Semua Bab นกหงส์หยกข้าใครอย่าหมาย: Bab 1 - Bab 10

2 ธิดาดอยเดินมานั่งบนม้าหินหน้าคณะ หน้าเธอง้ำงอผลพวงจากหงุดหงิดเจ้านกณัชชามาตั้งแต่ที่บ้าน ขณะยืนรอรถเมล์ รถมอเตอร์ไซร์ได้เบียดมาทางซ้ายและขับค่อนข้างเร็ว ส่งผลให้น้ำที่ท่วมขังอยู่ตรงท่อกระเซ็นใส่ตัวเท่านั้นยังไม่พอรถประจำทางสายที่ต้องขึ้นก็มาช้าเหลือเกิน คันแรกเธอไม่ได้ขึ้นเพราะรถเต็มจนไม่มีที่ยืนหายใจ เธอจึงรอรถเมล์อีกคันที่ทิ้งห่างนานครึ่งชั่วโมง พอได้ขึ้นก็เกิดเหตุอีก เมื่อมีเด็กที่นั่งเบาะด้านข้างเกิดเมารถ อาเจียนลงบนพื้น ดีนะที่เธอใช้ความไวลุกขึ้นยืนทัน ไม่เช่นนั้นคงได้เลอะตัวเธอแน่นอน “แกเป็นอะไรเหมย หน้าบูดอย่างกับตูดลิง” เพตราถามเพื่อนสนิทเมื่อเห็นสีหน้า “อยากฆ่านก” ธิดาดอยพูดจากใจ “และเมื่อกี้ก็อยากฆ่าเด็ก” เพตรายิ้มกับคำพูดของเพื่อน ได้ยินคำว่า อยากฆ่านก เธอก็รู้แล้วว่า ธิดาดอยหมายถึงนกณัชชาตัวจ้อยแสนน่ารัก ที่ไม่รู้ว่าเป็นอริกันตั้งแต่ชาติปางไหน เพื่อนเธอถึงได้จงเกลียดจงชังเช่นนี้ หรืออาจเป็นเพราะอิจฉานกที่ชื่อไพเราะกว่า “แกนี่ก็เก่งกับนกณัชชาเนอะ มันทำอะไรให้ ฉันก็เห็นว่ามันน่ารักดีออก พูดก็เก่ง เชื่องด้วย” “ตกล

4 “แกอย่ากินนะ แกอย่ากิน” ธิดาดอยบอกนกหงส์หยกที่ตอนนี้บินลงไปยืนอยู่บนพื้นดิน ก้มมองหนอนนับสิบตัว ธิดาดอยในร่างนกเริ่มหายใจหายคอไม่สะดวก เมื่อนกตัวดีก้มหน้านำปากไปจิกลงบนตัวหนอน แต่ไม่นำเข้าปาก คล้ายกับว่า นกตัวสวยกำลังแกล้งคนไม่ชอบหนอน “ไอ้นกบ้า อ้วกอยากจะอ้วก” ถ้าหากธิดาดอยขย้อนผักที่กินไปเมื่อครู่ออกมาทางปากได้ เธอทำไปแล้ว แต่นี่ทำไม่ได้ ได้แต่ทำท่าพะอืดพะอมเท่านั้น ไม่นานนักนกหงส์หยกก็บินไปยังแหล่งน้ำที่ใสสะอาด ดื่มน้ำจนพอใจก่อนจะโบกโบยบินต่อไป ธิดาดอยโล่งอกที่ออกห่างเจ้านอนแสนขยะแขยง ความแปลกตาเริ่มมีมากขึ้น เมื่อธิดาดอยในร่างนกบินมาในเขตชุมชนที่มองยังไงก็ไม่ใช่วิถีชีวิตไทยในชนบท ป้ายที่เธอเห็นเป็นภาษาจีน การแต่งกายของชายหญิงต่างวัยก็เป็นชุดจีนโบราณที่เห็นในภาพยนตร์จีนกำลังภายใน เธอบินมาเกาะบนกิ่งไม้มองดูสถานที่อันแปลกตาด้วยความแปลกตาตื่นใจ มองคนที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นค้าขาย เลือกซื้อของ และภาษาที่พวกเขาพูดก็เป็นภาษาที่เธอไม่แตกฉานมากนัก แม้ว่าจะมีเชื้อสายจีน แต่เหตุใดการได้ยินครั้งนี้ ธิดาดอยกลับเข้าใจภาษาจีน เธอฟังออกว่าคนเหล่านั้นสนทนา

