Semua Bab เมียแต่งที่ไร้รัก: Bab 31 - Bab 40

Ep.32เสียงฝนที่เริ่มโปรยลงในช่วงหัวค่ำของวันอาทิตย์เย็นชื้นไปทั่วทั้งเมือง แสงไฟริมถนนสะท้อนแอ่งน้ำบนฟุตบาทเป็นประกายวูบวาบแต่ไม่น่าไว้ใจ เหมือนบางสิ่งบางอย่างในความเงียบที่กำลังก่อตัวอย่างลับ ๆอัยวากำลังเดินออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตเล็ก ๆ ใกล้คอนโดพร้อมถุงขนมและของใช้จำเป็นในมือ เธอสวมหมวกแก๊ปปิดหน้าเล็กน้อยเพราะไม่อยากเป็นเป้าสายตาอีก เธอรู้ว่าแม้ข่าวจะเงียบลง แต่คนที่อยากทำลายเธออาจจะยังไม่ยอมจบง่าย ๆเธอเดินกลับโดยไม่ทันสังเกตว่ามีรถคันหนึ่งขับช้า ๆ ตามหลังเธอมา ตั้งแต่เธอเดินพ้นหัวมุมถนนภายในรถ ชายสวมหมวกแก๊ปดำดึงปีกหมวกต่ำลงขณะมองเป้าหมายของเขาผ่านกระจกมองข้าง“คืนนี้อย่าให้หลุด”เสียงอีกคนพูดเบา ๆ จากเบาะหลัง พวกเขาไม่ได้มีเจตนาแค่ขู่แต่ต้องการทำให้เธอหายไปขณะเดียวกัน กรณ์กำลังประชุมกับพ่อเรื่องโครงการใหม่ของไพศาลทรัพย์อยู่ที่สำนักงานหลักกลางเมือง แต่อีกครึ่งหนึ่งของใจเขากลับลอยหายไปกับภาพใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งเขาคิดถึงจดหมายที่ส่งผ่านยาม คิดถึงคำตอบที่ไม่มีเสียงตอบรับ และคิดถึงวันหนึ่งที่เธออาจยอมเปิดประตูใจอีกครั้ง ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเขาสั่นแรงกว่าปกตินิ้ง: “คุณกรณ์คะ

Ep.34ลมเย็นของค่ำคืนในฤดูฝนพัดผ่านม่านโปร่งของระเบียงคอนโด เสียงหยาดน้ำเบา ๆ กระทบกระจกกล่อมบรรยากาศให้เงียบสงบอย่างประหลาดอัยวานั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเล็ก ๆ ใต้แสงไฟอ่อน แสงที่เคยให้ความอบอุ่นแก่เธอในคืนที่รู้สึกว่างเปล่า แต่ค่ำคืนนี้ แสงไฟไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปเสียงกริ่งประตูดังขึ้นหนึ่งครั้ง ก่อนที่เธอจะลุกไปเปิดประตูด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า“คุณกรณ์?”เขายืนอยู่ตรงนั้นในเสื้อเชิ้ตสีเข้ม กางเกงขายาวเรียบง่าย มือถือถุงขนมกับกาแฟที่เธอชอบ“ฉันรู้ว่าดึกไปหน่อย แต่ฉันแค่คิดถึง”อัยวาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเบี่ยงตัวให้เขาเดินเข้ามา“เข้ามาสิคะ”กลิ่นฝนติดตัวเขาเล็กน้อย แต่ก็อบอุ่นอย่างแปลก เขาวางถุงของลงบนโต๊ะ เตรียมแก้วให้เธอโดยไม่ต้องเอ่ยถาม“ฉันดูเหมือนคนสิ้นหวังไหม?” เขาถามขณะส่งแก้วให้เธอ“ไม่ค่ะ คุณดูเหมือนคนที่กำลังเริ่มต้นใหม่”เขายิ้ม ก่อนจะนั่งลงข้างเธอ ห่างกันเพียงแค่ฝ่ามือเดียว อัยวาหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ ทว่ากลับอ่านไม่เข้าหัวอีกแล้ว เพราะความรู้สึกบางอย่างในอากาศเริ่มสั่นไหว“อัยวา” เสียงเขาเอ่ยเบา ๆเธอหันมามอง ดวงตาเขาซื่อสัตย์กว่า

Ep.36ยามค่ำในห้องเงียบสงบ เสียงพัดลมเพดานหมุนวนช้า ๆ แสงสลัวจากโคมไฟหัวเตียงทอดเงาอ่อนบนผนัง อัยวานั่งพิงหัวเตียงอยู่เงียบ ๆ ในชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาวที่เธอชอบกรณ์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูคล้องคอ กลิ่นสบู่จาง ๆ จากร่างกายเขาลอยมาตามอากาศ สะอาด อุ่น และคุ้นเคย“อ่านอะไรอยู่” เขาถามพลางทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ“บทสัมภาษณ์นักเขียน” เธอตอบเสียงเบา “เขาพูดถึงความกล้าในการเปิดเผยความรู้สึกฉันเลยนึกถึงเรา”กรณ์ยิ้ม ไม่พูดอะไรในทันที มือเขาค่อย ๆ เอื้อมไปจับมือเธอ“ฉันเคยไม่กล้า ไม่กล้ารับ ว่ารักเธอ”อัยวาเงยหน้ามองเขา แววตาฉายความรู้สึกมากมายที่ไม่ได้พูดออกมา“แต่คืนนี้ ฉันอยากให้เธอรู้” เขากระซิบช้า ๆเขาค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากผิวเธอทำให้เขารู้สึกเหมือนกลับบ้าน หัวใจเต้นช้าแต่มั่นคงมือเขาลูบเส้นผมเธอแผ่วเบา ขณะที่ริมฝีปากแตะลงบนหน้าผาก ไล้ลงสันจมูกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากอัยวาหลับตา รับสัมผัสนั้นด้วยหัวใจที่สั่นไหว แต่เต็มไปด้วยการยินยอมพร้อมใจจูบนั้นไม่ได้รุนแรง มันนุ่มนวล ลึกซึ้ง ราวกับเขาต้องการบอกว่า "ฉันรักเธอ ไม่ใช่เพราะเธอเปลี่ยนแต่เพราะเ

