All Chapters of ชาตินี้ข้าไม่ขอเป็นสตรีตัวแทน: Chapter 71 - Chapter 80

หลังจากจัดการลอบโจมตีของต้วนอ๋องเสร็จแล้ว เมิ่งหว่านชิงก็ให้ทหารทุกคนพักผ่อน โดยไม่ลืมเน้นย้ำให้ทุกคนเข้มงวดเรื่องเวรยาม โดยเฉพาะเสบียงอาหาร และคลังเก็บอาวุธ เพราะแม้นางจะมีชีวิตมาแล้วชาติหนึ่ง คาดเดาการตัดสินใจและแผนการของต้วนอ๋องได้บ้าง ทว่าสถานการณ์เปลี่ยนแปลง ย่อมส่งผลให้การตัดสินใจของอีกฝ่ายเปลี่ยนตาม"คุณหนู ท่านยังกังวลเรื่องใดอยู่หรือขอรับ" เซี่ยหลิงซางเอ่ยถามด้วยความห่วงใย"ไม่มีอะไร คืนนี้ดึกมากแล้ว ท่านพี่หลิงซางไปพักผ่อนก่อนเถิด"แม้จะบอกให้ทุกคนพักผ่อน ทว่าเมิ่งหว่านชิงกลับไม่ได้พักเช่นคนอื่น มือเรียวหยิบพู่กันขึ้นมาพยายามคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ต่างๆ ในชาติก่อน ระยะเวลาสามปีไม่ใช่เรื่องที่เกิดเพียงพริบตา แน่นอนว่าย่อมมีเหตุการณ์มากมายเกิดขึ้น ทว่าเรื่องที่ร้ายแรงและยากจะลืมเลือนก็คือ หนึ่งเดือนหลังจากที่เมิ่งหว่านชิงนำกองทัพมาล้อมเมืองประจิม ต้วนอ๋องก็จับครอบครัวของทหารจำนวนห้าร้อยชีวิตขึ้นมาเหนือกำแพงเมือง ก่อนจะข่มขู่ให้ทหารในกองทัพเลือก ระหว่างคนในครอบครัวกับความภักดีในครั้งนั้นทหารร้อยนายยอมสละชีวิตตนเองเพื่อให้ต้วนอ๋องละเว้นชีวิตคนในครอบครัวของพวกเขา ทว่าสุดท้ายอีกฝ่า

“กล้าหาญเด็ดเดี่ยวสมกับที่เป็นทายาทของแม่ทัพพิทักษ์บูรพาจริงๆ เสียดายที่วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเจ้าแล้ว ฆ่านางเสีย!” ต้วนอ๋องตะโกนสั่งการ ทว่าทั้งที่ตกเป็นรองแต่บนใบหน้าของหญิงสาวกลับอาบไปด้วยรอยยิ้ม แววตาฉายแววของผู้เหนือกว่า ในใจของท่านอ๋องหนุ่มพลันรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา และในจังหวะที่เขาไม่ทันระวังหญิงสาวก็หยิบพุสัญญาณขึ้นมาจุด แสงสว่างวาบบนน่านฟ้า เสียงกองรบที่หน้าประตูเมืองดังก้อง ชาวเมืองที่รู้ข่าวก่อนหน้านี้รีบปิดประตูลงดาล ต้วนอ๋องที่รู้ตัวว่าถูกหลอกก็ขบกรามแน่น หันไปสั่งการในทันที ที่แท้ไม่ใช่กลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิมแต่เป็นล่อเสือออกจากถ้ำ “จับชาวบ้านมาเป็นตัวประกัน หากพวกมันบุกเข้ามาหนึ่งคนก็ฆ่าหนึ่งคน มาร้อยคนก็ฆ่าร้อยคน” เมิ่งหว่านชิงได้ยินคำสั่งของต้วนอ๋องก็ตัวสั่นสะท้านด้วยความโกรธแค้น เรี่ยวแรงที่หดหายไปเพราะบาดเจ็บหวนกลับคืนมาราวมีปาฏิหาริย์ ตวัดกระบี่ในมือสังหารคนของต้วนอ๋องไปถึงสามสิบคน เพียงแต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ เมิ่งหว่านชิงที่บาดเจ็บสุดท้ายก็เสียทีถูกจับตัวเอาไว้ได้ ต้วนอ๋องมองสตรีตรงหน้าแล้วยกยิ้มกว้างดึงดาบจากคนคุ้มกันข้างกายออกมาแล้วย่างเท้าเข้าหาหญิงส

