All Chapters of ห่วงรักผูกใจ: Chapter 31 - Chapter 40

ดีเดย์...."แม่คงหวังมากเกินไป เห้ออออ ""หวังอะไรแม่""ช่างเหอะ ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่เดย์จะนอนที่นี่หรือกลับไปนอนโรงแรมล่ะ แต่แม่ว่าเดย์กลับไปนอนที่โรงแรมเถอะ เดี๋ยวผู้หญิงของเดย์จะรอ เดี๋ยวแม่ไปพาหลานไปคืนแม่เค้าก่อนป่านนี้คงห่วงลูกแย่แล้ว หนูข้าวยิ่งอยู่คนเดียวด้วย คงจะคิดมากละตอนนี้""เดี๋ยวผมไปส่งเองก็ได้ครับ จะได้รู้ทางด้วยคราวหน้าผมไปรับลูกจะได้ไปถูก""อย่าเลยลูก กลับโรงแรมเถอะ สงสารผู้หญิงที่เดย์พามา เดี๋ยวก็จะโทรตามอีก" ผมรู้ว่าแม่ประชดผม แม่คงอยากให้ผมไปส่งลูกๆ และไปเจอแม่ของลูกด้วย ผมดูออกแล่ะ แม่ผมคิดหรือทำอะไรผมรู้ทันหมด อันทีจริงผมก็อยากไปเจอเหมือนกันนะ อยากรู้ว่าจะทำหน้ายังไงที่เจอหน้าผมในรอบสี่ปีสรุปผมก็ขับรถมาส่งลูกๆ ที่บ้านของรวงข้าว บ้านสีขาวที่เธอเคยบอกว่าอยากจะมี ผมทำไมต้องมาจำอะไรไร้สาระด้วยนะ เด็กๆ ตะโกนเรียกเธออยู่หน้าบ้าน ผมยืนอยู่กับลูกหน้าบ้าน ไม่นานนักประตูก็เปิดออกมา พร้อมกับผู้หญิงคนนึง คนที่ผมรักหมดใจ.... ไม่มีเคยรักหมดใจต่างหาก พอเธอเห็นหน้าของผมเธอก็ชะงักเท้าทันที คงจะตกใจที่เห็นผมยืนตรงนี้ไม่ใช่แม่ของผม เด็กๆ จูงมือผมคนละข้างเข้ามาในตัวบ้าน และพามานั

รวงข้าว...ตอนนี้ฉันกำลังยืนรอนาฬิกาที่กำลังซ่อมอยู่ ฉันก็อยากได้เรือนใหม่อยู่นะคะเพราะเรือนเก่าใส่มันมานานและหน้าปัดมันก็แตกแล้วด้วย แต่พอเห็นราคาก็ตัดใจค่ะ มันแพงเกินไปสิ้นเดือนนี้ต้องโอนค่าบ้านให้คุณป้าอีก ฉันเลยตัดสินใจซ่อมเรือนเก่าเอาดีกว่าแค่ไม่กี่ร้อยเองสักพักเด็กๆ ก็วิ่งมาหาฉันพร้อมถุงของเล่นคนละถุง นี่พ่อพวกแกเหมาหมดห้างละมั้งน่ะ เฮ้อออ ฉันหวังว่าเด็กๆ คงไม่เสียนิสัยเพราะพ่อตามใจนะคะเด็กๆ บ่นหิวข้าวแล้วค่ะ เพราะตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้ว เราเดินมาตรงโซนร้านอาหาร และบังเอิญเจอพี่ริวอีกแล้วค่ะรวงข้าวววว น้องมี่น้องลี่ ""ลุงริววว/ลุงริวววววว""อ้าวววพี่ริว สวัสดีค่ะ""มาซื้อของเหรอข้าว ว่าไงเด็กๆ สบายดีมั้ยครับ"พี่ริวทักทายเด็กๆ"สบายดีค่าาาา ลุงริวขาาาเลี้ยงไอศครีมน้องอีกได้มั้ยค๊าาาาาา/ใช่ค่าาาาาาาาาาน้องก็อยากกิน""ได้สิครับวันนี้จะกินกันคนละกี่ถ้วยดีเอ่ย""สองถ้วยค่าาาาาา""น้องก็สองเหมือนกันค่าาา""โอเคเลยค๊าบบบบบ""เย้ๆๆๆๆ ลุงริวใจดีที่สุดเลยค่าาา/น้องรักลุงริวค่าาาา"พี่ริวชวนเด็กไปร้านไอศครีม แต่ก็คงไม่ทันได้สังเกตุคนที่ยืนอยู่ตรงนี้อีกคน ฉันคงต้องแนะนำใช่ไหมคะ"เอ่อพี่

