Semua Bab อาถรรพ์เงาวิญญาณเฮี้ยน: Bab 21 - Bab 30

"เจ๊ศรีรสเด็ด อาหารตามสั่ง" เป็นร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ ตั้งอยู่ริมถนน บรรยากาศช่วงเย็นอบอวลไปด้วยกลิ่นน้ำมันทอดและกลิ่นกระเทียมเจียวอบอวลในอากาศ เก้าอี้พลาสติกถูกจัดเรียงไว้เรียบง่าย มีลูกค้านั่งกินข้าวอยู่ไม่กี่โต๊ะ เสียงสั่งอาหารดังเป็นช่วงๆ ภายในร้านมีทั้งนักศึกษา และคนที่พึ่งจะเลิกงาน บางคนก็สั่งใส่กล่อง บ้างนั่งรอ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นระหว่างรออาหาร ในระหว่างทางกลับหอ เทียนเหลือบมองไปทางร้านเล็กๆ เขากวาดตามองสำรวจรอบๆ ก่อนจะเดินตรงไปยัง หญิงวัยกลางคนสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้ มุมปากซ้ายมีไฝขนาดใหญ่สีดำติดอยู่ กำลังยืนอยู่หลังหม้อแกงร้อนๆ ดวงตาของเธอหรี่มองเขา"กินอะไรดีล่ะวันนี้" เจ๊ศรีถามด้วยน้ำเสียงห้วน แต่ก็ไม่ได้ฟังดูไม่เป็นมิตร"เอา..ผัดผงกะหรี่ทะเล แล้วก็ขอน้ำซุปด้วยครับ""กินที่นี่หรือห่อกลับ""กินนี่ครับ""ช้าหน่อย พอดีลูกค้าสั่งกลับกันเยอะ""ได้ครับ"เสียงตะหลิวกระทบกระทะดังขึ้นทันที เดินไปยังโต๊ะโลหะที่ว่าง มีพัดลมตั้งพื้นรุ่นเก่าหมุนหัวไปมาอย่างเชื่องช้า พอพัดมาทางเขาเทียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง มือข้างหนึ่งยันคาง อีกข้างเลื่อนหน้าจออย่างเชื่องช้าผ่านไปสัก

เวลา 12:00น."ตื้ด..ตื้ด..ตื้ด..ไอสัสกูบอกให้มึงตื่น ตื่นได้แล้ว มึงจะหลับไปถึงไหน ตื่นได้แล้ว ตื่นได้แล้ว มึงจะหลับไปถึงไหน..ไอสัสกูบอกให้มึงตื่น..ตื้ด..ตื้ด" เสียงปลุกจากนาฬิกาโทรศัพท์ดังทำลายความเงียบเทียนค่อยๆ ลืมตาขึ้นท่ามกลางเสียงปลุกที่ยังดังไม่หยุด เขาขมวดคิ้วเบาๆ อย่างรำคาญ ก่อนจะค่อยๆขยับตัว ลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้า สภาพของเขาในตอนนี้ เหมือนคนเพิ่งผ่านศึกหนักมาตลอดทั้งคืน ร่างของเขานอนแผ่กางแขนกางขาเต็มทั้งเตียง ผ้าห่มถูกถีบกองอยู่ปลายเท้า ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนรังนก เทียนเอื้อมมือปัดหน้าจอมือถือ เพื่อปิดเสียงปลุกที่ดังแทรกความเงียบ มีเพียงความเงียบและความง่วงที่ยังคงเกาะแน่นอยู่ในเปลือกตาเทียนหันสายตากวาดมองไปรอบห้อง ไม่พบเงาของใครบางคน มีเพียงความว่างเปล่า เขายันตัวลุกขึ้นจากเตียง เตรียมจะไปอาบน้ำ แต่จู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นเล็กวางอยู่บนโต๊ะ มุมกระดาษถูกกดทับไว้ด้วยถุงขนมขนาดใหญ่ที่ภายในมีขนมปัง ขนมขบเคี้ยวจำนวนมาก และกล่องนมรสช็อกโกแลตที่ยังไม่ได้แกะ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหยิบโน้ตใบนั้นขึ้นมา'ผมมีเรียนตอนเช้า..ขอบคุณที่ให้ผมค้างด้วยเมื