“หากทรงไม่พอพระทัยจะลงโทษหม่อมฉันก็ได้นะเพคะ” “ดี! เช่นนั้นข้าจะลงโทษเจ้า...” คนตัวเล็กกว่าไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกคนตัวโตแนบชิดโถมน้ำหนักเข้าทาบทับ แผ่นหลังบางแนบลงบนตั่งนั่ง สองมือวางยันอกแกร่ง “ท่านอ๋องจะทำอะไรเพคะ” “ย่อมต้องลงโทษคนใจกล้าเช่นเจ้า” “หม่อมฉันไม่ได้...” ริมฝีปากเล็กขยับเอ่ยบอกไม่ทันจบประโยคก็ถูกท่านอ๋องหนุ่มกดแนบประทับจุมพิต เมิ่งหว่านชิงมีชีวิตมาสองชาติ ทว่านี่กลับเป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกับบุรุษเช่นนี้ “อื้ม...” เสียงเล็กร้องต้านเมื่อริมฝีปากถูกคนตัวโตขบเม้นดูดดึง ทว่ากลับกลายเป็นเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนของเขาได้สอดเกี่ยวกระหวัดลึกซึ้งเข้ามาภายในอุ้งปากหวาน ร่างกายของหญิงสาวสั่นสะท้าน ลมหายใจติดขัด ทว่าเพียงชั่วครู่ก็สามารถเรียนรู้และตอบรับเขาได้อย่างสอดคล้อง หยางอี้เทียนใจสั่นระรัว ทั้งตัวร้อนผ่าว ไฟปรารถนาของบุรุษลุกโชนจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มวงหน้า ความต้องการเพียงบางเบาในคราแรกก่อตัวรุมเร้าพุ่งทยานจนยากจะควบคุม สุดท้ายเพื่อไม่ให้ตนเองเอาเปรียบเมิ่งหว่านชิงจนเกินไป เขาก็ตัดสินใจปล่อยริมฝีปากบางแล้วลุกขึ้นขยับห่างไปถึงสองจั้ง “ขออภัยด้วย ข้า...” เมิ่งหว่านชิงท

เหตุการณ์รุ่ยอ๋องสังหารเหอไทเฮาแพร่กระจายไปทั่วทั้งแคว้นต้าเซี่ย เมิ่งหว่านชิงที่ได้รับข่าวขบกรามแน่น ตั้งแต่ต้นตัวนางก็ไม่ไว้ใจองค์ฮ่องเต้อยู่แล้ว หากแต่ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะใช้แผนการใส่ความร้ายแรงเช่นนี้ "ท่านแม่ทัพไม่ทราบว่าท่านเรียกประชุมด่วนเช่นนี้มีเรื่องอันใดหรือขอรับ"รองแม่ทัพฉาง ที่ตอนนี้ยอมรับในตัวเมิ่งหว่านชิงแล้วเอ่ยถามด้วยความเคารพ หญิงสาวจึงหยิบป้ายบัญชาการทหารออกมาวางลงบนโต๊ะเบื้องหน้า สร้างความตื่นตกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างยิ่งคืนป้ายบัญชาการ นี่ไม่เท่ากับนางกำลังถอนตัวจากกองทัพหรือ"ท่านแม่ทัพ นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร"รองแม่ทัพตงเอ่ยถามด้วยความร้อนรน ก่อนหน้านี้เขายอมรับว่าดูแคลนที่นางเป็นสตรี แต่หลังจากได้ร่วมทัพแม้เป็นระยะเวลาสั้นๆ กลับทำให้เขานับถือนางจากใจจริง“ข้ามีบางเรื่องต้องจัดการ ตำแหน่งแม่ทัพนี้จึงไม่อาจรับผิดชอบได้อีก"เพราะตัดสินใจที่จะเข้าเมืองไปช่วยหยางเทียนอี้ ดังนั้นเมิ่งหว่านชิงจึงไม่อาจครองตำแหน่งแม่ทัพนี้เอาไว้ได้ ดวงตาเรียวหันไปทางเซี่ยหลิงซางก่อนจะมอบจี้หยกประจำตระกูลเมิ่งและป้ายบัญชาการกองทัพบูรพาให้กับเขา"พี่ชายหลิงซาง ต่อจากนี้ขอฝากกองกำลั

องค์ฮ่องเต้หยางเทียนจงได้ยินว่ารุ่ยอ๋องกลับเข้าเมืองมาช่วยเมิ่งหว่านชิงก็หัวเราะเสียงดังก้องอย่างพึงพอใจ น้องชายของเขาผู้นี้เก่งกาจทั้งบุ๋นบู๊ แต่กลับเป็นเพียงบุรุษอ่อนแอ ปล่อยให้สตรีนางหนึ่งควบคุมจิตใจ หนีออกไปได้แล้วอย่างไร เขาแค่ใช้แผนการเล็กๆ น้อยๆ ล่อสตรีแซ่เมิ่งผู้นั้นเข้ามา น้องชายผู้โง่เขลาก็วิ่งกลับมาติดกับเช่นเดิม "บัลลังก์นี้เป็นของข้า ใครก็ไม่สามารถมาแย่งชิงไปได้" กล่าวจบหยางเทียนจงก็เดินผ่านประตูข้างตรงไปยังท้องพระโรง มองเก้าอี้บัลลังก์มังกรด้วยสายตาแดงก่ำ ทั้งยินดี แล้วเศร้าหมองไปพร้อมๆ กัน ภาพในวันวานสะท้อนกลับมาในความทรงจำ ครั้งหนึ่งเบื้องหน้าบนเก้าอี้มังกรตัวนี้เคยมีบิดานั่งอย่างสง่า เก้าอี้หงส์ด้านข้างก็มีมารดาผู้งดงามนั่งเคียงข้าง ทอดสายตารักใคร่อ่อนโยนมองดูเขาและหยางเทียนอี้วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้างอ่อนโยนมองไปที่พื้นกลางห้องโถง "เสด็จพี่อุ้มๆ ข้าเจ็บ" เสียงของหยางเทียนอี้ในวัยเยาว์ยามหกล้มร้องขอให้เขาโอบอุ้มยังคงชัดเจนในความทรงจำ เพียงแต่เมื่อหลับตาลงและลืมขึ้นอีกครั้งทุกอย่างก็ล้วนจางหายเหลือเพียงห้องโถงที่ว่างเปล่าโดดเดี่ยว โดดเดี่ยวแล้ว