Lahat ng Kabanata ng นกหงส์หยกข้าใครอย่าหมาย: Kabanata 51 - Kabanata 60

51พระชายาสามเห้อเหนียวเสด็จออกมานอกวัง นางมายังบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ห่างจากวังหลวงพอสมควร เมื่อมาถึงจุดหมายนางก้าวลงจากเกี้ยวแล้วเดินเข้ามาในบ้านที่มีคนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว“ท่านพี่มานานแล้วหรือ”คนที่เห้อเหนียวถามคือ หยานหยูลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกับนางมากที่สุด“ไม่นาน เพิ่งมาก่อนเจ้าไม่เดี๋ยวเดียว” หยานหยูตอบ ความที่สนิทกันมาก หยานหยูจึงไม่ใช้ราชาศัพท์กับเห้อเหนียวเหมือนคนอื่น ซึ่งเห้อเหนียวก็ไม่เจ้ายศเจ้าอย่างกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้ด้วย “เจ้าบอกแผนมาได้เลย” หยานหยูรู้ว่าการนัดหมายเขามาที่นี่ด้วยเรื่องอะไร จดหมายที่ถูกส่งมาเมื่อวานนี้ได้ระบุไว้เป็นรหัสลับ ที่มีเพียงเขากับเห้อเหนียวที่รู้ความหมาย “พรุ่งนี้ฮุ้ยเตียวจะไปไหว้บรรพบุรุษที่สุสาน นางไปทุกปีแม้ว่าปีนี้นางจะตั้งครรภ์ แต่นางก็จะไป ข้าจะใช้โอกาสนี้ทำให้นางแท้งลูก ท่านพี่จัดฉากปล้นนาง ให้คนของท่านพี่ทำร้ายฮุ้ยเตียว เน้นไปที่ท้องทำร้ายจนกว่าเลือดนางตก ทำให้นางแท้งลูก” เห้อเหนียวบอกแผนการให้หยานหยูรู้ “ข้าเข้าใจแล้ว ใช้เส้นทางปกติหรือไม่” “ใช่ ใช้ทางปกติ” เห้อเหนียวตอบ “เสร็จงานแล้วท่านพี่ไปอยู่ต่

53 ธิดาดอยร้อนใจหนักมากขึ้น เมื่อองค์รัชทายาทยังไม่กลับมาบ้านของหลิวกงกง ทั้งที่น่าจะมาได้ตั้งแต่หนึ่งชั่วยามก่อน เธอเองก็ไม่อยากรอต่อไป อยากไปสมาคมนกเสียตอนนี้ แต่ก็ไปไม่ได้เนื่องจากเซียวเหยาเฝ้าเธอแจ แทบจะกระดิกไปไหนไม่ได้ อีกทั้งยังแพ้หนัก อาเจียนแล้วอาเจียนอีก หน้ามือตาลาย ลุกเดินก็เวียนหัวต้องทรุดตัวลงนั่งตามเดิม ทั้งสังขารและโอกาสไม่เหมาะจะไปไหนทั้งสิ้น “ทำไมองค์รัชทายาทยังไม่มาอีกนะ อยากมีมือถือจังจะได้โทรตามได้”ธิดาดอยบ่นขณะหยิบของเปรี้ยวเข้าปาก หนิงเคอเงยหน้ามองเซียวเหยาที่ทำหน้าเรียบเฉย ไม่ได้ติดใจกับคำพูดที่เขาเองก็ฟังไม่เข้าใจ คาดการณ์ในใจว่า อาจเป็นภาษาในยุคที่ธิดาดอยจากมา แต่คนที่สงสัยคือหนิงเคอ “มือถือ ถืออะไรเจ้าคะนายหญิง แล้วโทรตามคืออะไร ตามใครเจ้าคะ”หนิงเคอถาม ธิดาดอยชะงักมือที่กำลังหยิบของเปรี้ยว อยากเขกหัวตัวเองที่พลั้งปากพูดบางคำที่ยุคนี้ไม่มีทางเข้าใจ“ก็นี่ไง มือถือ ข้ากำลังถือของกินอยู่” ธิดาดอยหาข้อแก้ตัว “ส่วนโทรตาม ข้าก็พูดไปงั้นแหละ อย่าสนใจเลย”“เจ้าก็อย่าสนใจเลย นายหญิงก็พูดไปอย่างนั้นแหละ พูดไปเรื่อยน่ะ” เซียวเหยาช่วยธิด

55 การเดินทางไปไหว้บรรพบุรุษครั้งของพระชายาฮุ้ยเตียวเป็นแบบส่วนตัว ขบวนเสด็จจึงจัดแบบเรียบง่าย มีทหารอารักขาสี่นาย คนหามเกี้ยวสี่คน นางกำนัลคนสนิทอีกสองคน ทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังสุสานแห่งหนึ่งที่อยู่ชานเมือง ขณะเดินไปยังจุดหมาย ฮุ้ยเตียวไม่รู้เลยว่า กำลังมีภัยมาถึงตัว อีกไม่ถึงครึ่งลี้ฮุ้ยเตียวก็จะถึงสุสาน หยานหยูกับพวกหลบอยู่สองข้างทาง ใช้ต้นไม้ใหญ่เป็นที่กำบังตัว เฝ้ารอการมาของฮุ้ยเตียว เมื่อขบวนเสด็จใกล้มาถึง หยานหยูให้สัญญาณลูกน้อง ทั้งหมดออกจากที่ซ่อนกรุเข้ามาล้อมขบวนเกี้ยวของฮุ้ยเตียว “ว้าย!” เสียงกรีดร้องตกใจของหมี่ฮั้ว ทำให้ฮุ้ยเตียวสงสัย นางจึงเปิดผ้าม่านเยี่ยมหน้าออกมาดู แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายชุดดำหลายคนยืนล้อมเกี้ยว แต่ละคนมีดาบยาวเป็นอาวุธ “คนพวกนี้เป็นใคร มาดักปล้นใช่ไหม” ฮุ้ยเตียวถามนางกำนัลคนสนิทเสียงสั่น ใบหน้าเกลื่อนไปด้วยความตกใจ “พวกเจ้าเป็นใคร ต้องการอะไร” หัวหน้าทหารยามชักดาบออกมา ถามกลุ่มคนที่คล้ายกับโจร ก่อนหันไปสั่งทหารอารักขา คนแบกเกี้ยว “พวกเจ้าคุ้มกันพระชายารอง” “ใช่ พวกข้ามาปล้น” หยานหยูตอบ แล้วไม่