รวงข้าว...ถ้าจะบอกว่าเขาหึงฉันกับพี่ริวจะได้มั้ย ไม่ได้อยากจะเข้าข้างตัวเองเลยค่ะ ฉันจัดการอาหารเสร็จและนำไปวางบนโต๊ะ 3ที่ค่ะ ฉันไม่รู้เค้าจะกินมั้ยนะแต่ก็ทำเผื่อเขาด้วยเดี๋ยวจะหาว่าฉันใจดำ เมนูเดิมๆ เลยค่ะ ข้าวผัดไข่ใส่แครอท พิเศษตรงมีต้มจืดเต้าหู้ด้วย เขาอุ้มเด็กๆ ออกมาจากห้องค่ะ เด็กๆ นั่งประจำที่ของตัวเอง ส่วนเขายืนมองดูอาหารบนโต๊ะ มองทำไม มันมีอะไรแปลกเหรอ ก็แค่ข้าวผัดธรรมดาที่......ที่เขาเคยขอให้ฉันทำให้กินตอนที่เรายังเป็นแฟนกัน เขาคิดแบบนั้นอยู่รึเปล่า"เด็กๆ ชอบเมนูนี้หรอข้าว" ข้าว??? เขาเรียกฉันว่าข้าวแทนที่จะเรียกว่าเธอเหมือนทุกครั้ง แต่เหมือนฉันเพิ่งบอกเขาไปเองนะว่าให้เรียกชื่อฉันว่ารวงข้าวไม่ใช่ข้าวเฉยๆ แบบนี้ มันก็เหมือนที่เขาไม่ให้ฉันเรียกเขาว่า เดย์ นั่นล่ะค่ะ ฉันมองหน้าเขา และเขาคงจะเพิ่งนึกขึ้นได้"จะอะไรนักหนากับแค่ชื่อเรียก" เขาเดินมายืนข้างๆ ฉันแล้วก็พูด คงกลัวเด็กๆ จะได้ยินมังคะ"ทีคุณยังไม่ยอมให้ฉันเรียกว่าเดย์ เฉยๆ เลยนี่" ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เบาเช่นกัน เพราะฉันก็กลัวลูกจะได้ยินเหมือนกันค่ะ ฉันจะพยายามไม่โต้เถียงกับเขาต่อหน้าลูกค่ะ ฉันเดินไปในครัวเพื่อท

