All Chapters of ข้าไม่ใช่แบบที่เจ้าคิด: Chapter 21 - Chapter 30

      จิงเสี่ยวจางที่รับฟังเหรินเหยียนชิงเล่าเรื่องร้านฝากขายมาได้สักพัก ในระหว่างนั้นเขาก็สังเกตได้ว่าอีกฝ่ายดูจะมีความสุขเมื่อได้พูดถึงเรื่องกิจการภายในครอบครัว จนเมื่อเขาเห็นว่าสหายน่าจะเล่าจบแล้ว เขาจึงคิดที่จะถามเรื่องครอบครัวของเจ้าตัวบ้าง เพราะเมื่อครู่เขาได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงผู้เป็นบิดา แต่เมื่อวานเหรินเหยียนชิงบอกกับพวกเขาว่าเจ้าตัวอาศัยอยู่กับผู้เป็นตาในจวนตระกูลเหรินเพียงแค่สองคน แล้วก็ด้วยเพราะตอนที่อยู่ในสำนักศึกษาหลวง เจ้าตัวก็ไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวของตนเองให้พวกเขาฟังเลยสักครั้ง      “เหยียนชิงข้าขอถามได้หรือไม่? แล้วตอนนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ของเจ้า...”     “ได้ ท่านพ่อของข้าได้จากข้าไปแล้ว ส่วนท่านแม่...เท่าที่ข้ารู้ ยามนี้นางก็ดูมีความสุขดี เดี๋ยวก่อนกลับจวนข้าพาเจ้าแวะไปชิมขนมร้านดังในเมืองซือโฉวดีกว่า ว่าแต่ช่วงบ่ายเจ้าจะไปตรวจโรงเตี๊ยมที่ไหน? หากข้าตรวจบัญชีร้านเสร็จทันข้าอาจจะไปกับเจ้าด้วยก็ได้” เหรินเหยียนชิงตอบคำถามของสหายเท่าที่เขาพอจะตอบได้ เพราะตัวเขาเองก็ไม่อยากพูดถึงเรื่

      “ท่านแม่ทัพใหญ่เจ้าคะ ข้ามีข้อมูลสำคัญมาบอกท่าน แต่...ข้อมูลที่ข้าจะบอกกับท่าน ข้าขอแลกกับชีวิตและความปลอดภัยของบุตรทั้งสองของข้าได้หรือไม่เจ้าคะ?” เฉิงเจียวจินพูดพร้อมกับมองไปที่บุตรสาวและบุตรชายของนาง     “ยามนี้ข้าคงยังรับปากฮูหยินรองเยว่ไม่ได้ แต่ในระหว่างนี้ข้าสามารถรับรองความปลอดภัยของพวกท่านจนกว่าเรื่องทุกอย่างจะจบลง และข้าจะนำคำขอของท่านไปบอกกับผู้ที่น่าจะช่วยพวกท่านได้ ข้าสัญญา! แต่ข้าอยากถามท่านให้แน่ใจ ท่านยินดีที่จะแจ้งข้อมูลพวกนี้กับข้าจริง ๆ ใช่หรือไม่? เพราะข้อมูลที่ท่านกำลังจะแจ้งกับข้านั้น มันอาจเป็นการทำลายชีวิตของสามีและครอบครัวของสามีท่านได้เลย”     “เจ้าค่ะ ข้าขอเรียนท่านแม่ทัพใหญ่ตามตรงความเป็นอยู่ของพวกข้าสามแม่ลูกในจวนแห่งนั้น มันไม่ได้ดีและไม่ได้เป็นอย่างที่คนภายนอกเห็น เพราะผู้ที่อาศัยอยู่ในจวนแห่งนั้นหาได้เอ็นดูพวกข้าสามแม่ลูกมากนัก และบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาบุตรทั้งสองของข้า ก็เพียงแค่ต้องการหาผลประโยชน์จากพวกข้าสามแม่ลูกเท่านั้น” เฉิงเจียวจินพูดจบก็หันไปมองที่บุตรสาว ก่อนท