57องค์รัชทายาทเสด็จมาถึงพระตำหนักในยามไห (ไฮ่) ใบหน้าเขาเคร่งเครียด คล้ายคนกำลังมีเรื่องทุกข์ใจ หากเขาไม่ทุกข์และไม่เครียดนั่นคือเรื่องแปลก มีเรื่องหลายเรื่องเกิดขึ้นในวันนี้ เป็นเรื่องที่เขาต้องตัดสินใจ เป็นการตัดสินใจที่ต้องคิดให้รอบคอบ ถี่ถ้วน เนื่องจากการตัดสินใจของเขาอาจส่งผลกระทบหลายอย่างตามมา ก่อนที่องค์รัชทายาทจะเสด็จกลับตำหนัก เขาได้ไปสถานที่หนึ่ง สถานที่ที่จะให้คำปรึกษาในเรื่องที่ตนกลัดกลุ้มและพยายามหาทางออกให้ดีที่สุด ซึ่งคำตอบที่ได้รับทำให้เขาเบาใจและหนักใจในเวลาเดียวกัน สถานที่ที่เขาไปคือ ตำหนักนอกวังที่ฮ่องเต้กับพระสนมอี้ชิงพักอยู่ “เรื่องมันเป็นแบบนี้พ่ะย่ะค่ะ ลูกเลยมาขอคำชี้แนะจากเสด็จพ่อ” องค์รัชทายาทเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนถึงทุกวันนี้ให้ฮ่องเต้รับรู้ อีกฝ่ายหลับตาพรางใช้ความคิด “เรื่องขุนนางฉ้อฉลมีทุกสมัย มันเริ่มต้นตั้งแต่ราชวงศ์ไหนไม่มีใครรู้ เจ้าปราบยังไงก็ไม่หมด มันจะผุดขึ้นมาอีก การแก่งแย่งชิงดีของเชื้อพระวงศ์ก็เช่นกัน ไม่มีวันหมดไป อำนาจ บารมีเป็นสิ่งหอมหวานที่ทุกคนอยากหยิบยื่นมาดอมดม ข้าเคยผ่านช่วงเวลาลำบากใจเหมือนเจ

59“ขันทีจิวมาบอกนายหญิงมู่ฮัวกับหลิงหลีว่า องค์รัชทายาทให้ทั้งสองคนไปเอาของสำคัญให้พระชายาเพคะ แต่หม่อมฉันไม่รู้ว่าไปเอาของที่ไหนเพคะ” นางกำนัลรับใช้ตอบ“งั้นรึ” พระชายาใหญ่เสี้ยวหลานทำเสียงรับรู้ แต่ก็ยังมีความสงสัย “แล้วทำไมมู่ฮัวไม่มาบอกข้าก่อน ปกติสองคนนี้ไปไหนมาไหนจะบอกข้าเสมอ”“นายหญิงมู่ฮัวก็อยากมาบอกพระชายาเพคะ แต่ขันทีจิวบอกไม่ต้องเพคะ ให้รีบไปเอาของเพราะองค์รัชทายาทรออยู่เพคะ นายหญิงกับหลิวหลีจึงรีบไปเพคะ” นางกำนัลรับใช้มีคำตอบให้ทุกคำถาม“งั้นเจ้าออกไปได้ แล้วไม่ต้องให้ใครเข้ามาจนกว่าข้าจะเรียก” เสี้ยวหลานสั่ง “อ้อ...ถ้ามู่ฮัวกับหลิวหลีกลับมา ให้เข้ามาหาข้าเลยนะ”“เพคะพระชายา”คนรับคำสั่งเดินถอยหลังสามก้าว ก่อนหมุนตัวเดินออกไปจากห้องบรรทมพระชายาเสี้ยวหลานติดใจเรื่องที่องค์รัชทายาทให้ขันทีจิวมาตามให้นางกำนัลคนสนิททั้งสองไปเอาของ มันผิดแปลกไปจากที่ผ่านมา ปกติหากองค์รัชทายาทมีของกำนัลมาให้ตน หรือประทานอาหารพิเศษหรืออะไรก็แล้วแต่ คนที่นำมาให้คือหลิวกงกง หรือไม่ก็เป็นขันทีคนใดคนหนึ่ง มีไม่กี่ครั้งที่องค์รัชทายาทจะเสด็จมาที่นี่ มอบของให้ด้วยตัวเอง ไม่มีสักครั้งที่เรียกมู่ฮัวกับ