Semua Bab เพื่อนร้ายทวงคืนรัก: Bab 1 - Bab 10

นับดาว....ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนฉันมายืนรอทิศเหนือที่รถเพื่อกลับบ้านพร้อมกันเหมือนทุกวัน โดยที่ในมือของฉันมีทั้งดอกไม้ทั้งของขวัญที่ฉันดูแลรักษามาเป็นอย่างดีตั้งแต่เช้าอยากจะบอกว่าเจ้าของมันไม่มาสนใจยัยดีเลยภาระหน้าที่ก็เลยตกมาเป็นของฉันอย่างปฏิเสธไม่ได้ ฉันยืนรอมันอยู่นานมากสักพักทิศเหนือก็เดินมาแต่ไม่ได้มาคนเดียวมันเดินมาพร้อมมันกับพี่จิ๊บแถมยังช่วยพี่จิ๊บถือกระเป๋านักเรียนอีกเห็นละหมั่นไส้ ฉันยืนมองดูทั้งสองคนที่คุยกันกะหนุงกะหนิงเหมือนโลกนี้มีกันแค่สองคน พอมันเดินมาถึงรถมันก็ลากแขนฉันออกมา"มีอะไร""วันนี้มึงกลับเองได้ป่ะคือวันนี้กูจะไปส่งพี่จิ๊บ""อะไรนะ""กูบอกว่าวันนี้กูจะไปส่งพี่จิ๊บที่บ้านกูเลยขอให้มึงกลับเอง""แล้วกูจะกลับยังไงไหนจะของพวกนี้ของมึงอีกเนี่ย แหกตาดูดิว่ามันเยอะมากขนาดไหนอ่ะ" ฉันโมโหมากบอกเลยตอนที่ได้ยินมันบอกให้ฉันกลับเอง"เอางี้เดี๋ยวกูโทรบอกลุงคนขับรถที่บ้านให้มารับมึงโอเคนะ" พูดจบมันก็ล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง"ไม่ต้องกูจะกลับของกูเองส่วนของๆมึงมึงก็เอากลับเองก็แล้วกัน" ฉันโยนของทุกอย่างลงพื้นอย่างโมโหเพราะมันไม่ใช่ของๆฉันเลยสักอย่างแต่ฉันต้องมาดูแลร

นับดาว...."แล้วแกจะทำยังไงต่อไป""ก็ไม่เห็นต้องทำอะไร""แล้วแกกับมันต้องเจอหน้ากันทุกวันแกทำใจได้เหรอที่เห็นมันมีแฟน""ได้ไม่ได้ก็ต้องทำให้ได้ ช่วงนี้ฉันอาจจะต้องคอยหลบหน้ามันไปก่อน" โชคดีที่ฉันกับมันไม่ได้เรียนห้องเดียวกันเพราะไม่อย่างงั้นฉันคงทำตัวไม่ถูก"เห้อฉันไม่รู้จะปลอบแกยังไงสงสารแกมากเลยอ่ะแต่ไม่เป็นไรนะแก" ยัยมิ้นเดินมาลูบไหล่ฉันเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ"ขอบใจมากนะ" ฉันคิดว่าถ้าเป็นไปได้ฉันอาจจะต้องหลบหน้าไม่เจอหน้ามันไปก่อนจนกว่าฉันจะทำใจได้ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงพอดีเพื่อนคนอื่นๆ ในห้องทุกคนทยอยออกจากห้องไปกันจนหมดแล้วเหลือแค่ฉันกับยัยมิ้นสองคนที่ยังนั่งทำงานกันอยู่"ฉันเริ่มหิวแล้วอ่ะเราลงไปกันเหอะ" ยัยมิ้นหันมาบอกฉันแต่ฉันยังอยากทำงานต่อให้เสร็จก่อน"แกลงไปก่อนเลยเดี๋ยวทำหน้านี้เสร็จจะตามลงไป""โอเค รีบตามลงไปนะ""อื้มม"หลังจากที่ยัยมิ้นไปแล้วฉันก็นั่งทำงานต่อจนกระทั่ง"ดาว" ฉันไม่ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองก็รู้แล้วว่าเป็นใคร"มึงมีอะไร" ฉันถามทิศเหนือกลับไปแต่ก็ไม่ได้มองหน้ามัน"ทำไมเมื่อเช้ามึงไม่รอกู""กูคิดว่าตอนนี้กูควรจะไปเองกลับเองมากกว่าจะเป็นภาระมึง""ภาระเชี่ยไร มึงกั

