All Chapters of อาถรรพ์เงาวิญญาณเฮี้ยน: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากรับน้องได้จบลง เทียนมีเพื่อนเพิ่มมาอีกหนึ่งคนชื่อปอ เขาเป็นคนผิวแทน ตัวสูง หุ่นนักกีฬา และงานอดิเรกของเขานอกจากวาดรูปก็คือเป็นนักบาส ในกลุ่มของเทียนมีทั้งหมด 3 คนก่อนหน้านี้ณ โรงยิมของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์"เราชื่อเทียนนะ""ส่วนเราชื่อต้นกล้า""นายล่ะ?" ผมเอ่ยถามผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าผิวสีแทนที่กำลังนั่งนิ่งๆ"ปอ" "โอปอ? แมลงปอ? ปอเช่? ปอเปี๊ยะ? หรือว่าป่อเต็กตึ๊ง!???" ต้นกล้าพูดด้วยน้ำเสียงสูงต่ำไม่ปกติทำให้น้ำเสียงดูขี้เล่น"ไอ้สัส ปอปกติแหละกูว่า สรุปปอไหนวะ" เทียนหันหน้าไปทางต้นกล้าอย่างรวดเร็ว แววตาฉายแววตำหนิแบบไม่จริงจังนัก เหมือนจะดุแต่ก็ยังมีรอยยิ้มมุมปากแฝงอยู่ "ปอแปะ ผ่ามพาม!!!!" เสียงหัวเราะลั่นอย่างไม่เกรงใจของปอก็ดังแทรกขึ้นมาหลังจากที่ตอบกลับเพื่อนใหม่ทั้งสองคน"น้องทั้งสามคนที่กำลังหัวเราะอยู่ ลุกขึ้นมาหาพี่ครับ" รุ่นพี่ที่มีชื่อว่าเบียร์เขาเป็นรุ่นพี่ที่ตัวค่อนข้างใหญ่ รูปร่างอวบกลมแบบที่เวลาเดินแล้วเสื้อยืดจะตึงพอดีตัว ท่าทางใจดี ยิ้มง่าย และมักจะหัวเราะเสียงดัง เขาร้องเรียกพวกผมด้วยน้ำเสียงตำหนิเล็กน้อยพวกผมมองหน้ากันแวบหนึ่งก่อนจะลุกขึ้น พวกเราทยอยกันไปหยุ

"เอียน..เอียน..ยังเอ็บแอ๋อยู่ไอ๋" (เทียน..เทียน..ยังเจ็บแผลอยู่มั้ย)"จุกเคี้ยวให้เสร็จก่อนค่อยพูดก็ได้ ฉันฟังนายไม่เข้าใจ"กุมารทองสวมโจงกระเบนสีแดงสด ใบหน้าอิ่มเอิบเปื้อนรอยยิ้มทะเล้น ดวงตากลมโตเป็นประกาย มือข้างหนึ่งนั้นถือขวดน้ำแดงกำไว้แน่น ด้านล่างแขนพาดถุงขนมใสใส่มาทั้งทองหยิบทองหยอด อีกมือหนึ่งกำขนมชั้นสีหวานหลากชั้นไว้แน่น ขณะที่ในปากเล็กๆ ก็ยังมีขนมชั้นอีกชิ้นหนึ่งค้างอยู่ เห็นเป็นรอยเคี้ยวครึ่งๆ กลืนไม่หมด เสียงเคี้ยวเบาๆยังดังออกมา"จุกถามเทียนว่า เทียนยังเจ็บแผลอยู่มั้ยย""หายเจ็บแล้ว""เทียนไปถืกอิหยังมา" (เทียนไปโดนอะไรมา)เทียนหยิบหูฟังจากกระเป๋ากางเกงนักศึกษา ดวงตาจดจ่อเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ สอดหูฟังเข้าที่หูข้างหนึ่งอย่างระมัดระวัง"แล้วเป็นหยังเทียนต้องใส่อันนี้นำ" (แล้วทำไมเทียนต้องใส่อันนี้ด้วย)"คนอื่นเขาจะไม่ได้คิดว่าฉันบ้าคุยคนเดียวไง""อ๋ออออ..เทียนยังบ่ตอบจุกเลยว่าเทียนไปถืกอะไรมา" (อ๋ออออ..เทียนยังไม่ตอบจุกเลยว่าเทียนไปโดนอะไรมา)"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..ตื่นมาอีกทีก็มีแผลที่ขาเลย""เทียนต้องระวังหน่อยเด้อ แต่บ่เป็นอะไรหรอก จุกคอยซ่วยเหลือเทียนเอง!" (เทียนต้องระวั

