Lahat ng Kabanata ng แพทย์หญิงใบบัว (Doctor) Love me love my dog.: Kabanata 31 - Kabanata 40

หญิงสาวร่างอรชรซุกใบหน้าเข้าหาอกแกร่งอย่างไม่อาย เมื่อความรู้สึกแล่นเข้ามาจุกในอก เธอเริ่มระบายความอัดอั้นตันใจออกมาผ่านการร้องไห้ แพทย์หญิงใบบัวสะอึกสะอื้นเสียจนตัวสั่นเทา เธอรู้ดีว่าพ่อเลี้ยงเมืองรามก็คงไม่สามารถ ที่จะรั้งให้ของขวัญอยู่กับเธอได้ เพราะวันนั้นหญิงสาวเป็นคนรับปากเขมจิรา แพทย์หญิงใบบัวไม่คิดว่าตัวเองจะรักหนูน้อยได้มากถึงเพียงนี้ พอเอาเข้าจริงๆ เธอก็ทำใจยอมรับการล่ำลาไม่ได้“คุณบอกผมได้หรือยัง ร้องไห้ทำไมครับคนดี หืม... ไหนดูซิ ตาบวมหมดแล้วเนี่ย” พ่อเลี้ยงเมืองรามช่างเป็นผู้ชายอบอุ่นแสนอ่อนโยน ถ้อยคำเหล่านั้นเป็นดั่งน้ำทิพย์ชโลมใจให้เธอรู้สึกดี ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ความผูกพันนับวันยิ่งทวีคูณ“ฉันตั้งใจจะไล่คุณไปให้พ้นๆ แต่ตอนนี้กลับอยากอดคุณไว้แบบนี้ ฉันเป็นผู้หญิงที่แย่มากๆ ใช่ไหมคะพ่อเลี้ยง” เธอพูดออกมาพร้อมน้ำตาอาบแก้มสองข้าง พลอยทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มรู้สึกใจไม่ดี เวลาเห็นผู้หญิงที่เขารักเสียใจอย่างไม่ทราบสาเหตุแบบนี้“ต่อให้คุณไล่ผมสักกี่ครั้ง ตะเพิดสักกี่ครา ผู้ชายอย่างพ่อเลี้ยงเมืองรามก็ไม่มีทางหนีไปไหนไกล ผมจะคอยอยู่ข้างๆ คุณหมอ ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ คุณก็

เสียงกระเส่าของหญิงสาวส่งผลให้เขาเริ่มรุกหนัก ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มซุกลงไปแนบกับทรวงอกอิ่มอีกครั้ง จมูกคมไซ้ลงไปที่เรือนกายหอมกรุ่นของเธอ ทุกซอกทุกมุม เขาพรมจูบลงต่ำไล่ระดับมายังหน้าท้องแบนราบไร้ไขมัน ก่อนจะมาหยุดที่เนินเนื้อ พ่อเลี้ยงหนุ่มอยากลิ้มชิมรสชาติที่แสนหวานจากเกสรดอกไม้งาม เขาสูดเอากลิ่นอ่อนๆ ที่แสนหอมรัญจวนใจ เมื่อกลิ่นจากเกสรดอกไม้งามของเธอมีความพิเศษ จนทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามอดใจไม่ไหว“อะ อ๊ะ อ๊าย! อย่าค่ะพ่อเลี้ยง” หญิงสาวรีบหุบขาเข้า แต่ก็ช้ากว่าชายตัวโต เขาไม่รอให้เธออนุญาต ฝ่ามือแกร่งอ้าต้นขาขาวอวบง้างออกกว้าง ก่อนจะมุดใบหน้าลงไปเชยชมดอกไม้งาม ที่ส่งกลิ่นหอมหลอกล่อผึ้งตัวผู้อย่างเขาเข้าไปลิ้มลอง“อย่าห้ามผมเลยครับคนดี เพราะผมปรารถนาที่จะทำแบบนี้กับคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยถ้อยคำแสนอ่อนโยน พลางใช้ปลายลิ้นร้อนบรรเลงลงไปยังเกสรดอกไม้งามอย่างไม่นึกรังเกียจ แต่ในทางกลับกันเขาชอบเสียด้วยซ้ำ ทั้งที่ตลอดชีวิตพ่อเลี้ยงหนุ่มไม่เคยคิดทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน“อื้ม อ๊า! อืม...” ความรู้สึกเสียวซ่าน กำลังปลุกปั่นอารมณ์ให้คนทั้งคู่โลดเล่นไปตามห้วงของความปรารถนา เม