นับดาว...วันนี้มีกิจกรรมรับน้องที่คณะซึ่งฉันก็ต้องเข้าร่วมกิจกรรมซึ่งตอนนี้ฉันยังไม่มีเพื่อนเลยสักคนเอาตรงๆเลยนะฉันเป็นคนสนิทกับใครยากอาจจะเป็นเพราะที่ผ่านมาฉันมีเพื่อนน้อยด้วยแล่ะทั้งชีวิตของฉันมีเพื่อนสนิทจริงๆแค่สองคนนั่นก็คือทิศเหนือกับยัยมิ้น อ่อลืมบอกไปว่าฉันกับทิศเหนือเราเรียนกันคนละคณะทิศเหนือเรียนคณะบริหารส่วนฉันเรียนคณะนิเทศที่ฉันเรียนคณะนี้ก็เพราะฉันอยากทำงานเบื้องหลังเกี่ยวกับงานโฆษณาส่วนทิศเหนือที่มันเรียนบริหารก็เพื่อไปช่วยธุรกิจครอบครัวของมัน อันที่จริงฐานะอย่างมันไม่ต้องทำการทำงานก็มีกินมีใช้ไปทั้งชาติแล้วเพราะมันรวยมากถึงมากที่สุดแต่มันไม่เคยโอ้อวดว่ามันรวยหรืออะไรเลยส่วนครอบครัวฉันเป็นครอบครัวที่มีฐานะปานกลางไม่ได้จนแล้วก็ไม่ได้รวย"เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป!!" ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากลานกิจกรรมหลังจากรับน้องเสร็จจู่ๆก็มีนักศึกษาผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาดักหน้าฉันด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ ฉันมองหน้าเขาก็รู้สึกคุ้นหน้าเพราะเราเรียนคณะเดียวกันแต่ไม่เคยคุยกันลักษณะของเขาดูเป็นเด็กเนิร์ดเด็กเรียนเอามากๆสวมแว่นตาหนาเตอะใส่ชุดนักศึกษาถูกระเบียบเป๊ะๆหวีผมเรียบแป้สะพายกระเป๋าไว้ข้างห

ทิศเหนือ...."หวัดดีไม่คิดว่าจะเจอมึงที่นี่" ผมทักไอ้นนท์ด้วยภาษาดอกไม้"หึ กูก็ไม่คิดว่าจะเจอมึงที่นี่เหมือนกัน" มันไม่ได้มีท่าทีตกใจเลยสักนิดที่เจอหน้าผม"เอ่อเดี๋ยวนะนี่รู้จักกันเหรอ" นับดาวทำหน้างงถามผมกับไอ้นนท์ ถามว่าทำไมผมถึงเรียกมันว่าไอ้น่ะเหรอเพราะมันเคยสร้างวีระกรรมสุดเหี้ยให้ผมได้เห็นยังไงล่ะ"ฉันก็ไม่ได้อยากรู้จักหรอกแต่เหตุการณ์มันบังคับ" ไอ้เชี่ยนนท์ตอบนับดาว"งั้นก็เลยงั้นคนรู้จักกันทั้งนั้น นายมานั่งกินข้าวด้วยกันสินนท์""ขอบจะ..." ไอ้เชียนนนท์กำลังจะอ้าปากพูดผมเลยชิงพูดตัดบทไปก่อนเพราะผมคงกินอะไรไม่ลงถ้ามีมันมานั่งด้วย"กูไม่ชอบนั่งกับคนแปลกหน้า" ผมตอบนับดาวก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะที่ตอนนี้พนักงานเอาอาหารกับเครื่องดื่มมาเสริฟแล้วซึ่งโต๊ะที่นับดาวเลือกมันสามารถมองเห็นสองคนนั้นยืนคุยกันพอดิบพอดี"ฉันว่าฉันไปเดินถ่ายรูปตรงโน้นดีกว่าเธอไปกินข้าวเหอะ" ผมใช้หางตามองไปที่คนทั้งคู่ที่ยังคุยกันไม่จบ"อื้มมมถ้างั้นเดี๋ยวฉันตามไปนะ""อื้มมม^^" มุมปากผมกระตุกไม่รู้ตัวตอนที่เห็นไอ้เชี่ยนนท์ยิ้มให้นับดาวพอมันเดินไปนับดาวก็เดินกลับเข้ามาในร้าน"ทำไมมึงกับนนท์ถึงดูไม่ถูกกัน" "มึงมอ

นับดาว....อยากจะบอกว่าเมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่อาจจะเพราะต่างที่ด้วยตอนที่ฉันย้ายมาคอนโดทิศเหนือใหม่ๆฉันก็นอนไม่หลับไปหลายคืนเหมือนกันกว่าจะชินกว่าจะนอนหลับสนิทก็นานเป็นเดือน อ่อฉันลืมบอกไปว่าเมื่อคืนห้องพักมันเหลือแค่ห้องเดียวฉันกับนนท์ก็เลยต้องพักห้องเดียวกันแต่เขาเป็นสุภาพบุรุษมากเขาคงรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงเขาก็เลยยอมที่จะออกไปนอนตรงระเบียงห้องแล้วให้ฉันนอนในห้อง ซึ่งก่อนที่เขาจะขนหมอนกับผ้าห่มออกไปนอนด้านนอกเขาบอกให้ฉันล็อกห้องให้เรียบร้อย หลังจากเช็คเอ้าท์แล้วฉันกับนนท์ก็เดินลงมาที่จุดจอดรถเพื่อจะเข็นรถลงไปให้ร้านด้านล่างซ่อม แต่พอเดินออกมาก็เจอทิศเหนือที่ยืนกอดอกพิงประตูรถของมันอยู่ ฉันไม่รู้ว่ามันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ตอนไหน แต่ที่รู้แน่ๆก็คือมันแสดงสีหน้าโกรธจัดพอมันเจอหน้าฉันมันก็เดินมากระชากแขนฉันขึ้นรถแล้วปิดประตูเสียงดังจนฉันสะดุ้งจากนั้นมันก็้เดินไปคุยอะไรบางอย่างกับนนท์ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาสองคนคุยอะไรกันแต่ฉันเห็นนนท์หันมามองหน้าฉันแวบนึงก่อนจะยิ้มใส่หน้าทิศเหนือแล้วพูดอะไรบางอย่างจนทิศเหนือต่อยเข้าไปที่หน้าของนนท์จนนนท์ล้มลงไปกองกับพื้นฉันตกใจกับภาพที่เห็นรีบเปิดป