Lahat ng Kabanata ng นกหงส์หยกข้าใครอย่าหมาย: Kabanata 41 - Kabanata 50

42เสียงอาเจียนเป็นเสียงสตรี...เป็นเสียงของใครกัน สตรีผู้ใดถึงได้เข้าไปอยู่ในห้องบรรทมขององค์รัชทายาท เข้าไปอยู่ตอนไหน เมื่อไหร่ หากมีสตรีเข้าไปอยู่ในห้องนี้จริง เขาก็ต้องรู้ ติงเหว่ยที่รับหน้าที่ดูแลในช่วงแรกต้องบอกเขาแน่นอน แต่นี่ไม่เลย หรือว่าจะหูแว่ว หูฟาดไปเอง ก็ไม่น่าใช่อีก เพราะเขาได้ยินเสียงนี้จริงๆ ในความคิดของเซียวเหยาไม่ได้คิดเลยว่า เสียงอาเจียนเป็นเสียงขององค์รัชทายาทแล้วเป็นใครกันล่ะ เป็นใครกัน...เซียวเหยาอยากได้คำตอบตอนนี้ อยากจะเรียกองค์รัชทายาทเพื่อสอบถามเรื่องที่มาของเสียงอาเจียน ทว่าคำสั่งของเจ้านายที่ว่า หากไม่เรียกไม่ต้องเข้ามา และห้ามใครเข้ามาในเขตห้องบรรทมด้วย เซียวเหยาจึงหมุนตัวเดินห่างหน้าประตูห้องบรรทม เดินตรวจตราจุดอื่น แต่ก็ไม่ทิ้งประเด็นที่ตนฉงนสงสัย ว่าใครกันคือเจ้าของเสียงอาเจียนเกือบรุ่งสางเป็นอีกหนึ่งวันที่องค์รัชทายาทตื่นจากบรรทมก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เขาตื่นขึ้นมามองร่างธิดาดอยที่กำลังกลายร่างเป็นคน ความมหัศจรรย์นี้จะเกิดขึ้นทันทีที่ท้องฟ้าเปลี่ยนสี นี่ก็จวนเวลานั้นแล้ว ในใจเขาอยากให้เธอเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์ แต่ก็รู้ว่า คงไม่มีวันนั้นองค์รัชทายาทมอ

44 การหลบออกจากวังในตอนกลางวันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะตอนพระอาทิตย์ขึ้นเป็นเวลาที่ข้าทาสบริพารในวังทำงาน ซึ่งมีหลายหน่วยหลายฝ่าย ไหนจะนางกำนัลจากฝ่ายนั้นฝ่ายนี้ ตำหนักต่างๆ ที่เดินกันขวักไขว่ เหล่าขุนนางต่างพาทยอยเข้ามาในวังเพื่อทำงานของตนอีก คนเยอะเช่นนี้การหลบออกไปจึงยาก จะหลบจะหลีกจะซ่อนตัวเหมือนกับที่เคยพาองค์รัชทายาทหนีออกไปนอกวังก็ไม่ได้ หลบไปใครก็ต้องเห็น แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถของธิดาดอย ชุดที่องค์รัชทายาทหามาให้ธิดาดอยใส่อาจเตะตาคนที่พบเห็นได้ ต้องทำตัวให้กลมกลืนให้มากที่สุด เธอจึงแอบย่องไปหยิบชุดของขันทีที่ขนาดตัวพอสวมใส่กันได้จากเรือนพักขันทีที่อยู่ด้านนอกฝ่ายใน หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย เธอจึงเดินไปตามทางเดินที่มีขันที นางกำนัลเดินกันไปมา ทำตัวเนียนเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย ซึ่งก็ได้ผล คนที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่มีใครสังเกตเธอเลยสักคน ระหว่างทางที่ก้าวเดิน หัวใจธิดาดอยเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น ความรู้สึกช่างต่างกับตอนเป็นนกเหลือเกิน ตอนเป็นนกบินไปไหนมาไหนไม่มีคนคอยจับสังเกตหรือสงสัย เป็นอิสระที่สุดก็ว่าได้พอมาถึงประตูเข้าออกสำหรับข้าทาสบริพารหรือคนท

