บทที่30 เพื่อนรักสมัยเด็ก...?

เทียนค่อยๆลืมตาขึ้นกลางดึก ความเงียบงันอบอวลทั่วห้อง เขาค่อยๆหันไปยังปลายเตียงภายในห้องนอน มุมกลางห้อง ปรากฏเด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่เงียบๆ ไม่ไกลจากเตียงนอนมากนัก ร่างเล็กในเสื้อยืดสีดำ ยืนนิ่งจ้องมาทางเขา ด้วยแววตาว่างเปล่าแต่กลับทำให้รู้สึกสบายใจแปลกๆ

เทียนขยับตัวขึ้นเล็กน้อย

เหมือนเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน

เทียนจ้องเด็กคนนั้นกลับโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกบางอย่างแล่นวาบผ่านหัวใจ

'ธร'

ชื่อผุดขึ้นมาในหัวโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย เพื่อนสมัยเด็กของเขา คนที่เคยสัญญาจะมาส่งเขาในวันนั้น แต่ก็หายไปตลอดกาล แม้แต่ในงานศพตาของเทียนก็ไม่เห็นแม้เงา

เด็กคนนั้นยังคงนิ่งเฉย ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้น ชี้ไปยังลิ้นชักโต๊ะทำงาน โดยไม่เปล่งเสียงใดๆไม่พูดสักคำ

เขามองตามปลายนิ้วนั้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนภาพทั้งหมดจะค่อยๆเลือนหายไป

"ฮึกก..กก..เทียน...เทียนอย่าตายเดะ...จุกสิอยู่นำไผ..ฮือออ..อออ" (ฮึกก..กก..เทียน...เทียนอย่าตายนะ..จุกจะอยู่กับใคร..ฮือออ..อออ) เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วทั้งห้อง

เทียนนอนนิ่งอยู่บนเตียง ข้างเตียงมีจุกนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มกลมๆอย่างไม่อาจกลั้น มือเล็กๆเอื้อมไปแตะปลายแขนของเทียนแผ่วเบา แต่เจ้าของร่างกลับไม่ไหวติง

"จุกผิดเอง ถิ่มเทียนให้อยู่ผุเดียว...ถ้ามื้อคืนจุกบ่กินบักขม เทียนกะสิบ่ต้องตายแนวนี่..ฮึกก..ฮื่ออ..ฮื่ออ" (จุกผิดเอง ถิ่มเทียนให้อยู่คนเดียว...ถ้าเมื่อคืนจุกไม่ดื่มเหล้า เทียนก็จะไม่ต้องตายแบบนี้..ฮึกก..ฮื่ออ..ฮื่ออ)

"จุกสิตายนำเทียนไป!" (จุกจะตายไปพร้อมกับเทียน!)

"โธ่ลูก~ แม่บอกว่ายังไง...เทียนเขาไม่ได้เป็นอะไรเลย เมื่อคืนตอนลูกเมาเผลอละเมอว่าเทียนเจออันตราย ความจริงแล้วก่อนหน้านี้เทียนเขาก็กลับมาห้องอย่างปลอดภัย ลูกเลิกโทษตัวเองได้แล้ว เขาแค่นอนหลับเพราะเมา ไม่ได้หลับเพราะตาย"

หญิงสาวในชุดไทยยืนเคียงข้างจุก สายตาที่มองลงมานั้นเต็มไปด้วยความเอ็นดู ราวกับแม่ที่กำลังปลอบลูกชาย

"เป็นหยังปานนี่เทียนคึยังไม่ตื่น...ฮึกกก..กก" (ทำไมนานขนาดนี้แล้วเทียนถึงยังไม่ยอมตื่น...ฮึกกก..กก)

กุมารทองตัวอ้วนกลมกอดเข่าตัวเองแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม เสียงสะอื้นสั่นเครือ

"ยังไม่ตายสักหน่อยจุก เเล้วกลับมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

เทียนพึมพำพลางหันมองรอบตัว สีหน้าสับสนชัดเจน "หรือเมื่อคืนเป็นแค่ฝัน? จำได้ว่า... เหมือนมีแท็กซี่มารับ แล้วหลังจากนั้นก็...อ้วก ภาพก็ตัดไปเลย"

เทียนชะงักไปชั่วครู่ เขาหันไปช้าๆ สบตากับหญิงสาวในชุดไทยที่ยืนเคียงข้างจุก

"ว่าแต่ คุณคือใครหรอครับ?"

