All Chapters of แพทย์หญิงใบบัว (Doctor) Love me love my dog.: Chapter 41 - Chapter 50

“ผมไม่ได้เมาสักหน่อย ทำไมต้องโกรธมากขนาดนี้ด้วยครับ หืม”“ฉันไม่ได้โกรธคุณ แต่โกรธตัวเองที่ปล่อยให้คุณเป็นคนขับรถกลับ แทนที่ตัวเองก็รู้ว่าคุณเพิ่งดื่มมา” เธอสวนกลับไปด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะเพียงแค่เขาพูดออกมากลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งอยู่ในรถ“นั่นแหละเขาเรียกว่าโกรธ รู้หรือเปล่าว่าคุณงอนเก่งแค่ไหน แต่ทำไมผมอยากง้อจัง ง้อทั้งคืนเลยดีไหม สรุปแล้วใครงอนใครกันแน่เนี่ย... หืม” สายตาของเขามองเธอเป็นประกายเจิดจ้า ราวกับว่าหญิงสาวคือสมบัติส่วนตัว“พ่อเลี้ยง คือว่าฉันกับคุณเขตแดน... อื้อ อื้ม...” ดูเหมือนว่าคำอธิบายของเธอได้ถูกกลืนกินไปจนสิ้นแล้ว เมื่อพ่อเลี้ยงเมืองรามรั้งร่างอรชรเข้าหา เขากดท้ายทอยเธอเอาไว้ แล้วประกบริมฝีปากร้อนฉ่าลงไปกดจูบอย่างดูดดื่มหญิงสาวสัมผัสได้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ซึ่งไร้การป้องกันหลายครั้งหลายครา ทั้งที่เธอรู้ว่าโอกาสตั้งครรภ์นั้นมีเต็มร้อย ซึ่งความรักเมื่อเกิดขึ้นแล้วย่อมสวยงามเสมอ แต่การแอบคบกันแบบนี้นั้น มันสร้างความรู้สึกอึดอัด เพราะการกลับมาของม่านฟ้า เธอไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรให้ต้องเผชิญอีกเมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบสนองรสจูบจากเขา ทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามจำใจผละออกด้

“ไม่ต้องมาพูดเสียงเล็กเสียงน้อยเลยนะ เมื่อคืนไปค้างที่ไหนมา อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะ” นางแสร้งเอ็ดลูกชายออกมาเสียงแข็ง“โธ่! คุณแม่คร้าบ...” ฝ่ายพ่อเลี้ยงเมืองรามเองก็ออดอ้อนผู้เป็นมารดาไม่หยุด“แต่ก่อนใครน๊า... บอกว่าจะอยู่แบบนี้ไปคนเดียว ไม่คิดจะเอาใครเข้ามาในชีวิตอีก”“ทัศนคติของคนเรามันเปลี่ยนแปลงได้ เมื่อเจอคนที่ใช่ ในเวลาที่เหมาะสม ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องลังเลใจ ผมตกหลุมรักคุณหมอตั้งแต่แรกเจอ ยิ่งรู้ว่าเธอต้องแบกรับอะไรเอาไว้บ้าง ผมก็ยิ่งรักเธอมากขึ้นเป็นทวีคูณ” คราวนี้ใบหน้าและแววตาของพ่อเลี้ยงเมืองรามดูมีความมุ่งมั่นกับความรักครั้งนี้มาก“คุณหมอมีอะไรที่ทำให้พ่อเลี้ยงประทับใจในตัวเธอ ไหนลองยกตัวอย่างให้แม่ฟังหน่อยซิ คงไม่ใช่แค่ตัวแทนไว้คั่นเวลา พอใครบางคนเดินเข้ามา รักครั้งใหม่ที่ว่าดี ก็ต้องแพ้ให้กับคนเก่าหรอกนะพ่อเลี้ยง” คุณนายแม้นเมืองไมอ้อมค้อม เมื่อนางรู้ถึงการมาของม่านฟ้า หล่อนคงตั้งใจอยากสานสัมพันธ์กับพ่อเลี้ยงเมืองราม ถึงคิดแผนการที่จะได้ใกล้ชิดกับคนรักเก่าอีกครั้ง ทั้งที่จบกันไปเนิ่นนานหลายปี“เธอมีอะไรหลายอย่างที่ผู้หญิงบางคนไม่มี เช่นการเป็นแม่ของลูก ทั้งที่ของขวัญไ