Ep.38สายลมเย็นพัดเอื่อยผ่านหน้าต่างห้องกระจกบานสูงของตึกเก่าที่ตั้งอยู่นอกเมือง เสียงลมหวิวแทรกผ่านช่องไม้แคบ ๆ คล้ายเสียงกระซิบจากอดีตเซเรน่ายืนอยู่หน้าโต๊ะไม้เก่าในห้องไร้ผู้คน สวมเสื้อโค้ทสีดำเข้มที่ปิดร่างเพรียวบางของเธอไว้ ใบหน้ายังเรียบเฉย แต่แววตากลับฉายความคลุ้มคลั่งบางอย่างที่ยากจะควบคุมข้างกายเธอคือผู้ชายคนหนึ่ง สวมหมวกแก๊ปต่ำ ปิดหน้าครึ่งล่างด้วยหน้ากากอนามัยสีดำ มือกำโทรศัพท์แน่น“เขาอยู่ที่ไหน” เซเรน่าถามเสียงแผ่ว“ยังอยู่กับผู้หญิงคนนั้น พวกเขาไม่รู้ว่าคุณออกมาแล้ว”เธอหลับตา ยิ้มบาง ๆ อย่างน่ากลัว“ดี ฉันยังมีเวลา”เธอเดินไปยืนริมหน้าต่าง มองออกไปยังถนนที่ห่างไกลจากเมือง หัวใจเต้นช้าแต่แรง ทุกย่างก้าวคือแผนที่เธอวางไว้ยาวนาน“กรณ์เคยเป็นของฉัน และเขาจะกลับมาอีกครั้ง”ชายคนนั้นไม่พูดอะไร เพียงส่งซองเอกสารหนาให้เธอ เซเรน่าเปิดออก เห็นภาพอัยวากำลังเดินออกจากมหาวิทยาลัย รอยยิ้มบนใบหน้านั้นทำให้เธอแทบขย้ำกระดาษทิ้ง“มันถึงเวลาให้ทุกอย่างที่เธอเคยมี กลับกลายเป็นสิ่งที่เจ็บที่สุด”เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนเธอจะกระชับเสื้อโค้ทแน่น แล้วเดินออกจากห้องไป ไม่มีใครรู้ว่าพายุ

Ep.40เสียงชัตเตอร์จากกล้องนักข่าวดังรัวไม่หยุดขณะที่อัยวาและกรณ์เดินจูงมือกันเข้าสู่งานแถลงข่าวที่จัดขึ้น ณ โรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพฯ บนเวทีมีเพียงเก้าอี้สองตัวกับพื้นหลังสีขาวสะอาด มีเพียงข้อความเดียวพิมพ์ไว้ด้านหลัง‘เพราะความจริงต้องใช้ความกล้า’อัยวาสวมชุดเดรสสีครีมเรียบหรู ไม่มีเครื่องประดับใดบนตัวนอกจากแหวนเรียบ ๆ บนนิ้วนางซ้าย ส่วนกรณ์สวมสูทสีเข้ม แววตาแน่นิ่งแต่แฝงความหนักแน่นแสงแฟลชยังไม่หยุดวูบวาบ ทุกชัตเตอร์เหมือนดาบที่เฉือนความมั่นใจออกทีละน้อย“เราขอขอบคุณทุกคนที่มาในวันนี้” เสียงของพิธีกรบนเวทีเรียบเฉียบ “งานแถลงครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อชี้แจงสิ่งใดเป็นพิเศษ แต่เพื่อให้เจ้าของเรื่องได้พูดด้วยตัวเอง”อัยวาสูดลมหายใจ ก่อนจะก้าวไปนั่งหน้าไมโครโฟน“ฉันไม่ใช่คนดีเลิศ ไม่ได้มีอดีตที่ขาวสะอาด” เธอเอ่ย “ฉันเคยทำงานในสถานที่ที่สังคมตัดสินว่าไม่เหมาะสม แต่ทุกสิ่งฉันทำเพื่อรักษาชีวิตของคนในครอบครัว”เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้น กระทั่งกรณ์เดินเข้ามานั่งข้างเธอ“แต่เธอคือผู้หญิงที่ผมเลือก และจะเลือกซ้ำอีกพันครั้ง” เขาเอ่ยเรียบ ๆ “เพราะผมเชื่อว่าทุกคนควรได้โอกาสเริ่มต้นใหม่”และในวินาทีนั้น เสีย