Semua Bab แพทย์หญิงใบบัว (Doctor) Love me love my dog.: Bab 1 - Bab 10

พ่อเลี้ยงเมืองราม ชายหนุ่มหน้าตาดี ผู้ที่มีรูปร่างหล่อล่ำสมชายชาตรี สูงขาวเจ้าเสน่ห์ อายุอานามของเขาปาเข้าเลขสี่อยู่รอมร่อ แต่ทว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มผู้มีสวนองุ่นส่งออกทั้งในและต่างประเทศ กลับไม่เคยคิดที่จะสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน หลังจากที่เขาสูญเสียม่านฟ้าให้กับผู้ชายคนนั้นไปทั้งที่บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่แข่งกันขายขนมจีบไม่เว้นในแต่ละวัน แต่ทว่าเขานั้นกลับมุ่งมั่นทำแต่งาน จนได้รับฉายาว่าคนไร้ความรู้สึก เมื่อเขาเห็นงานสำคัญกว่าผู้หญิง ไม่ว่าใครหน้าไหน สวยระดับนางสาวไทย ก็ไม่เคยเข้ามาอยู่ในใจของพ่อเลี้ยงเมืองรามได้“พ่อเลี้ยง หมอคนใหม่ที่ลูกจะให้เธอมาดูแลแม่แทนหมอประวิทย์หน้าเป็นยังไง ใจดีหรือเปล่า ความจริงแค่จ้างพยาบาลก็ได้ ทำไมต้องให้หมอมาดูแลถึงบ้านด้วย”หญิงสูงวัยพูดกับลูกชายออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ เมื่อพ่อเลี้ยงเมืองรามจะให้แพทย์เฉพาะทางมาดูแลมารดา ซึ่งเธอสามารถทำงานที่โรงพยาบาลได้ตามปกติ แต่ต้องมาพักที่ไร่ของเขา จนกว่าการว่าจ้างจะสิ้นสุด“พยาบาลกับหมอแตกต่างกันนะครับแม่ ผมแค่อยากให้แม่อยู่ใกล้หมอ” คำพูดของลูกชายทำให้มารดาถึงกับส่ายศีรษะ เพราะนางไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่แพทย์ระบุว่าห

ไร่องุ่นหมื่นเมืองเป็นที่ขึ้นชื่อลือชาขององุ่นคุณภาพดี เพราะนอกจากจะองุ่นจะมีรสชาติอร่อยแล้ว ยังมีองุ่นที่ใช้ทำไวน์ ซึ่งจะแตกต่างจากองุ่นที่ใช้กินสด เพราะองุ่นทำไวน์มักออกรสเปรี้ยว ฝาด เปลือกหนากว่าองุ่นที่กินสด ซึ่งรสชาติของไวน์นั้น ขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย ทั้งอุณหภูมิ สภาพอากาศ ไปถึงดินที่ใช้ปลูกองุ่นฉะนั้นไร่หมื่นเมืองจึงกลายเป็นที่ต้องการของตลาดทั้งในและต่างประเทศ เพราะดินดีและพ่อเลี้ยงเมืองรามไม่ใช้สารเคมี จึงทำให้เขาขายดีและได้ราคาที่สูงกว่าท้องตลาดทั่วไปเมื่อรถมินิ คูเปอร์ คันสีแดงดูร้อนแรง แต่ทว่าคนขับกลับมีท่าทีที่ใจเย็น ซึ่งภายในรถของเธอได้บรรจุของมาจนเต็ม ทั้งเบาะผู้โดยสารและในกระโปรงท้ายรถ ของบางอย่างเธอก็ยังคงเก็บเอาไว้ที่บ้านหลังนั้น เพราะแพทย์หญิงใบบัวคิดว่าสัญญาถูกยกเลิกเมื่อไหร่ เธอก็คงตั้งกลับไปที่บ้านหลังนั้นดังเดิม ถึงแม้ว่ามันจะเล็ก แต่บ้านหลังนั้นก็คือน้ำพักน้ำแรงที่เธอผ่อนเอาไว้กับธนาคารเกือบจะปิดบัญชีได้แล้ว เหลือค่างวดอีกแค่ปีกว่าๆพอรถแล่นเข้ามาภายในไร่องุ่นหมื่นเมือง ความสวยงามของที่นี่กำลังสะกดสายตาให้แพทย์หญิงใบบัวต้องลดความเร็วของรถลง ไร่องุ่นที่มีพื้นที่

