All Chapters of ห่วงรักผูกใจ: Chapter 21 - Chapter 30

ดีเดย์...."ฮัลโหลจัส มีอะไรรึเปล่า""มะวานเดย์หายไปไหนคะ ไม่มาหาจัสเลย""ผมทำงาน""แต่จัสอุส่าห์งดงานเดินแบบเพื่อมาหาเดย์ ทำไมเดย์ไม่พาจัสไปเที่ยวบ้าง""ไว้ผมว่างละกันนะจัส แค่นี้ก่อนนะ ผมขับรถอยู่"รวงข้าว......"อาทิตย์หน้าวันเกิดยูฟ่ากับยูโด แม่อยากให้ข้าวพาลูกๆไปร่วมงานด้วยไปนะ""คือ ไม่ใช่ว่าข้าวไม่อยากไปนะคะ แต่ข้าวยังไม่พร้อมจะเจอเดย์จริงๆค่ะเข้าใจข้าวด้วยนะคะ""งั้นแม่พาหลานไปได้มั้ย""......."ไม่ใช่ฉันไม่อยากให้ลูกๆไปนะคะ เพราะยังไงก็พี่น้องกัน แต่ฉันแค่กลัว....""แม่สัญญาว่าจะไม่บอกเดย์ว่าเด็กๆเป็นลูกของข้าวถ้าข้าวไม่อยากให้แม่บอก""ข้าวกลัวค่ะ ว่าเดย์อาจจะไม่ต้องการเจอเด็กๆข้าวกลัวลูกจะเสียใจหากพ่อของแกไม่ได้รักแกเหมือนที่แกหวังเอาไว้""เรื่องนั้นแม่จะจัดการเองข้าวไม่ต้องกังวลใจนะลูก ถ้าให้แม่เลือกระหว่างตาเดย์กับหลาน แม่เลือกหลานจ๊ะ ตาเดย์จะไม่มีสิทธิ์ทำให้เด็กๆเสียใจแม่สัญญา"แต่เด็กๆซนมากเลยนะคะ อาจจะทำให้ทุกคนต้องเหนื่อย""เดียร์จะช่วยดูแลเด็กๆให้นะข้าว ข้าววางใจได้เลย" ฉันไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ในเมื่อท่านอยากให้ลูกๆไปฉันก็คงต้องให้ไปค่ะ"ข้าวว ข้าววอยู่รึเปล่า" เสีย

ดีเดย์......ผมขับรถไปส่งจัสมินที่โรงแรมแถวนิมมานเหมินทร์เพื่อที่เธอสามารถเดินมาเที่ยวได้เพราะแถวนั้นมีทั้งร้านค้า ห้างสรรพสินค้า จะได้ไม่บ่นผมว่าเอาเธอมาทิ้งไว้อีกผมขับรถเข้ามาถึงบ้านของพี่เขยโดยมี รปภเปิดประตูให้พอดับเครื่องยนต์เสร็จก็ลงจากรถ และเสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงเด็กหลายๆกำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนานตรงสนามหญ้า คงจะเป็นเสียงของหลานๆนั่นแล่ะ ผมจึงเดินไปหยิบของเล่นที่อยู่ท้ายรถออกมาสองถุงใหญ่ๆ และถือมันไปหาเด็กๆผมยังไม่ได้เข้าไปหรอกครับ ผมแอบยืนมองอยู่ตรงพุ่มไม้ กำลังจะหาจังหวะเข้าไปเซอร์ไพรส์ด้วยของเล่นที่หลานๆชอบ แต่ผมต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงของแม่ผมที่เดินมาเรียกเด็กๆ แต่ชื่อที่เรียกไม่ใช่ชื่อหลานชายผมนะ"เดมี่ เดลี่""ขาคุณย่าา"เดมี่?? เดลี่?? ชื่อนี้คือชื่อของเด็กที่แม่เรียก และคือชื่อของเด็กที่แม่ส่งมาในไลน์และบอกว่าส่งผิด แต่ทำไมเด็กทั้งสองคนถึงเรียกแม่ผมว่าย่าล่ะ จะว่าเรียกตามยูฟ่ากับยูโดก็ไม่น่าใช่เพราะหลานชายผมทั้งสองคนเรียกแม่ผมว่าคุณยายไม่ใช่คุณย่า" น้องเดมี่เดลี่แม่ข้าวโทรมาค่ะลูก" แม่ข้าว??"แม่ข้าวววววว" เสียงสดใสของเด็กน้อยคนนึงกำลังคุยโทรศัพท์"น้องย