“สัญลักษณ์นี้คุ้นจัง เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ” แพทย์หญิงใบบัวเพ่งมองล็อกเกตในมืออย่างพินิจพิเคราะห์ด้วยความสงสัย แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอลวดลายแบบนี้ที่ไหนมาก่อน จากนั้นจึงเก็บเข้าไปในกล่องกำมะหยี่สีแดงตามเดิม เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่จะมอบให้กับของขวัญ ต้องรอให้ถึงวันเกิดของหนูน้อยเสียก่อนเนื่องจากว่าราคาของสร้อยเส้นนี้น่าจะสูงมาก อาจจะมีค่ามากกว่าที่เธอประเมินเอาไว้ มูลค่าของมันคงเหยียบแสนหรือมากกว่านั้น ซึ่งเธอเองก็มิอาจรู้ได้ เพราะมันคือเพชรแท้ อย่างน้อยเขมจิราก็ไม่คิดจะขาย ถึงแม้ว่าเมืองรามจะเป็นคงมอบให้หล่อนมาก็ตามที อาจจะเป็นเพราะว่ามันคือสิ่งเดียว ที่จะทำให้ของขวัญรู้ถึงความเป็นมาในชาติกำเนิดของเธอ และแทนใจผู้เป็นบิดาRrrr!!! เสียงสมาร์ตโฟนเครื่องแพงดังขึ้น จึงทำให้หญิงสาวเอี้ยวตัวหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่านายแพทย์โฬมโทรเข้ามา เธอกดรับอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้“สวัสดีค่ะคุณหมอ มีเคสด่วนหรือเปล่าคะ”“เปล่าหรอกครับ ผมแค่จะโทรมาชวนไปงานวันเกิดพ่อเลี้ยงอินคา คืนนี้น่ะครับ”“พอดีว่าฉัน... เอ่อ...” เธอไม่รู้จะปฏิเสธนายแพทย์หนุ่มออกไปอย่างไรดี เพราะพ่อเลี้ยงเมืองรามยื่นคำขาดให้เธอต้องต

“ส่วนของขวัญ หนูน้อยที่ใครต่างสงสัยว่าเธอโผล่มาจากไหน ใครเป็นพ่อ ทำไมคุณหมอไม่เคยเปิดเผย ของขวัญคือลูกสาวของผมเอง เธอชื่อเด็กหญิงของขวัญ หมื่นเมือง หวังว่าทุกคนคงกระจ่างใจ ซึ่งแพทย์หญิงใบบัว เธอคือแม่ของลูกสาวผมเอง ผมไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด การชี้แจงครั้งนี้ทุกคนคงทราบโดยทั่วกันนะครับ”แพทย์หญิงใบบัวรู้สึกซาบซึ้งในหัวใจ เมื่อพ่อเลี้ยงเมืองรามพูดป่าวประกาศใส่ไมโครโฟน เสียงที่กึกก้องยิ่งตอกย้ำถึงความสัมพันธ์ของเขาและเธอ คนในงานต่างพากันอิจฉาแพทย์หญิงใบบัว เพราะนอกจากเธอจะได้เป็นแฟนของพ่อเลี้ยงหนุ่มแล้ว การเป็นแม่ของลูกพ่อเลี้ยงเมืองรามยิ่งตอกย้ำให้ใครต่อใครรู้ว่า เจ้าของไร่หมื่นเมืองไม่โสดเมื่อเขาประกาศถึงงานวิวาห์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้แล้ว ม่านฟ้ารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าแล้วตามด้วยรอยเท้าที่กระทืบลงมายังหัวใจของหล่อนซ้ำๆ ไม่ต่างจากดาหลา ที่เอาแต่กำมือแน่ เมื่อเหตุการณ์พลิกแพลงผิดแผนไปเสียหมดจากที่คิดจะเล่นงานแพทย์หญิงใบบัว กลับกลายเป็นการสนับสนุนให้เธอถูกยกย่อง ผู้คนในงานต่างกล่าวขานถึงมากยิ่งขึ้น เมื่อเธอกำลังจะเป็นนายหญิงของไร่หมื่นเมือง ไม่ใช่เพียงแค่สองสาวที่รู้สึกเสียใจ นายแพ

“ผมยกให้คุณหมอแล้วนี่ครับ ฝากดูแลลูกสาวผมด้วยนะครับ เธออาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ดาหลาก็ไม่มีพิษมีภัยกับใครหรอกครับ” พ่อเลี้ยงอินคาพูดจบประโยคก็เดินจากไป ปล่อยให้นายแพทย์หนุ่มยืนถอนหายใจอยู่ตรงนั้น ราวกับว่าเขากำลังจะสิ้นแรง“หึ! ใครบอกว่าเธอไม่มีพิษมีภัย นี่ไง! ผมกำลังเผชิญกับพิษสงของหล่อนอยู่นี่ไงเล่า บ้าชะมัดเลย!” นายแพทย์โฬมบ่นออกมาด้วยท่าทีกุมขมับ เขาตั้งรับแทบไม่ทัน เมื่อต้องยอมจำนนต่อหลักฐานเขาได้แต่ทำใจ ก่อนจะเดินไปเข้าห้องครัว เพื่อทำอาหารเช้ารับประทานพร้อมกับว่าที่เจ้าสาว ที่เขานั้นไม่คิดมาก่อนว่าจะเป็นหล่อน ที่เอาแต่นอนไม่รับรู้กับปัญหาที่ก่อเอาไว้“นี่คุณ! จะนอนกินภูเขาทั้งลูกเลยรึไง ผู้หญิงอะไรขี้เซาชะมัดเลย” นายแพทย์โฬมเดินเข้าไปเขย่าแขนดาหลาเบาๆ แต่ทว่าหญิงสาวยังคงอิดออดพลิกกายไปมา ซึ่งหล่อนเองก็ยังไม่ทราบถึงการมาของบิดา“ขอนอนต่ออีกนิดน๊า...” หล่อนยังคงออดอ้อน ราวกับว่ามานอนค้างอ้างแรมกับคนรัก ก่อนที่ดาหลาจะได้สติ เมื่อเสียงทุ้มไม่คุ้นหูเลยสักนิด หญิงสาวค่อยๆ ปรือตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ“นี่คุณ! ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วชุดนี้ใครเปลี่ยน อย่าบอกนะว่าเป็นคุณ ไอ้! ไอ้บ้า!