"เทียน! คนนี้กะคือแม่ตะเคียน จุกมักเว่าให้เทียนฟังดู๋ๆ มื้อคืนแม่กะให้จุกนอนอยู่นำ จุกขอโทษเทียนเด้อ จุกบ่ฟังคำผู้ใหย่เว่า ลักกินบักขมจนเมา แถมฝันบ่ดีนำเห็นเทียนพ้อแนวบ่ดี แต่แม่กะได่มาจอบเทียนเกือบเบิดคืนแทนจุก ว่าเทียนปลอดภัยแล้ว" (เทียน! คนนี้ก็คือแม่ตะเคียน จุกชอบพูดให้เทียนฟังบ่อยๆ เมื่อคนแม่ก็ให้จุกนอนด้วย จุกขอโทษเทียนนะ จุกไม่ฟังคำพูดผู้ใหญ่เตือน แอบดื่มเหล้าจนเมา แถมฝันไม่ดีด้วย แต่แม่ก็ได้มาดูเทียนเกือบตลอดทั้งคืนแทนจุก ว่าเทียนปลอดภัยแล้ว"

จุกยืนขึ้นทันทีเมื่อเห็นสายตาสงสัยของเทียน เขารีบพูดแทรกขึ้นมาด้วยเสียงสั่นๆ พร้อมทั้งอธิบายให้คนที่อยู่บนเตียงนอนฟังอย่างละเอียด

"ขอบคุณครับ เเละขอโทษที่ผมเสียมารยาทก่อนหน้านี้" เทียนยกมือไหว้ ก้มศีรษะลงเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เธอเองก็เหมือนหลานของน้าอีกคน จุกเขามักจะเล่าเรื่องเธอให้น้าฟังอยู่บ่อยๆ พอมาเห็นตัวจริงแล้ว...ก็ไม่แปลกใจทำไมคนนั้นรักเธอจัง"

"คนนั้น? อะไรนะครับ?"

"โอ๊ะ!! เอ่ออ..น้าหมายถึง...เจ้าจุกน่ะ" หญิงสาวในชุดไทยหัวเราะเบาๆ พลางยกมือป้องปาก

บรรยากาศโดยรอบเงียบลงในชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะมีเสียงเรียกชื่อของใครบางคน

"มานี่สิจุก" เทียนเอ่ยเรียกเบาๆ

จุกมองเขาเลิ่กลั่กนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้ และในเสี้ยวนาทีนั้นเอง เทียนก็โน้มตัวเข้าไป กอดร่างกลมๆนั้นไว้แน่น

จุกชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยกขึ้นมากอดตอบอย่างเงียบงัน ไม่มีคำพูดใดเอื้อนเอ่ยออกมา มีเพียงความอ่อนโยนที่แผ่ซ่านออกจากหัวใจทั้งสอง

หญิงสาวในชุดไทยยืนมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบๆ รอยยิ้มอ่อนโยนแต่งแต้มบนใบหน้า

'เขาปลอดภัยดีจ้ะพ่อ'

.

.

.

หลังจากที่เทียนแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ผมยาวๆถูกหวีอย่างเรียบร้อย เขาจัดปลายชายเสื้อให้อยู่ในทรง แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นพาดบ่า เตรียมจะก้าวออกจากห้อง

ในจังหวะที่มือเอื้อมไปปิดสวิตช์ไฟ สายตากลับสะดุดเข้ากับโต๊ะทำงานที่ใช้ประจำ เทียนชะงัก ใบหน้าขาวสะอาดนิ่งงัน

เทียนเดินตรงไปยังโต๊ะทำงาน มือเรียวยื่นไปแตะขอบลิ้นชักโต๊ะ ก่อนจะดึงออกด้วยแรงเบาๆ ข้างในนั้นมีเพียงกล่องไม้ขนาดเล็กที่เขาจำได้ว่าหยิบมันติดมาจากบ้านเมื่อหลายเดือนก่อนตอนย้ายออกมาอยู่หอคนเดียว

เทียนชะงักนิ้วไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบกล่องขึ้นมาวางบนโต๊ะ เขาใช้ฝ่ามือลูบปัดฝุ่นออก ก่อนจะเปิดฝากล่องอย่างระมัดระวัง

ภายในนั้นคือ กำไลตะกรุดเส้นเล็ก

ดวงตาของเทียนสะท้อนแสงสีทองหม่นของตะกรุดนั้น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ามาในอก เขาเผลอกระซิบออกมาเบาๆ ราวกับพูดกับใครบางคน

"ตอนนี้นายเป็นยังไงบ้าง? สบายดีอยู่ใช่มั้ย?"