รวงข้าว...."เราไม่ได้สนิทกันจะให้ฉันเรียกแบบนั้นทำไม""ละอยากกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมรึเปล่าล่ะ"เขาพูดพร้อมกับกระซิบมาที่ข้างหูเบาๆ จนฉันขนลุกไปทั้งตัว มันแปลกๆ เพราะเราไม่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้มานานมากแล้ว ฉันไม่พร้อมที่จะให้เขามาทำอะไรแบบนี้กับฉัน เพราะตอนนี้สถานะของเราคือพ่อและแม่ของเดมี่เดลี่ ฉันกลัวว่าตัวเองจะเผลอตัวเผลอใจไปกับเขาอีกเป็นครั้งที่สอง ฉันกลัวว่ามันจะจบลงแบบเดิมอีก"ปล่อยเถอะนะ อย่าทำแบบนี้เลย คุณ...""บอกให้เรียกเดย์ไง""........""เรียกเดย์เหมือนเดิมได้มั้ยครับข้าว""มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมได้หรอกนะเดย์""ต้องได้ดิ""จะมารื้อฟื้นทำไม ตอนนี้เดย์ก็มีแฟนใหม่ไปแล้วอย่าทำแบบนี้เลยนะ""จัสมินน่ะเหรอ""มั้ง""จัสมินไม่ใช่แฟนไม่เชื่อถามแม่ดิ""จะถามท่านทำไม ไร้สาระ""ก็ข้าวไม่เชื่อ""ข้าวไม่รู้นะว่าเพราะอะไรเดย์ถึงมาทำแบบนี้ทั้งที่ผ่านมาเดย์ไม่คิดที่จะฟังข้าวเลย และจะมาอยากฟังตอนนี้เพราะอะไร""ขอโทษได้มั้ยล่ะ""มันไม่ง่ายไปหน่อยรึไง""ก็รู้ว่าผิดที่ตอนนั้นไม่ฟัง แต่ตอนนี้อยากฟังแล้วไง""ความรู้สึกช้าจังเลยนะ 4ปีเพิ่งคิดจะมาฟัง""ตอนนั้นข้าวเองก็ผิดรึเปล่า""อ่อ นี่โทษข้าวใช่ไ

ดีเดย์.......ตอนนี้ลูกๆ ของผมก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อย เฮ้ออออ ฝาแฝดเวลาป่วยก็ป่วยพร้อมกันแบบนี้ไหม ที่ผ่านมาข้าวดูแลลูกยังไงคนเดียว ถ้าแม่ไม่ไปเจอผมคงไม่รู้ว่าผมมีลูกเล็กๆ ที่น่ารักแบบนี้เพราะข้าวคงไม่บอกผมแน่ๆ เพราะถ้าบอกคงจะบอกนานแล้วมันก็ผิดที่ผมเองนั่นแล่ะ ผิดที่ผมคนเดียวเลยจริงๆ ผิดที่โง่ โง่แบบไม่ลืมหูลืมตา แต่จะให้กลับไปแก้ไขอะไรก็คงไม่ได้ แต่ผมจะทำวันนี้และวันต่อไปให้ดีที่สุด ผมจะทำให้ข้าวกลับมารักผมและให้อภัยกับสิ่งที่ผมได้เคยทำลงไป แม้ความหวังมันจะดูริบหรี่ก็ตาม แต่ว่าผมจะทำยังไงดี อีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปดูงานที่บริษัท ผมยังไม่อยากกลับ ไม่อยากทิ้งลูกกับรวงข้าวไปไหนอีก แต่ความรับผิดชอบผมก็ต้องกลับ ผมตะเอาไงดี อยากพาเด็กๆ ไปอยู่ด้วยแต่แม่ของลูกคงไม่ยอม หรือผมจะปรึกษาแม่ดี ตอนนี้ผมต้องให้แม่ช่วยแล้วล่ะเพราะรวงข้าวเกรงใจแม่ผมเวลาต่อมาเด็กๆ ตื่นแล้วครับ ตื่นพร้อมกับแขนที่ชาไปทั้งสองข้างของผม ผมปล่อยให้เด็กๆ นอนหนุนแขนผมอยู่แบบนี้มาเกือบชั่วโมง แต่ไม่เป็นไรเพื่อลูกผมทนได้รวงข้าวยกข้าวต้มเข้ามาป้อนให้ลูก ผมป้อนน้องเดลี่ข้าวป้อนน้องเดมี่"ตัวไม่ค่อยร้อนแล้วนะคะสงสัยเพราะเช็ดตั