บทที่17 หลงเชื่อ

เทียนหันหลังกลับไปยังกลุ่มวิญญาณเด็กๆ ดวงตาพวกเขาที่เคยหม่นหมองด้วยความทุกข์กลับสดใสขึ้นอย่างประหลาด ร่างที่บิดเบี้ยวและถูกตัดขาดจากแรงอาฆาตเริ่มปรับเปลี่ยน กลายเป็นเด็กตัวเล็กๆในชุดธรรมดา รอยแผล รอยเปื้อน และคราบเลือดที่เคยเห็น กลับกลายเป็นผิวเนื้อสะอาดสะอ้าน ปราศจากร่องรอยความเจ็บปวด เสียงหัวเราะเบาๆ ดังแทรกมาในความเงียบ ราวกับเสียงของเด็กๆ ที่ได้กลับไปเป็นตัวเองอีกครั้ง เทียนยืนนิ่ง มองภาพตรงหน้าแล้วพลางอมยิ้มเล็กๆ

แต่ก่อนที่เทียนจะได้เอ่ยอะไรออกมา เงาร่างของผู้หญิงหลายคนในชุดสมัยโบราณ ส่วนบนใช้ผ้าพันรอบอกแล้วสอดปลายผ้าให้แน่นสีแดงเลือดหมูบ้างก็สีพื้นธรรมดา ส่วนล่างนุ่งผ้าซิ่นธรรมดา ไม่มีลวดลายเก่าโทรมปรากฏตัวขึ้น แววตาทอดมองไปยังเหล่าเด็กน้อยด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยน

"ฮอดเวลาเมือเฮือนของเฮาแล้วลูก.." (ถึงเวลากลับบ้านของเราแล้วลูก..)

ภาพของเด็กน้อยที่พุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของผู้เป็นแม่ของตนทีละคน วิญญาณของเด็กน้อยแต่ละคนในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่เริ่มเปล่งแสงเรื่อจางรอบร่างพวกเขาแต่ละคน แสงนั้นอ่อนโยน

เทียนยืนมองภาพตรงหน้าโดยไม่เอ่ยคำใด ความรู้สึกบางอย่างอุ่นวาบขึ้นมาจากกล