เพียงแค่ของขวัญเงยหน้าขึ้นมา ทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามถึงกับตกตลึง เมื่อเค้าโครงใบหน้าและแววตาของหนูน้อย เริ่มทำให้หัวใจของผู้ชายเย็นชาอย่างเขาเต้นแรง ทั้งที่ปกติแล้วมันไม่ค่อยได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว มันไม่ได้เกิดจากความรักหรือความพิศวาส แต่ทว่ามันเกิดจากความรู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก“ผมเข้าใจแล้วครับว่าทำไมแม่ถึงถูกชะตากับเด็กคนนี้จัง” พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดพลางจับจ้องไปที่ดวงหน้าของหนูน้อย“หนูของขวัญ วางภาพวาดลงก่อน มานี่ย่าจะแนะนำให้หนูได้รู้จักกับกับพ่อเลี้ยงเมืองราม เจ้าของไร่หมื่นเมือง” หนูน้อยทำตามคำบอกของหญิงสูงวัยอย่างว่าง่าย“สวัสดีค่ะคุณพ่อ หนูดีใจจังเลยค่ะ หนูอยากมีพ่อมานานแล้ว” พ่อเลี้ยงเมืองรามตั้งหลักแทบไม่ทัน เมื่อหนูน้อยพูดออกมาด้วยแววตาที่ดูใสซื่อ จนทำให้คนทั้งคู่หันไปสบตากับด้วยความอยากรู้ในถ้อยคำที่หนูน้อยได้เรียบเรียงออกมา เธอดูน่าสงสารจนพ่อเลี้ยงเมืองรามอดที่จะถามออกไปไม่ได้“มานี่สิ มานั่งตรงนี้ พ่อของหนูไปไหน ทำไมหนูถึงบอกว่าอยากมีพ่อ” พ่อเลี้ยงหนุ่มที่มีใบหน้าเคร่งขรึม เขาทำตัวน่าเกรงขามตลอดเวลา แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากำลังพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักของหนูน้อย จนแสดง

เมื่อแพทย์แพทย์หญิงใบบัวพาลูกเดินออกไปพ้นจากห้องรับประทานอาหาร พ่อเลี้ยงหนุ่มได้พูดออกมา ราวกับเขานั้นกลัวว่าหนูน้อยจะไปอ้อน ของร้องให้ผู้ชายคนอื่น มาทำหน้าที่เป็นบิดาให้กับเธอแทนเขา ซึ่งส่งผลให้มารดาของพ่อเลี้ยงเมืองรามยิ้มหน้าบานปานกระด้ง (กระด้งคือภาชนะสานเอาไว้สำหรับฝัดข้าว หรือใส่ของเพื่อตากแดดจ้า)“แต่แม่ว่าคุณหมอน่ารักมากกว่า” “ยังไงครับแม่ เธอดุลูกออกมายังกับนางยักษ์แบบนั้น แม่ยังมองว่าเธอน่ารักอยู่อีกเหรอ ผมว่าเธอไม่เหมาะที่จะเป็นคุณหมอ แต่เหมาะที่จะเป็นคนไข้มากกว่า” ชายหนุ่มพูดพลางลุกเดินออกไปจากห้องอาหาร เมื่อเขานั้นกินไม่ลง แม้ว่าฝีมือของแพทย์หญิงใบบัวจะเลิศรสแค่ไหนก็ตามทีเวลานี้คุณนายแม้นเมืองพอจะดูออก นางถึงกับแอบยกยิ้มที่มุมปาก เมื่ออาการของลูกชายบ่งบอกถึงความหงุดหงิดใจ หลังจากแพทย์หญิงใบบัวพาลูกสาวเดินออกไปแบบนั้น ที่สำคัญพ่อเลี้ยงเมืองรามไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาไม่เคยต่อปากต่อคำหรือพูดกับผู้หญิงคนไหนนานเท่ากับเธอภายในเรือนหลังเล็กกำลังเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หนูน้อยเองก็คงอยากมีบิดา หลังจากที่รอมาแสนนาน ความรู้สึกที่กำลังกัดกินหัวใจของหญิงสาวเริ่มเจ็บปวดไม้แพ้ลูกสา

หมับ!“ว้าย! พ่อเลี้ยง” คนตัวเล็กถลาเข้าไปซบอกแกร่งของชายตัวโตอย่างไม่ทันระวังตัว แต่ทว่าพ่อเลี้ยงเมืองรามกลับจงใจโอบเธอเอาไว้แน่เมื่อเขาทนเห็นเธอร้องไห้ไม่ไหว ไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกหวั่นไหวทั้งเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ซึ่งคำตอบที่ได้คือหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆในเวลานี้อย่าว่าแต่เขาเลย แพทย์หญิงใบบัวเองก็รู้แปลกๆ กับการที่ได้อยู่ภายใต้อ้อมกอดของพ่อเลี้ยงเมืองราม เธอรู้สึกอบอุ่นเสียจนไม่อยากผละออก แต่ท้ายที่สุดแล้ว หญิงสาวก็ต้องถอยห่างจากชายตัวโต ซึ่งเธอนึกโมโหตัวเองที่หวั่นไหวไปกับสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นกับหัวใจดวงน้อย“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”“คุณจะขอโทษผมทำไม คุณไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ผมต่างหากที่ตั้งใจ” เพียงแค่หันไปสบตาของพ่อเลี้ยงหนุ่มที่จ้องมองมา หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง เธอช่างโง่งม เริ่มประหม่ากับสายตาคมของชายตัวโต ทั้งที่ควรจัดการกับความรู้สึกของตัวเองให้มากกว่านี้“พ่อเลี้ยงว่าอะไรนะคะ แต่ช่างเถอะค่ะ ตอนนี้ลูกฉันเป็นยังไงบ้างของขวัญอยู่ส่วนไหนของไร่ก็ไม่รู้”“ผมไม่ชอบให้ใครขัดใจ ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่าร้องไห้ น้ำตาไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาหรอกนะ ตามผมมา”พ่อเลี้ยงเมืองร