All Chapters of ของหวงของ ท่านแม่ทัพ: Chapter 21 - Chapter 29

ซูหวินซีออกมาที่ร้านตามปกติ แม้ว่าคนรอบตัวจะมองมาที่นางแปลก ๆ ก็ตาม แต่นางก็หาได้สนใจไม่ อย่างไรเสียก็ต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่จะไป " ซีซี " " ว่าไง " นางตอบรับเสียงเรียกทั้งที่สายตายังไล่ดูบัญชีในมือของตนเองอยู่ ซานเป่าโจเดินเข้ามานั่งตรงข้ามนาง พอเขาได้ยินข่าวเรื่องสมรสพระราชทาน เขาก็กระวนกระวายใจเจียนจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่ดูนางสิ ยังนั่งนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย " เจ้ายินดี ..... แต่งกับเค้าหรือไม่ " เขาถามคำถามที่ เฝ้าถามตนเองอยู่ตลอดทางที่มา มันเป็นคำถามเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวของเขา นางเงิยหน้าขึ้นมามอง " ไม่ว่าจะยินดีหรือไม่.....ข้าก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ในเมื่อข้าเป็นคนเริ่ม ข้าก็ต้องจบมันเอง " " ข้าไม่เข้าใจ เริ่มอะไร จบอะไร ...... ขอเพียงเจ้าบอกมาว่าไม่ยินยอม ข้าพร้อมจะพาเจ้าไปจากที่นี่ทันที " เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง หากนางมีใจให้คนผู้ นั้น เชาก็คงจะร่วมยินดี แต่หากต้องทนมองนางเดินเข้ากองไฟไปต่อหน้า ไม่ว่าต้องแลกด้ว

บุรุษร่างสูงใบหน้าคมสันอยู่ในชุดสีดำสนิทตามแบบฉบับหัวหน้าหน่วยพยักฆ์เหิน ในมือข้างหนึ่งถือดาบคู่ใจยืนพิงกำแพงอยู่หน้ากองปราบ เขากำลังดักรอคนผู้หนึ่งอยู่ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่านางจะออกมาเสียที ผ่านไปหลายชั่วยามผู้คนเริ่มทยายออกมาจากกองปราบจวนจะหมดแล้ว ผ่านไปครู่ใหญ่ ร่างสูงจึงหันหลังเดินออกมาเมื่อเขาคิดว่าทุกคนคงจะกลับกันหมดแล้ว " พี่ต้าฉี " เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้คนที่กำลังก้าวเดินไปข้างหน้าต้องหยุดชะงัก แล้วหันกลับมามองสตรีนางนางหนึ่งที่อยู่ในชุดกองปราบ นางเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเขา " ไม่ใช่ว่าท่านกลับไปเมืองหลวงแล้วหรือเจ้าคะ " " ก็.....ไปแล้วมาแล้ว " คนตัวเล็กฟังที่เขาพูดด้วยความงุนงง แต่ก็พยักหน้าน้อย ๆ ให้เขา อย่างเข้าใจ " แล้วท่านมาทำอะไรแถวนี้ " " เอ่อ....ข้าก็แค่เดินผ่านมาน่ะ " " ถ้าเช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อนนะเจ้าคะ " นางส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนที่จะออกเดินไปข้างหน้า แต่เขาก็

ในค่ำคืนที่เงียบสงัด สายลมเย็นพัดผ่านร่างหนาที่ยืนตระหง่านอยู่บนหลังคาของโรงเตี๊ยมหลังหนึ่ง ที่อยู่ใกล้กับเรือนหลังเล็ก เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังแว่วมาเป็นระยะ ๆ สายตาคมเหลือบไปเห็นเงาดำสายหนึ่ง ที่อยู่อีกฟากของโรงเตี๊ยม เขาส่งสัญญาณให้เสี่ยวฮัวไปตรวจดู ว่าเงาดำที่เห็นใช่คนร้ายหรือไม่ แต่เพียงไม่นานเสี่ยวฮัวก็เดินกลับมาพร้อมกับบุรุษชุดดำอีกคนหนึ่งที่เดินตามหลังมาด้วย สายตาคมมองผู้มาใหม่ด้วยความสงสัย ว่าเหตุใดคนผู้นี้ถึงได้มาปรากฏตัวที่นี่ " ท่านแม่ทัพ " " เจ้ารู้ด้วยหรือ....ว่าข้าเป็นแม่ทัพ " " นี่มันช่วงพักร้อนนะขอรับ...ท่านอาจารย์.....ข้าก็ต้องมีธุระส่วนตัวบ้างสิ ว่าแต่ท่านมาทำอะไรตรงนี้ " " แล้วเจ้า มาทำอะไร " ไป๋มู่จินเลิกคิ้วขึ้นสูง เขาไม่ได้ตอบคำถามของต้าฉี แต่เป็นฝ่ายถามกลับรองแม่ทัพหนุ่มที่ยืนเอามือจับท้ายทอยของตนแก้เก้ออยู่ ก็ตั้งแต่เจ้านี่มาถึงก็ยังไม่ได้ไปรายงานตัวกับแม่ทัพอย่างเขาเลย " เอ่อ... ข้า...ข้ามาเดินเ

