Semua Bab เมียแต่งที่ไร้รัก: Bab 21 - Bab 30

Ep.22หลังอาหารเย็นผ่านไป อัยวาและกรณ์ยังนั่งอยู่ที่ระเบียงหลังบ้าน ลมเย็นของค่ำฤดูฝนเริ่มแรงขึ้นเล็กน้อย เสียงจิ้งหรีดขับกล่อมพร้อมกับไฟสีอุ่นสลัวทำให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสงบ“ฉันมีไอเดีย” กรณ์พูดขึ้นเบา ๆ ขณะจิบชาร้อนในมือ“เรื่องอะไรคะ?”“เรื่องโปรเจ็กต์จบของเธอ”อัยวาชะงัก ก่อนจะมองเขาด้วยความสงสัย “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันเริ่มทำโปรเจ็กต์?”“ป้าอ่อนบอกฉันว่าเธอนั่งทำงานอยู่หน้าคอมเกือบทั้งวันตอนที่ฉันไม่อยู่”อัยวาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพยักหน้า “ใช่ค่ะ กำลังคิดหัวข้อเกี่ยวกับการออกแบบระบบแอปเพื่อช่วยจัดการสุขภาพจิตในวัยเรียน”“มันดีมากเลย” กรณ์ยิ้มบาง “ถ้าเธออยากได้ที่ปรึกษาระบบ ฉันพอรู้จักคนในสายเทคโนโลยีที่อาจช่วยได้”“คุณจะช่วยฉันเหรอ?”“ถ้าช่วยได้ ฉันยินดีเสมอ”เป็นประโยคธรรมดา แต่ในความธรรมดานั้นกลับทำให้อัยวาหัวใจเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว เธอไม่ได้ตอบทันที แต่เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มที่แฝงคำขอบคุณอยู่ในนั้นในสำนักงานฝ่ายกฎหมายของมหาวิทยาลัย วายุยังคงตรวจเอกสารคดีของเบล เขาควรจะจบเรื่องนี้ภายในสองสัปดาห์ แต่ช่วงหลังเขากลับเร่งมืออย่างไม่เคยเป็นมาก่อนไม่ใช่เพราะความแค้น ห

Ep.24บ่ายวันหนึ่งที่แดดจัด กรณ์กลับเข้าบ้านหลังจากประชุมงานกับทีมกฎหมาย เขาเห็นซองจดหมายสีน้ำตาลวางไว้บนโต๊ะรับแขก ไม่มีชื่อผู้ส่ง มีแค่คำว่า “เรื่องที่คุณควรรู้” เขาเปิดมันออกอย่างระวัง ข้างในมีเพียงรูปถ่ายไม่กี่ใบแต่โลกของเขาหยุดลงทันทีที่เห็นภาพในรูป เป็นอัยวาในชุดบาร์เทนเดอร์นั่งแนบชิดกับชายสูงวัยคนหนึ่งในห้องวีไอพี หัวของเธอพิงไหล่เขา ขณะอีกมือถือแก้วเหล้าพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าใต้ภาพมีโน้ตเขียนว่า: “นี่คือผู้หญิงที่คุณไว้ใจให้อยู่ในบ้าน เธอเป็นเมียน้อยผัวฉันเกือบปี”กรณ์มือสั่น เขานั่งนิ่งอยู่นาน ราวกับภาพเหล่านั้นกำลังตบหน้าเขาด้วยความจริงที่ไม่อยากเชื่อ กรณ์รู้ว่าอัยวาเคยทำงานบาร์แต่ไม่คิดว่าจะทำขนาดนี้......ค่ำคืนนั้นอัยวาเดินกลับเข้าบ้านมาเจอกับกรณ์ที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกเงียบ ๆ เธอยิ้มบาง“คุณกินข้าวหรือยังคะ?”“ยัง” เสียงเขาเย็นชา“งั้นเดี๋ยวฉันไปเตรียม...”“อัยวา”เธอชะงักเมื่อเขาเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ผู้ชายในรูปเป็นใคร?”หัวใจของอัยวาหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ เธอเห็นภาพในมือเขา รู้ทันทีว่าอะไรเกิดขึ้นและเธอไม่มีเวลาจะคิดคำโกหก“เขาคือเสี่ยที่เคยให้เงินฉัน ตอนพ

