All Chapters of นกหงส์หยกข้าใครอย่าหมาย: Chapter 61 - Chapter 70

61 จึงมาหาองค์รัชทายาทเพื่อขอความเห็นใจ ละเว้นโทษตายให้เสี้ยวหลาน ทั้งที่รู้ว่าอาจไม่สำเร็จ เพราะรู้กันดีว่า องค์รัชทายาทไม่เคยปล่อยให้คนผิดลอยนวล ไม่ว่าคนผิดจะหน้าไหนก็ตาม“หม่อมฉันอยากให้องค์รัชทายาทละเว้นโทษตายให้เสี้ยวหลานเพคะ” “กระหม่อมขอเหตุผลที่ต้องทำตามพระประสงค์ของพระสนมพ่ะย่ะค่ะ” พระสนมอี้ชิงชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง ความผิดที่เสี้ยวหลานทำใหญ่หลวงนัก โทษฉ้อโกงก็ถือว่ามากแล้ว เรื่องปลงพระชนม์ทายาทขององค์รัชทายาทเป็นโทษที่ไม่น่าให้อภัย “หากมีใครสักคนคิดเอาชีวิตลูกของพระสนม พระสนมจะนิ่งนอนใจ ไม่มอบโทษให้ผู้นั้น ปล่อยให้ลอยนวลใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” คำพูดประโยคนี้ ทำให้พระสนมอี้ชิงนิ่งเงียบ “กระหม่อมทราบดีว่า เสี้ยวหลานเป็นหลานของพระสนม แต่ความผิดของเสี้ยวหลานมากมายนัก หากไม่มีเรื่องฆ่าลูกของกระหม่อม กระหม่อมยังพอให้อภัยได้ แต่นี่คิดฆ่าลูกของกระหม่อม กระหม่อมคงละเว้นโทษตายให้ไม่ได้” องค์รัชทายาทตรัสความรู้สึกของตนให้อีกฝ่ายรับรู้ “เสี้ยวหลานจะเป็นฮองเฮานั่งเคียงข้างกระหม่อมบนบัลลังก์ ยิ่งไม่สมควรทำเรื่องเช่นนี้ มันเป็นเรื่องร้ายแรงมากพ่ะย่ะค่ะ”“หม่อมฉันรู้ว่ามันร้ายแรง” ดูเหมือนพระส

63 เห้อเหนียวถูกสอบสวนโดยเจ้ากรมอาญา มีหยานหยูเป็นพยานและซัดทอดว่า เห้อเหนียวเป็นคนบงการ คราแรกเห้อเหนียวปฏิเสธเสียงแข็ง เจ้ากรมอาญาจึงให้ทหารใช้เครื่องทรมาน แน่นอนว่า นางทนรับกับความเจ็บปวดไม่ได้ ยอมรับสารภาพในที่สุด หมิงหยางเต๋อทรุดวรกายลงบนเก้าอี้ เขามองหน้าเห้อเหนียวที่ตอนนี้มีรอยเลือดและความอิดโรยบดบังความงดงาม มุมปากมีรอยเลือดหยดไหล มือทั้งสองข้างเขียวและช้ำ ก่อนไล่สายตามองนักโทษคนอื่น “วันนี้ข้าจะมาพิจารณาคดีโทษของพวกเจ้า” องค์รัชทายาทบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ หน้าตาก็เรียบเฉย ก่อนจะตรัสโทษของทุกคนโดยไม่ต้องพึ่งราชโองการ เพราะเขาคือราชโองการ “เห้อเหนียว ความผิดของเจ้าร้ายแรงนัก คิดฆ่าลูกของข้า โทษของเจ้ามีเพียงอย่างเดียวคือความตาย” เห้อเหนียวฟังแล้วหัวใจแทบหยุดเต้น ร้องไห้โฮ ร้องขอความเห็นใจ“เสด็จพี่ อภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ เสด็จพี่...ฮือ” “เจ้าไม่มีสิทธิ์ร้องขอชีวิต ถ้าแผนของเจ้าสำเร็จ ลูกของข้าก็ไม่มีโอกาสร้องขอชีวิตจากเจ้า” กระแสเสียงตอนนี้เข้มห้วน นัยน์ตาแข็งกระด้าง “ข้าสั่งถอดตำแหน่งพระชายาสาม เจ้าสั่งหยานหยูให้ทำร้ายฮุ้ยเตียวเ

