All Chapters of ของหวงของ ท่านแม่ทัพ: Chapter 41 - Chapter 50

คนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างกายนางเริ่มขยับไปมา และซุกตัวเข้าหาแผงอกแกร่งด้วยความเคยชิน ทำให้คนที่นอนไม่หลับทั้งคืนกอดนางเอาไว้ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วนางจะมีท่าทีเช่นไร แต่ที่มือเรียวเล็กกอดตอบเขาก็ทำให้เขาชื่นใจขึ้นมาบ้าง แต่เพียงไม่นาน ดวงตากลมโตของนางก็ลืมขึ้น นางจ้องมาที่เขาด้วยความตกใจ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันจนเป็นปม มือของนางผลักเขาออกอย่างแรง และลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะดึงผ้าห่มมาคุมตัวเองเอาไว้อย่างแน่นหนา " เจ้า เป็นใครกัน มานอนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร " นางเอ่ยถามเขาพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ห้อง ไปหน้าหวานเริ่มซีดลงเรื่อย ๆ ด้วยความตื่นตระหนก นางจำเขาไม่ได้จริง ๆ อย่างนั้นหรือเหมือนเขาจะทำใจมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกน้อยใจอยู่ดี " ซีซี " เขาเอ่ยเรียกชื่อนางเสียงเบา ทำให้คนตัวเล็กที่ถอยหนีไปจนสุดปลายเตียงต้องหันกลับมามองเขาด้วยความตกใจ " เรารู้จักกันหรอ.....เจ้าเป็นใครแล้วรู้ชื่อข้าได้อย่างไร ..... หรือว่า...." " ข้าเป็นสามีเจ้า "

เรียวปากหนาประกบจูบกลีบปากเล็ก ๆ ด้วยความเสน่หา และครางออกมาด้วยความพอใจ เมื่อนางก็ตอบสนองความต้องการของเขาได้เป็นอย่างดี มือเล็ก ๆ ที่กอดรอบคอของเขาเอาไว้ในตอนแรกเลื่อนลงมาที่หน้าอกแกร่ง ก่อนจะลูบไล้ไปมาเบา ๆ ถ้าทีเหมือนกับยินยอมพร้อมใจ แต่คำเตือนของท่านหมอก็ยังดังก้องอยู่ในหัวของเขา ว่าการร่วมหอนั้นคนที่สูญเสียความทรงจำส่วนใหญ่จะไม่ยินยอมง่าย ๆ เพราะฉะนั้นแล้ว โดยปกตินางก็ดื้อดึงอยู่พอสมควรยิ่งนางจำอะไรไม่ได้แบบนี้ หากนางยอมเขาจริง นี่ถือเป็นเรื่องผิดปกติเป็นอย่างมาก มือหนาจับข้อมือเรียวที่กำลังสอดเข้าไปใต้หมอนเอาไว้นั่น แต่ก็ยังไม่ยอมถอดจูบออกจากเรียวปากเล็ก ๆ นั้นเลย เขาแย่งเอาบางอย่างที่อยู่ในมือของนางมาถือเอาไว้นานก่อนที่จะถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง สายตาคมทอดมองกระปุกเล็ก ๆ ในมือ เขาจำมันได้ดีมันคือผงอะไรก็ไม่รู้ที่นางปาใส่คนร้ายในวันนั้น ทำให้คนพวกนั้นกลายเป็นคนเสียสติไปชั่วขณะหนึ่ง " คือ ...ข้า " " นอนเถอะ " เข

