All Chapters of นกหงส์หยกข้าใครอย่าหมาย: Chapter 71 - Chapter 80

72 7 วันต่อมา เวลาที่ผ่านมาเชื่องช้าในความรู้สึกของธิดาดอย มันคือเจ็ดวันของภพปัจจุบัน เป็นเจ็ดปีในอดีต เธอเฝ้านับวันที่จากชายคนรัก จากลูกน้อยที่ตอนนี้น่าจะอายุเจ็ดปีแล้ว เธอไม่มีโอกาสได้เห็นหน้า ได้มองเห็นพัฒนาการของพระโอรสหมิงเหยา ไม่ได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสและไร้เดียงสา เธอมีเพียงภาพความทรงจำที่ยังคงวนเวียนในหัวเท่านั้น และมันเป็นเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ธิดาดอยรู้สึกว่า ทั้งสองอยู่ใกล้ตน และมีเพียงน้ำตาที่ทุกคืนมันจะนองหน้าเธอ ในขณะที่หัวใจและจิตใจของธิดาดอยกำลังหม่นเศร้าด้วยความทุกข์ เธอต้องปั้นหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสไม่ให้คนในบ้านจับสังเกตได้ ไม่ให้ครอบครัวรู้สึกว่า ตนกำลังทุกข์ แต่มีเรื่องหนึ่งที่เฉิน จันทร์กระจ่าง พยัคฆ์และณัฐระพีรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของธิดาดอยคือ ความสัมพันธ์ระหว่างธิดาดอยกับนกณัชชา ที่เดิมทีคือคู่กัด ทว่าตอนนี้ธิดาดอยเป็นมิตรกับนกณัชชา บางครั้งพูดคุยกันเป็นชั่วโมง หรือแม้แต่ธิดาดอยให้นกณัชชาเกาะบ่าแล้วกันไปร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอย การกระทำตรงกันข้ามกับก่อนจมน้ำ นำพาความแปลกใจมาให้ไม่น้อย ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมย่อย ธิดาดอยจึงไม่ได้

74องค์รัชทายาทเงยหน้ามองตามสายพระเนตรของบิดา ที่บนท้องนภามีเพียงดวงตะวันกับก้อนเมฆประดับ ฉับพลันนั้นเขามองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งสวมชุดสีขาว ทั้งคู่กางปีกสยายกระพือปีกเบาๆ คล้ายประคองตัวให้ลอยอยู่บนท้องฟ้า ทั้งสองกำลังมองมายังบิดาของตน เขาสะบัดศีรษะสองสามครั้ง ขยี้ตาเพื่อให้แน่ใจว่า ตนไม่ได้ตาฟาด หลังจากขยี้ตาองค์รัชทายาทมองไปยังจุดที่เห็นชายหญิงคู่นั้น แต่ก็ไม่เห็นแล้ว ทั้งสองเลือนหาย“สงสัยจะตาฟาด” องค์รัชทายาทคิดเช่นนั้นองค์รัชทายาทหมิงเหยาไม่ได้ตาฟาด กามเทพสองคนนามว่าปองพลกับณัชชาฝ่าเส้นขนานของการเวลามายังยุคราชวงศ์หมิง ยุคที่ทั้งสองจงใจให้ธิดาดอยย้อนกาลเวลามาพบรักกับหมิงหยางเต๋อ เหตุผลที่ทั้งสองทำเช่นนี้เป็นเพราะ พรหมลิขิตพรหมลิขิตที่กำหนดชะตาความรัก ความผูกพันข้ามภพข้ามชาติ ข้ามเชื้อชาติหน้าที่ที่จะทำให้ความรักเหนือธรรมชาตินี้สุขสมหวังเป็นของ กามเทพปองพลกับกามเทพณัชชา สองกามเทพคู่รักที่กำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นเทวดา หากทำงานนี้สำเร็จ กามเทพณัชชาจึงลงทุนแปลงกายเป็นนกหงส์หยกณัชชา วางแผนมาเป็นปีเพื่อให้พอเหมาะพอเจาะกับช่วงเวลาที่ธิดาดอยจะย้อนเวลาไปหาหมิงหยางเต๋อ หลอกล่อให้ธ

76 สามวันต่อมา ธิดาดอยเดินเข้าไปในร้านกาแฟในห้างสรรพสินค้าเอ็มโพเรี่ยม ห้างที่ตั้งอยู่บนถนนสุขุมวิท เธอมาห้างนี้ครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อนและไม่เคยเหยียบย่างมาอีกเลย ทว่าวันนี้มีความจำเป็นต้องนำเอกสารที่พยัคฆ์ลืมหยิบไปมาให้พี่ชาย ที่นัดหมายกันในร้านดังกล่าว “อ่ะเฮีย” ธิดาดอยส่งซองสีน้ำตาลที่ภายในเป็นเอกสารสำคัญให้พยัคฆ์ “ขอบใจนะน้องสาวสุดสวย” พยัคฆ์ยิ้มให้น้องสาว “จะดื่มไรไหม โกโก้เย็นเป็นไง เฮียเลี้ยงเอง” “เหมยเอาของมาให้เฮีย เฮียก็ต้องเลี้ยงอยู่แล้ว แต่เหมยไม่เอาโกโก้ เหมยจะเอาลาเต้เย็น” “เอาตังค์ไปซื้อเองป่ะ เฮียต้องรีบไปแล้ว”พยัคฆ์ส่งเงินให้น้องสาว ก่อนเดินออกไปจากร้าน ธิดาดอยเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่ตนต้องการ เมื่อได้ก็เดินออกจากร้าน ความที่เบื่อและเซ็ง ธิดาดอยจึงเดินเล่นในห้าง ดูนั่นดูนี่แต่ไม่คิดจะซื้อเนื่องจากราคาสินค้าระคายกระเป๋าเธอมาก แต่ก็มีสินค้าหลายอย่างที่ราคาจับต้องได้ ทว่าธิดาดอยก็ไม่ซื้อ เธอเดินอยู่ในห้างราวหนึ่งชั่วโมงจึงเดินออกมานอกห้าง “ไปเดินเล่นในสวนเบญฯ ดีกว่า”สวนเบญฯ ที่ว่านี้คือ อุท

78คำคิดถึงของเขาทำให้เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าธิดาดอย เธอไม่คิดไม่ฝันว่าวันที่รอคอยจะเป็นจริง เพราะมันแทบเป็นไปไม่ได้ และนั่นทำให้เธอนึกถึงคำทำนายของยายชราที่บอกกับตนว่า ‘จะมีคนพาเขามาหาหนูเอง’ “คุณรู้ตัวไหมว่า คุณพูดคุยภาษาเดียวกับฉัน” คนถูกถามเลิกคิ้วแปลกใจ“จริงเหรอ”“จริงสิ คุณก็คงเหมือนฉันที่ย้อนยุคไปหาคุณก็พูดคุยภาษาของคุณได้” ธิดาดอยตอบให้เขาเข้าใจ “ว่าแต่คุณมายุคฉันได้ยังไง”คำถามนี้เองที่ทำให้ฮ่องเต้หมิงหยางเต๋อรู้ตัวว่า ตนไม่ได้อยู่ในยุคราชวงศ์หมิง แต่เป็นยุคของธิดาดอย ซึ่งเขาก็ไม่รู้และไม่เข้าใจว่า ตนมาทะลุมิติมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขาจึงตอบตามความจำสุดท้ายที่จดจำได้“ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จำได้ว่านอนไม่หลับ เลยออกมาเดินเล่นมานั่งมองดวงจันทร์อยู่ในศาลา แล้วมีนกหงส์หยกตัวนึงที่ฉันมองปราดเดียวก็รู้ว่า เป็นนกเหมยเหมย ฉันดีใจมากคิดว่าเธอกลับมาหาฉัน ฉันจึงลุกขึ้นยืนไปจับตัวนก แต่มันบินหนี ฉันเลยตามไปจนถึงบ่อน้ำในส่วนซักล่าง นกตัวนั้นที่ฉันคิดว่าเป็นเธอเกาะอยู่บนขอบบ่อ ฉันหมายจะคว้ามือไปจับนกแต่พลาดตกลงไป แล้วเหมือนมีใครมาฉุดขาฉันไว้ ฉันตะกายตัวขึ้นมาไม่ได้ก่อนจะถู

80บางครั้งก็หยัดสะโพกสูงเพื่อให้เขาดำดิ่งนิ้วมือได้ถนัดถนี่ เขายิ่งเร่งขยับนิ้วให้มากขึ้น ทักทายจุดอ่อนไหวสาวด้วยหัวแม่มือ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเวลานี้เสียงครางของเธอจะดังมากแค่ไหน มันดังและกังวานใสรับความสุขเล็กน้อยที่เขาป้อนให้ร่างหมิงหยางเต๋อตอนนี้แผดเผาไปด้วยไฟเสน่หา ความร้อนจากเปลวเพลิงที่ได้รับกำลังทำให้เขาปวดร้าวไปทั้งกาย เพราะต้องทนเก็บกั้นความรู้สึกหลงใหลกับเรือนกายหอมกรุ่น ผิวเนื้อนุ่มละเอียดมือรู้สึกดีในยามที่ใช้ฝ่ามือสัมผัสแตะต้อง เสริมสร้างความหื่นกระหายให้มากพูน อีกทั้งยังเพลิดเพลินอย่างหาที่เปรียบมิได้ กายแกร่งดิ้นเร่าไปมาคล้ายกับว่าต้องการจะกรำศึกรักศึกสวาทเต็มทนเขาถอนนิ้วมือกับความนุ่มอุ่นชื้น เพราะต้องการให้ปากและลิ้นทำงานแทนที่ เขาทำตามที่เอ่ยออกไป หมิงหยางเต๋อจะจูบธิดาดอยทั้งตัว และตอนนี้เขาก็อยากจูบตรงจุดนั้นมากเหลือเกิน เมื่อใจตั้งมั่นเขาก็ทำตามความตั้งใจ“อา...ฮ่องเต้...พี่เต๋อ...อ๊า”ธิดาดอยดิ้นพล่าน ร้องครางระงมรับความเสียวซ่านจากปากบางสวยที่จูบไปทั่วความเป็นอิสตรี ก่อนใช้ลิ้นตวัดไปตามร่องโยนี สะบัดพลิ้วเจนจัดเช่นเดิม มือเขาก็ไม่น้อยหน้า ขยำทรวงอกคู่อวบที่ยิ่