บทที่12 เสียงปริศนาในหอพักชายแถวย่านมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

เทียนสาวเท้าไปยังโต๊ะ มือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแทบจะทันที นิ้วสไลด์หน้าจออย่างร้อนรน แล้วเปิดแอปที่มีสีเขียวขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ทั้งตื่นตระหนก

กลุ่มหอพักชายรุ่งเรือง (64)

เทียน

อ่านแล้ว 13 "พี่หอ ห้อง432เสียงดังมากครับ"

ภูผา

"ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่ เสียงห้อง432กำลังร้องรบกวนผมอยู่ครับ"

พี่หอ

"ผมกำลังติดต่อห้อง432ให้อยู่ครับ สักครู่"

เสียงจากห้อง 432 ค่อยๆเงียบลงอย่างช้าๆ แม้แต่เสียงขยับของเฟอร์นิเจอร์กลับดูเงียบลงอย่างน่าประหลาด ไม่ใช่แค่ห้อง 432 ที่สงบผิดปกติ แต่แม้แต่เสียงจากห้องข้างบน ซึ่งก่อนหน้านี้ เสียงดัง ตึง! ตึง! ดังมาจากห้องข้างบนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนใครบางคนกำลังกระโดดลงพื้นอย่างแรง ไม่หยุดพัก เสียงสั่นสะเทือนไปทั้งเพดานเหนือหัว แต่แล้ว จู่ๆ ทุกอย่างก็เงียบลง

กลุ่มหอพักชายรุ่งเรือง (64)

พี่หอ

"ผมกำลังติดต่อห้อง432ให้อยู่ครับ สักครู่"

เทียน

อ่านแล้ว 27 "พี่ครับ ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าชั้น4มีเสียงคนกระโดดเสียงดังรบกวนผมด้วยครับ"

พี่หอ

"น้องครับ...ชั้น4ไม่มีคนเช่านะ.."

เทียน

อ่านแล้ว 64 "แต่ผมได้ยินจริงๆนะครับ"

พี่หอ

"ครับ..ตามนั้น"

กวิน

"Ghostปะ😶‍🌫️🥶"

ธีร์

"สวัสดีครับพี่แจ็ค คือเรื่องมันเป็นอย่างงี้ เรื่องนี้มีชื่อว่า เสียงปริศนาในหอพักชายแถวย่านมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง"

เทียนรีบปัดหน้าจอปิดแอพลงแทบจะในเสี้ยววินาที หัวใจเต้นโครมครามเหมือนจะทะลุออกจากอก มือที่จับโทรศัพท์ไว้เริ่มสั่นน้อยๆ ความรู้สึกหนาววาบวิ่งผ่านแผ่นหลัง ทั้งที่อากาศไม่ได้เย็นเลยสักนิด เขาเดินไปยังเตียงนอนอีกครั้ง คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ปิดทั้งหน้าและตาไว้แน่น ความมืดใต้ผ้าห่มไม่ได้น่ากลัวเท่ากับโลกข้างนอกในตอนนี้ มันเป็นพื้นที่เล็กๆ ที่เขาพอจะหายใจได้บ้าง เสียงหัวใจดังอยู่ในหูชัดเจน เทียนหลับตาแน่น ผ่านไปไม่นานเขาก็เผลอหลับไปจากความเหนื่อยล้าของวันนี้

เทียนนอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่กลับรู้สึกวาบๆเหมือนมีอะไรบางอย่างผิดปกติในอากาศ ความหนาวเย็นแปลกประหลาดค่อยๆ ซึมผ่านเนื้อผ้า เขาขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะยกมือค่อยๆ เปิดผ้าห่มออกช้าๆ สิ่งที่ปรากฏบนเตียงนอนข้างๆเทียน คือร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวสยายจนล้นไปทั่วผืนผ้า ชุดขาวซีดเปื้อนไปด้วยเลือด ผู้หญิงที่นอนหันหน้าอย่างสงบนิ่ง จู่ๆก็ขยับเบาๆ ไม่ใช่ทั้งตัว แต่เป็นเพียงแค่ส่วนหัวและใบหน้าเท่านั้นที่หันมาอย่างผิดธรรมชาติ ราวกับกระตุกแรงๆ หันตรงมายังเทียนในชั่วพริบตา ดวงตาคู่นั้นมองทะลุเข้ามาในหัวใจของเขา ความเย็นยะเยือกพุ่งวาบไปทั่วร่าง เทียนรู้สึกเหมือนเวลาในห้องหยุดหมุน ลมหายใจติดขัดอย่างควบคุมไม่ได้

