All Chapters of ของหวงของ ท่านแม่ทัพ: Chapter 31 - Chapter 40

รถม้าของขบวนเจ้าสาว เริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง ทุกอย่างดูปกติ เหมือนกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ใต้เท้าต้าฉีกลับมานั่งประจำตำแหน่งคนขับเรียบร้อยแล้ว และบอกว่า จูหลงนางสบายดี " คุณหนู ท่านเป็นอะไรหรือป่าวเจ้าค่ะ " หลี่เจินเอ่ยถามผู้เป็นนาย เพราะเห็นว่านางนั่งเงียบตั้งแต่รถม้าเริ่มเคลื่อนตัวออกมาแล้ว " ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ " นางหันมาตอบสาวใช้ข้างกาย แต่ภายในใจของนางกลับรู้สึกเป็นกังวลอย่างยิ่ง ก็ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอนางอยู่ที่จวนแม่ทัพบ้าง ขบวนรถเคลื่อนเข้ามาในเขตเมืองหลวง เสียงคนด้านนอกพูดคุยกันดังเจื้อยแจ้วอยู่ตลอดทั้งสองฝากฝั่งของถนน กว่าจะเดินทางมาถึงจวนแม่ทัพก็เหนื่อยเอาเรื่องเลย วังหลวง บรรยากาศในห้องทรงพระอักษร ขององค์ฮ่องเต้เริ่มตลึงเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากผู้เป็นใหญ่ที่สุดในแคว้น กำลังเฝ้ารออะไรบางอย่าง อย่างใจจดใจจ่อ " กงกง " " พะย่ะค่ะฝ่าบาท " กงก

ซูหวินซียืนลูบหลังให้กับคนตัวสูงด้วยความห่วงใย ที่เขาเอาแต่อาเจียนออกมาอย่างเดียวจนหมดแรง นางใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดมุมปากให้กับเขาที่ยืนพิงอยู่ริมระเบียง " รบกวนใต้เท้าเสี่ยว ไปตามท่านหมอให้มาดูท่านแม่ทัพที " " ขอรับฮูหยิน " เสี่ยวฮัวที่ได้ยินเสียงแปลก ๆ จึงได้เดินมาดู และเห็นว่าท่านแม่ทัพกำลังยืนพิงราวระเบียงอยู่ด้วยท่าทางอ่อนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาจึงออกมาตามท่านหมอตามคำขอของฮูหยินในทันที ไป๋มู่จินมองเสี้ยวหน้าหวานที่อยู่ใกล้ ๆ คนตัวเล็กนางกำลังใช้ผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้หน้าให้เขาอยู่ ด้วยสีหน้าเป็นกังวล " ตัวก็ไม่ร้อน .... ท่านรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือไม่ " นางเอ่ยถามเขา ทั้งที่มีเรียวก็ยกขึ้นมาอิงหน้าผากหนาไปด้วย เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยที่เห็นท่าทางห่วงใยของนางเช่นนี้ " เจ้าขยับเข้ามาอีกหน่อยสิ " ถึงจะสงสัย แต่คนตัวเล็กก็ขยับเข้าไปหาเค้าอย่างว่าง่าย มือหนารั้งเอวบางเข้ามาแนบชิดลำตัว ก่อนที่จะซบหน้าลงกับบ่าเล็ก ๆ ของนาง กลิ่นกายหอม ๆ ทำให้เค

เสี่ยวฮัวเดินเข้ามาในห้องส่วนตัวขององค์ชายสาม เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปก็พบว่า ท่านรองแม่ทัพนั่งก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะกลางห้อง " องค์ชาย " " เจ้ามาก็ดีแล้ว ช่วยพาเจ้าหมอนี่กลับไปที ข้าก็จะกลับแล้วเช่นกัน " " พะย่ะค่ะ " องค์ชายสามเดินออกไปพร้อมกับองครักษ์ส่วนตัวของเขา เสี่ยวฮัวเดินมานั่งลงตรงข้ามกับรองแม่ทัพ เขาจึงได้เงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่มาใหม่ แล้วยะแสยิ้มออกมาด้วยความเย้ยหยัน " ทำไม....เจ้าก็มองข้าด้วยสายตาสมเพชเหมือนกับเจ้านั่นอีกคน " รองแม่ทัพคงจะหมายถึงองค์ชายสามที่พึ่งจะเดินออกไป และยังรินสุราใส่จอบให้กับเสี่ยวฮัวอีก เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะดื่มมัน " กลับได้หรือยัง " " อืม " ร่างสูงลุกขึ้นยืน และเดินนำออกไป จากห้องด้วยท่านทางทุลักทุเล แต่ก็ไม่ยอมให้เสี่ยวฮัว ช่วยพยุง เขาจึงทำเพียงแค่เดินตามไปห่าง ๆ แต่แล้วเมื่อเดินผ่านสะพานไท่หวง ต้าฉีก็หยุดยืนอยู่ที่กลางสะพาน ภายในมือกำบางอย่างเอาไว้แน่นเ

