Semua Bab เมียแต่งที่ไร้รัก: Bab 51 - Bab 60

Ep.51เสียงกล้องถ่ายภาพดังชัดเจนเป็นระยะ ขณะเบลก้าวขึ้นไปบนโพเดียมกลางห้องแถลงข่าวของบริษัทไพศาลทรัพย์ ผู้ถือหุ้นระดับสูง ทีมบริหาร และสื่อมวลชนจากหลากหลายสำนักแน่นขนัดอยู่ภายในห้องประชุมใหญ่ชั้น 20กรณ์นั่งอยู่แถวหน้า มือจับมือของอัยวาไว้แน่น หนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขายอมให้ตัวเองแสดงความรู้สึกออกมาอย่างเปิดเผยต่อหน้าคนมากมายและอัยวา...หญิงสาวที่เคยยืนอยู่ปลายห้อง ถูกมองว่าเป็นเพียงเงาเลือนของผู้ชายคนหนึ่ง วันนี้นั่งอยู่ข้างเขา ด้วยศักดิ์ศรีของผู้หญิงที่ยืนหยัดด้วยตัวเองเบลหายใจเข้าลึก มองทุกคนในห้องอย่างตรงไปตรงมา ก่อนเริ่มพูดด้วยเสียงมั่นคงแม้มือจะสั่นน้อย ๆ"วันนี้ ฉันมาที่นี่เพื่อพูดในสิ่งที่ฉันควรพูดตั้งนานแล้ว"เธอหยุดนิดหนึ่ง พลางเปิดแฟ้มในมือและยกภาพถ่ายเอกสารขึ้นแสดงต่อจอโปรเจกเตอร์ด้านหลัง"ข้อมูลในนี้ คือหลักฐานที่ยืนยันว่าการปล่อยข่าวลือเรื่องอัยวาในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาไม่ได้เกิดจากความเข้าใจผิด แต่เป็นความตั้งใจและมีคำสั่งโดยตรงจากผู้หญิงคนหนึ่งที่ฉันเคยเรียกว่าเจ้านาย"เสียงกระซิบดังขึ้นทันทีที่ชื่อ 'เซเรน่า' ปรากฏบนจอภาพ เบลกลืนน้ำลายลงคอ มองไปยังกรณ์และอัยวาที่นั่งอ

EP.53เช้าวันที่เมฆได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล แสงแดดอ่อนของปลายฤดูร้อนสาดลงบนพื้นไม้หน้าบ้านไพศาลทรัพย์อีกครั้ง อัยวาเตรียมผ้าห่ม หมอน และรองเท้านุ่มไว้ครบถ้วนทุกจุด ก่อนเมฆจะเดินลงจากรถเข็นด้วยตัวเองอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคง“ลูกสาวพ่อทำบ้านกลับมาอบอุ่นเหมือนเดิมเลยนะ”“หนูอยากให้คุณพ่อรู้ว่า บ้านหลังนี้ไม่เคยหายไปค่ะ มันแค่รอคุณพ่อกลับมาเท่านั้น”เมฆพยักหน้า มองไปรอบบ้านอย่างแผ่วเบา ราวกับได้กลับมาสัมผัสกลิ่นของวันเก่า ๆ กรณ์ยืนข้างอัยวาแล้ววางมือบนไหล่เธอเบา ๆ“พ่อครับ ผมอยากให้พ่อลองนั่งพักในสวนก่อน เดี๋ยวผมชงชาที่พ่อชอบให้พ่อเอง”เมฆหัวเราะเบา ๆ “วันนี้ลูกชายฉันชงชาให้กินแปลว่าฉันกำลังจะได้ขึ้นสวรรค์แล้วใช่ไหม?”กรณ์กับอัยวาหัวเราะพร้อมกัน เป็นเสียงหัวเราะที่บ้านหลังนี้ไม่ได้ยินมานาน......ภายใต้ร่มไม้ใหญ่ในสวนหลังบ้าน อัยวาวางกล่องไม้เล็ก ๆ ที่เธอได้รับจากเมฆไว้บนโต๊ะหินอ่อน“คุณแม่เคยฝากสิ่งนี้ไว้กับพี่กรณ์ ไว้ให้หนูแต่หนูยังไม่ได้ให้คุณพ่อดูเลยค่ะ”เมฆรับกล่องนั้นมา เปิดออกช้า ๆ ด้านในมีสร้อยข้อมือถักด้วยมือ และจดหมายฉบับหนึ่งที่พับเรียบร้อย เขาเปิดอ่านช้า ๆ“ถึงคุณถ้าคุณยัง