46 องค์รัชทายาทหมิงหยางเต๋ออยู่ตรงศาลาไม้สองชั้นข้างตำหนัก ทอดพระเตรมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ดวงตะวันค่อยๆ ลดลงจนถูกกลืนไปกับเส้นขอบฟ้า ก่อนที่ความมืดจะโรยตัวเข้ามาแทนที่ ใบหน้าพระองค์มีรอยยิ้มบางๆ ขณะมองดูผืนฟ้าผัดเวลา ช่วงจังหวะที่ลดสายตาจากเบื้องบนมายังลานสระบัว เขาเกิดหน้ามืดขึ้นมากะทันหันจนร่างเอนไปมาเล็กน้อย แล้วยังรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนอยากจะอาเจียน อาการดังกล่าวเกิดขึ้นกับเขาหลายครั้งในวันนี้ และทุกครั้งก็เก็บอาการไว้ได้เป็นเพราะอยู่ต่อหน้าเหล่าขุนนาง เขาจะแสดงอาการที่ส่งผลไม่ดีต่อร่างกายไม่ได้ ทว่าเวลานี้ เขาอยู่กับหลิวกงกง บุคคลที่เขาไว้ใจมากคนหนึ่ง ส่วนขันทีรออยู่ด้านล่างศาลาองค์รัชทายาทนำมือมาจับตรงขมับ หมายจะทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ แต่มีบางอย่างกำลังพุ่งออกมาจากปาก เขาเปลี่ยนทิศทางไปยังริมศาลา โก่งคออาเจียนเสียงดัง หลิวกงกงเห็นแล้วตกใจ รีบวิ่งมาดูพระอาการ “องค์รัชทายาทเป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ” หลิวกงกงถามไป มือลูบหลังเจ้าชีวิตไป สีหน้าเขาบอกว่า เป็นห่วงองค์รัชทายาทมาก “อ้วก” คนถูกถามไม่มีคำตอบ นอกจากเสียงอาเจียน และเมื่ออาเจียนจนพอใจ เข

48อีกเหตุผลหนึ่งที่องค์รัชทายาทใช้ห้องบรรทมในการพูดคุย เพราะหากนกเหมยเหมยกลับมาและอยู่ในห้องบรรทม นกน้อยก็จะได้ยินเรื่องที่เขากับกุนซือคุยกัน จะได้ไม่ต้องเล่าเรื่องให้ธิดาดอยรู้ทอดหนึ่ง รู้พร้อมกันเลยดีที่สุด“พ่ะย่ะค่ะ” คราวหน้าองค์รัชทายาทหมุนตัวเดินเข้าตำหนักโดยไม่มีคำพูดหรือสิ่งใดรั้งไว้ เขาเดินนำกุนซือเล่าจือ หลิวกงกง เซียวเหยาและติงเหว่ยไปยังห้องบรรทม ส่วนขันทีและเหล่านางกำนัลรออยู่ด้านนอกความที่เข้าใจว่า ธิดาดอยสลับเวลาเปลี่ยนร่าง องค์รัชทายาทไม่มีความคิดอื่นในหัว ความลับที่เขากับธิดาดอยพยายามปกปิดไว้ มันกำลังถูกเปิดเผยด้วยความไม่รู้ของเจ้าของตำหนัก และเพราะโชคชะตาที่กำลังเล่นตลกกับเขาอย่างหนัก “โห เรากินเยอะขนาดนี้เลยหรือนี่” ธิดาดอยพูดกับตัวเองเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะแต่ละจานพร่องไปเยอะ บางจานหมดเกลี้ยง โดยเฉพาะไก่ดำตุ๋นยาจีน อาการที่เธอไม่ชอบ ทว่าวันนี้กลับกินมันหมด แทะไก่จนเหลือแต่กระดูก เห็ดหอมก็ไม่เหลือ น้ำซุปก็หมดไม่เหลือสักหยด ส่วนอาหารจานโปรดเธอกลับไม่แตะต้อง ธิดาดอยอดแปลกใจไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดหาคำตอบ นั่งทานอย่างเอร็ดอร่อยต่อไป หยิบน่องไก่นึ่งขึ้นมาทาน

50ณ ท้องพระโรง เหล่าขุนนางพากันเดินเข้ามาในท้องพระโรงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม โดยเฉพาะอำมาตย์ซ้ายที่เพิ่งหายป่วยสีหน้าสดใสเป็นพิเศษ เพราะวันนี้หลายเรื่องที่เขาจะกราบทูลล้วนแล้วแต่เป็นประโยชน์กับตนและพวกพ้องทั้งสิ้น ขณะที่กำลังเดินไปด้านใน “วันนี้สีหน้าท่านดีขึ้นมากเลยนะ หายป่วยแล้วหรือท่าน” คนทักคือ อำมาตย์คัง ผู้ดำรงตำแหน่งอำมาตย์ขวา ผู้มีนิสัยตรงกับข้ามกับอำมาตย์ซ้าย “ข้าหายป่วยแล้ว ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย แค่เป็นไข้ธรรมดา ขอบใจท่านมากที่ถามไถ่ข้า” “คนรู้จักกัน ห่วงใยกันเป็นเรื่องธรรมดา”อำมาตย์ขวายิ้มบางส่งให้อีกฝ่ายที่ยิ้มรับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับ ประจวบเหมาะกับขันทีประกาศว่า องค์รัชทายาทเสด็จแล้ว เหล่าขุนนางยศใหญ่น้อยจึงนั่งประจำที่“ถวายบังคมองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางทุกคนต่างพร้อมใจถวายบังคม“มีอะไรว่ามา”“กระหม่อมจะกราบทูลเรื่อง วันขึ้นครองราชย์สมบัติของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ” อำมาตย์ขวารายงาน “ฤกษ์ที่ได้คือวันที่ 12 เดือน 5 พ่ะย่ะค่ะ พิธีจะจัดขึ้นลานราชพิธีใหญ่พ่ะย่ะค่ะ”หลังสิ้นคำรายงาน องค์รัชทายาทพยักหน้าเชิงรับรู้ อำมาตย์ซ้ายจึงลุกขึ้น