Lahat ng Kabanata ng แพทย์หญิงใบบัว (Doctor) Love me love my dog.: Kabanata 51 - Kabanata 59

“รักก็คือรัก หลงก็คือหลง ฟ้าบอกตามตรง ไม่มีวันไหนที่ลืมคุณได้เลยสักนาที เราลองกลับมาคบกันดูอีกทีนะคะพ่อลี้ยง” หล่อนใช้จังหวะ ที่พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ทันระวังตัว โผเข้ากอดเขาไว้อย่างแนบแน่น“ทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย” พ่อเลี้ยงเมืองรามกระชากม่านฟ้าออกอย่างแรง จนหล่อนเซถลาออกไป ดีเท่าไหร่แล้วที่ก้นไม่จ้ำเบ้า กระแทกเข้ากับพื้นดินแข็งๆ“แม่ม่ายลูกติด ทำให้คุณลืมฟ้าได้ลงจริงหรือคะ”“คุณหมอไม่ใช่แม่ม่าย เพราะเธอไม่ได้เป็นคนตั้งท้องของขวัญ”“เอ... แบบนี้ก็แสดงว่า เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณหมอสินะ”“ของขวัญไม่ใช่ลูกของคุณหมอใบบัว แต่ที่ผมไม่ประกาศให้ใครต่อใครได้ทราบออกไปแบบนั้น เพราะไม่อยากให้ของขวัญมีปมด้อย” พ่อเลี้ยงเมืองรามเผลอพูดความจริงออกมา เพราะไม่อยากให้ม่านฟ้าตามตอแย แน่นอนว่ามันคือสิ่งที่ทำให้หล่อน ฉุดคิดถึงเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นมาได้“มันคือความลับของคุณหมอสินะ”“ก็ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก แม่ของผมท่านก็ทราบ เชิญคุณกลับไปได้แล้ว แล้วอย่าคิดมาเหยียบที่นี่อีก” ถ้อยคำประกาศิตจากพ่อเลี้ยงหนุ่ม ทำให้ม่านฟ้าฉายแววตาร้ายกาจออกมา เมื่อหล่อนไม่มีความสุข แพทย์หญิงใบบัวก็อย่าหวังว่าจะได้พ่อเลี้ยงเมืองรามไ

“คุณแม่บอกว่าช่วงนี้คุณทำงานหนัก กลับบ้านไม่ตรงเวลา ผมเป็นห่วงคุณหมอนะครับ ให้ผมเข้าไปหน่อย” เมื่อพ่อเลี้ยงเมืองรามพูดจบประโยค แพทย์หญิงใบบัวได้เอื้อมมือไปปิดไฟ จากนั้นเธอได้ล้มตัวลงนอน พร้อมกับเสียงสะอื้นในลำคอ ถ้าเขาเป็นห่วงและแคร์เธอ คงไม่ไปพลอดรักกับแฟนเก่า จนสร้างความร้าวฉานในหัวใจ เขาจะรู้หรือไม่ว่าเธอเจ็บแค่ไหนพ่อเลี้ยงหนุ่มเตรียมลูกกุญแจสำรองมาด้วย เพราะตอนแรกเขาคิดว่าเธอคงลืมปิดไฟ ตั้งใจจะเข้ามาห่มผ้าให้ แต่พอเคาะประตูถึงได้รู้ว่าหญิงสาวยังไม่หลับ จากนั้นเขาจึงจัดการไขกุญแจเข้าไปในห้องนอนของเธอ พ่อเลี้ยงหนุ่มรู้สึกได้ถึงความน้อยใจของหญิงสาว“ทำไมนอนหันหลังให้ผม โกรธเหรอที่ผมไม่มีเวลาให้ ผมขอโทษนะครับคนดี” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน แฝงไปด้วยความห่วงใยและหวงแหนคนตัวเล็ก ราวกับว่าหญิงสาวเป็นสมบัติส่วนตัวของเขา“ฉันง่วงค่ะ” เธอปัดมือเขาออกจากเอวคอดกิ่ว ซึ่งทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามสัมผัสได้ ถึงความงอนของคนใต้ร่าง “จุ๊บ! หายงอนนะครับ”“พ่อเลี้ยง! ฉันเหนื่อยต้องการพักผ่อนค่ะ” แพทย์หญิงใบบัวรู้สึกตกใจกลัว เมื่อพ่อเลี้ยงเมืองรามนอนคร่อมร่างอรชรของเธอเอาไว้“เหนื่อยก็พัก ผมไม่ทำอะไรคุณมากไป

