Semua Bab ของหวงของ ท่านแม่ทัพ: Bab 11 - Bab 20

ซูหวินซีลืมตาขึ้นมาในยามอิ๋น นางขยับกายเล็กน้อยก็ต้องพบกับความเจ็บปวดไปทั้งตัว นางมองคนข้างกายที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ มือหนายังคงเกาะเกี่ยวเอวบางของนางเอาไว้แน่น เมื่อคืนนางก็แทบจะไม่ได้นอน นางค่อย ๆ ดึงมือของเขาออกอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะรีบสวมเสื้อผ้าของตนเองและพาร่างกายที่อ่อนแรงของนางออกมาจากจวนรับรองในทันที โชคดีที่ผู้ดูแลจวนยังไม่ตื่น นางจึงออกมาโดยที่ไม่มีใครเห็น และกลับเข้าห้องของตนเองไป " คุณหนู ท่านไปจริง ๆ หรือเจ้าคะ " เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอหลี่เจินนั่งรอยู่ด้วยท่าทางร้อนใจ และเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงห่วงใย " ข้า ..... ช่างเถอะ " " ท่านแม่ทัพก็ช่างใจร้ายยิ่งนัก .....ดูสิคุณหนูของข้าช้ำไปหมดเลย " หลี่เจินมองรอยแดงตามลำคอและหน้าอกของคุณหนูของตนด้วยความเห็นใจ " จะโทษเขาได้ย่างไร เป็นข้าที่เลือกเอง แต่มันจบไปแล้วหล่ะ เขาก็แค่คิดว่าข้าเป็นสตรีในหอโคมเขียวที่คนของเขาหามาให้ก็เท่านั้น เป็นแบบนั้นก็ดีแล้ว " " คุณ

กองปราบ คนของหน่วยพยักและเหล่ามือปราบต่างเตรียมความพร้อมที่จะรับมือกับการมาบุกชิงตัวนักโทษ แม้ว่าภายนอกกองปราบอาจจะดูปกติดี แต่ภายในนั้นพวกเขาเตรียมพร้องอย่างขันแข็ง มือปราบหลายคนมาทำงานด้วยความจำใจ เพราะวันนี้เป็นเทศกาลชีซี เดิมทีแล้วพวกเขาต้องอยู่กับภรรยาหรือคนรัก แต่ตอนนี้พวกเขาต้องมารอรับมือกับโจรภูเขาที่จะมาชิงตัวลูกน้องของพวกมัน ไปมู่จินมองบุคคลตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า และหมุนถ้วยชาในมือเล่นอย่างสบาย ๆ " ท่านหัวหน้าไม่มีวันบุกมาหรอก.....พวกเจ้ากำลังเสียเวลาเปล่า " เสี่ยวฮั้วมองบุคคลตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ ในเมื่อเจ้านายของเขาไม่พูด เขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร " หุบปากได้แล้ว.....คิดว่าพวกข้าไม่รู้หรือว่าเจ้าเป็นอะไรกันกับหัวหน้าโจรภูเขา " หัวหน้ามือปราบเว่ยเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้ผ้าอุดปากของลูกชายคนเดียวของหัวหน้าโจรภูเขาด้วยความเหลืออด ก็มันเล่นพูดไม่หยุดเลยตั้งแต่ถูกจับมา ใครจะไปทนได้แม้แต่ผู้ที่มีความอดทนสูงเช่น

ในยามที่แสงอรุณสาดส่องลงมากระทบกับผิวน้ำ ทำให้เกิดแสงระยิบระยับ สตรีร่างบางนั่งเหม่อลอยอยู่กลางสวนดอกไม้ ข้างน้ำตกจำลอง นางหวนนึกถึงใบหน้าคมของใครบางคนที่ช่วยนางไว้เมื่อวานนี้ เหตุใดถึงได้รู้สึกจุกในอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อรู้ว่าเขาคนนั้นจำนางไม่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เป็นนางเองที่ไม่อยากให้เขาจำนางได้ ซูหวินซีส่ายหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดที่ว้าวุ่นของตนเอง " โอ๊ย " มือเรียวยกขึ้นมาลูบที่ลำคอของตนเองเมื่อนางลืมนึกไปว่า ยังมีแผลที่คออยู่ " ซีซี " ใบหน้าหวานหันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับบุรุษสูงวัยที่กำลังเดินมา นางจึงเดินเข้าไปพยุงท่านเดินไปนั่งที่ศาลา " ท่านตา.....เหตุใดถึงลงมาที่นี่เองหล่ะเจ้าคะ ทำไมไม่ให้สาวใช้มาตามข้าหล่ะ " " ตาไม่ได้มาที่เรือนหลังเล็กนี่นานแล้ว จึงอยากจะมาดูเสียหน่อย และมาดูด้วยว่าเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง " ท่านตามองไปรอบ ๆ ที่เรือนเล็กนี้แยกจากเรือนหลังใหญ่ไกลพอสม พื้นที่ส่วนใหญ่ถูกดัดแปลงให้เป็นสวนดอกไม้ ท