ขบวนรถม้าเคลื่อนตัวมาถึงจุดพักม้า ข่าวที่แม่ทัพใหญ่แดนเหนือป่วยหนักแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ที่จุดพักม้าดูเหมือนจะมีคนเข้าพักน้อยมาก การเดินทางในครั้งนี้เขาให้คนปิดเรื่องที่เขาพาฮูหยินน้อยกลับแดนเหนือด้วย เพราะกลัวว่าคนพวกนั้นจะพุ่งเป้าไปที่นางกับลูกแทน เสี่ยวฮัวพยุงคนป่วยเข้าไปในโรงเตี๊ยม และตรงขึ้นไปยังชั้นสองทันที เขาปลายตามองผู้คนที่นั่งทานอาหารอยู่ด้านล่างที่มีทั้งสตรีและบุรุษ รวมไปถึงคนแก่ แต่แค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าคนพวกนั้นล้วนแต่เป็นผู้มีวรยุทธทั้งสิ้น เมื่อไหร่ประตูปิดลงคนที่ทำเป็นแกล้งป่วยก็ยืนตัวตรงและเดินไปแอบอยู่ที่หน้าต่าง สายตาคมมองผ่านช่องเล็ก ๆ ไปด้านนอก ก็เห็นว่ามีคนหลายกลุ่มทยอยกันเข้ามาในโรงเตี๊ยม แค่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าเป้าหมายของพวกมันไม่ใช่เสบียง แต่เป็นตัวเขามากกว่า " ท่านแม่ทัพ คืนนี้พวกเราคงไม่ได้นอนเป็นแน่ " " เล่นสนุกกับพวกมันหน่อยจะเป็นไรไป " ถึงปากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ภายในใจของเขากลับรู้สึกเป็นกังวลใจมาก เพราะเป็นห่วงใครอีกค

สายตาคมจ้องมองลูกน้องที่อยู่กับเขามานานหลายปี คนพวกนี้จงรักภักดีกับเขามาโดยตลอด ต้องมีอะไรแอบแฝงเป็นแน่ที่ทำให้คนผู้นี้แปรพักได้ " นายกองหลิว เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่ " " ไม่มีขอรับ ความผิดของข้าใหญ่หลวงยิ่งนัก ท่านแม่ทัพได้โปรดลงโทษข้าเถอะ " เสี่ยวฮัวเดินเข้ามากระซิบอะไรบางอย่างที่ข้าหูของไป๋มู่จิน และเดินกลับออกไปนอกกระโจม ปล่อยให้ท่านแม่ทัพสอบสวนคนผู้นี้ต่อตามลำพัง " เจ้าอยู่กับข้ามานา เรื่องแค่นี้เหตุใดถึงไม่บอกข้าดี ๆ หรือคิดว่าข้าจะช่วยเจ้าไม่ได้เช่นนั้นหรือ " " ท่านแม่ทัพโปรดอภัย ข้าน้อยไม่รู้จะทำเช่นไรจริง ๆ คนผู้นั้นขู่จะฆ่าครอบครัวของข้าทั้งตระกูล ข้าจึงจำใจต้องทำตามคำสั่งของมัน " นายกองหลิวก้มหน้าลงด้วยความสำนึกผิด หากคนพวกนั้นไม่จับครอบครัวของเขาไป เขาไม่มีวันที่จะหักหลังท่านแม่ทัพเป็นแน่ " เอาเถอะ เรื่องครอบครัวของเจ้า ข้าให้คุณไปสืบมาแล้ว รองแม่ทัพกำลังจะไปช่วยพวกเขา ส่วนเจ้าที่เป็นทหารที่ใต้บังคับบัญชาของข้า เมื่อทำผิด ก็ต้องได้รับโทษตามกฎทหา