6 ตลอดช่วงบ่ายธิดาดอยได้ชมความหล่อเหลาของบุรุษน่าเกรงขามที่เธอเพิ่งรู้ว่า ที่แท้เขาคือองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์หมิง พระนามว่า หมิงหยางเต๋อ และเรื่องที่น่าตกใจมากอีกเรื่องก็คือ เธอย้อนอดีตมาอยู่ในราชวงศ์หมิงที่ระยะห่างของกาลเวลาเกือบสี่ร้อยปี นกหงส์หยกตัวสวยถึงกับมึน แต่ก็ยอมรับในโชคชะตา แม้ว่าในใจหวั่นว่า จะได้กลับไปยุคที่ตนจากมาหรือไม่ หรือต้องเป็นนกหงส์หยกในกรงทองขององค์รัชทายาทจอมโหดคนนี้ไปจนตัวตาย เฮ้อ...ธิดาดอยถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เจ้าถอนหายใจเป็นด้วยเหรอ เป็นนกจะหนักใจอะไร หรือว่าเจ้ามีความทุกข์” องค์รัชทายาทหมิงหยางเต๋อหันมาพูดกับนกหงส์หยกเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจ ธิดาดอยถึงกับงงกับคำพูดของหนุ่มหล่อ ไม่คิดว่าเขาจะได้ยินเสียงถอนหายใจของตนด้วย แต่เดี๋ยวก่อน เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอถอนหายใจ องค์รัชทายาทไม่น่ารู้ เพราะไม่เคยมีนกตัวไหนในโลกถอนหายใจ หรือว่าเขาจะพูดกับสัตว์รู้เรื่อง แต่ก็ไม่น่าจะใช่อีก ‘แล้วจะตอบว่ายังไงล่ะ ตอบไปจะรู้เรื่องหรือเปล่า นกกับคนจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง’ ระหว่างที่ธิดาดอยไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ห

8องค์รัชทายาทนั่งมองธิดาดอยที่นั่งอยู่บนเตียงนิ่ง ตอนนี้สมองของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง สับสนและไม่เข้าใจ ภาพที่เห็นตอนนกหงส์หยกแปลงกายเป็นคนยังติดตา เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่คิดว่าจะได้พบเจอหรือเกิดขึ้น ถ้าเขาไม่เห็นด้วยตาตัวเอง เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง องค์รัชทายาทมีความคิดว่า เธอเป็นภูตผีปีศาจ ไม่เช่นนั้นคงทำเช่นนี้ไม่ได้ เป็นภูตผีปีศาจที่น่าจับทำเมียมากที่สุด “ท่านจะมองข้าอีกนานไหม”ธิดาดอยเริ่มทนไม่ไหวกับสายตาของเขา แม้ว่าจะเป็นสายตาอัดแน่นไปด้วยความใคร่รู้ ทว่ามันกลับแฝงด้วยเพลิงปรารถนาที่เธอสัมผัสได้ “ก็เจ้าน่ามอง” เขาบอกตรงๆ ธิดาดอยถึงกับเขิน หน้าแดงระเรื่อ “ท่านไม่คิดจะหาเสื้อผ้าให้ข้าใส่ใช่ไหม” “จะใส่ทำไม อยู่อย่างนี้ก็ดีแล้ว” องค์รัชทายาทตอบหน้าเปื้อนยิ้ม “ว่าแต่เจ้าเป็นภูตผีปีศาจใช่ไหม” ธิดาดอยไม่รู้จะตอบเขาให้เข้าใจอย่างไรดี จะบอกว่าตนมาจากอนาคตอันไกลโพ้น ข้ามมิติมายุคโบราณเขาจะเชื่อหรือไม่ เขาคงหาว่าตนบ้าแน่นอน จะบอกว่าเป็นภูตผีปีศาจก็ไม่ได้ เพราะเธอไม่ใช่ ไม่ได้เหาะเหินเดินอากาศหรือหายตั

10 เกือบรุ่งสาง หมิงหยางเต๋อลุกขึ้นนั่งมองไปยังร่างของธิดาดอยที่ตอนนี้หลับสนิทบนเตียง ท่านอนของเธอเรียกรอยยิ้มให้เขาได้ไม่น้อย ธิดาดอยนอนอ้าปากน้ำลายไหลเป็นทางตรงมุมปาก เป็นภาพการนอนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกทุเรศตรงกันข้าม น่ารักน่าหยิกอย่าบอกใคร เมื่อคืนนี้เป็นคืนแรกที่องค์รัชทายาทนอนหลับฝันดี หลับอย่างมีความสุข เตียงนอนที่ตนนอนอยู่ทุกคืนไม่เคยมีสตรีใดได้นอน แม้แต่พระชายาเสี้ยวหลานก็ยังไม่เคยย่างกายเข้ามาในห้องบรรทม ธิดาดอยเป็นสตรีคนแรก และเป็นคนแรกที่เขานอนกอดเฉยๆ โดยไม่ทำอะไร เรื่องเล่าที่ผ่านปากธิดาดอยเมื่อคืนนี้ บางเรื่องเขาก็เข้าใจ แต่บางเรื่องก็ไม่ คำพูดคำจาของเธอก็เป็นอีกเรื่องที่เขางุนงง เกิดความสงสัยว่า มันหมายความว่าอย่างไร แน่นอนว่าเขามีคำถามถามกลับในส่วนที่ไม่เข้าใจ แต่ก็เช่นเคย พอได้รับคำตอบก็เข้าใจเพิ่มขึ้นบ้าง และบางเรื่องก็งงเช่นเดิม บางเรื่องไม่เข้าใจมากกว่าเดิมเสียงของธิดาดอยเป็นอีกเรื่องที่เขาชอบ เธอพูดเก่ง เจื้อยแจ้วแต่ไม่น่ารำคาญ พูดมากจนหลับไม่รู้ตัว ความที่เธอเผลอหลับไป เป็นโอกาสของเขาที่จะทำในเรื่องท