เขาเอื้อมมือไปแตะกำไลอย่างช้าๆ ปลายนิ้วไล้ไปตามผิวตะกรุดโลหะสีทองหม่น รู้สึกถึงความเย็น ขณะที่ดวงตาฉายแววลังเล

มือขวาหยิบกำไลขึ้นมา พร้อมทั้งนำกำไลไว้ในฝ่ามือทั้งสองข้าง เทียนหลับตาลง ก่อนจะพนมมือไว้เหนือศีรษะ

"ปกป้องคุ้มครองผม จากภยันตรายใดๆด้วยเทอญ"

จากนั้นเทียนค่อยๆ เลื่อนกำไลตะกรุดเข้าสู่ข้อมือซ้าย เขาก้มมองเงียบๆอยู่พักหนึ่ง สูดหายใจเข้าเบาๆ แล้วหันหลังเดินไปทางประตู มือเอื้อมไปปิดสวิตช์ไฟ

เปิดประตูออก เสียงกลอนประตูลั่นเบาๆ ก่อนที่ร่างของเขาจะก้าวออกจากห้อง ปล่อยให้ความเงียบกลับคืนสู่ที่เดิม

.

.

.

ปอวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง เสียงรองเท้าแตะพื้นเบาๆ เรียกสายตาหลายคู่ให้หันไปมอง แต่เขาไม่สนใจอะไรนอกจากจะหาที่นั่งให้เร็วที่สุด สายตากวาดไปทั่วห้องก่อนจะสบเข้ากับเทียนที่นั่งอยู่แถวกลางพร้อมทั้งต้นกล้า ปอรีบพุ่งตัวไปนั่งข้างๆอย่างรวดเร็ว เสื้อยับนิดหน่อย ผมยุ่งๆ และเหงื่อที่ซึมตามขมับบอกได้ชัดว่าเขาวิ่งมาสุดชีวิต

ทันทีที่นั่งลง เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ กระซิบเสียงสั่นด้วยความตื่นตระหนก

"ไอเทียน! มึงรู้เรื่องที่พี่โก้รถล้มไหมวะ?!"

"ห๊ะ!!! อย่าว่าล้มเมื่อคืน"

"ก็เออดิวะ ตอนนี้อยู่หอ แม่งสุดฉิบหาย ล้มเองไปโรงบาลเอง"

"พี่เขาเป็นไงบ้างวะ?"

"เห็นว่าแขนหักข้างขวา ขาก็มีถลอกบ้าง เรียนเสร็จก็ว่าจะไปดูหน่อย"

"เออๆเดี๋ยวกูไปด้วย มึงไปไหมวะ? ไอ้ต้นกล้.." เสียงของเทียนขาดห้วงไปในจังหวะที่เขาหันหน้าไปอีกฝั่ง

เทียนขมวดคิ้ว "หลับ??"

"นักศึกษากลุ่มนั้น ช่วยเบาๆด้วยครับ คนอื่นๆเขากำลังตั้งใจเรียนกันอยู่"

ทันทีที่อาจารย์พูดจบลง สายตาหลายคู่ค่อยๆ เหลือบมองมาที่พวกเขาทั้งสามคน

.

.

.

