ตอนที่17||เกือบไปแล้ว เกือบเสียทีปีศาจดำ!

วอาการจับไข้หนักจากแผลอักเสบติดเชื้อนี้ก็เล่นงานจีเมี่ยวหลัวอยู่ถึงหกวันหกคืนเต็มซึ่งตลอดเวลาช่วงความเป็นความตายนี้ นางหลับสลับตื่นแต่ก็มีแต่ใบหน้าของบุรุษสามคนที่หมุนเวียนคอยเรียกให้กลับมากับบอกให้นางอดทนถึงจะทุกข์ทรมานเพียงใดเกือบจะจมดิ่งสู่ห้วงเหวดำมืดคราวใดก็จะมีเสียงของบุรุษเรียกนางเอาไว้เสมอ

คราวใดจีเมี่ยวหลัวคล้ายจะจมดิ่งก็จะถูกฉุดดึงเอาไว้จนสุดท้ายนางจึงผ่านมาได้ สุดท้ายหนังตาที่หนักอึ้งราวกับถูกลูกตุ้มขนาดยักษ์ถ่วงเอาไว้ก็สามารถลืมขึ้นได้เสียที

"ต้าเกอ ซานเกอ..."

ภาพที่จีเมี่ยวหลัวเห็นเป็นสิ่งแรกนอกจากเพดานห้องก็คือใบหน้าของบุรุษสองคนที่ตนเองคุ้นเคยมาตั้งแต่จำความได้ คิ้วเรียวจึงยับย่นเล็กน้อยเพราะในห้วงแห่งความเจ็บปวดนั้นหญิงสาวแน่ใจว่าตนเองได้ยินเสียงของปีศาจดำรวมอยู่ด้วย

"ฝ่าบาทเพิ่งออกไปเมื่อครู่ใหญ่ เป็นอย่างไรบ้าง ซานตี้เจ้าไปเรียกท่านลุงหมอมาเร็วเข้าแจ้งกับเขาว่าเมี่ยวเมี่ยวตื่นแล้ว"

ตลอดหกวันหกคืน จีเมี่ยวหลัวไม่ใช่ว่าไม่ตื่นขึ้นมาเพียงแต่นางตื่นขึ้นมาอย่างเหม่อลอย และขาดสติ คงจดจำอันใดได้น้อยมากจีม่อชงจึงรีบให้น้องชายของตนไปเรียกท่านหมอชรามาดูอาการของจีเมี่ยวหลัวทันที