65“หม่อมฉันก็ไม่เห็นเพคะ”“งั้นหรือ” ฮุ้ยเตียวรับรู้ด้วยคำพูดสั้นๆ “เจ้าไปทำตามที่ข้าสั่งเถอะ ถ้ามันอยากมาที่นี่มันคงบินมาเอง”“เพคะพระชายา” หมี่ฮั้วรีบออกไปจากห้องเพื่อให้ซิงเทียนทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย เมื่อทุกอย่างจัดเตรียมไว้พร้อมสรรพ พระชายารองฮุ้ยเตียวจึงเสด็จออกจากตำหนัก ไปยังศาลาริมสระบัวที่อยู่ไม่ห่างจากตำหนักมากนักความที่สระบัวแห่งนี้อยู่ในเขตฝ่ายใน มีศาลาติดอยู่กับตำหนักหลายหลัง จะมีศาลาริมสระบัวสามหลังที่ตั้งอยู่เรียงกันทางด้านซ้าย มีไว้สำหรับพระสนม พระชายาและองค์หญิง องค์ชายนั่งพักผ่อน ศาลาที่พระชายารองฮุ้ยเตียวไปนั่งชมความรื่นรมย์คือ ศาลาหลังกลาง“องค์ชายเปียวเพคะ อย่าวิ่งเพคะ”นางกำนัลที่รับหน้าที่ดูแลองค์ชายเปียวเหยาในวัยสี่ชันษา ไม่ให้วิ่งเล่นซุกซน แต่ดูเหมือนว่า องค์ชายที่อยู่ในวัยกำลังซนและเรียนรู้ไม่มีทีท่าจะฟัง วิ่งเล่นไปรอบๆ ลานดอกไม้จนนางกำนัลวิ่งไล่จับกันจนเหนื่อยขณะเดียวกับพระชายารองฮุ้ยเตียวได้เดินมาถึงทางเลี้ยวไปยังสระบัว นางไม่รู้ตัวเลยว่า อุบัติเหตุไม่คาดฝันกำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง องค์ชายเปียวเหยาวิ่งหนีนางกำนัลมาทางที่ฮุ้ยเตียวกำลังเดินมา อีกคนกำลังเดิ

67 ข้อแม้หรือข้อแลกเปลี่ยนขององค์รัชทายาทคือ ตนต้องรับบุตรที่เกิดจากสตรีนางหนึ่ง เป็นสตรีที่ดึงหัวใจองค์รัชทายาทไปครอบครอง อายุครรภ์ของสตรีปริศนาคนนี้มีอายุครรภ์ไล่เลี่ยกับตน การแท้งลูกของตนครั้งนี้จะเป็นความลับ องค์รัชทายาทบอกให้หลิวกงกงไปบอกหมอหญิงห้ามนำเรื่องนี้ไปแพร่งพรายมิเช่นนั้นจะถูกลงโทษด้วยการประหารชีวิต จะมีคนรู้ก็แค่เขา หลิวกงกงและนางกำนัลในตำหนักนี้ ที่เขาจะสั่งให้ปิดปากเงียบ ฮุ้ยเตียวต้องออกไปอยู่นอกวังในสถานที่ที่เขาจัดเตรียมไว้ให้ จนกว่าหญิงสาวคนนั้นจะคลอดลูก เมื่อคลอดลูกฮุ้ยเตียวจะกลับเข้าวังพร้อมทายาทที่จะเป็นองค์ชายหรือองค์หญิง ทุกคนทั่วแคว้นจะรู้ว่า เด็กที่เกิดมาเป็นลูกของฮุ้ยเตียว หากเด็กที่เกิดมาเป็นพระโอรสก็จะได้เป็นองค์รัชทายาท และได้ครองบัลลังก์ต่อจากหมิงหยางเต๋อ คราวนี้ตำแหน่งไทเฮาก็ต้องเป็นของฮุ้ยเตียว นางจะอยู่เหนือกว่าสตรีทุกคนในแคว้น อำนาจในฝ่ายในอยู่ในมือของตน ช่างเป็นข้อแม้ที่หอมหวานเหลือเกิน “ข้อตกลงระหว่างเจ้ากับข้ามีแค่นี้ แต่เจ้าต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ห้ามบอกใครให้รู้เรื่องนี้ วันใดเรื่องนี้ปูดขึ้นมา วันนั้นคือว

69สามเดือนต่อมา “จิ๊บๆ จิ๊บๆ” เสียงนกร้องดังอยู่ในท้องพระโรงขณะที่องค์ฮ่องเต้กำลังว่าราชการ เป็นเสียงนกร้องที่คุ้นหู และเป็นภาพชินตาของเหล่าขุนนางยศน้อยใหญ่ ที่เห็นนกหงส์หยกเหมยเหมยเกาะอยู่บนบ่าของฮ่องเต้ และได้เห็นภาพเจ้าเหนือชีวิตหยอกล้อกับนกน้อย ไม่ว่าฮ่องเต้จะไปไหน ทุกคนจะต้องเห็นนกหงส์หยกเหมยเหมยที่นั่น ราวกับว่า ทั้งคู่ขาดกันไม่ได้ นับตั้งแต่ธิดาดอยกลายเป็นนกหลังจากคลอดพระโอรส เธอก็ไม่เคยกลับมาเป็นคนอีกเลย อยู่ในร่างนกนับแต่นั้น และนั่นเป็นความเสียใจของฮ่องเต้และธิดาดอย เพราะทั้งคู่ไม่ได้อยู่ด้วยกันฉันผัวเมีย แต่อยู่กันแบบคนกับสัตว์เลี้ยง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำลายความสุขของทั้งคู่ ขอเพียงมีกันและกันอยู่ใกล้กัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ทั้งสองต่างรอเวลาให้โชคชะตาพลิกเปลี่ยน เปลี่ยนจากนกเป็นคน ส่วนเรื่องพระโอรสหมิงเหยา ลูกของฮ่องเต้กับธิดาดอย เป็นไปตามข้อตกลงระหว่างฮ่องเต้กับฮุ้ยเตียวที่รับหมิงเหยาเป็นลูก ฮองเฮาฮุ้ยเตียวกลับเข้าวังมาพร้อมกับพระโอรสหมิงเหยา ที่ต่อจากนี้ไปคือลูกของนาง ได้จัดงานเฉลิมฉลองต้อนรับพระโอรสหมิงเหยาที่จะเป็นองค์รัชทายาทในอนาคตอย่างยิ่งใ