      เหรินเหยียนชิงที่ไม่รู้ว่าจินเฟยหลงมาขอโทษเขาด้วยเรื่องอะไร เขาจึงหยุดดิ้นและรอฟัง...แต่เมื่อคิดไปถึงคำพูดและการกระทำของอีกฝ่ายในยามนี้แล้ว เหตุใดมันช่างเหมือนกับ....     “เหตุใด? คำพูดที่ท่านพูดกับข้าเมื่อครู่ มันถึง...”     “ใช่! มันคือคำพูดของเจ้าที่เคยใช้พูดกับข้า และสิ่งที่ข้ากำลังทำอยู่ในตอนนี้ก็ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เจ้าเคยทำให้ข้ามาแล้วทั้งสิ้น” จินเฟยหลงยอมรับเพราะเขาไม่เคยปลอบใจผู้ใดมาก่อน เขาจึงยืมวิธีของคนตรงหน้ามาใช้ปลอบใจเจ้าตัวในยามนี้      จินเฟยหลงเมื่อรู้สึกว่าเหรินเหยียนชิงหยุดดิ้นรนเพื่อออกจากอ้อมแขนของเขาแล้ว เขาจึงคลายแขนข้างขวาของตนเองออกมา จากนั้นเขาก็ใช้มือข้างนั้นลูบลงไปที่แผ่นหลังของคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดต่อ     “หากเจ้าอยากจะร้องไห้ก็จงร้องออกมาเถิด...ไม่ต้องอดทน เพราะในห้องนี้มีเพียงแค่เจ้ากับข้า และข้าก็ขอให้สัญญาว่า...ข้าจะไม่ก้มลงไปมอง”      ‘ประโยคนี้ก็คำพูดของข้า...

      ลู่เจิ้งลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตามไปจับมือทั้งสองข้างของบุตรชายออกจากหู เมื่อเขาเห็นว่ายามนี้บุตรชายตัวน้อยของเขากำลังพยายามที่จะหลีกหนีความจริง ที่เจ้าตัวจะต้องรับรู้ จะต้องยอมรับมัน และจะต้องทนอยู่กับมันให้จงได้!     “เหยียนชิง! หยุดเอาแต่ใจและหยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้!! เจ้าจำที่พ่อเคยสอนได้หรือไม่...เกิดเป็นบุรุษต้องรู้จักอดทนและเข้มแข็ง ห้ามร้องไห้ให้ผู้ใดเห็นได้ง่าย ๆ เช่นนี้อีก และยามนี้เจ้าก็โตพอที่จะต้องรับรู้ความจริงเรื่องนี้ได้แล้ว” พูดจบ ลู่เจิ้งก็เดินกลับไปหยิบจดหมายที่อยู่ในกล่องไม้ข้างหัวเตียงส่งให้กับบุตรชาย     “นี่คือจดหมายของมารดาเจ้า...เอากลับไปอ่านเสีย แล้วหลังจากนี้พ่อขอสั่งห้ามเจ้า! ห้ามถามถึงสตรีนางนั้นให้พ่อได้ยินอีกเป็นครั้งที่สอง!!”       เหรินเหยียนชิงพยายามกลั้นสะอื้น ก่อนจะยื่นมืออันสั่นเทาเข้าไปรับจดหมายมาจากผู้เป็นบิดา จากนั้นเขาจึงรีบวิ่งกลับไปยังห้องพักของตนเอง       เมื่อเด็กชายตัวน้อยว

      เหรินเหยียนชิงตรวจสอบความเรียบร้อยของขบวนสินค้าก่อนออกเดินทางอีกครั้ง โดยการเดินทางของเขาในครั้งนี้ก็คือการไปส่งมอบของสนับสนุนให้กับทหารในค่ายแถบแนวชายแดน ซึ่งหลังจากที่เขาจบจากสำนักศึกษาหลวง เขาก็มักจะให้ผู้อื่นไปส่งมอบของพวกนี้แทนเขากับท่านตาเสมอ เนื่องจากการไปส่งมอบของที่ค่ายทหารมีโอกาสที่เขาอาจจะได้พบกับคนที่เขาไม่อยากจะเจอ แต่ก็เพราะตอนนี้คนที่เขาไม่อยากจะเจอได้เข้ามาพักอยู่ที่จวนของเขาแล้ว     เขาจึงเลือกที่จะเดินทางไปส่งมอบของสนับสนุนในครั้งนี้ด้วยตัวของเขาเอง     และก็ด้วยเพราะเหรินเหยียนชิงรู้ตัวว่ายามนี้เขากำลังอยู่ในช่วงที่ทั้งอ่อนแอและอ่อนไหวได้ง่าย ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาเข้มแข็งพอที่จะกล้าไปเผชิญหน้ากับอดีตสหายอย่างจินเฟยหลงได้แล้ว แต่พอมีเรื่องของสตรีนางนั้นเข้ามา พร้อมกับที่จินเฟยหลงพยายามเข้ามาทำดีกับเขาด้วยแล้ว มันจึงทำให้เขาเผลอลดช่องว่างระหว่างตัวเขากับจินเฟยหลง ซึ่งถ้าหากว่าเขายังคงปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ คนที่จะต้องมานั่งเสียใจในภายหลังก็คงไม่พ้นที่จะเป็นตัวเขาเอ