Ep.26สามวันหลังจากซองเอกสารสีครีมถูกวางบนโต๊ะ อัยวาก็กลับมายืนอยู่หน้าประตูบ้านไพศาลทรัพย์อีกครั้งเธอไม่ได้โทรบอกล่วงหน้า ไม่ได้ทักใครในบ้าน เธอแค่ก้าวเข้ามาเงียบ ๆ พร้อมใบหน้าเรียบเฉย ไม่มีแม้แต่คำทักทายเมื่อสายตาเธอกับกรณ์ประสานกัน“กลับมาแล้ว?” เขาถามแผ่วเบา ราวกับไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกอะไร“ใช่ค่ะ”“ตกลงจะแต่งงาน?”“ถ้ามันคือทางเดียวที่ฉันจะตอบแทนบุญคุณพ่อคุณก็ใช่ค่ะ”คำพูดของเธอเหมือนมีดกรีดลงกลางอก ทั้งเงียบ ทั้งตรงไปตรงมา และไม่มีสิ่งใดที่เรียกว่าความรู้สึก กรณ์พยักหน้าเพียงเล็กน้อย แล้วเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่พูดอะไรอีกขณะที่อัยวายืนอยู่ลำพังในห้องโถงใหญ่ สถานที่เดิมที่เคยเป็นบ้านตอนนี้กลับเหมือนหลุมศพที่ฝังชีวิตของเธอไว้ทั้งเป็นพิธีแต่งงานถูกกำหนดภายในสองสัปดาห์ ทุกอย่างถูกจัดการอย่างเร่งด่วนในนามของ “หน้าที่” ไม่ใช่ “ความรัก”อัยวาสวมชุดเจ้าสาวในการลองชุดครั้งแรกอย่างเงียบงัน ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำชม ไม่มีใครถามว่าเธออยากได้แบบไหนกรณ์มาเพียงเพื่อวัดตัว ลองชุด แล้วกลับไปทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเซเรน่าโผล่มาในวันนัดลองชุดโดยบังเอิญ เธอเดินเฉียดอัยวา แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า“ไม่ต

Ep.28หลังจากคืนที่เปลี่ยนทุกอย่างระหว่างเขาและเธอ ทุกเช้าที่ควรจะสดใสกลับเต็มไปด้วยความอึดอัดและคลุมเครือกรณ์ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายังคงออกจากบ้านแต่เช้า กลับมาดึก และไม่แม้แต่จะสบตาเธอระหว่างมื้ออาหารอัยวาเริ่มกลับมานอนที่ห้องเดิมอีกครั้ง ไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น ไม่มีแม้แต่คำถามหรือคำอธิบายทุกอย่างเหมือนถูกลืม ทั้งที่ในใจของทั้งคู่ ไม่มีวันลืมได้เลยป้าอ่อนสังเกตเห็นความผิดปกติ แต่ก็ไม่กล้าถาม เธอได้แต่มองหญิงสาวเดินผ่านไปด้วยแววตาเศร้าเธอรู้ดี ว่าอัยวาในวันนี้ไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิมอีกต่อไปบ่ายวันหนึ่ง อัยวาไปซื้อของใช้ที่ตลาดใกล้บ้านคนเดียวเหมือนเคย ขณะกำลังเดินกลับ เธอรู้สึกวูบวาบ หน้าตาพร่าเลือน แล้วร่างทั้งร่างก็ทรุดลงตรงข้างถนน คนแถวนั้นรีบเข้ามาช่วยและโทรตามรถพยาบาล กรณ์ได้รับสายจากโรงพยาบาลขณะอยู่กลางประชุมสำคัญ“ภรรยาคุณเป็นลมหมดสติค่ะ ถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลตอนนี้”ไม่ทันให้เลขาสรุปรายงานจบ กรณ์ก็ลุกพรวดจากที่นั่ง แล้วรีบออกจากห้องประชุมทันที เขามาถึงโรงพยาบาลในเวลาสั้นที่สุดเท่าที่เคยทำได้ ใบหน้าเคร่งเครียด สายตาไล่หาหมอทันทีที่ก้าวเข้ามาในแผนกฉุกเฉิน“

Ep.30แสงแดดเช้าที่สาดผ่านม่านหน้าต่างไม่อาจขับไล่ความเย็นยะเยือกที่ก่อตัวในหัวใจของกรณ์ได้ เขาตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดมาพร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่หนักอึ้งอยู่ในอก ห้องนอนของเขายังคงเรียบร้อยไร้ที่ติ ทว่าไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงเท่ากับ “การไม่มีอัยวาอยู่ตรงนี้อีกแล้ว”เขาเดินไปหยุดยืนหน้าห้องเก่าของเธออีกครั้ง เสียงความเงียบข้างในเหมือนคำตอบสุดท้ายที่ไม่ต้องการคำอธิบายใด ๆ เธอเลือกที่จะหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง ด้วยวิธีที่เจ็บปวดที่สุดเงียบที่สุด กรณ์เดินลงมายังโต๊ะอาหาร ป้าอ่อนมองเขาด้วยสีหน้าหนักใจ“คุณอัยยังไม่ลงมาค่ะ บอกว่าขอทานในห้อง”เขาพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ แต่รสขมกลับเฝื่อนลิ้นกว่าทุกวัน ความทรงจำของเธอค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในทุกอณูของเช้านั้น รอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะเบา ๆ แม้แต่ท่าทางที่เธอขดตัวนอนอยู่บนโซฟาด้วยผ้าห่มผืนเล็ก เขาเห็นภาพเหล่านั้นได้ชัดเจนกว่าตัวหนังสือบนกระดาษตรงหน้าเขาเคยบอกตัวเองว่าเธอเป็นเพียงคนที่ต้องแต่งงานด้วยเพราะหน้าที่ เพราะคำสั่งจากพ่อ และเพราะบุญคุณ แต่ในวันนี้ เขารู้แล้วว่าเธอไม่ใช่แค่นั้น เธอคือผู้หญิงที่เขาเผลอผูกพัน เผลอเฝ้า