บททั้งหมดของ Unstoppable Desire (Road to Happiness)Book 2: บทที่ 151 - บทที่ 160

Scarlett’s POV“Audrey! Can you please check kung ayos na ba ang line-up ng paintings na ito for our event?” tawag ko habang naglalakad papasok sa opisina. Abala ako sa pagtingin isa-isa ng mga canvases. Bukas na ang event, kaya halos polishing na lang lahat.Pag-angat ko ng mata, napansin kong nakatulala si Audrey, nakatingin sa labas ng bintana. May ngiti siyang mahinhin, at kumikislap ang mga mata niya na parang nasa ibang mundo.“She looks like she’s daydreaming…” bulong ko sa isip ko, bahagyang natawa. Tinaasan ko siya ng kilay at kumatok sa mesa.“Tok tok tok!”Nagulat siya, muntik pang matumba sa upuan.“Ehem… may nangyari ba?” singkit ang mata kong tanong. Bigla siyang namula.“Oh… well… nangyari saan?” sagot niya, kunwari inosente pero halatang guilty.Nilingon ko siya nang paside. “She looks just like Jessica noong in-love na in-love kay Nick…”Mas lalo siyang namula, hindi makatingin. “W-what?” pautal-utal niyang tanong.“Tsk! Kanina pa kita kinakausap pero wala ka sa sar

Nick’s POVPara akong lumilipad sa alapaap habang naglalakad paakyat sa condo ko. Ayoko sana siyang pauwiin, I wanted to spend time with her, but I know she is busy.Kaya sapat na sa akin ang maiksing oras na magkasama kame. Napapakagad ako sa labi at nangingiti habang naalala ang halikan namin kanina. Lalo na ang namumulang mukha ni Audrey nung kinagat ko ang pagkain na nasa bibig niya.. “Hai”Kahit kakahiwalay lang namin, namimiss ko na agad siya. Napabuntong-hininga ako habang kinukuha ang phone ko. Agad akong nagchat sa kanya, sunod-sunod.“I miss you already.” “Can’t wait to see you tomorrow…” “I want to kiss you again… , I miss you so much.”Hindi nagtagal, nag-reply siya,“I miss you too… Thank you again for the dinner. See you tomorrow.”Kasama pa ‘yung kiss emojis niya na lalong nagpakilig sa akin.“Ding!” bumukas ang elevator. Kinikilig at nangingiti akong pumasok, halos hindi napapansin ang ibang tao sa loob dahil abala ako sa pagchat kay Audrey.“Ehem…” isang pamilyar n

Nick’s POV“Squeeeek!” Malakas na preno ng sasakyan ang umalingawngaw sa tabi ko.Bago pa ako makapagsalita, biglang may mainit na kamay na tumakip ng panyo sa aking mukha. Amoy kemikal. Nagpumiglas ako, desperado, pero ramdam kong unti-unting nawawala ang lakas ko. Nanghina ako hanggang sa ang huling alaala ko na lang ay ang malamig na hangin at ang marahas na pagbuhat nila sa akin papasok ng sasakyan.Nang magkamalay ako, boses agad ang bumungad.“Hindi pa nagigising?” “Hindi pa, boss.” “Buhusan ng malamig na tubig. Walang na tayong oras. Kailangang matapos ang misyon sa loob ng bente kwatro oras.”Mabilis kong binuksan ang aking mata bago pa ako mabuhusan. Nanlilisik ang tingin ko sa mga lalaking nakapaligid, lahat sila nakamaskara. May kakaibang lamig sa hangin, amoy langis, bakal, at dugo.“Humph. Gising na pala ang bihag,” nakangising sabi ng isa. “Magsisimula na ang palabas.”“Tawagan si Don Carlos San Fernando.”Napakunot ang noo ko. Don Carlos? Bakit siya? At bakit parang

George’s POVSa kabila ng gulo kanina sa event, nagawa pa rin ni Scarlett na tapusin ito nang walang aberya. Walang nakakaalam sa nangyari kina Jessica at Nick.Ngayon, nandito kami sa bahay, naghihintay ng update mula kay Gen. Reyes.Kita ko ang panginginig ng katawan ni Scarlett na nakaupo sa sofa. Tulala siya, paulit-ulit na pinipiga ang kanyang mga kamay.Mabilis ko siyang nilapitan at niyakap. “Audrey and Nick will be saved,” I said with conviction.Tumingin si Scarlett sa akin, at sa mga mata niya ay tuluyan nang bumagsak ang mga luha. “George… paano, paano kung…” Halos hindi niya matapos ang sasabihin dahil sa sobrang bigat ng kanyang damdamin. Niyakap ko siya nang mas mahigpit.“Hinding-hindi hahayaan ng Diyos na mangyari iyon kina Nick at Audrey. Maliligtas sila, lalo na’t maraming tumutulong para mahanap at mailigtas sila.”“Huhu… George, natatakot ako. Natatakot ako na baka…”“Shhh…” hinimas ko ang kanyang buhok habang marahan ko siyang pinapakalma. Alam kong bumabalik na

Sage’s POV Confirmed na ang location nina Nick at Audrey.Suot ko na ang gear na lagi kong ginagamit tuwing may rescue operation. Isa ito sa mga trabaho kung saan ako magaling. Tulad ng ama ko, isa rin ako sa mga pinagkakatiwalaang international agent ng isang malaking pribadong organisasyon na katuwang ng gobyerno. Ang misyon namin ay pabagsakin at hulihin ang mga malalaking isda sa sindikato.Yes, I’m a secret agent. Madalas intelligence gathering lang ako, pero minsan, gaya ngayon, I also go undercover and do the dirty work.Habang nasa biyahe papunta sa kuta ng kalaban, ramdam ko ang kakaibang kaba. Sanay ako sa ganitong mission, pero ngayon iba. Hindi lang ito basta operation, pamilya ko ang nililigtas ko.I felt guilty dahil hindi ko naprotektahan sina Audrey at Nick. Nasalisihan nila ako. Hindi sapat ang seguridad na inilagay ko noong araw na iyon. Kung mas mahigpit lang sana ang security na pinagawa ko, hindi sana ito nangyari.Kasalanan ko ang nangyari. “Sir, malapit na po