บทที่ 31 (2/2) : ข้าจะรอเจ้า (2)

     เหรินเหยียนชิงแม้จะยังตกใจกับการกระทำของจินเฟยหลงเมื่อครู่ แต่เขาก็อดแปลกใจกับตัวเองขึ้นมาไม่ได้ เพราะเพียงแค่คำพูดของจินเฟยหลงไม่กี่ประโยค มันได้ทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดใจตั้งแต่ช่วงเย็นของเขา...หายไป อย่างกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ

           

     เช้าวันรุ่งขึ้น เหรินเหยียนชิงและครอบครัวได้ถือโอกาสกล่าวลาจินเฟยหมิงหลังจากที่พวกเขาร่วมรับสำรับเช้าด้วยกันเสร็จ และเหรินเหยียนชิงก็ได้รู้จากมารดาของตนเองว่าเมื่อวานจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนได้ขอร่วมเดินทางออกจากเมืองหลวงไปพร้อมกับพวกเขาด้วย เนื่องจากคนทั้งสองก็คิดจะเดินทางกลับโรงหมอที่หมู่บ้านหยางเซินในวันนี้เช่นกัน

     แต่ก็ด้วยเพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้าจะถึงวันคล้ายวันเกิดของบุตรชายท่านราชครูหลงจิ้นสิง ซึ่งในยามนี้หลงจิ้นเปียวก็ได้เดินทางมาเอ่ยรั้งจินเฟยเทียนกับหยางหมิงเซียนถึงหน้าจวนแม่ทัพใหญ่แล้ว

     จินเฟยเท