All Chapters of แพทย์หญิงใบบัว (Doctor) Love me love my dog.: Chapter 11 - Chapter 20

แน่นอนว่าเขาคงตกหลุมรักเธอจนหัวปักหัวปำ ราวกับต้องเสน่ห์ยาแฝด เมื่อกามเทพน้อยอย่างของขวัญได้แผลงศรให้พ่อเลี้ยงหนุ่มตกหลุมรักมารดาของเธอเข้าให้อย่างจังเมื่อความเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเธอกับลูกได้เกิดขึ้นเพียงแค่ชั่วข้ามคืน ทำให้แพทย์หญิงใบบัวเริ่มไม่แน่ใจกับหัวใจของตัวเอง เธอไม่ควรมีความรู้สึกดีแบบนี้กับใคร ตราบใดที่ยังไม่แน่ใจว่าเขาคนนั้น จะรักของขวัญได้อย่างจริงจังประหนึ่งลูกในไส้ ไม่ใช่แค่ต้องการเข้ามาผูกพัน เพื่อทำให้เธอตายใจ จากนั้นก็ทิ้งให้หนูน้อยฝันสลาย กลายเป็นเด็กที่มีปมด้อยถ้าหากเป็นเช่นนั้นแล้วล่ะก็... ทุกอย่างมันคงแย่ไปกว่าการที่ของขวัญไม่เคยมีบิดาเสียอีก ภายในห้องพักแพทย์ที่เต็มไปด้วยตำรา ซึ่งปกติว่างเมื่อไหร่ เธอมักจะนั่งศึกษาค้นคว้าเนื้อหาในตำราซ้ำไปซ้ำมา แต่ทว่าตอนนี้หญิงสาวกลับนั่งทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งวัน ช่วงเช้าที่เธอตื่นมาภาพของพ่อเลี้ยงเมืองรามนอนอยู่บนเตียง โดยมีของขวัญนอนกั้นอยู่ตรงกลาง กำลังทำให้เธออดที่จะคิดมากไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกัน ทำไมถึงได้ทำตัวกลมกลืนราวกับสนิทกันมานานหลายปี มิหนำซ้ำเขายังอาสาจะเป็นคนไปรับไปส่งของขวัญท

เธอไม่มีทีท่าว่าจะอ่อยเขาเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่มีโอกาสบ่อยครั้ง มันน่าแปลกใจ เมื่อบรรดาสาวๆ ที่เขาพยายามปิดกั้น พวกหล่อนกลับใช้มารยาร้อยเล่มเกรียน ในการได้เข้าหาพ่อเลี้ยงหนุ่ม แต่ทว่าเขาก็รู้ทันพวกหล่อนทุกครั้ง อย่างผู้มีชั้นเชิงเหนือกว่า ในขณะที่ผู้หญิงอีกคนมีจังหวะและโอกาส แต่เธอกลับไม่คิดจะใช้มันกับเขา บางครั้งพ่อเลี้ยงเมืองรามก็แอบหงุดหงิด ที่แพทย์หญิงเฉยชาใส่เขาได้ตลอดเวลา“ทำไมไม่กลับมาสักที คุณมัวทำอะไรอยู่หมอใบบัว ดึกแล้วนะ ถนนก็เปลี่ยว” คราวนี้พ่อเลี้ยงเมืองรามเริ่มเป็นกังวล เขาเป็นห่วงเธอเสียจนนอนไม่หลับ ก่อนจะเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองในใจ เขาตกหลุมรักเธอเต็มเปาเข้าให้แล้วใช่ไหม ทำไมถึงได้กระวนกระวายใจได้มากมายขนาดนี้ซึ่งนับวันพ่อเลี้ยงเมืองรามก็ยิ่งแน่ใจว่าเธอคือคนที่ใช่ ถึงแม้ว่าแพทย์หญิงใบบัวจะมีลูกติด เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายหัวโบราณ เพราะผู้หญิงบางคนสถานะโสด แต่โชกโชนเรื่องบนเตียงกว่าแม่ม่ายก็ถมเถไป แล้วทำไมเขาต้องแคร์ ในเมื่อที่ผ่านมาใช่ว่าเขาจะไม่เคยนอนกับใคร แต่นั่นมันคืออดีต ไม่มีใครกลับไปแก้ไขได้แม้แต่ใบบัวเอง เธอก็คงไม่อยากเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว คอยให้ลูกเทียวโหยหาความ

“ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับความรู้สึกที่มีมันคืออะไร ทำไมต้องตื่นเต้นเวลาที่เห็นคุณกลับบ้านตอนเลิกงาน เป็นห่วงตอนที่คุณออกจากบ้าน ที่สำคัญทุกครั้งที่ผมได้เข้าใกล้คุณทีไร หัวใจของผมมักจะเต้นไม่เป็นจังหวะ ซึ่งไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมหวั่นไหวได้มากขนาดนี้มาก่อน นอกจากคุณ”น้ำเสียงทุ้มแฝงความรู้สึกหนักแน่นดังอยู่ข้างใบหูเล็ก ความชิดใกล้ส่งผลให้เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ คงไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าแพทย์หญิงใบบัวตื่นเต้นแค่ไหน เธอแทบหายเหนื่อย เมื่อเขาเป็นดังพลังงานที่เข้ามาทดแทนสิ่งที่ขาดหาย แต่ทว่าเธอจะมั่นใจได้ยังไง ในเมื่อเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน“ฉันไม่ยังไม่อยากตกม้าตาย ขณะที่กำลังจะเข้าเส้นชัย การเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมันก็ดีอยู่แล้ว” หญิงสาวพูดแถไปเรื่อย เพื่อไม่ให้พ่อเลี้ยงเมืองรามอ่านใจเธอออก เพราะกลัวจะถูกกล่าวหาว่าใจง่าย“อะไรคือเส้นชัย จุดมุ่งหมายในชีวิตของคุณคือสิ่งใด ไหนลองเล่าให้ผมฟังหน่อยซิ”“ฉันไม่ใช่ลูกความของคุณนะคะ ที่จะต้องให้คำตอบได้ทุกคำถาม”“ใครบอกว่าคุณคือลูกความ คุณคือแม่ของลูกผมต่างหาก”“พ่อเลี้ยง!” แพทย์หญิงใบบัวเอ็ดเขาออกไปเสียงดัง พลางพยายามเบี่ยงตัวออก เมื่อเธ

“เขามาทำไม” เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย แต่ทว่าภายในใจของพ่อเลี้ยงเมืองรามกลับกำลังลุกเป็นไฟ พลางเดินเข้าไปประชิดตัวหญิงสาว เมื่อนายแพทย์หนุ่มผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลา ตามมาตอแยเธอมาถึงไร่หมื่นเมือง“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงคะว่าเขามาทำไม ในเมื่อยังไม่ได้เจอหมอโฬมเลย” เธอตอบออกไปตามความเป็นจริง ก่อนจะถอยกรูด เมื่อพ่อเลี้ยงหนุ่มมีทีท่าไม่น่าไว้ใจ“อยู่ห่างๆ ไอ้หมอนั่นเอาไว้ ถ้ายังไม่อยากเจอดี ผมเป็นห่วงและหวงคุณมากรู้ไว้ซะ! คุณหมอใบบัว” เสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างใบหู ทำให้เธอถึงกับขนลุกซู่ เมื่อปลายจมูกคมของเขาแทบจะแนบลงไปที่พวงแก้มแดงระเรื่อของเธอ“รู้แล้วน่า ขยับออกไปสิ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าก็เอาไปนินทาหรอก”“ใครกล้าพูด ผมไล่ออกให้หมดเลย”“ก็ฉันพูดอยู่นี่ไง ไล่ฉันออกสิ”“ไม่มีทาง ผมได้ฉีกสัญญาฉบับนั้นทิ้งไปแล้ว ตอนนี้เรามีแค่สัญญาใจ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ก็ขอให้นึกถึงผมกับลูกให้มากๆ” จากนั้นพ่อเลี้ยงเมืองรามได้เดินออกไปพร้อมดอกกุหลาบและร่มในมือ ปล่อยให้แพทย์หญิงใบบัวยืนหัวใจเต้นแรง จนแทบกระเด็นออกไปจากอกข้างซ้าย เธอต้องขอบคุณในประโยคที่เขาพูดออกมาทุกครั้ง ซึ่งถ้อยคำเหล่านั้นยังคงมีของขวัญอ

เมื่อกลับเข้ามาในบ้าน พ่อเลี้ยงเมืองรามได้หยิบไวน์ขึ้นไปบนห้อง เขาบอกกับป้านุ่นว่าไม่ค่อยสบาย ต้องการพักผ่อนห้ามให้ใครรบกวน สร้างความแปลกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก“แม่นุ่นพ่อเลี้ยงเป็นอะไร ไหนบอกว่าจะไปตามคุณหมอ ทำไมกลับมาคนเดียว” คุณนายแม้นเมืองเอ่ยถามออกไป พลางตักผัดผักรวมให้กับของขวัญ ซึ่งหนูน้อยชื่นชอบเมนูนี้เป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะว่าผักที่ใช้ประกอบอาหาร พ่อเลี้ยงเมืองรามเป็นคนกำกับดูแล ห้ามคนงานใช้ยาฆ่าแมลง จึงมีความหวานกรอบอร่อยเต็มคำ“พ่อเลี้ยงบอกว่าไม่ค่อยสบาย แต่ดิฉันเห็นถือขวดไวน์ขึ้นไปด้วย ส่วนคุณหมอคุยธุระกับแขกยังไม่เสร็จมั้งคะ เห็นรถยนต์ยังยอดอยู่เลย” ป้านุ่นรายงานคุณนายแม้นเมืองออกไปตามความเป็นจริง“ไม่สบายเป็นอะไรมากหรือเปล่า แต่ก็ไม่น่าใช่นะ ถือขวดไวน์ขึ้นไปด้วยแบบนี้ ไข้ใจมากกว่า” หญิงสูงวัยเริ่มแน่ใจในตัวของพ่อเลี้ยงเมืองราม แน่นอนว่าลูกชายของนาง คงตกหลุมรักแพทย์หญิงใบบัวเข้าให้แล้วอย่างจัง จนไม่อาจทนเห็นผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอได้“คุณย่าขา ของขวัญขอผัดผักเพิ่มได้ไหมคะ ขอแครอทเยอะๆ นะคะ” ใบหน้าและแววตาหนูน้อยที่ออดอ้อน ทำให้คุณนายแม้นเมืองยิ้มหน้าบาน ความฝันอยากมีหล