Semua Bab นกหงส์หยกข้าใครอย่าหมาย: Bab 31 - Bab 37

31“ถ้าไม่สำคัญจริงๆ ข้าจะเอามือหวดก้นเจ้านะ” “ท่านไปดูแลพระชายารองฮุ้ยเตียวบ้างหรือไม่” ธิดาดอยเกริ่นถาม “ข้าไม่ได้ไปเลย ข้าให้สัญญากับเจ้าไงว่า จะมีเจ้าคนเดียว ข้าเลยไม่ยุ่งกับใคร”องค์รัชทายาทรักษาสัญญา นอกจากจะสั่งปลดนางกำนัลถวายตัว เขาไม่เคยไปหาพระชายทั้งสามเลย ทุกค่ำคืนจะอยู่กับธิดาดอย แม่นกยอดสวาท ทั้งที่ก่อนหน้าจะเจอเรื่องมหัศจรรย์นี้ ทุกคืนเขาต้องไปตำหนักใดตำหนักหนึ่งเพื่อหาความสำราญ ทว่านับตั้งแต่มีธิดาดอย เขาลืมพระชายาทุกพระองค์จนสิ้น หัวใจและจิตใจองค์รัชทายาทตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะอยู่ที่ธิดาดอยคนเดียว“ข้าขอบคุณท่านมากที่รักษาสัญญา แต่ข้าก็ไม่อยากให้ท่านเมินเฉยหรือไม่ใส่ใจพระชายาทั้งสามพระองค์ ท่านควรไปมาหาสู่ คือไปเยี่ยมพวกนางบ้าง โดยเฉพาะพระชายารองฮุ้ยเตียวที่กำลังท้อง นางคงอยากให้ท่านไปดูแลเอาใจใส่ คนกำลังก็อยากให้สามีอยู่ใกล้ชิด ท่านควรไปหาพระชายารองบ้างนะ”ธิดาดอยไม่บอกความจริงเรื่องพระชายาเสี้ยวหลานคิดฆ่าเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา เธออยากให้มีหลักฐานมากกว่านี้ อีกประการหนึ่งเสี้ยวหลานมีส่วนเกี่ยวข้องกับการฉ้อโกง หากองค์รัชทายาทด่วนตัดสินโทษให้เสี้ยวหลา

33 องค์รัชทายาทเปิดสมุดออกดู แล้วดูแบบผ่านๆ ไม่ได้อ่านจริงจังทุกตัวอักษร ทว่าแค่เพียงดูผ่านตา เขายังมองเห็นจำนวนเงินที่ระบุไว้ แต่ละราคาที่ดินที่ต้องจ่าย สูงไม่ใช่เล่น ทั้งที่ไม่น่าจะแพงขนาดนี้ อำมาตย์ซ้ายกับพวกคิดจะโกงกินจนพุงแตก เงินทองใช้ไปถึงชั่วลูกชั่วหลาน องค์รัชทายาทปิดสมุด เงยหน้ามองอำมาตย์ซ้ายและเหล่าขุนนางทั้งหลาย “ข้ายกเลิกการสร้างตำหนักที่เมืองเจียงยาง เพราะเห็นว่ามีพระตำหนักของฮ่องเต้อยู่แล้ว ข้าขึ้นเป็นฮ่องเต้หากอยากไปเมืองเจียงยางก็ไปอยู่ที่นั่นก็ได้ จะได้ไม่ต้องเสียงบสร้างใหม่ สู้เอางบไปทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์มากกว่าดีกว่า”องค์รัชทายาทตรัสเสียงเรียบ วิธีแก้เกมอำมาตย์ซ้ายเป็นความคิดของธิดาดอย นางบอกองค์รัชทายาทว่า ให้ทำทีเป็นคล้อยตามอำมาตย์ซ้าย รอให้อีกฝ่ายจัดการทุกอย่างเรียบร้อยค่อยตลบหลัง ปฏิเสธไม่สร้างพระตำหนักใหม่ ซึ่งก็ตรงกับความคิดองค์รัชทายาทที่คิดว่า การสร้างตำหนักหลังนั้นเป็นการสิ้นเปลือง เนื่องจากเขาไม่ได้แปรพระราชฐานบ่อยนัก นานปีจะไปสักครั้งหรือไม่ก็หลายปี สร้างไปก็ปล่อยทิ้งร้างไว้เสียเปล่า หากเขาไปเมืองเจียงยางไปพักพระตำหนักของบิดาก็ได้

35ธิดาดอยสวมใส่ชุดตามยุคที่ตนย้อนมาอยู่ด้านหลังฉากกั้น ทว่าฉากกั้นก็บางเสียเหลือเกิน ทำให้คนที่นั่งมองอยู่บนเก้าอี้ถึงกับน้ำลายไหล อยากจะเข้าไปช่วยนกน้อยเปลี่ยนชุด “ท่านไม่ต้องมาทำหน้าหื่นใส่ข้าเลยนะ วันนี้เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันยาว แล้วตอนนี้ข้าก็หิวมากด้วย” ธิดาดอยพูดดักคออย่างรู้นิสัยองค์รัชทายาท ชายจอมหื่นยิ้มหวาน ตบหน้าขาเบาๆ ธิดาดอยเดินไปนั่งบนตักเขา ก่อนใช้ตะเกียบคีบอาหารใส่ปาก เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย ไม่ลืมที่จะคีบอาหารใส่ปากองค์รัชทายาทด้วย “วันนี้พระชายาเสี้ยวหลานมาหาท่าน มีเรื่องอะไรเหรอ เล่าให้ข้าฟังหน่อยสิ ข้าอยากรู้” ธิดาดอยที่ไม่ค่อยพูดคำราชาศัพท์กับเขาเท่าไหร่ เธอมักติดภาษาไทยในยุคปัจจุบันมากกว่า “เสี้ยวหลานเอายาบำรุงมาให้ข้า แล้วก็เล่าเรื่องที่ขุนนางหลายคนไปคุยเรื่องที่ข้ายกเลิกการสร้างพระตำหนักในโรงเตี้ยม เสี้ยวหลานไปที่นั่นด้วย นางได้ยินเลยพูดให้ข้าฟัง แล้วยังออกความคิดเห็นว่า ข้าควรสร้างตำหนักด้วย” พระชายาเสี้ยวหลานพูดปด นางไม่ได้ไปโรงเตี้ยม ไม่มีขุนนางไปพูดคุยกันในโรงเตี้ยมด้วย ที่เสี้ยวหลานกล่าวอ้างจึงเป็นเร

37ธิดาดอยดูเหมือนจะตื่นเต้นกว่าองค์รัชทายาท เพราะนี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ได้ท่องราตรีในต่างยุคต่างสมัย ความอยากรู้อยากเห็นก็มีมาก ธิดาดอยกับองค์รัชทายาทพากันเดินไปยังจุดที่มีงานโยนลูกท้อ ทำตัวเหมือนชาวบ้านทั่วไป เดินเที่ยวงานโดยไร้คนอารักขา ไร้ยศศักดิ์ ได้ดูวิถีชีวิตของชาวบ้านในอีกรูปแบบหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็น ทั้งคู่จึงเดินเที่ยวงานกันอย่างมีความสุขการออกมานอกวังในค่ำคืนนี้ องค์รัชทายาทได้เห็นและได้รู้อะไรหลายอย่างมาก ราษฎรในเมืองหลวง เมืองที่ขึ้นชื่อว่ารุ่งเรืองที่สุดกว่าทุกเมืองในแคว้น แต่กลับมีคนยากจนให้เห็น ขอทานก็มีเช่นกัน ซึ่งเขาไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้ และไม่มีใครเคยรายงานเรื่องนี้ให้เขารู้ด้วย“เรื่องบางเรื่องท่านต้องออกมาดูให้เห็นด้วยตาตัวเอง ได้ยินด้วยหูตัวเอง ท่านถึงจะได้รู้ว่า ความเป็นอยู่ของราษฎรเป็นยังไง” เธอบอกขณะเดินในงาน “ท่านก็ไม่ต้องโทษตัวเองที่เห็นความลำบากของราษฎร เพราะไม่ว่ายุคสมัยใด และสมัยนั้นจะรุ่งเรืองรุ่งโรจน์มากแค่ไหนก็ต้องมีราษฎรทั้งจนและร่ำรวย อย่างเมืองที่ข้าจากมาก็เช่นกัน มีทุกระดับชั้น คนชั้นสูง ชนชั้นกลางและรากหญ้า”“คนชั้นสูง คนชั้นกลางข้าพอเข้าใจ ร