All Chapters of อาถรรพ์เงาวิญญาณเฮี้ยน: Chapter 1 - Chapter 10

ผมชื่อ เทียน(อัครพัลลภ) ผมกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ซึ่งคณะที่ผมเรียนก็คือสถาปัตยกรรมศาสตร์และผมมีความลับที่มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้ ผมสามารถรับรู้สิ่งลี้ลับ นั่นคือการมองเห็นผี จุดเริ่มต้นมันเริ่มตั้งแต่ผมอายุ 8 ขวบ 10ปีที่แล้ว ในช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอม พ่อและแม่ของผมต้องไปทำงานอยู่จังหวัดในภาคใต้เป็นระยะเวลา 2 เดือน พ่อกับแม่เป็นห่วงผมเพราะกลัวว่าจะไม่มีใครดูแลผม ทันใดนั้นเองพ่อกับแม่ได้ตกลงกันว่าจะให้ผมไปอยู่กับตายายที่ต่างจังหวัดก่อนชั่วคราว หลังจากที่พ่อกับแม่ทำงานเสร็จแล้วจะมารับผมทันที โดยปกติแล้วผมก็ไปเยี่ยมตาทุกช่วงปิดเทอมอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าในตอนนั้นอยู่เพียง1สัปดาห์ แต่ผมก็สนิทกับทั้งคู่มาก ยายของผมชื่อยายจันทร์ ยายเป็นคนอารมณ์ดี สนิทกับทุกคนในหมู่บ้าน ไปวัดทำบุญอยู่ตลอด แถมคุยสนุก ส่วนตาของผมชื่อตาเรือง ตาเป็นคนใจดี นิ่งเงียบ และตาของผมเป็นหมอธรรม คอยช่วยเหลือชาวบ้านที่ต้องการความช่วยเหลือโดยเฉพาะสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถรับรู้หรือสัมผัสได้ จังหวัดที่ตากับยายผมอยู่นั้น เป็นจังหวัดอยู่ในภาคอีสานซึ่งอยู่ห่างจากจังหวัดที่พวกผมอยู่ ครอบครัวของผมอาศัยอยู่จังหวัด

น้ำเสียงที่หนักแน่นของชายชราที่กำลังเดินลงจากบันไดชั้น 2 ของบ้านไม้ ทันใดนั้นเองบรรยากาศโดยรอบเงียบงันลงอย่างฉับพลัน ราวกับว่าโลกทั้งใบหยุดหายใจ เสียงลมที่เคยพัดผ่านก็เงียบไป ไม่มีแม้แต่เสียงแมลง ความเงียบนั้นหนาวเย็นและหนักอึ้ง แผ่ซ่านเข้ามาในทุกอณูของอากาศ ทุกคนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ กำลังเข้ามาใกล้ พวกผมทั้ง 3 คนหันหลังไปยังบริเวณหน้าบ้าน มีเงาร่างลางเลือนของผู้หญิงผมยาวชุดขาวปรากฏขึ้น ซึ่งผมเห็นเธอก่อนหน้านี้ที่เธอทำให้ผมกลัวมาก ในตอนนี้เธอยืนอยู่ท่ามกลางความมืด ผมยาวสีดำสนิทสยายปิดใบหน้า แต่แววตาที่โผล่พ้นออกมานั้นเต็มไปด้วยไฟแค้นลุกโชน ราวกับจะเผาผลาญทุกสิ่งที่ขวางทาง ริมฝีปากซีดคล้ำขยับพึมพำคำสาปซ้ำไปซ้ำมา เสียงนั้นเบาราวลมหายใจ แต่แฝงด้วยแรงอาฆาตแรงกล้า คอของเธอมีเลือดสีแดงคล้ำซึมออกจากรอยบาดเป็นเส้นยาว ไหลซึมลงมาตามลำคอเปรอะเสื้อจนกลายเป็นคราบดำ ผิวรอบบาดแผลบวมช้ำเป็นสีม่วงคล้ำ ราวกับเชือกนั้นไม่ได้แค่รัด แต่ตั้งใจจะปลิดลมหายใจอย่างโหดเหี้ยม ทันใดนั้นสายตาของผมไปสะดุดเข้าที่ขาสองข้างของเธอ ขาข้างซ้ายของเธอได้หายไป เหลือเพียงขาข้างขวาเท่านั้