หน้าที่ซีดเซียวของเธอเงียบงันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มุมปากจะค่อยๆ กระตุกเบาๆทีละน้อย รอยยิ้มที่ไม่ควรเป็นรอยยิ้มเริ่มแผ่กว้างออกช้าๆ อย่างผิดธรรมชาติ ปากเธอแสยะกว้างเกินกว่าที่มนุษย์ทั่วไปจะยิ้มได้ จนเห็นเหงือกและฟันทุกซี่ในเงามืด ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องเขม็ง ไม่มีแม้แต่กระพริบสักครั้ง

รอยยิ้มของเธอยังคงค้างอยู่บนใบหน้า แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ไม่ใช่เสียงแผ่วเบา ไม่ใช่เสียงกระซิบ แต่เป็นเสียงคำพูดที่ฟังชัดเจนจนน่าขนลุกทั้งที่ริมฝีปากของเธอไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย

"มึงเห็นขากูไหม..เอาขากูคืนมา..กูบอกให้มึงเอาขากูคืนมา!!!!!" เสียงสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ ความเสียใจ และความเกลียดชังปะปนกันอย่างน่ากลัว มันไม่ได้ลอดออกมาจากปาก แต่เหมือนดังก้องจากข้างในหัวของเทียน

ทันใดนั้น ดวงตาของเธอ ที่เคยว่างเปล่า ค่อยๆ มีของเหลวสีแดงเข้มไหลซึมออกมา ละอองเลือดเล็กๆ ค่อยๆ ไหลลงข้างแก้มผิวซีด ราวกับว่าตาทั้งสองกำลัง "ร้องไห้" ด้วยเลือดแทนน้ำตา

เธอเงียบลงทันทีหลังจากสิ้นเสียงสุดท้าย บรรยากาศรอบตัวเหมือนถูกกลืนเข้าสู่ความว่างเปล่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอค่อยๆ หุบลงช้าๆ ดวงตาที่มีเลือดไหลซึมยังคงจ้องเขาแน่นิ่ง แต่แววตาเปลี่ยนไป

"...ถ้างั้นเอาขาของมึงมาเป็นของกู" เสียงนั้นเย็นเยียบ มันไม่มีอารมณ์ ไม่มีน้ำเสียง มันราบเรียบ แต่กลับกรีดลึกอย่างน่ากลัว

ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิดลงไปกว่านั้น เขาก็ สะดุ้งเฮือก ลุกพรวดจากเตียง ลมหายใจหนักถี่เหมือนเพิ่งวิ่งหนีบางอย่างมาไกล ห้องเดิมที่คุ้นเคย ไม่มีเงา ไม่มีเลือด ไม่มีร่างผู้หญิงคนนั้น แสงเช้าสีส้มจางๆ จากขอบหน้าต่างสาดเข้ามาเบาๆ

เมื่อความรู้สึกเย็นเฉียบค่อยๆ กลายเป็น ความเจ็บแปลบที่ต้นขาซ้าย เขาก้มลงดูอย่างตื่นตระหนก มือสั่นๆรีบยกขากางเกงขึ้น มีรอยข่วน ลากยาวจางๆ เหมือนเพิ่งถูกกรีดลงบนผิว เลือดสีแดงซึมขึ้นมาเป็นทางแต่ที่ทำให้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น คือไม่มีอะไรอยู่ในห้องเลยไม่มีสัตว์และไม่มีสิ่งของคม

"เทียนนน จุกมาแล้ววว" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและร้อนรน จุกเดินไปหาเทียน ในขณะที่เทียนยังตัวแข็งอยู่กับที่

"เทียน!!! ไผเฮ็ดเทียน!!ทำไมขาเทียนคึเป็นแบบนั้น" (เทียน!!! ใครทำอะไรเทียน!!ทำไมขาเทียนถึงเป็นอย่างงั้น) เสียงของจุกดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงแฝงไปด้วยความโกรธ

"ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย นายหายไปไหนมาทั้งคืน"

"ก็..." จุกดูตกใจที่เห็นเทียนแนบมองออกมาเขารีบ ซ่อนขวดน้ำแดง ขวดหนึ่งไว้ข้างหลังอย่างลนลาน ดวงตากลอกไปมา แล้วทำหน้าเลิ่กลั่กแบบพยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติ

"แล้วนั่นทำไมถึงมีน้ำแดง"

"..กะ..กะ..ก็..จุกไปหย่างเล่นแถวนี้เอง แล้วบังเอิญเจอศาลแม่ตะเคียน เขาเลยให้จุกกินน้ำแดงด้วย เห็นบอกว่ากินไม่ไหว พอคุยไปคุยมาก็เลยคุยเพลินน่ะ..รู้โตอีกเทือกะเซ่าแล้วฮ่าฮ่าฮ่า.." (..กะ..กะ..ก็..จุกไปเดินเล่นแถวนี้เอง แล้วบังเอิญเจอศาลแม่ตะเคียน เขาเลยให้จุกกินน้ำแดงด้วย เห็นบอกว่ากินไม่ไหว พอคุยไปคุยมาก็เลยคุยเพลินน่ะ..รู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้วฮ่าฮ่าฮ่า..) จุกยิ้มแห้งๆ แต่เหงื่อผุดซึมบนขมับอย่างเห็นได้ชัด

"เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเทียน!! ใครทำอะไรเทียนเดี๋ยวจุกจะไปจัดการให้เอง" ตอนนี้เขาค่อยๆ วางขวดน้ำแดง ลงกับพื้นอย่างระวัง ราวกับกลัวทำหล่นแล้วจุกก็ ค้ำเอวตัวเอง ดวงตาขมวดคิ้วหน้านิ่ว พุงกลมๆ ยื่นออกมาขยายขึ้นกว่าครั้งล่าสุดที่เจอกัน

เทียนกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่ ไม่ใช่ว่าจุกดูน่ากลัว แต่เพราะ จุกดูเหมือนกินน้ำแดงเกินขนาด จนหน้ากลม แก้มป่องและพุงแน่นตึง

"เทียนกำลังขำอะไร!??"

"ปะ..ปะ..ปะ...ป่าว" เทียนพูดด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวและทำแผลที่ขาของตัวเอง

"จุกเดี๋ยวต่อจากนี้ไป นายก็ไปเรียนกับฉันนะแต่มีข้อแม้ว่าห้ามรบกวนฉันตอนที่ฉันเรียนอยู่ เข้าใจมั้ย"

"ได้!!!!!! จุกเฝ้าที่นี่ทั้งวัน เบื่อจะแย่" หลังจากพูดเสร็จ กุมารทองตัวอ้วนกลมหยิบขวดน้ำแดงขวดเดิมที่เขาวางไว้บนพื้น หยิบขึ้นมาดื่มอีกครั้งจนหมดขวด

"วันนี้นายอยากกินอะไรมั้ย"

"จุกเอาขนมซั้น ทองหยิบ ทองหยอกและน้ำแดงแค่นี้ก็พอแล้วกันเทียน"

"พูดใหม่ว่าขนมชั้นกับทองหยอด"

"ขนมซั้น ทองหยอก"

"เอาใหม่ ยังไม่ถูก"

"ขนมซั้น!!!!! ทองหยอก!!!" กุมารทองตัวอ้วนกลมสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะยืดอก เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาแน่วแน่เปล่งประกายด้วยความเชื่อมั่น แล้วจึงตะโกนออกไปสุดเสียง เสียงของเขาดังก้อง กังวานไปทั่วภายในห้อง

"เห้อออออ..ขนมซั้นกับทองหยอก โอเคเลย" เสียงของเทียนแผ่วเบา แฝงไว้ด้วยความเบื่อหน่ายที่สะสมมานาน เขารู้ตัวดีว่านี่ไม่ใช่เพียงครั้งแรกในการพยายามฝึกพูดสำเนียงไทยให้ชัดของจุก

ช้านิ๊ดนึงนะคะ6277272727 ฝากเอ็นดูน้องจุกหน่อยน๊าา น้องก็ตัวแค่เนี๊ยย🤏🏻เองง