“การบ้านเสร็จแล้วค่ะ คุณแม่”“เก่งมากเลยจ้า จุ๊บ! เอาของเข้าไปเก็บในบ้าน แล้วแม่จะพาไปไหว้คุณลุง”“โอเคค่ะ” ของขวัญจัดแจงเก็บสมุดหนังสือใส่กระเป๋า จากนั้นจึงเอาสัมภาระเข้าไปเก็บในบ้าน แล้ววิ่งแจ้นออกมาพร้อมกุหลาบช่อโต ในเวลานี้ภาพสองแม่ลูกที่อยู่ในอิริยาบถต่างๆ ถูกหญิงสูงวัยแอบทอดสายตา มองอยู่ห่างๆ นางแอบยกยิ้มให้กับความน่ารักของคนทั้งคู่ ก่อนจะแสดงสีหน้ากังวลออกมา เมื่อพ่อเลี้ยงเมืองรามซื้อที่ดินแปลงนั้น ซึ่งติดกันกับม่านฟ้า“คุณท่านเป็นอะไรหรือเปล่าคะ เข้าไปพักในบ้านดีไหม” “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกแม่นุ่น แค่กลุ้มใจนิดหน่อย”“ไม่ได้นะคะ คุณท่านมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า แล้วทำไมมายืนถอนหายใจอยู่ตรงนี้ได้” ดูเหมือนว่าแม่นุ่นจะร้อนรนใจ เมื่อเห็นหญิงสูงวัยมีใบหน้าและแววตาที่ดูกังวลพิกล“ก็พ่อเลี้ยงนะสิ ให้อ้ายคำป้อไปจัดการเรื่องที่ดิน พอกลับบ้านมาก็บอกว่าแม่เลี้ยงเชิญไปทานมื้อเย็นที่โรงแรมในเมืองอีก สรุปว่าเขาจะเกรงใจแม่เลี้ยงไปถึงไหนกัน”หญิงสูงวัยได้ระบายความในใจออกมายาวเป็นหางว่าว เมื่อลูกชายตัวดีชอบเกรงใจคนอื่นไปทั่ว แม้แต่เรื่องที่ดิน เขาก็น่าจะปฏิเสธ แต่นี่กลับยอมซื้อทั้งที่รู้ว่าป

แต่ทว่าในเวลานี้ พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ได้สนใจในคำพูดของหล่อนแม้แต่น้อย เขาพยายามชำเลืองมองไปที่แพทย์หญิงใบบัวเป็นระยะ เธอดูสนิทสนมกับชายหนุ่มหน้าตาดี แต่คงไม่ใช่บิดาของของขวัญอย่างแน่นอน เพราะดูจากท่าทีของหนูน้อยแล้ว เหมือนกันกับว่าเธอไม่ค่อยอยากคุยกับชายหนุ่มทั้งสองเลยสักนิดเมื่อลงมือรับประทานอาหาร แพทย์หญิงใบบัวรู้สึกอึดอัดกับการคอยเอาอกเอาใจของเขตแดน แน่นอนว่าชายหนุ่มตักอาหารให้เสียจนพูนจาน เธอไม่รู้ว่าจะรับประทานอะไรก่อนดี“ขอบคุณค่ะ พอก่อนดีไหมคะ แค่นี้บัวก็กินไม่หมดแล้ว” แพทย์หญิงรีบเอ่ยขึ้น เมื่อเขตแดนกำลังจะตักอาหารใส่จานของเธอ“พี่ว่าคุณหมอดูผอมไปนะ ทำงานแล้วยังต้องมานั่งเลี้ยงลูกอีกเหนื่อยแย่เลย”“เปล่าสักหน่อย คุณแม่ทำงาน ส่วนของขวัญก็มีคุณพ่อคอยไปรับไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน” หนูน้อยรีบแย้งขึ้น จนผู้เป็นมารดาห้ามไม่ทัน“ของขวัญ!” ครั้งแรกที่แพทย์หญิงใบบัวเอ็ดลูกสาวออกมาเสียงดัง จนทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามได้ยิน เขาชักจะไม่พอใจ ที่เธอดุลูกสาว ในห้องอาหารแบบนี้ หนูน้อยก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารต่อ เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงโกรธขึ้งของมารดา แน่นอนว่าแพทย์หญิงใบบัว ยังไม่ปรารถนาจะให้

ก่อนที่เขาจะเหยียบคันเร่งขับรถออกไปจากโรงแรมหรู แต่ทว่าเหตุการณ์ทุกอย่างได้อยู่ในสายตาของม่านฟ้าตลอดเวลา เพียงแค่หล่อนไม่ได้ยินบทสนทาของทุกคน ซึ่งทำให้หล่อนยิ้มร้ายออกมา เพราะคิดว่าพ่อเลี้ยงเมืองราม ต้องแคลงใจในตัวแพทย์หญิงอย่างแน่นอน ที่สำคัญความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่คงไม่เหมือนเดิม“พ่อเลี้ยงค่ะ” หญิงสาวเรียกเขาออกมาด้วยเสียงอ่อน เมื่อถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มต่อว่า ทั้งที่เธอนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด“เรียกผมทำไม หรือมีอะไรจะแก้ตัวก็พูดมาสิ”“คุณมาได้ยังไง” เธอไม่ตอบแต่กลับตั้งคำถามออกไปแทน เมื่อแพทย์หญิงรู้สึกว่ามันบังเอิญเกินไป ในการได้มาเจอกับพ่อเลี้ยงเมืองรามที่นี่ หรือว่าเขานัดใครเอาไว้ ถึงได้ออกมาจากไร่ ตั้งแต่ก่อนที่เธอจะมาหาพี่ชายเสียอีก“ผมได้รับคำเชิญจากแม่เลี้ยงแสงหล้า ให้มาทานมื้อเย็นที่นี่ แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอกับภาพบาดตาบาดใจ เห็นเมียตัวเองกอดกับผู้ชายอื่นถึงสองคน” พ่อเลี้ยงเมืองรามยังคงพูดจาออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พลอยทำให้ผู้ที่นั่งอยู่เบาะหลังกระวนกระวายใจ“เอาไว้ถึงบ้านเราค่อยคุยกัน ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ เพราะกลัวว่าของขวัญจะได้ยิน” แพทย์หญิงใบบัวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอค่