Semua Bab เมียแต่งที่ไร้รัก: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ 11แสงแดดยามบ่ายของวันเสาร์ดูอบอุ่นกว่าทุกวัน แต่ในใจของอัยวากลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่า เธอเลือกที่จะไปทำงานที่ร้านเบเกอรี่เร็วกว่าปกติ หวังจะหนีจากความอึดอัดในบ้านสักพัก แม้จะรู้ว่าหนีได้แค่ชั่วคราวเท่านั้นร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ที่เธอช่วยงานอยู่เงียบสงบในช่วงสาย พี่เดือน เจ้าของร้านสังเกตเห็นสีหน้าอิดโรยของเธอแต่ก็ไม่ได้ซักถาม“ถ้าไม่ไหวก็บอกพี่นะอัยวา” พี่เดือนพูดขณะจัดเรียงเค้กอัยวายิ้มบาง ๆ พยายามไม่ให้ใครเห็นแววปวดร้าวในแววตา เธอทำงานต่ออย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งบ่ายคล้อย ลูกค้าก็เริ่มซา เหลือแค่เสียงเพลงเบา ๆ คลอในร้านทันใดนั้น ประตูกระจกหน้าร้านก็เปิดออกอย่างแรง ชายสองคนในชุดดำเดินเข้ามาด้วยท่าทีไม่น่าไว้วางใจ“นี่มันร้านเบเกอรี่ ไม่ใช่บาร์นะคะ” พี่เดือนพูดขึ้นอย่างสุภาพแต่ระวังชายคนหนึ่งหันมาหาอัยวา ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองตั้งแต่หัวจรดเท้า“เธอชื่ออัยวาใช่มั้ย?”อัยวาขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ค่ะ...มีอะไรหรือเปล่า?”ยังไม่ทันได้พูดจบ ชายอีกคนก็เข้ามาคว้าแขนเธอแน่นจนเจ็บ“มีคนฝากมาทักทายน่ะ คนอย่างเธออย่าคิดแย่งของของคนอื่นจะดีกว่า”เสียงนั้นต่ำและเย็น อัยวาพยายามดิ้น แต่แรงของ

Ep.13มหาลัยวันที่ 2“”อัยวา ข้อสอบย่อตัวนี้ที่จะสอบวันนี้เมื่อวานได้กลับไปทบทวนปะ”” เสียงเพื่อนในคลาสร้องถามอัยวาที่กำลังนั่งเหม่อลอย เหมือนคนไม่มีสติ ใช่เธอไม่มีสติจริงๆ เพราะตอนนี้หูของเธอไม่ได้ฟังที่เพื่อนถามเลยแม้แต่น้อย เพราะในสมองมีเรื่องให้ต้องคิดอยู่มากมาย “”อัยวา ได้ยินมั้ย อัย!!””“”หะๆ นิ้ง ว่าไงอะ””“”ก็ฉันถามว่าเธอได้ทบทวนข้อสอบที่อาจาร์ยจะให้สอบย่อยวันนี้มั้ย พอดีว่าฉันไม่เข้าใจข้อนี้เลยจะมาถาม””“”อ่านๆ เมื่อคืนอ่านมา””อัยวาสะบัดทุกอย่างในหัวออกแล้วอธิบายแนวข้อสอบให้นิ้งฟัง ก่อนที่ไม่นานอาจารย์จะเข้าคลาสแล้วเริ่มแจกข้อสอบย่อยที่จะทดสอบในช่วงเปิดภาคเรียน การดรอปเรียน 1 ปีของอัยวาทำให้ไม่ได้จบพร้อมกันกับอีฟแต่ทั้งสอง ยังคงติดต่อกันในบางโอกาศ……. “หมดเวลา ขอให้นักศึกษาทุกคนนำข้อสอบมาวางที่โต๊ะแล้วไปพักเที่ยงได้ ได้แค่ไหนคือแค่นั้น””หลังจากส่งข้อสอบอันวาก็แอบปลีกวิเวกออกมานั่งอยู่บริเวณศาลาริมน้ำในมหาลัยเพียงคนเดียว การเปิดเทอมวันที่ 2 ไม่ได้ทำให้ตนเองสนิทกับใครเป็นพิเศษ เพราะทุกคนในห้องล้วนแต่เป็นรุ่นน้อง 1 ปี เลยไม่รู้จะเข้าหาคนอื่นยังไง อีกอย่างการใช้ชีวิตคนเดียวมัน