1 วันก่อน พาร์ทของขุน แสงแดดอ่อนของยามเย็นส่องลอดผ่านยอดไม้ลงมาเป็นลำ บรรยากาศรอบๆ เงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดใบไม้ไหวเบาๆ กับเสียงนกร้องไกลๆ เด็กผู้ชายสองคนนั่งอยู่บนชิงช้าเก่าในสนามเด็กเล่นแถวหมู่บ้าน คนหนึ่งแกว่งชิงช้าไปอย่างช้าๆ อีกคนแค่นั่งเฉยๆ ปล่อยขาแกว่งไปมา สายตาทั้งคู่มองไปไกลลิบ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างในใจ แสงสุดท้ายของวันแตะขอบฟ้า ทิ้งเงาของพวกเขาให้ทอดยาวไปกับพื้นดินที่เริ่มเย็นลง "ธร พรุ่งนี้เราจะกลับแล้วนะ" เทียนพูดช้าลงกว่าปกติด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตากลมโตหม่นหมอง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อย คิ้วขมวดเข้าหากันนิดๆพลางก้มหน้าก้มตาขณะนั่งอยู่บนชิงช้า "อ้าว!!!! เป็นหยังคึกลับไวแถะ" (อ้าว!!!! ทำไมกลับเร็วจัง) เด็กผู้ชายที่กำลังแกว่งชิงช้าอยู่ก่อนหน้านี้ค่อยๆปล่อยชะลอให้มันหยุดนิ่ง ธรหันไปมองหน้าอีกคนที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่บนชิงช้าข้างๆ "เราต้องกลับไปเรียนหนังสือ" ".....ล่ะเทียนสิกลับมาอีกยามได๋" (.....แล้วเทียนจะกลับมาอีกตอนไหน) "คิดว่าน่าจะปิดเทอมของปีหน้า" "ป๊าดดดดดด คึดนแถะ" (โอ้โหหหหหห ทำไมมันนานจัง) ธรมีสีหน้าตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอออ

คำแสนทรุดกายนั่งลงข้างร่างชายชราที่หมดลมหายใจของตาไพร ดวงตาเขาหลับลงช้า ริมฝีปากขยับเอื้อนเอ่ยถ้อยคำโบราณ เสียงทุ้มต่ำของเขาสะท้อนก้องในอากาศ**บทสวดนี้เป็นเพียงบทสวดแต่งขึ้นมา**"เอหิ อาคมัง มะมะ นะโมพุทธายะกายะวาจาจิตตัง วิชชานังปะติฏฐิตังอักขะโต ปิยัง มะมะ สัมมา สัมมานะปะนะ สัตถา อาคมัง โอมจิตตัง ธาตุ ธัมมัง วิชชา จงมาข้าเรียกพลัง เรียกจิต เรียกไสยเวทย์จงหลั่งไหลสู่กายา มะมะ มะมะ โอม"พลังอาคมเก่าแก่ที่เคยสิงสู่ในร่างของตาไพร เริ่มกระเพื่อม คล้ายถูกแรงลึกลับดูดกลืน เส้นสายยันต์บนผิวหนังของตาไพรเริ่มซีดจางทีละน้อย ขณะที่รอยสักบนแผ่นหลังของคำแสนเริ่มเข้มขึ้น ราวกับรับเอาอาคมชายชรานั้นไว้แทน "บักไพร!!!!!! อาคมมึงคือเหลือทอนี่!!!!" (ไอ้ไพร!!!!!! อาคมมึงทำไมเหลือแค่นี้!!!!) คำแสนลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาดำสนิทแดงวาบ เสียงสวดไม่หยุด แต่ถ้อยคำเริ่มแฝงแรงอารมณ์ เขากัดฟันกรอด มือทั้งสองแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปน เขาตะโกนลั่นไปด้วยความโกรธ "มึงถ่ายทอดวิซาอาคมมึงไปให่ไผ!!!!!!!! บักไพร!!!!!" (มึงถ่ายทอดวิชาอาคมของมึงไปให้ใคร!!!! ไอ้ไพร!!!!) ดวงตาแดงวาบเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เสียงสุดท้ายแทบไม่ใช่เส

พาร์ทของเทียนหลังจากที่เด็กชายกลับมาถึงบ้าน ความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวันก็ถาโถมเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว เขาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา เปลือกตาก็ปิดลงอย่างช้าๆ เสียงรอบกายเริ่มเงียบงัน ภายในความฝัน เทียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ ด้านหน้าของเทียนมองเห็นตาเรืองซึ่งเป็นตาของตนเอง นอนเปลือยกายแน่นิ่งอยู่เสื่อทางทิศตะวันออก แต่สิ่งที่แปลกประหลาดยิ่งกว่าคือ บนศีรษะของตาเรืองที่นอนอยู่ กลับมี "ตาเรือง" อีกคนหนึ่ง นั่งเก้าอี้หันไปทางทิศใต้ ดวงตาหลับพริ้ม สีหน้าเรียบนิ่งราวกับกำลังสงบจิต ใส่เสื้อไหมสีซีดจาง ลวดลายที่เคยวิจิตรบัดนี้กลับพร่ามัว จู่ๆมีเงาจำนวนมากจะพุ่งวาบออกมาจากความมืดรอบตัว มันไม่มีรูปร่างชัดเจน แค่เพียงแสงสีดำเคลื่อนไหวรวดเร็ว เงาเหล่านั้นวิ่งทะลุผ่านร่างของผมกับแม่ไป เพื่อไปยังตาของผม แม่ร้องบอกผมให้ปัดเงาออก ผมพยายามปัดเท่าไหร่เงาพวกนั้นก็ไม่หายไปสักที แม่ยกมือขึ้นพนมไว้แนบอก ดวงตาค่อยๆ ปิดลงอย่างเงียบงัน ริมฝีปากขยับเบาๆ "สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ผลบุญที่ทุกคนในครอบครัวได้ทำมา ขอให้ปกป้องคุ้มครองพ่อของข้าพเจ้า ขอให้พ่อของข้าพเจ้าอยู่กับลูกหลานนานๆ สิ่งไม่ดีก็ขอให้มันออกไปด้วยเทอญ"