จังหวะที่ทั้งสองคนเดินสวนกันมาด้วยความเร่งรีบโดยไม่ทันได้มอง เทียนร่างกระเด็นถอยไปเล็กน้อยจากแรงชน ส่วนอีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย แว่นของเขาปลิวหลุดจากใบหน้า ตกกระแทกพื้นอย่างแรง เทียนที่เสียหลักก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ แต่แล้วก็เหยียบลงบนแว่นอย่างจัง เสียงเลนส์แตก "แครก" ดังแทรกขึ้นในความเงียบ ความเงียบที่อึดอัดพอๆกับความรู้สึกผิดที่แผ่ซ่านทั่วสีหน้าเทียน ขณะที่อีกฝ่ายยังยืนนิ่งอยู่กับที่ มองแว่นตัวเองสลับกับมองหน้าของเทียน"เดี๋ยวจ่ายค่าเสียหายให้ กี่บาทอ่ะ" เทียนก้มตัวลงทันที แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นเลนส์แว่นแตกละเอียดอยู่ใต้ฝ่าเท้าตัวเอง ดวงตาเบิกกว้างอย่างรู้สึกผิดสุดขีด มือที่เอื้อมไปเก็บชะงักกลางอากาศ ขณะที่อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่ง มองแว่นที่เคยช่วยให้มองเห็นชัดเจน ตอนนี้กลับแตกร้าวไม่เหลือเค้าเดิม"8หมื่น""โอ้ยยยยยกูจะบ้าแว่นตั้ง 8 หมื่นถามจริงเหอะ เเว่นเคลือบทองรึไง""ตอนนี้กูรีบมากกกก แล้วลืมโทรศัพท์ไว้บนหอ กูยืมโทรศัพท์มึงหน่อยดิ"นักศึกษาแพทย์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้อีกฝ่าย สีหน้าของเขาเรียบนิ่ง ไม่มีแสดงอารมณ์ชัดเจน แววตานิ่งสงบเทียนหยิบโทรศัพท์อีกฝ่ายขึ้นมาด้วยความเร่งรีบ มื

เทียนหันหลังกลับไปยังกลุ่มวิญญาณเด็กๆ ดวงตาพวกเขาที่เคยหม่นหมองด้วยความทุกข์กลับสดใสขึ้นอย่างประหลาด ร่างที่บิดเบี้ยวและถูกตัดขาดจากแรงอาฆาตเริ่มปรับเปลี่ยน กลายเป็นเด็กตัวเล็กๆในชุดธรรมดา รอยแผล รอยเปื้อน และคราบเลือดที่เคยเห็น กลับกลายเป็นผิวเนื้อสะอาดสะอ้าน ปราศจากร่องรอยความเจ็บปวด เสียงหัวเราะเบาๆ ดังแทรกมาในความเงียบ ราวกับเสียงของเด็กๆ ที่ได้กลับไปเป็นตัวเองอีกครั้ง เทียนยืนนิ่ง มองภาพตรงหน้าแล้วพลางอมยิ้มเล็กๆแต่ก่อนที่เทียนจะได้เอ่ยอะไรออกมา เงาร่างของผู้หญิงหลายคนในชุดสมัยโบราณ ส่วนบนใช้ผ้าพันรอบอกแล้วสอดปลายผ้าให้แน่นสีแดงเลือดหมูบ้างก็สีพื้นธรรมดา ส่วนล่างนุ่งผ้าซิ่นธรรมดา ไม่มีลวดลายเก่าโทรมปรากฏตัวขึ้น แววตาทอดมองไปยังเหล่าเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยน "ฮอดเวลาเมือเฮือนของเฮาแล้วลูก.." (ถึงเวลากลับบ้านของเราแล้วลูก..)ภาพของเด็กน้อยที่พุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของผู้เป็นแม่ของตนทีละคน วิญญาณของเด็กน้อยแต่ละคนในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่เริ่มเปล่งแสงเรื่อจางรอบร่างพวกเขาแต่ละคน แสงนั้นอ่อนโยน เทียนยืนมองภาพตรงหน้าโดยไม่เอ่ยคำใด ความรู้สึกบางอย่างอุ่นวาบขึ้นมาจากกล

เทียนเดินมาหยุดที่หน้าเคาน์เตอร์ขายบัตร"ซื้อบัตร 3 ใบหน่อยครับ รอบ 2 ทุ่ม เรื่องมุมที่ไม่มีใครมองเห็น""นั่งตำแหน่งไหนดีคะ""ขอตรงกลางครับ""นี่ค่ะ รับชุดป๊อปคอร์นเพิ่มไหมคะ""แป๊บนึงนะครับ"เทียนหันไปมองขุนกับน่านฟ้าที่กำลังยืนอยู่ข้างกัน น่านฟ้ายืนชิดขุนแทบไม่ห่าง"เอาป๊อบคอร์นด้วยมั้ย" เทียนปรายตามองขุนกับน่านฟ้า ก่อนจะถามขึ้นเบาๆ "น่านขอเอา 1 ชุดนะ เดี๋ยวน่านจ่ายเองง""ไม่ต้องๆๆเดี๋ยวแค่นี้เราจ่ายเอง"ทันใดนั้น ขุนเดินตรงไปยังพนักงานหญิงหน้าเคาน์เตอร์ เขาหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่าย ดวงตาคมกริบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นว่า“ป๊อปคอร์นสองชุด กับน้ำอีกหนึ่งครับ” มือหนึ่งล้วงหยิบบัตรเครดิตจากกระเป๋าสตางค์ส่งให้พนักงาน"สักครู่นะคะ""..ครับ"สักพักพนักงานยื่นป๊อปคอร์นสองชุดพร้อมน้ำให้ขุน เขามองไปที่เทียนที่ยืนอยู่ข้างๆ เทียนรีบรับป๊อปคอร์นและน้ำจากนักศึกษาแพทย์ทันที "มึงไม่ต้องจ่ายให้กูก็ได้ กูจ่ายเองได้""...ครั้งหน้าก็ค่อยจ่ายให้""นี่ของนาย" เขาพูดสั้นๆ ดวงตาหลบไปทางอื่นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ ราวกับไม่อยากเห็นอีกฝ่าย"ขอยคุณน๊าาา ขุนใจดีที่สุดเลยย" น่านฟ้ายิ้มกว้า