All Chapters of ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด: Chapter 31 - Chapter 40

      “เออ...คุณชายเหรินขอรับ คุณชายจะกลับจวนเลยหรือจะแวะเข้าไปรับซื้อสมุนไพรจากชาวบ้านเพิ่มอีกหรือขอรับ?” เพ่ยฉีหันไปถามเหรินเหยียนชิง หลังจากที่เขาพยายามยัดสมุนไพรที่รับซื้อมาจากพวกชาวบ้านเสร็จ เพราะถ้าหากอีกฝ่ายจะแวะเข้าไปรับซื้อสมุนไพรเพิ่ม...เขาก็คงจะต้องให้คนของเขาไปเช่ารถม้าจากพวกชาวบ้านมาเตรียมไว้รอ      เหรินเหยียนชิงมองสมุนไพรที่เต็มรถม้าทั้งสองคันของพวกตน แล้วมองไปยังถุงสัมภาระที่พาดอยู่บนหลังม้าของเขาและของทุกคน ที่ในตอนนี้ต่างก็เต็มไปด้วยสมุนไพรจากน้ำใจของพวกชาวบ้านที่จัดใส่ห่อแยกต่างหากมาให้พวกเขาโดยไม่คิดเงิน เพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกเขาเข้ามารับซื้อสมุนไพรจากพวกชาวบ้านด้วยตัวเอง     ยามนี้เหรินเหยียนชิงจึงรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกเลยทีเดียว เมื่อเขานึกไปถึงซาลาเปาไส้หมูกับเสบียงอาหารที่เขาซื้อเตรียมเอาไว้กินในระหว่างการเดินทาง เพราะในตอนนี้พวกมันคงจะเต็มไปด้วยกลิ่นสมุนไพรพวกนั้นแล้วเป็นแน่      และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเหรินเหยียนชิงต้องการท

      จินเฟยหลงดึงดาบออกจากท้องของม้าตัวที่พวกเขากำลังขี่อยู่ จากนั้นเขาจึงรีบเอื้อมมือไปช่วยเหรินเหยียนชิงคุมบังเหียนม้า แต่ด้วยเพราะความเจ็บปวดที่ม้าตัวนี้เพิ่งได้รับมา...ยามนี้มันจึงทั้งพยศและวิ่งเตลิด จนเกินกว่าที่พวกเขาจะสามารถบังคับมันเอาไว้ได้อีก     แล้วหลังจากนั้นทั้งจินเฟยหลง เหรินเหยียนชิง และม้าตัวที่พวกเขากำลังขี่อยู่ก็พุ่งไถลตกลงไปในเชิงเขาสูงพร้อมกัน แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะตก...จินเฟยหลงก็รีบดึงเหรินเหยียนชิงเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาทันที        “อ่ะ!” เหรินเหยียนชิงรู้สึกตัวขึ้นมา เขาก็เห็นว่าตัวเขากำลังนอนอยู่ที่บนตัวของจินเฟยหลง โดยแขนของอีกฝ่ายก็ยังคงกอดรัดตัวเขาเอาไว้ เขาจึงค่อย ๆ ยกแขนทั้งสองข้างของเขาขึ้นมาดันเพื่อเอาตัวเองออกมา แล้วเมื่อเขาได้เห็นสภาพของคนตรงหน้า...     “เฟยหลง!”      เหรินเหยียนชิงรู้สึกตกใจและหวาดกลัว เพราะยามนี้ใบหน้าของจินเฟยหลงดูซีดมาก และเนื้อตัวของอีกฝ่ายก็เต็มไปด้วยบ