ภายในห้องของพี่โก้ คนเกือบสิบเบียดเสียดกันอยู่รอบๆ เหลือพื้นที่ว่างเพียงพอให้เดินได้ทีละคน บางคนนั่งกับพื้น บ้างเอนหลังพิงผนัง บางคนปีนขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียงอีกฝั่ง เสื้อผ้า กระเป๋า และข้าวของต่างๆ กองอยู่ทุกมุมจนแทบไม่เหลือพื้นที่

"ไอ้เชี้ยโก้! ห้องมึงนี่แม่ง...ร้อนยิ่งกว่าห้องอบซาวน่า แถมรกเหมือนรังหมาอีกต่างหากไอ้สัส!" เสียงคนตัวโตที่มีชื่อว่าเบียร์เอ่ยขึ้น เหงื่อผุดซึมตามไรผม ก่อนจะไหลหยดตามกรอบหน้า ลงมาซึมเปื้อนคอเสื้ออย่างช้าๆ แผ่นหลังเปียกชื้นจนเสื้อแนบไปกับผิว

"เอ้อน่าา แค่นี้เองเพื่อน ปกติมันก็หนักกว่านี้ อันนี้ดีสุดล่ะ"

"เอาตรงๆเลยนะ มานี่ก็เพราะอยากเxือก เมื่อคืนนี้เกิดไรขึ้นวะ?" เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนในกลุ่มดังขึ้น

"พวกมึง...กูว่าของจริงว่ะ พวกมึงจำที่กูเล่าให้ฟังได้ปะ ที่ร้านเหล้าน่ะ"

ย้อนหลับไปก่อนหน้านี้

"ก่อนหน้านี้..มีคนเคยเล่าว่า ห้ามกลับช่วงเที่ยงคืน ไม่งั้น...เจอดีแน่มึง! เขาเล่ากันต่ออีกว่า ช่วงเที่ยงคืนเป็นช่วงที่ประตูนรกเปิด ส่วนใหญ่ก็มีแต่สัมภเวสีไม่มีที่ไป บ้างก็บอกว่าเอาคนไปเป็นตัวตายตัวเเทน แต่ข่าวล่าสุดที่กูได้ยินมาก็คือ...จะมีแท็กซี่ปริศนามารอรับเลยเว้ย ใครที่โดนมันมารับ แม่งโคตรซวยสัส!!

ขนาดทำพิธีหรือจ้างพระมาสวดเปิดทาง ก็ไม่ยอมนะเว้ยเฮี้ยนสัสๆ! แต่มีคนรอดมาคนนึง เขาเล่าว่าเขาเห็นพระเดินตัดหน้ารถแท็กซี่ พอดูดีๆพระที่ถูกชน ไม่มีหัวตั้งแต่แรกแล้ว...หลังจากที่เขาเล่าจบ เขาพูดอยู่คนเดียววกไปวกมาเหมือนคนบ้า..เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ"

กลับมายังปัจจุบัน

"พวกกูขอโทษที่ว่าให้มึง อโหสิกรรมให้พวกกูด้วยนะไอโก้" เบียร์พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจนน่าแปลกใจ

ทันทีที่สิ้นคำ ทุกคนในกลุ่มพากันค่อยๆ ลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วก้มศีรษะพนมมือไหว้

"พวกมึงไม่อายรุ่นน้องกันบ้างเหรอวะ?"

"มึงอยากแดกอะไรไหม? อาหารครั้งสุดท้ายของมึง"

"แดกxีนกูนี่! กูไม่ตายหรอกโว้ยย! กูมีของดี"

"เมื่อคืนเรื่องมันเป็นงี้..."

แพลนนิยายเรื่องนี้ไรท์อยากจะแต่งประมาณ50-60ตอนค่ะ หรืออาจจะมากกว่านั้นค่ะ ปล.ไรท์เปลี่ยนปกใหม่ เป็นขุนในเวอร์ชันที่ไม่ใช่นักศึกษาแพทย์ปี1แล้วค่ะอิอิ รอลุ้นไปด้วยกันดีกว่าค่ะ เพื่อความฟิรรรรร (หลังๆมานี้เห็นไม่ค่อยอัพนิยายเพราะว่า...ติดเกมค่ะ6272772727272

ไม่ต้องห่วงค่ะ ไม่ทิ้งกันแน่นอน! ในเร็วๆนี้อีกไม่กี่วันข้างหน้า ไรท์ก็จะเปิดมหาลัยแล้ว ในช่วงนั้นอาจจะอัพอาทิตย์ละ 1-2 ตอนนะคะ) ปล.คอมเมนต์เพิ่มไฟให้ไรท์ได้เน้อออหรือโดเนทกันเข้ามาได้นะคะ😊