ซูหวินซีมองถ้วยยาที่ท่านหมอยื่นมาตรงหน้าของนาง ก่อนที่จะหันไปมองหน้าบุรุษที่นั่งข้างกายของนาง เขาจึงพยักหน้าให้และช่วยรับถ้วยยามาเป่าให้พออุ่น ก่อนที่จะส่งมันให้กับนางด้วยมือของเขาเอง แม้ว่านางไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นสักเท่าไหร่นัก แต่เมื่อทุกคนยืนยันเช่นนั้น นางก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธยาถ้วยนี้ เมื่อถ้วยยาสัมผัสกับริมฝีปากบางรสขมก็แทรกซึมเข้าประสาทสัมผัสอย่างรวดเร็วจนนางอยากจะวางถ้วยอย่าลงในทันทีแต่ก็ติดอยู่ที่ตรงสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองมายังตัวนางอย่างมีความหวัง ทำให้นางต้องกล้ำกลืนฝืนทน กลืนยาถ้วยนั้นลงคอจนหมด เมื่อนางรถช่วยลงจากเรียวปากบาง มื้อหน้าของคนข้างกายก็ยื่นผลไม้อบแห้งมาจอดที่ริมฝีปากของนางแทน ทำให้นางเงยหน้าขึ้นมองสบตาคมคู่นั้นอยู่นาน ผลไม้รสหวานช่วยให้ยานั้นหายขมได้เป็นอย่างดี แต่เพียงไม่นานนางก็รู้สึกว่าตนเองง่วงนอนเป็นอย่างมาก ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ยังเช้าอยู่ แม้ว่าก่อนที่จะดื่มยาท่านหมอก็กำชับเอาไว้แล้วว่ายานี้จะทำให้ง่วง ดื่มแล้วก็ควรจะพักผ่อนให้มาก ยานี้แรงมากจริงๆเลย

นางรู้ดีว่าบุรุษคนนี้ไม่เคยพูดล้อเล่นก็เหมือนกับตอนนี้ ที่พอมาถึงจวนปุ๊บเขาก็ชวนนางมาที่ห้องเลยน่ะสิ มือเรียวรับชุดทำแผลมาจากสาวใช้คนสนิท ก่อนที่พวกนางจะออกไปแล้วปิดประตูให้อย่างเสร็จสับ รู้งานเสียจนน่าหมั่นไส้ นางหันกลับไปมองคนที่นั่งถอดเสื้อรออยู่ที่เตียง แต่พอเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นรอยช้ำสีม่วงขนาดใหญ่บนไหล่ของเขาอย่างชัดเจนขึ้น มือเรียวสัมผัสรอยช้ำอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะลงมือทายาให้กับเขา " ท่านช่วยอยู่นิ่ง ๆ ได้ไหมเจ้าคะ " นางบ่นเบา ๆ เมื่อคนตรงหน้าขยับไปมาและชอบเอานิ้วมามาหมุนผมของนางเล่นซนเหมือนเด็ก ๆ เลย เมื่อเขายังไม่หยุดนางจึงหยุดทายาแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาคมที่มองนางอยู่ก่อนแล้ว เขายิ้มมุมปากด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ คล้ายกับหมาป่าที่กำลังวางแผนตะครุบเหยื่อ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน เหยื่อที่ว่า ก็คงจะเป็นนาง " เอ่อ ...ยาเจ้าค่ะ " หลี่เจินเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยยา ดวงตาของนางหันไปสบตา กับสาวใช้คนสนิทของตนและมองถ้วยยาด้วยรอยยิ้ม

ซูหวินซีนั่งมองกล่องไม้ใบเล็กที่สลักลวดลายสวยงามวางทับซองจดหมายฉบับหนึ่งอยู่ มือเรียวหยิบซองจดหมายมาเปิดอ่าน ข้อความข้างในทำให้นางยิ้มกว้างและส่ายหน้าไปมาเมื่อนึกถึงคนที่เขียนจดหมายฉบับนี้ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นสามีของนางนั่นเอง เขาหายตัวไปตั้งแต่เช้า ทิ้งไว้เพียงกล่องไม้กับซองจดหมาย แต่เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ก็ยิ่งทำให้ใบหน้าหวานแดงขึ้นไปอีก พูดอะไรผิดนิดผิดหน่อยก็ไม่ได้ เขาคนนั้น เป็นต้องคอยย้ำตลอดเลย แค่บอกว่าไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนยังผิดเลย และยังมีหน้ามาบอกอีกว่าเขาไม่ใช่เพื่อนนางแต่เป็น..... คนอะไรเอาแต่ใจชะมัดเลย " อ่านอะไรอยู่อะ " " อะ จูหลงเจ้า.....เสียมารยาท " นางรีบเก็บจดหมายไว้ในแขนเสื้อทันทีเมื่ออยู่ ๆ จูหลงก็โผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง ถึงแม้ว่านางจะมองไม่ทัน แต่ก็ยังทำหน้าล้อเลียนอยู่ไม่ไกล " ใต้เท้าเสี่ยว " ซูหวินซีหันไปโบกมือเรียกเสี่ยวฮัวที่กำลังเดินผ่านมาพอดี แต่จูหลงนั่งหันหลังอยู่จึงมองไม่เห็นเขา " หุห