจะเสียสติ!แถมนอกจะขยันโผล่มาเกี้ยวพานางอยากเปิดเผยแล้วพี่ชายทั้งสองที่สมควรจะปกป้องนางและหวงแหนน้องสาวที่เหลือเพียงผู้เดียวเช่นนางยังคล้อยจะรู้เห็นเป็นใจให้ปีศาจดำอีกด้วย เกินไปแล้ว เกินไปมาก ปีศาจดำผู้นั้นช่างเกินจนล้นไปแล้วนะ!"ไม่ต้องประคองแล้ว"จีเมี่ยวหลัวเอ่ยกับเสี่ยวม่าน เพราะตนเองรู้สึกเบื่อเต็มทนที่ต้องคอยถูกใครต่อใครประคบประหงมราวกับสตรีอ่อนแอ ในชีวิตของคุณหนูลิ่วจีที่รับไม่ได้ก็คือตนเองกลายเป็นสตรีบอบบางนี่แหละ ช่วงนี้นอกจะปวดหัวกับปีศาจดำหน้าทนแล้ว จีเมี่ยวหลัวนั้นจะจะต้องเบื่อหน่ายกับการถูกพี่ชายทั้งสองของตนเองทะนุถนอมราวกับเป็นหยกชิ้นบางหากไม่ระวังก็อาจจะแตกสลายหายไปกับอากาศได้อย่างไรอย่างนั้น"คุณหนูจะไปที่ใดเจ้าค่ะ"จางลี่รีบร้องถามในยามที่เห็นคุณหนูลิ่วจีเริ่มมุ่งหน้าเดินออกไปไกลจากลานด้านข้างห้องพัก จีเมี่ยวหลัวนั้น

ระหว่างควบม้าติดตามสาวใช้ของจีเมี่ยวหลัว ซ่างกวนโทวก็ทบทวนสิ่งที่ตนเองนั้นปฏิบัติกับนางไปด้วย เขาทบทวนว่าแท้จริงเขากดดันอันใดจีเมี่ยวหลัวมากเกินไป นางจึงหลบหนี แต่ก็คิดไม่ออก จึงตัดสินใจว่าหากพบหน้าเขาจะถามนางอย่างตรงไปตรงมาคงดีที่สุด ถึงจะเป็นฮ่องเต้อยู่เหนือผู้คนแต่เขาก็มิใช่เทพเซียน ย่อมไม่อาจหยั่งรู้ความในใจของใครได้ดังนั้น หากเขาอยากรู้ก็มีแต่ต้องเอ่ยปากเท่านั้น"ที่นี่หรือ"ซ่างกวนโทวที่ควบม้าติดตามสองสาวใช้มาจนถึงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่นอกเมืองอิ๋งโจว"เพคะ หากมีเรื่องไม่สบายใจ คุณหนูลิ่วจีมักจะมาที่นี่"เป็นจางลี่ที่ตอบ ส่วนเสี่ยวม่านนั้นลงจากหลังม้าเดินนำหน้าเข้าไปภายใน โดยมีกุ้ยไป๋ติดตามเข้าไปด้วย ซ่างกวนโทวเองก็ลงจากหลังอาชาของตนเองเช่นกันพอก้าวเท้าเข้ามาภายในไม่ต้องกล่าวมากย่อมรู้สถานที่แห่งนี้คือโกดังเก็บโลงศพซึ่งประกอบเสร็จแล้ว เสี่ยวม่านเดินไปหยุดที่โลงใบหนึ่ง นางส่งสายตาว่าจีเมี่ยวหลัวนายหญิงของตนเองอยู่ด้านในแน่นอน"พวกเจ้าออกไปรอเจิ้นที่ด้านนอกก่อน"ซ่างกวนโทวก้าวเดินไปยืนที่ด้านข้างโลงศพดังกล่าวจึงค่อยแลเห็นชัดเจนว่าฝาโลงนี้ไม่ได้ปิดสนิทจึงกระจ่างเหตุใดเสี่ยวม่านน

"แล้วยังมีอีกนะเพคะบางครั้งยามที่ฝ่าบาทนั้นเข้ามาใกล้ชิดหัวใจของเมี่ยวเมี่ยวนั้นพลันเต้นแรงจนเจ็บหน้าอกไปหมด เนี่ยเพคะ อาการที่เมี่ยวเมี่ยวเป็นมาหลายวัน สับสนยิ่งนัก ไม่รู้ว่าตนเองป่วยด้วยโรคอันใดศึกษาการแพทย์มาสิบกว่าปีล้วนไม่เคยพบอาการดังกล่าวมาก่อน แต่ระหว่างทางมาที่ทุ่งดอกปี้อานฮวาเมี่ยวเมี่ยวคิดตกแล้ว ประเดี๋ยวกลับไปเมี่ยวเมี่ยวจะไปพบท่านหมอผู้เฒ่าเพคะ"คนซื่อตรงกับคนซื่อบื้อนี้บางทีซ่างกวนโทวก็แยกไม่ออกเช่นกัน โดยเฉพาะกับจีเมี่ยวหลัว คนนี้ไม่อาจทราบได้ว่านางไร้เดียงสาเกินไปจนไม่รู้ว่าอาการที่นางกล่าวออกมาเรียกว่าเขินอายและหวั่นไหว หรือนางซื่อบื้อจนไม่เข้าใจและรู้จักรอารมณ์เขินอายของตนเองกันแน่แต่เขาแน่ใจจีเมี่ยวหลัวนั้นนางไม่ใช่คนโง่…ออกจะฉลาดมากด้วยซ้ำ หาไม่นางคงไม่สามารถศึกษาวิชาแพทย์ได้ หรือบางทีคนเราฉลาดเกินไปเลยไม่เข้าใจอารมณ์พื้นฐานทั่วไปเช่นสตรีปกติ"เจ้าไม่ได้ป่วยหรอก"ซ่างกวนโทวแอบส่งสัญญาณให้ทุกคนออกไปไกลอีกหน่อย เพราะตนเองอยากได้เวลาส่วนตัวยิ่งกว่านี้ แน่นอนว่าจีเมี่ยวหลัวไม่ทันสังเกตเห็น นางรีบเงยหน้าขึ้นมองฉางตี้ฮ่องเต้เพราะเกิดสงสัยอีกฝ่ายไม่ได้เป็นหมอแล้วเขาจะทร