Ep.15เช้าวันถัดมา บ้านไพศาลทรัพย์เงียบงันกว่าทุกวัน ไม่มีเสียงเครื่องปิ้งขนมปัง ไม่มีเสียงคนเดินไปมาบนพื้นไม้ ไม่มีแม้แต่เสียงเปิดโทรทัศน์ที่เคยมีเป็นประจำตอนเช้าอัยวาตื่นเช้าเช่นเคย แต่เธอไม่ลงไปที่ห้องอาหารเหมือนปกติ วันนี้เธอเลือกนั่งอยู่ที่ระเบียงชั้นบน ห่มผ้าบาง ๆ มองท้องฟ้าที่ค่อย ๆ สว่างขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยหัวใจที่เหมือนยังจมอยู่ในความมืดเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเท่าเดิมอีกแล้ว มันชาชินจนเหมือนตายด้าน ทุกคำพูดของกรณ์ยังวนเวียนอยู่ในหัว แต่เธอกลับไม่มีน้ำตาจะไหลอีกความรู้สึกของการถูกมองว่าโกหก ถูกกล่าวหาว่ามีเจตนาไม่ดี ทั้งที่เธอเพียงแค่อยากปกป้องความรู้สึกของเขา มันฝังรากลึกจนไม่มีอะไรมาเยียวยาได้ในตอนนี้ป้าอ่อนเคาะประตูเบา ๆ ก่อนจะโผล่หน้าเข้ามา“คุณอัยวาคะ วันนี้ไม่ลงไปทานข้าวเหรอคะ?”“ไม่หิวค่ะป้า” เธอตอบเรียบ ๆป้าลังเล ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ เธออย่างช้า ๆ“คุณกรณ์ออกไปแต่เช้า ไม่ได้พูดอะไรกับป้าเลยนะคะ แววตาดูเครียด ๆ ด้วย”“ค่ะ” อัยวาพยักหน้าช้า ๆ“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”อัยวาหันไปมองป้าอ่อน ก่อนจะยิ้มจาง ๆ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่คนสองคนที่ไว้ใจกันไม่ได้”ป้าอ่อนนิ่ง

EP.17หลังจากค่ำคืนที่เต็มไปด้วยคำสารภาพ อัยวากลับมานั่งอยู่ในห้องของตัวเอง เธอปิดประตูแน่นหนา แต่ไม่ได้ปิดกั้นความคิดที่วนเวียนในหัว เสียงของกรณ์ยังคงสะท้อนอยู่ในใจเธอทุกประโยค ชัดเจน รุนแรง และซื่อสัตย์ในแบบที่เธอไม่เคยได้ยินจากเขามาก่อนเช้าวันรุ่งขึ้น ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของเธอจางหาย ตรงกันข้าม มันกลับย้ำเตือนว่า บางครั้งความรู้สึกที่แท้จริง อาจไม่ได้มาพร้อมเสียงดัง แต่มันมักปรากฏตัวในช่วงเวลาที่เราคิดว่าไม่มีอะไรเหลืออีกแล้วเธอเดินลงไปยังห้องอาหาร พบว่ากรณ์ไม่อยู่แล้ว ป้าอ่อนเพียงแค่ยิ้มให้เธอเบา ๆ ไม่ถาม ไม่เซ้าซี้ และนั่นคือสิ่งที่อัยวาซาบซึ้งที่สุดอัยวานั่งลงหน้าโต๊ะอาหาร หยิบข้าวต้มที่อุ่นไว้แล้วขึ้นมาทานเงียบ ๆ เธอไม่แน่ใจว่าหัวใจของเธอกำลังเดินไปทางไหน — หวั่นไหว หรือแข็งแกร่งขึ้น แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือเธอเริ่มเชื่อในตัวเองมากขึ้นทุกวันในขณะเดียวกัน กรณ์นั่งอยู่ในรถที่จอดหน้าตึกสำนักงาน ปลายนิ้วเขาแตะอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เปิดภาพถ่ายของอัยวาเอาไว้ ความรู้สึกผิดยังไม่จางหาย แต่เขาไม่รู้จะเริ่มต้นแก้ไขอย่างไรและนั่นคือบาดแผลของคำว่ารัก มันไม่ทำร้ายด้วยการจากลา

Ep.19เสียงเครื่องวัดชีพจรในห้องผู้ป่วยดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดผ่านม่านโปร่งเข้าสู่ห้อง เงาสะท้อนของต้นไม้ภายนอกเต้นระริกไปมาตามแรงลม แต่ภายในห้องยังเงียบสนิทอัยวาลืมตาขึ้นช้า ๆ รู้สึกถึงอาการมึนหัวเบา ๆ และเจ็บบริเวณต้นแขน เธอพยายามลุกขึ้นแต่ต้องชะงักเพราะความเจ็บแล่นขึ้นจนต้องกัดฟัน“อย่าเพิ่งลุกนะ” เสียงของกรณ์ดังขึ้นข้างเตียง เขานั่งอยู่ข้างเธอในท่าทางที่ไม่เหมือนเมื่อคืน ดวงตาเขาเต็มไปด้วยร่องรอยของความอดนอนและความห่วงใย“คุณมาอยู่ที่นี่ทั้งคืนเหรอ?” เธอถามเสียงแผ่ว“ใช่” เขาตอบสั้น ๆ แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยน้ำหนักเธอหลุบตาลง ไม่ใช่เพราะเขิน แต่เพราะไม่รู้จะวางหัวใจไว้ตรงไหนระหว่างคำพูดของเขากับบาดแผลบนร่างกายของตัวเอง“ฉันแค่เดินกับนิ้งอยู่ดี ๆ แล้วจู่ ๆ ก็...”“ไม่ใช่อุบัติเหตุ” กรณ์พูดขัดขึ้นเบา ๆ “วายุกำลังตามหลักฐานอยู่ เขาคิดว่า....”“คุณเบลเหรอ?” เธอถามออกไปทันทีโดยไม่ต้องให้เขาพูดต่อกรณ์เงียบ แววตาเขานิ่งจนน่ากลัว แต่เต็มไปด้วยโทษตัวเอง“ฉันควรจัดการเธอนานแล้ว”“อย่าทำอะไรผิดพลาดนะคะ” อัยวาจับมือเขาไว้เบา ๆ แม้ตัวเองยังเจ็บอยู่ แต่ยังห่วงอีกคนไม่ให้ล้ำเ