รวงข้าว......ฉันเข้ามาในห้องนอนของลูกเพื่อจัดเตรียมที่นอนสำหรับคืนนี้ ส่วนเขาก็ยังนั่งอยู่กับเด็กๆ ที่ห้องรับแขก อันที่จริงฉันแค่อยากจะหลบหน้าเขาเท่านั้นค่ะ อยู่ตรงนั้นเหมือนกับว่าฉันเป็นส่วนเกินในสายตาเขา เขาคุยกับลูกเล่นกับลูก แต่กับฉันไม่แม้แต่จะมองหน้า ฉันเคยคิดว่าถ้าวันนึงได้เจอกันฉันจะบอกความจริงกับเขา แต่มาตอนนี้ ณ.เวลานี้ มันไม่จำเป็นอีกแล้วค่ะ ถึงบอกไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา ที่เขาเข้าใจฉันผิดในตอนนั้น ก็เพราะเขาไม่เชื่อใจฉัน แล้วฉันจะทำอะไรได้คะ ในเมื่อเขาเชื่อคนอื่นมากกว่า ฉันอาจจะผิดที่ไม่อธิบาย แต่ในเมื่อเขาไม่คิดจะฟังฉันก็ไม่พูดวันนั้นฉันได้รับโทรศัพท์จากบ้านแม่ครู ป้าพรโทรมาบอกว่าแม่ครูป่วยตอนนี้อยู่ รพ ฉันจึงรีบไปทันทีโดยทีไม่ได้บอกเขาเพราะเขาเองก็ไม่อยู่ห้อง พอไปถึง รพ ฉันก็รีบเข้าไปเยี่ยมแม่ครู และได้รู้ว่าแม่ครูเป็นโรคหัวใจ ที่ท่านต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะเครียดจนหมดสติ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าแม่ครูป่วยเพราะทุกครั้งที่ไปเยียมแม่ครูก็จะบอกว่าสบายดี แต่ก็มีบางครั้งที่ฉันสงสัยว่าแม่ครูทำไมหน้าซีดๆ อ่อนเพลียง่ายกว่าแต่ก่อน แม่ครูก็บอกแค่ว่าร้อนแดดเพิ่งไปทำงานในสวนกับเด็กมา น

รวงข้าว...ฉันกลับเข้าไปหาแม่ครูที่ห้อง ก็เจอกับคุณหมอและพยาบาลที่มาตรวจอาการ พอมองไปที่แม่ครูปรากฏว่าท่านหลับอยู่ค่ะ ฉันเลยถามอาการของแม่ครูว่าเป็นยังไงบ้าง"ช่วงนี้คนไข้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนะครับ ท่านน่าจะพักผ่อนน้อยและคงจะเครียดด้วย ยังไงช่วงนี้ก็อย่ามีอะไรมาทำให้ท่านต้องคิดมากต้องกังวลนะครับไม่อย่างนั้นอาการอาจจะแย่ลง หมอจะให้คนไข้พักดูอาการที่นี่อีกสักวันสองวันถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงก็จะให้กลับบ้านได้ครับ""ขอบคุณนะคะคุณหมอ"คุณหมอกับพยาบาลออกไปกันแล้วค่ะ ฉันเลยเดินมาหาแม่ครูที่เตียง จับมือท่านเอาไว้"แม่ครูคะ ข้าวจะทำยังไงดี"ฉันมองไปที่ใบหน้าของแม่ครูที่ตอนนี้ตอบลงและซีดเซียวมาก ท่านเครียดเรื่องอะไรกันนะถึงทำให้หมดสติไป ฉันว่าแม่ครูต้องมีอะไรปิดบังแต่ท่านไม่ยอมบอกฉันฉันมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็2ทุ่มแล้ว แต่ทำไมวันนี้เขาเงียบไป ไม่โทรมาหาเลยล่ะ ฉันจึงตัดสินใจโทรไปหาเขา แต่ปรากฏว่าเขาไม่รับสาย เขาเป็นอะไรรึเปล่า ปรกติเขาจะไม่เงียบไปแบบนี้นะ หรือเขาจะงอนทีฉันไม่กลับไปนอนด้วยที่คอนโด แต่เขาก็รู้นี่นาว่าฉันมานอนเฝ้าไข้แม่ครูดีเดย์....."ทำไมวันนี้มึงชวนพวกกูออกมาวะไอ้เดย์ กูนึกว่ามึงติ

รวงข้าว...."เมื่อคืนโทรมาทำไมไม่รับสาย" เขาถามฉัน เฮอะยังมีหน้ามาถามฉันอีกนะ ทีตัวเขาล่ะ -__-"......"ไม่ตอบค่ะ ไม่อยากจะมอง พอฉันไม่ตอบเขาก็หยิบมือถือในมือของฉันไปอีกรอบและทำการเปิดเครื่อง ฉันจะเอาคืนเขาไม่ยอมค่ะเขาใช้มือข้างเดียวรวบมือฉันไว้ทั้งสองข้าง พอเปิดเครื่องได้ก็เข้ารหัสซึ่งคือวันที่เราคบกันได้สองเดือนพอดี พอเปิดเครื่องปุ๊บก็มีไลน์แจ้งเตือนมาปั๊บ ฉันไม่รู้ไลน์ของใคร แต่เขาเปิดเข้าไปดู จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มตอนนี้เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง และเขาก็หันมามองหน้าฉันทันที ฉันยัง งง คะไม่เข้าใจด้วย เขาคืนมือถือให้ฉันก่อนจะลุกขึ้นและลาแม่ครูกลับทันที ฉันจึงก้มดูมือถือที่เปิดค้างไว้หน้าไลน์ เป็นข้อความของกันตา ส่งมาตั้งแต่เมื่อคืน แต่เพราะฉันปิดเครื่องไว้มันเลยไม่เห็น พอเขาเปิดเครื่องปุ๊บมันจึงเด้งมาทันทีมันเป็นรูปของกันตากับดีเดย์ค่ะ ฉันไม่รู้ว่าเป็นรูปเก่าหรือใหม่นะคะ ส่งรูปมาพร้อมกับข้อความหยาบคายมากๆ"ผัวมึงก็ผัวกูเหมือนกัน กูได้เค้าก่อนมึงอีก กูจะเอาผัวกูคืน จำไว้อีข้าวนอกนา"แล้วที่เค้าโมโหคือข้อความนี้ใช่ไหม ฉันจึงรีบลุกจากที่นอนพับเก็บให้เข้าที่ก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำเพื่อไปคุยก