      จินเฟยหลงรีบลืมตาขึ้นมา หลังจากที่เขารู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเข้ามายังบริเวณที่เขานั่งปรับลมปราณอยู่...      “กลับมาแล้วหรือ?”     “อืม...เฟยหลง เท่าที่ข้าขึ้นไปดูบนต้นไม้ หากพวกเราเดินทางออกไปทางทิศเหนือ ข้าว่าพวกเราน่าจะเจอกับหมู่บ้านชานเมืองซือโฉว ซึ่งที่นั่นน่าจะพอมีคนที่สามารถช่วยเหลือพวกเราได้ ว่าแต่ร่างกายของเจ้า...”     “ข้าเดินไหว” จินเฟยหลงลุกขึ้นยืนและเดินให้อีกฝ่ายดู เนื่องจากยามนี้ร่างกายของเขาฟื้นกลับขึ้นมาได้ในระดับหนึ่งแล้ว      เหรินเหยียนชิงพยักหน้าตอบรับการกระทำของอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหยิบถุงสัมภาระ จากนั้นพวกเขาจึงเริ่มออกเดินทาง โดยคนทั้งคู่เลือกใช้การเดินเท้าแทนการใช้วิชาตัวเบา เนื่องจากตอนนี้จินเฟยหลงต้องใช้ลมปราณในการรักษาตัว     และในระหว่างการเดินทาง เหรินเหยียนชิงก็พยายามปรับการเดินของตนเองให้ช้าลงกว่าปกติ เพราะเขารู้ดีว่ายามนี้จินเฟยหลงกำลังฝืนใช้ร่างกายของตัวเองมากขนาดไหน

      เช้าวันรุ่งขึ้น เหรินเหยียนชิงตื่นมาก็อดแปลกใจไม่ได้ เนื่องจากเมื่อคืนเขาเป็นผู้ดึงจินเฟยหลงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แต่พอมาตอนนี้กลับเป็นเขาที่เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างไรผลรับที่ได้มันก็ไม่แตกต่างกัน เพราะในยามนี้ร่างกายของจินเฟยหลงได้กลับมาเป็นปกติแล้ว เขาจึงค่อย ๆ เอาตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย จากนั้นเขาจึงลุกแล้วปีนขึ้นไปดูพวกของไป่จือที่ปากหลุม...     เมื่อเห็นว่าคนกลุ่มนั้นได้ไปจากบริเวณที่พวกเขาเคยนั่งพักแล้ว เหรินเหยียนชิงจึงเฝ้ามองอยู่แบบนั้นอีกระยะหนึ่ง ก่อนที่เขาจะลงมาปลุกจินเฟยหลงเพื่อพาอีกฝ่ายกลับขึ้นไปยังด้านบน       หลังจากขึ้นมานั่งยังบริเวณที่พวกเขาเคยใช้พักแล้ว เหรินเหยียนชิงจึงเริ่มจัดการกับบาดแผลของจินเฟยหลง ก่อนจะนำเสบียงขึ้นมาแบ่งกันกิน จากนั้นคนทั้งสองก็เริ่มออกเดินทางกันต่อทันที เนื่องจากทั้งเสบียงและน้ำดื่มที่พวกเขามีอยู่ในยามนี้ได้เหลืออีกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจะต้องเดินทางไปให้ถึงหมู่บ้านชานเมืองซือโฉว ภายในวันนี้ก่อนปลายยาม

      เหรินเหยียนชิงเมื่อได้ยินที่จิงเสี่ยวจางพูด แล้วเห็นเจ้าตัวเดินเข้ามายื่นพัดเล่มเล็กกลับคืนมาให้เขา พร้อมกับที่หยงหมิน ชิงหลวนคุน และองครักษ์ซงหยวนเดินเข้ามาถามไถ่ถึงอาการบาดเจ็บของพวกเขา มันจึงทำให้เขารู้สึกโล่งใจ จนเผลอหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้ตัว      เมื่อผู้มาใหม่ทั้งสี่เห็นว่าเหรินเหยียนชิงได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย และจินเฟยหลงแม้จะมีบาดแผลตามร่างกายที่ค่อนข้างใหญ่อยู่หลายแห่ง แต่เพราะที่ผ่านมาเจ้าตัวได้ทำการรักษามาบ้างแล้ว จึงไม่น่าจะมีปัญหาในการนั่งรถม้าเพื่อเดินทางกลับจวนตระกูลเหริน     จากนั้นทุกคนจึงพากันเดินออกมาจากเรือน เพื่อไปขึ้นรถม้าที่จอดรอพวกเขาอยู่หน้าเรือนไม้หลังนั้น      แต่ก่อนที่พวกเขาจะเดินทางกลับ จินเฟยหลงกับเหรินเหยียนชิงได้เข้าไปกล่าวขอบคุณเจ้าของเรือนทั้งสอง และจินเฟยหลงก็ได้นำเงินของเขาจำนวนหนึ่งมอบให้กับสตรีสูงวัยเพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจของอีกฝ่าย           &