Lahat ng Kabanata ng Unstoppable Desire (Road to Happiness)Book 2: Kabanata 21 - Kabanata 30

George’s POV She is Jessica... that’s what I thought.Pero nang lumapit siya sa amin at nakita ko sa kanyang mga mata na hindi niya kami kilala… parang biglang nabaon sa lupa ang pag-asa ko. Ang kirot ay agad sumiklab sa dibdib ko. Lalo na nang marinig ko siyang magsalita. Buong-buo. Confident. Parang hindi siya kailanman nadurog.At ang Aura niya, tila siya nagliliwanag. Ang pinakamasakit? Umalis siyang parang estranghero kami.Wala man lang ngiti. Wala man lang pagdadalawang-isip.Nakita ko kung paano niya hinawakan ang kamay ng lalaking tumawag sa kanya, kung paanong sa bawat tawa at titig niya rito, para bang… doon na siya masaya.Ni hindi na niya kami nilingon.Dahan-dahan akong napatingin kay Nick. He was trying to keep it together, pero kitang-kita ko, he was fuming with anger. Hindi ko mawari kung dahil sa sakit, sa selos, o sa gulo sa isipan niya. Pero halatang nilulunod siya ng emosyon.“Huh…”Isang buntong-hininga ang nabitiwan niya. Mabigat. Mapait.Pero sa gilid ko, m

Scarlett’s POVNapalingon ako nang marinig ko ang boses ni George. Parang biglang naglaho ang paligid, at ang tanging naririnig ko lang ay ang tibok ng puso ko.Tumigil ako sa paghinga. Tila natulos ako sa aking kinatatayuan."Here, nalaglag mo kanina."Iniabot niya sa akin ang isang panyo. Yung panyo kong paborito, yung may burdang pangalan ko.Tinitigan ko lang ito. Hindi ako makakilos.Parang tumigil ang oras."Here..." ulit niya, medyo may diin at nanlalaki ang mga mata. Ramdam kong sinusukat niya ako. Iniintay ang kahit anong reaksyon."Thank you," mahina kong sagot habang mabilis kong inagaw ang panyo mula sa kanyang kamay. Tatalikod na sana ako nang maramdaman ko ang bigla niyang paghawak sa braso ko.Scarlett." Napalunok ako ng laway. Shit. Ramdam ko ang init ng palad niya sa balat ko. Tila nakuryente ako.Tumingin ako sa braso kong hawak niya, hindi ako makagalaw.Akala ko handa na akong harapin siya.Pero hindi pala.Takot. Kabog. Sikip. Lahat sabay-sabay.Dahan-dahan a

Audrey’s POV Hindi ako mapakali. I couldn’t stand his stare.Nakakabingi ang katahimikan.Gusto kong tanggihan si Papa. Gusto kong sabihin na ayoko. Pero alam kong bihira siya humiling ng pabor. Bihira siyang tumingin sa akin ng ganoong klaseng panatag, na may tiwala, na umaasa.Ang hindi ko lang matanggap…Ay ang lalaking ito ang magiging mentor ko.Nicholas Ford. I can’t stand him. I don’t like how he looked at me.Hindi lang basta titig ang binibigay niya sa akin. Para siyang…Hinuhubaran ang buong pagkatao ko.Parang binabasa ang kaluluwa ko at sinusuri ang mga lihim na ayokong ipaubaya kahit kanino.Napangiti ako ng peke nang sumang-ayon siya sa alok ni Papa."It’s settled then. Thank you so much, Mr. Ford. Alam kong maraming matutunan ang anak ko sa'yo," ani Papa."Sure, Mr. San Fernando,ako na ang bahala sa anak niyo" sagot niya sabay ngiti, isang ngiting hindi ko pa nasaksihan sa kanya dati.Bigla akong napatigil.Tila ba may ibang aura ang kanyang ngiti.Akala ko seryoso lan

Scarlett’s POVHindi ako mapakali habang nakaupo sa mesa. Pakiramdam ko ay tinutusok ng malamig na hangin ang balat ko kahit mainit ang loob ng café. Pagkatapos naming maglibot sa gallery ni Audrey, nagpasya kaming kumain at mag-usap. Pero hindi ito basta casual na pag-uusap lang.May kailangan akong sabihin. Tungkol kay Aiah.At kahit ilang beses ko nang sinubukang buuin sa isip ko ang tamang paraan para sabihin iyon, hanggang ngayon, walang salitang lumalabas sa bibig ko.Kanina habang lumilibot kami sa gallery, napag-usapan namin ni George ang paintings ni Audrey, na para bang si Jessica ang gumawa. Pareho naming napansin, pareho naming naramdaman. Pero iba siya. Ibang-iba sa Jessica na kilala namin. Ang Jessica na alam kong hindi kailanman tatalikod o babalewalain ang damdamin ko. Ang Jessica na ramdam kong kilala ako, pero ang babaeng iyon? Wala. Wala man lang pagkilala sa mata niya. At doon ko tuluyang napatunayan, hindi siya si Jessica.Pero ang sakit… naroon pa rin.Parang mu

Audrey’s POVAbala ako sa pag-check ng inventory ng mga bagong dating na painting nang biglang bumukas ang pinto at pumasok ang aking assistant.“Miss Castellan, dumating na po si Miss Carlson.”Saglit akong napatigil. Huminga ako ng malalim.“I see. Please continue checking everything. Tingnan mo isa-isa, ha?” Inabot ko sa kasama ko ang notebook at mga papel na hawak ko, sabay ngiti.“Yes, ma’am.”“Kindly tell Miss Carlson to wait for me in my office.” utos ko sa aking assistant“Noted, Miss Castellan,” aniya, bago siya tuluyang lumabas.Isang mabilis na sulyap ang ibinigay ko sa mga painting, then I turned and walked toward my office, fixing my composure along the way.Pagbukas ko ng pinto, naroon na siya, nakaupo sa modernong designer sofa, isang piraso ng art mismo, sculptural at elegante. Tumayo siya agad pagkakita sa akin.“Sorry to keep you waiting. I had to inspect the new arrivals,” paliwanag ko habang papasok.“No worries. I came early,” magiliw niyang sagot.My office showc