“คุณนอนพักก่อน หน้าซีดแบบนี้ ผมว่าเราไปหาหมอดีกว่านะ” พ่อเลี้ยงเมืองรามแสดงสีหน้าเครียดออกมา ขณะที่หญิงสาวยิ้มบางๆ ให้กับเขา“คุณลืมหรือเปล่า ฉันก็เป็นหมอนะคะพ่อเลี้ยง ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ”“ไม่ให้ห่วงได้ยังไง นี่เมียผมทั้งคนเลยนะครับ” แววตาที่แฝงไปด้วยความรัก บวกกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ทำให้แพทย์หญิงใบบัวยิ้มทั้งน้ำตา เธอปล่อยให้วันเวลาผ่านเลยไปเป็นเดือน ทั้งที่ไม่รู้ความจริง เลยตัดสินใจทำในสิ่งที่ผิดพลาดไป“พ่อเลี้ยง... บัวขอโทษนะคะ ที่เข้าใจคุณผิด คิดว่าคุณกลับไปคืนดีกับ...” เธอช้อนตาขึ้นไปมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา พลางใช้สรรพนามเรียกแทนตัวเองอย่างคนที่คุ้นเคย พลอยทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามฉีกยิ้มให้กับคนตัวเล็ก สายตาคมที่สบกับดวงตากลมโต เป็นคำตอบที่เธอไม่ต้องรอให้ชายตัวโตต้องอธิบาย“อย่าเก็บความทุกข์สะสมไว้ในหัวใจ เพราะต่อให้ผมเจอใคร ก็ไม่มีทางเปลี่ยนไปจากคุณ ผมรักคุณนะครับ”“บัวก็รักคุณค่ะ” พ่อเลี้ยงเมืองรามดีใจเสียจนแทบเก็บอาการไว้ไม่ไหว ในที่สุดเขาก็ได้ยินคำบอกรักจากเธอสักที คิดว่าต้องรอเป็นปีเสียอีก ต่อจากนี้ไปคงพบเจอแต่สิ่งดีๆ พ่อเลี้ยงหนุ่มจะไม่ยอมให้ใคร หรือสิ

เมื่อหญิงสาวอันเป็นที่รักได้ปิดบังเรื่องสำคัญเอาไว้ เธอคิดว่าตัวเองเก่งมากหรืออย่างไร ทำไมถึงไม่ยอมพูดความจริง พ่อเลี้ยงเมืองรามค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งข้างๆ แพทย์หญิงใบบัวเขาวางมือลงไปที่หน้าท้องของเธอเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เมื่อพ่อเลี้ยงหนุ่มกำลังจะได้เป็นพ่อคน แต่ทว่าหญิงสาวที่รักสุดหัวใจกำลังจะหนีเขาไปไกล เธอทำไมถึงใจร้ายจัง“พ่อจะไม่ยอมให้แม่พาหนูไปไหนไกลหูไกลตา มันน่าจับมาตีก้นให้เข็ด คุณคิดจะทำอะไร คิดว่าผมไม่มีหัวใจรึไง ถึงจะทิ้งกันไปไกลสุดขอบฟ้า” ถึงแม้ว่าเขาจะตัดพ้อต่อเธอ แต่ทว่าพ่อเลี้ยงเมืองรามก็โกรธหญิงสาวไม่ลง“จุ๊บ! ผมรักคุณ รักมาก มากที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักได้ และไม่คิดจะรักใครนอกจากคุณ คุณหมอใบบัว” เขาจุมพิตลงไปที่หน้าผากกว้างของเธอด้วยความทะนุถนอม พลางกระซิบเบาๆ ที่ข้างใบหูเล็ก ทำให้แพทย์หญิงใบบัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มให้กับชายตรงหน้า ซึ่งเธอยังไม่รู้ว่านายแพทย์โฬมได้เล่าความจริงทั้งหมดให้กับพ่อเลี้ยงเมืองรามได้ทราบ ซึ่งเขาให้อ้ายคำป้อจัดการเรื่องค่าปรับเรียบร้อยแล้ว“พ่อเลี้ยง” แพทย์หญิงใบบัวงัวเงียตื่นขึ้นมา ขณะที่พ่อเลี้

หนึ่งเดือนผ่านไปก่อนที่แพทย์หญิงใบบัวจะท้องโตไปกว่านี้ งานแต่งงานถูกจัดขึ้นที่ไร่องุ่นหมื่นเมือง ท่ามกลางแขกผู้มาร่วมงานอย่างคับคั่ง ซึ่งเวลานี้ได้ดำเนินมาถึงพิธีการส่งตัวบ่าวสาวเข้าห้องหอ โดยมีแขกคนสำคัญอย่างใบบุญและกวินมาในงานนี้ด้วย แต่ที่ขาดไม่ได้คือใบโพธิ์พี่ชายที่แสนดีของเธอ ส่วนหลานๆ มาร่วมงานในช่วงเช้า ก่อนจะเดินทางกลับ เพราะมีประชุมด่วนที่บริษัท ซึ่งแพทย์หญิงใบบัวก็ไม่ได้น้อยใจ เพราะถึงยังไงใบพลูก็ยังอุตส่าห์มา“พี่ดีใจที่คุณคุณหมอมีวันนี้ อย่าให้ใครหรืออะไรมาทำลายความเชื่อใจที่เรามีต่อกันได้ พี่ขอฝากคุณหมอด้วยนะคะพ่อเลี้ยง” ใบบุญถึงกับน้ำตาซึม เพราะเธอปลาบปลื้มปีติยินดี ที่เห็นน้องสาวได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที นึกว่าแพทย์หญิงใบบัวจะขึ้นคานเสียแล้ว“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมจะรักและดูแลคุณหมอกับลูกให้ดีที่สุด เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ เพราะเธอกับลูกเป็นดั่งลมหายใจของผม” ทุกคนต่างฉีกยิ้มให้กับถ้อยคำที่พ่อเลียงเมืองรามเอ่ยออกมา“บัวขอบคุณพี่ใบบุญและพี่กวินมากเลยนะคะ ที่คอยช่วยเหลือน้องมาโดยตลอด”“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณหมอก็คือคนในครอบครัวของเราเช่นกัน ขอให้ชีวิตคู่ชื่นมื่นมีแต่ความส