ตอนที่ 55เช้าวันอาทิตย์ อากาศในสวนหลังบ้านไพศาลทรัพย์อบอวลด้วยกลิ่นหอมของดอกปีบที่ผลิบานตามฤดูกาล เสียงนกร้องและแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านช่องใบไม้ ทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบและ เหมาะจะเป็นวันพิเศษแม้จะไม่มีใครเอ่ยออกมาตรง ๆกรณ์ยืนอยู่ริมระเบียง สวมเชิ้ตสีขาวสะอาด ปลายแขนเสื้อถูกพับขึ้นจนถึงข้อศอก เขาเงยหน้ารับแสงแดดบางเบา สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนม้านั่งใต้ต้นปีบ อัยวาสวมเดรสลินินสีครีม ผมยาวถูกรวบครึ่งไว้เรียบร้อย มือของเธอกำลังถักพวงมาลัยดอกมะลิเล็ก ๆ อย่างตั้งใจ เธอเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา แล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้"หนูรู้ไหม ว่าวันนี้มันพิเศษแค่ไหน” เขานั่งลงข้างเธอ เอื้อมมือไปรับพวงมาลัยจากมือเธอ“สำหรับหนูทุกวันที่พี่อยู่ข้างหนู มันพิเศษหมดเลยค่ะ”กรณ์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะวางพวงมาลัยลงบนตักเธอ แล้วล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กล่องกำมะหยี่เล็ก ๆ สีขาวไข่มุก วางอยู่บนฝ่ามือของเขา อัยวาชะงักไป ดวงตากะพริบถี่ราวกับไม่แน่ใจว่าภาพตรงหน้าคือเรื่องจริง“พี่เคยแต่งงานกับหนูแต่ตอนนั้น หนูไม่ได้เลือก และพี่เองก็ยังไม่เข้าใจความรักดีพอ”กรณ์เปิดกล่องอ

ตอนที่ 57อัยวาเดินตรวจมุมอ่านหนังสือของร้าน ‘ร่มไม้’ ในตอนสาย ขณะที่แสงแดดลอดผ่านช่องไม้ของหลังคาเป็นลำเส้นเล็ก ๆ เธอจัดหนังสือเด็กเล่มใหม่ลงบนชั้น แล้วลูบปกอย่างเบามือก่อนจะถอนหายใจเงียบ ๆบางครั้งความเงียบสงบก็ทำให้เสียงจากอดีตกลับมาดังขึ้นอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในกระเป๋ากางเกง เธอจึงหยิบขึ้นมาดูหมายเลขไม่คุ้น แต่ขึ้นต้นด้วยรหัสประเทศที่เธอรู้ดีว่าไม่ใช่จากใครอื่นเธอลังเลเพียงอึดใจ ก่อนจะกดรับสาย“สวัสดีค่ะ” เสียงเธอเบาลงจนเกือบเป็นกระซิบ“แกจำฉันได้ใช่ไหม อัยวา”เสียงนั้นเย็นชา แต่ยังคงความคุ้นเคยจนเธอขนลุกวาบ“แม่...”ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก“ฉันรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์โทรมาแต่ตอนนี้ธุรกิจแม่กำลังจะล้มละลายจริง ๆ แกช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลยเหรอ”อัยวากำโทรศัพท์แน่น ดวงตาเธอสั่นไหว“แม่ต้องการอะไรจากหนูอีกคะ”“แค่ให้พ่อของผัวแกช่วยพูดกับธนาคารให้หน่อย ฉันรู้ว่าเขามีอิทธิพลอยู่บ้าง”“หนูไม่ได้เป็นใครในสายตาแม่เลย แต่วันนี้แม่โทรมาเพราะหนูเป็นเมียของลูกชายบ้านไพศาลทรัพย์ใช่ไหมคะ”ปลายสายเงียบกริบ ก่อนจะตอบกลับ“ก็เพราะฉันรู้ว่าแกมันไม่เ

ตอนที่ 59ค่ำวันหนึ่งหลังจากฝนตกหนักเมื่อไม่กี่วันก่อน อากาศกลับมาเย็นสบาย ลมพัดเบา ๆ ผ่านร่มไม้ในสวนหลังบ้าน กลิ่นหอมของปีบและมะลิยังคงลอยอวลอยู่ในอากาศกรณ์เดินออกจากครัวด้วยถาดไม้เล็ก ๆ ที่มีขนมปังอบใหม่และชาอุ่นกลิ่นกุหลาบ เขาวางมันลงตรงโต๊ะไม้เตี้ยกลางห้อง ก่อนจะหันกลับไปจุดเทียนบนเชิงเทียนทองเหลืองที่อยู่ใกล้กันอัยวานั่งอยู่ตรงมุมพรม อ่านหนังสือเกี่ยวกับศิลปะเด็กในห้องเรียน เธอสวมเสื้อยืดเนื้อนิ่มกับกางเกงผ้าสีอ่อน ดูเรียบง่ายจนเกือบธรรมดา แต่ในสายตาของเขาเธอคือความสวยงามที่สุด“พี่จะจ้องหนูนานแค่ไหนคะ” เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มล้อ ขณะที่เขานั่งลงข้างเธอกรณ์ยิ้มไม่ตอบ เขาหยิบแก้วชาขึ้นมาส่งให้เธอ ก่อนจะนั่งชิดเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด“คืนนี้พี่ไม่ได้อยากให้มันเป็นคืนพิเศษอะไรหรอกนะ” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม “แต่พี่แค่อยากให้มันเป็นของเราแค่ของเราสองคน”อัยวานิ่งไป ดวงตาคู่นั้นวาววับในแสงเทียน เธอวางหนังสือลง แล้วยื่นมือไปแตะแก้มเขา“พี่รู้ไหมหนูไม่เคยรู้สึกปลอดภัยขนาดนี้เลยค่ะ”“กับพี่หนูไม่ต้องฝืน ไม่ต้องแข็งแรง ไม่ต้องสวย ไม่ต้องฉลาด หนูแค่เป็นหนู”กรณ์กุมมือเธอไว้ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้“และพี