ไป๋มู่จิน มองสตรีหน้าหวานที่ตอนนี้นางกำลังโกรธจนหน้าแดงไปหมด ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเวลานางโกรธ ช่างน่ารัก ดวงตากลมโตที่จ้องมองมาเหมือนอยากจะซีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ เลยก็ว่าได้ ไม่เคยมีใครกล้ามองเขาแบบนี้มาก่อน เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ แม้ว่าจะถูกนางต่อว่าต่าง ๆ นานาก็ตามที " ข้าด่าท่านอยู่ ท่านจะยิ้มทำไม " " ก็.....ยังไม่ทันไร เจ้า ก็หึงข้าเสียแล้วหรือฮูหยิน... " ซูหวินซีอ้าปากค้างนางไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดใด มามาต่อว่าบุรุษตรงหน้านี้ได้อีก แต่นางก็ยังมีอีกวิธี " ท่าน.....เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเจ้าคะ ข้าไม่อยากทำให้ชื่อเสียงของท่านแม่ทัพต้องมัวหมอง เพราะมีฮูหยินที่ต่ำศักดิ์และชื่อเสียงฉาวโฉ่กับบุรุษมากมากมาย หรือว่าท่านยังไม่รู้ว่าข้าทำยังไงกับคู่หมั้นคนก่อน ๆ ของข้า และข้าก็ยัง มีข้อเสียอีกมากมาย แล้วก็ชอบทำการค้าไม่ชอบอยู่ติดเรือน ไม่ชอบถูกบังคับ และข้าไม่ใช่คนใจกว้างพอ ที่จะใช้สามีร่วมกับสตรีอื่น ข้อเสียของข้ามากมายเช่นนี้แล้ว หวังว่าท่านแม่ทัพจะไ

จวนรับรอง ซูหวินซีเดินนำเข้ามาในจวนรับรอง โดยมีท่านแม่ทัพกับเสี่ยวฮัวเดินตามเข้ามาด้วยความงุนงง ที่เห็นนางสั่งงานคนนั้นนี้ เหมือนกับเป็นจวนของตนเอง " ท่านแม่ทัพ เอ่อ..ข้าว่าคุณหนูซูนางเมาค้างหรือ เปล่าขอรับ " เสี่ยวฮัวที่เดินตามหลังมา กระซิบถามผู้เป็นเจ้านายด้วยความสงสัย ในตอนแรกท่านแม่ทัพบอกจะไปส่งงานที่จวนแต่นางก็ไม่ยอม " ท่านนั่งตรงนั้นแหละ " ไป๋มู่จินมองหน้ากันกับเสี่ยวฮัวเมื่อเขาถูกสตรีตัวเล็กสั่งให้นั่ง ส่วนตัวนางเดินหายออกไปจากห้องโถง และกลับมาพร้อมกับกล่องยา พวกเขามองหน้ากันไปมา เมื่อเห็นว่านางรู้จักจวนนี้ดีกว่าพวกเขาเสียอีก ซูหวินซีเดินเข้ามาใกล้ท่านแม่ทัพที่นั่งอยู่นางใช้กรรไกรตัดแขนเสื้อเหนือข้อศอกของเขาออก เสี่ยวฮัวมองหน้าท่านแม่ทัพที่นั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน และไม่ได้เอ่ยปากห้ามนางด้วย เมื่อเห็นดังนั้นแล้วเขาจึงเดินออกจากห้องไป " ขอบคุณท่าน ... ที่ช่วยชีวิต ......ส่วนเสื้อของท่าน ข้าจซื้อมาคืนก็แล้วกัน " เสียงหวานเอ่ยขึ้นใกล้ ๆ นางไม่ได้มอง