ก่อนหน้านี้"จุกช่วยสอนร้องเพลงอีสานหน่อย""เป็นหยังเทียนคึสิฮ่องเพลงเป็นภาษาอีสาน" (ทำไมเทียนถึงอยากร้องเพลงเป็นภาษาอีสาน) จุกขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอียงคอพลางจ้องเทียนที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงนอน"อาทิตย์หน้ามีประกวดดาวเดือน แล้วมันมีรอบแสดงความสามารถ เลยคิดว่าอยากร้องเพลงเป็นแนวผสมสนุกๆแหวกแนวหน่อย""จุกเข้าใจแล้ว! เฮามาฮ่องเพลงกันเถาะ จุกมักเพลง จุกอยากฮ่องเพลง เริ่มกันเถาะทียน" (จุกเข้าใจแล้ว! เรามาร้องเพลงกันเถอะ จุกชอบเพลง จุกอยากร้องเพลง เริ่มเลยเทียน) จุกทำตาโต ยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ ก่อนจะกระโดดตัวลอยขึ้นจากพื้นสองสามครั้งด้วยท่าทางดูตื่นเต้น"ตุ๊กแกเอ๋ย ตัวลายพร้อยพร้อยงูเขียวตัวน้อย ห้อยหัวลงมาเด็กคนไหน นอนไม่หลับตุ๊กแกกินตับ เสียเถิดเอาวาตุ๊กแก..ตุ๊กตุ๊ก..ตุ๊กแก.." จุกยืนกำมือข้างนึงไว้แน่นคล้ายถือไมโครโฟน หลับตาพริ้ม ร้องเพลงด้วยสีหน้าอินจัดราวกับอยู่บนเวทีประกวด เสียงเขาสูงบ้างต่ำบ้าง จนหลุดคีย์ กุมารทองตัวอ้วนกลมกลับไม่รู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย ยังคงร้องต่อไปอย่างภาคภูมิใจ น้ำเสียงเต็มเปี่ยมด้วยอารมณ์ จนคนฟังแอบกลั้นขำแทบไม่อยู่...บนเตียงนอน เทียนนั่งขัดสมาธิอยู่ตรง

"น้องครับ! น้อง! ตื่นกันได้แล้ว!" "น้อง! พากันตื่นได้แล้วครับ!!" เขาเดินเข้ามาใกล้โต๊ะก่อนจะค่อยๆสะกิดปลุกทีละคนด้วยน้ำเสียงสุภาพ "น้อง! ร้านจะปิดแล้วครับ!" แต่ไม่มีใครขยับ ทุกคนยังคงฟุบหลับกันคนละทิศละทาง จนกระทั่งเทียนค่อยๆปรือเปลือกตาขึ้นมา โลกยังหมุนอย่างเชื่องช้า กลิ่นเหล้าค้างจมูกกับรสขมของแอลกอฮอล์ ติดอยู่ที่ลิ้น เขาขยับตัวอย่างงุนงง พยายามตั้งสติ "...กี่โมงแล้ววะ" "ตอนนี้จะตี 3 แล้วครับ" เสียงผู้ชายวัยกลางคนดังขึ้น เขาเป็นพนักงานของร้าน "ครับ...พวกผมกำลังจะกลับกันแล้ว...ทั้งหมดนี้กี่บาทหรอครับ" "น้องคนนั้นจ่ายตังค์เรียบร้อยแล้วครับ เห็นบอกว่าขอพักสายตาสัก 5 นาทีค่อยจะกลับ พอพี่กลับมาดูอีกทีก็เห็นพวกเรานอนกันหมด" พี่พนักงานพูด พลางชี้ไปทางพี่เบียร์ที่กำลังนอนฟุบอยู่กับโต๊ะ เสียงกรนเบาๆดังสม่ำเสมอ "ขอบคุณครับ" เทียนเอ่ยเสียงแหบพร่า ขณะที่ยกมือขึ้นลูบหน้า ไล่ความมึนงงจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นช้าๆ แต่หัวก็ยังหนักอึ้ง "ยินดีให้บริการครับ คุณลูกค้า" พี่พนักงานพูดพร้อมรอยยิ้มสุภาพ เขาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปเสิร์ฟโต๊ะอื่นที่ยังมีคนหลงเหลืออยู่บ้าง

เทียนค่อยๆลืมตาขึ้นกลางดึก ความเงียบงันอบอวลทั่วห้อง เขาค่อยๆหันไปยังปลายเตียงภายในห้องนอน มุมกลางห้อง ปรากฏเด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่เงียบๆ ไม่ไกลจากเตียงนอนมากนัก ร่างเล็กในเสื้อยืดสีดำ ยืนนิ่งจ้องมาทางเขา ด้วยแววตาว่างเปล่าแต่กลับทำให้รู้สึกสบายใจแปลกๆเทียนขยับตัวขึ้นเล็กน้อย เหมือนเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อนเทียนจ้องเด็กคนนั้นกลับโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกบางอย่างแล่นวาบผ่านหัวใจ 'ธร'ชื่อผุดขึ้นมาในหัวโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย เพื่อนสมัยเด็กของเขา คนที่เคยสัญญาจะมาส่งเขาในวันนั้น แต่ก็หายไปตลอดกาล แม้แต่ในงานศพตาของเทียนก็ไม่เห็นแม้เงาเด็กคนนั้นยังคงนิ่งเฉย ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้น ชี้ไปยังลิ้นชักโต๊ะทำงาน โดยไม่เปล่งเสียงใดๆไม่พูดสักคำเขามองตามปลายนิ้วนั้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนภาพทั้งหมดจะค่อยๆเลือนหายไป"ฮึกก..กก..เทียน...เทียนอย่าตายเดะ...จุกสิอยู่นำไผ..ฮือออ..อออ" (ฮึกก..กก..เทียน...เทียนอย่าตายนะ..จุกจะอยู่กับใคร..ฮือออ..อออ) เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วทั้งห้องเทียนนอนนิ่งอยู่บนเตียง ข้างเตียงมีจุกนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มกลมๆอย่างไม่อาจกลั้น มือเล็กๆเอื้อมไปแตะปลายแขนของเทียนแ