ไป๋มู่จินสังเกตอาการของลูกน้องคนสนิทพี่เอาแต่นิ่งเงียบตั้งแต่งเมื่อครู่แล้ว คงจะเป็นเพราะเจอจูหลงเป็นแน่ " เสี่ยวฮัว.....เจ้ากับนางนยังไม่ดีกันอีกหรือ " " เป็นนาง ที่ไม่ยอมคุยกับข้าเอง " " อย่างนั้นหรือ ..... นี่ก็ผ่านมาจะปีกว่าแล้วนะ ความเค้นของสตรีช่างกลัวเสียจริง " ท่านแม่ทัพยิ้มเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปเก็บของในห้องให้เรียบร้อย เสี่ยวฮัวยิ้มแห้ง ๆ เมื่อนึกถึงเหตุการเมื่อครั้งนั้น บันทึกความทรงจำของ ( เสี่ยวฮัว ) หนึ่งปีก่อน ในขณะที่เขาพึ่งกลับมาจากการปฏิบัติภารกิจลับให้กับท่านแมทัพ ก็เห็นคนชุดดำคนหนึ่งที่ใช้ผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้และกำลังลักลอบเข้าจวนแม่ทัพ เห็นดังนั้นเขาจึงคิดว่าเป็นคนร้าย และได้เข้าไปจับตัวคนชุดดำเอาไว้และได้มีการต่อสู้กันเกิดขึ้น ด้วยฝีมือที่สูสีกัน ทำให้ พวกเขาสู้กันอยู่นานเลยที่เดียว สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายชนะ และจับคนชุดดำมัดเอาไว้ เขาดึงผ้าปิดหน้าของคนผู้นั้นออกและต้องตกตะลึง เมื่อพบ

อำเภอชิงเหอ ซูหวินซีตรวจดูความเรียบร้อยภายในจวน อย่างละเอียด นางไม่อยากให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น หากนางไม่อยู่แล้ว ร่างบางเดินเข้ามาในสวนดอกไม้ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบ ๆ จวนด้วยความอาลัย นางอยู่ที่จวนหลังนี้มาตั้งแต่เล็กจนโต หากต้องจากไปจริง ก็ไม่รู้ว่านางจะทำใจได้หรือไม่ " คุณหนู คนของท่านแม่ทัพนำชุดแต่งงานมาส่งเจ้าค่ะ " ร่างบางหันมาตามเสียงเรียกของสาวใช้คนสนิท นางพยักหน้ารับรู้และเดินตรงไปยังหน้าเรือนใหญ่ ภายในห้องโถงมีสตรีรุ่นราวคราวเดียวกับนางนั่งอยู่ ใบหน้าหวานหมดจดแต่งหน้าเบาบาง ดูแล้วงดงามยิ่ง แต่ถึงการแต่งกายจะงดงามและเรียบร้อยเพียงใด ก็ยังซ่อนแววตาซุกซนของแม่นางผู้นี้เอาไว้ไม่ได้ " ฮูหยินน้อย ข้าจูหลง นำชุดแต่งงานและเครื่องประดับมาให้ฮูหยินน้อยได้รองสวมใส่ เจ้าคะ " จูหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม และส่งยิ้มอย่างจริงใจให้กับสตรีที่งดงามตรงหน้า ด้วยความถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ " เรียกข้า หวินซีก็ได้ ดูแล้วเจ้ากับข้าก็น่าจะอายุเท่า ๆ กัน เป็นสห